Ongeveer 5 jaar geleden leerde ik heel toevallig, in een hele zware periode voor mij een hele lieve man kennen die toen nog in een relatie zat en de trotse papa is van 2 schatten van dochters.
Doordat hij hiernaast mij een huisje verhuurde en ik mij niet zo op.mijn gemak voelde bij die huurder wisselden we diezelfde dag nog onze nummers uit, wanneer er iets was kon en mocht hem altijd een berichtje sturen of bellen, wat ook af en toe gebeurde.
Wanneer hij dan hiernaast was gaan bemiddelen sprong regelmatig binnen en na een tijdje ook zomaar na zijn werk, eerst alleen na een tijdje met één van zijn dochters en na een tijdje allebei.
Vanaf dat hij alleen hier binnenkwam werden onze gesprekken persoonlijker en intenser en dan ineens vertelde hij me dat hij en zijn vriendin (mama van zijn dochters) uit elkaar gingen omdat het niet meer ging tussen hun, ze naast elkaar door leefden.
En toen was ik er altijd voor hem en zijn kids, heb zijn leven als alleenstaande papa, zijn kids altijd gesteund, geholpen (eten gemaakt of kwamen eten, samen of alleen met kids leuke dingen gedaan, gaan babysitten, hadden samen het over de toekomst.
Intussentijd hadden zijn kids wel laten horen aan haar dat hunne papa hun ook af en toe mee namen naar hier en dat ze hier altijd een ijsje en klein blikje cola kregen.
Door de vele mooie, intense en goede gesprekken en leuke momenten samen al dan niet met zijn kids erbij ontstond er een mooie, heel intense vriendschap waarin ik als eerste gevoelens voor hem kreeg, ik had me nog nooit zo geliefd, beschermd, veilig gevoeld bij iemand, kon altijd mezelf zijn en blijven, ik had hem dat ook verteld.
En dan plots was er onze eerste kus en lieve knuffel, we konden niet van elkaar afblijven, hielden het wel stil voor kids, buitenwereld. Ik was al lang niet meer zo verliefd geweest en dan plots barste voor het eerst een bom toen hij me vertelde dat hij mij nooit had mogen kussen en knuffelen, dat er geen gevoelens zijn en zei hij dat hij het niet zag zitten om met een relatie te hebben, we hebben toen een tijdje afstand genomen van elkaar, appten of belden niet of heel weinig naar elkaar en toch kwamen we terug samen, hadden we hierover een goed gesprek en dat ging dan weer een hele tijd goed, is zo tot 3x gebeurd.
Als we elkaar terug zagen hadden we alle twee de tranen in onze ogen staan, zeiden we dat we elkaar toch en zei hij dat zijn kids me ook gemist hadden, we voelden dat er toch iets was en toch leek het erop alsof dit niet zo zij mogen zijn!!!
We hadden al snel terug meer contact en hielpen en steunden elkaar zoals ervoor, vierden we oudejaarsavond samen al dan niet met zijn kids, bleef ik slapen (wel niet samen om kids niet af te schrikken), is afgelopen oudejaarsavond hier blijven slapen, kroop bij mij in bed, hebben heerlijk geknuffeld, gevrijd, gevoeld en dan ineens zei hij doodleuk dat hij niet wist of hij er wel goed aan doet om bij mij in bed te kruipen.
Ik had hem op dat moment uit bed willen schotten en terug naar huis moeten laten gaan, maar ging niet omwille van de avondklok (ik woon in België), rond een uur of 4 is hij dan opgestaan, is op zetel terug in slaap gevallen, ik werd wakker om 9u en weg was hij, had een sleutel meegenomen en app gedaan dat als ik wakker was ik hem iets moest laten weten, heb ik ook gedaan, hebben nog gezellig ontbeten, lange wandeling gemaakt, rest van eten opgegeten en dan kwam er alweer hetzelfde verhaal dat hij me niet hadden mogen kussen, knuffelen en in bed had mogen kruipen.
En dat in midden van de coronacrisis, terwijl ik me ook al hiervoor al meer alleen en eenzaam voelde, mochten elkaar niet meer zoveel zien, kussen, knuffelen door de coronamaatregelen.
En toen pas drong het tot me door, eerst dacht ik dat het aan mij lag (dat ik te snel alles wou, was al gele tijd alleen, nadien dacht ik dat hij het te druk had met kids, zijn werk, de verbouwing hiernaast en elders) en dan nu half mei komt hij me vertellen dat hij een lief, vriendin heeft, kennen elkaar al een tijdje, kids rijden daar paard en gaan met haar honden wandelen, is al 2x bij haar blijven slapen (op de zetel zegt hij, wat ik niet geloof), dat er uit vriendschap liefde ontstaan is (Pardon, was bij mij ook zo gegroeid met een enige verschil dat zij zijn gevoelens beantwoord heeft en hij die gevoelens aan mij niet of nooit gegeven heeft), zij is 10 jaar ouder, leeft van een uitkering, is invalide, dat er tussen hun wel aantrekkingskracht is van zijn kant uit en op de koop toe en dat heb ik via via vernomen is dat zij na de erge watersnood van nu in juli bij hem ingetrokken is, hare inboedel volledig naar de haaien is, zij hiervoor geen verzekering had, kortom geen nagel meer om aan haar .... te krabben, zijn ook samen op vakantie geweest terwijl hij zei dat hij alleen geweest is met kids
En dat maakt me boos en ook dat ik ook twee jaar geleden onze buurman 1nacht onderdak gegeven had omdat hij zogezegd zijn sleutel kwijt was, kreeg tot verwijten aan mijn hoofd waarom ik hem had opgevangen en dat ik hem (buurman die ik niet vertrouwde) in de vrieskou had moeten laten en nu doet hij dit ook.met haar, hij leeft ook van een uitkering, vieze, sjofele kleren enz. Bah, zijn nieuwe vriendin en buurman konden beter bij elkaar hokken, zelfde soort, bah!!!
Heb hun intussentijd al gezien, snap niet wat hij in haar ziet, een hele vieze, onfatsoenlijke afgeleefde vrouw, bah!!!
Haar gesproken, ligt nu ook in de gips met been, operatie volgt nog, zware hersenschudding, zag er echt lelijk uit, heel onverzorgd, vettig haar, sjofele kleren en hij stond erbij en het leek erop dat hij zich schaamde, kwamen geen 5 woorden uit.
Zij heeft me toen meer verteld dan dat hij, aan de ene kant doet me dat alles en hoe het verlopen en geëindigd is tussen ons heel veel pijn, ik huil heel veel, wilt er niet over praten, ik wel en hem duidelijk maken dat ik bang ben dat hij de verkeerde keuzes gemaakt heeft, ik denk zelfs dat zijn kids nog niets weten over zijn nieuwe relatie en zijn ex-vriendin al helemaal niet.
Bij mij had hij het veel beter, hoop dat hij dat gat inzien en ook beseft wat en hoeveel ik voor hem en/of kids gedaan heb.
Ik zag hem echt doodgraag en hield van hem en ook van zijn kids.
En nu lid ik hem, ik voel me echt gedumpt en zou het zo graag uitpraten.
Heb hem en kids wel nog vlug gezien tijdens zomervakantie, hij vroeg of ik nog vrije dagen of vakantie had, zei dat hij nog zou langskomen
Denk niet dat het hem niet meer gaat lukken omdat hij nu gebonden is aan haar en zij nu alle hulp nodig heeft en zelf niets kan, ben bang dat hij ook weer bij haar alles gaat opknappen, zij daar terug gaat wonen en hem dan ook dumpt.
Ik mis hem en kids verschrikkelijk en hun vergeten nee dat kan ik niet en ook niet iets kan weggooien wat je in die 5 jaar opgebouwd hebt.
Iemand tips of raad ook voor als hij terugkomt en het misschien toch wilt proberen??? Aan de ene kant wil ik wel, maar aan de andere kant nee!!!
En weet je voor wie ik het ook heel erg vind?, voor zijn kids, we hadden een (h)echte klik en band, vlogen me altijd om mijn nek en zeiden dat ze me misten en ik zei dat ook tegen hun
A
