Hallo allemaal,
graag wil ik hierbij ook mijn verhaal met jullie delen. Enerzijds omdat ik niemand heb met wie ik een dergelijk verhaal anders kan delen. Anderzijds, als ik wel een goede vriend (of vrienden) zou hebben, weet ik ook niet of hem of haar met de wetenschap van mijn probleem zou willen opzadelen. De kans is namelijk groot dat hij of zij mijn vrouw dan ook goed zou kennen. Dit hier voelt veiliger, anoniemer. Ik maak dan ook gebruik van fictieve namen als jullie dat niet erg vinden.
Overigens, het niet hebben van (goede) vrienden maakt mij niet zielig of een kneus, ik heb ze wel gehad vroeger, maar soms loopt het leven nou eenmaal zo dat je uit elkaar groeit door relaties, verhuizingen, andere interesses etc etc. En heel eerlijk...ik vind het ook wel fijn. Ik mis soms best een goede vriend om me heen, maar ik vind het ook wel lekker om mijn vrije tijd, naast die met mijn vrouw door te brengen, verder zelf te kunnen besteden aan mijn hobby's.
Dit gezegd hebbende, hier komt mijn verhaal. Ik wil dit gewoon eens uitgeschreven hebben. Het spookt nu al bijna een jaar door mijn hoofd, en mijn gedachten gaan van links naar rechts. Misschien lucht het op papier zetten ervan me op. We zien wel. Jullie hoeven er ook niet perse op te reageren, maar mag wel natuurlijk. Als je niet op een normale manier kunt reageren, dan heb ik liever dat je helemaal niet reageert.
Ik ben een man van 50 jaar oud. Ik heb een goede, vaste baan met een prima salaris. Sinds 7 jaar heb ik een relatie met Ineke, en we zijn nu 2 jaar getrouwd. Ineke is net als ik 50 jaar oud, en na een paar relaties en een eerder huwelijk zo'n 20 jaar geleden, vond ik in haar eindelijk mijn soul-mate. Eigenlijk heb ik een hekel aan dat woord, maar in feite komt het er wel op neer dat dat is wat ze is voor mij. Vanaf dag 1 voelden wij bij elkaar dat het klopt. We denken hetzelfde, we houden van veel dezelfde dingen, willen ons leven op dezelfde manier leven. We tikken hetzelfde zeggen we wel eens tegen elkaar. Of eerder, zeíden we tegen elkaar. Want wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, is nu toch gebeurd. Sinds een klein jaartje voel ik dat de connectie tussen ons vaak weg is. We begrijpen elkaar niet meer zoals vroeger, er is veel miscommunicatie hetgeen dan weer sneller tot frustratie en irritatie leidt. Zover ik het kan herleiden, is dit zo'n beetje begonnen een paar maanden voor zij een promotie maakte op haar werk. In haar vorige functie liep ze veel tegen muren op, kon haar ei niet kwijt en kwam steeds vaker gefrustreerd thuis. Ze is altijd al erg met haar werk bezig geweest, kan dingen niet makkelijk loslaten als ze vrij is, maar dit werd in die laatste maanden alleen maar erger. Toen maakte ze een overstap naar een andere vestiging, een andere functie met meer verantwoordelijkheden en ruimte om zich te ontplooien. Ik gunde haar die stap, die kans van ganser harte, want als zij ergens goed in is, dan is het wel in de functie die ze nu heeft. Maar helaas, daar waar ik stiekem een beetje bang voor was, is ook wel uitgekomen; er wordt nu bijna constant over haar werk gepraat thuis (door haar voornamelijk uiteraard), en al doet ze haar best in de weekenden om ervan los te komen, het gaat haar maar met moeite af. Ze blokkeert de groepsapp van werk, laat de mailbox links liggen zolang ze vrij is....maar in haar hoofd gaat het echter wel continue door. Dit heeft al een paar keer tot woorden onderling geleid, en dan roept ze dat ze bereid is die functie zo op te geven als dat nodig is om ons huwelijk te redden. Maar dat is niet wat ik wil, want ik zie hoe ze geniet van dit werk en hoe goed ze erin is. En buiten dat, ze is in elke functie zo fanatiek....als zou ze bij wijze van spreken vuilnisvrouw worden dan zal ze het werk nog niet los kunnen laten in haar vrije tijd.
Dit is niet het enige wat er speelt. Aan mijn kant speelt er tegelijkertijd ook wat. Ik heb op het werk een vrouwelijke collega, voor het gemak noem ik haar hier even Nicole, die ik al heel lang ken, al voordat ze bij ons kwam werken (wat ook alweer een hele tijd is inmiddels). Wij hebben het altijd al goed kunnen vinden met elkaar, maar 2 jaar geleden is er een collega van ons plotseling overleden, en sindsdien zijn wij steeds closer geworden. Wij mochten hem allebei erg graag, en hebben samen voor een clubje met nog wat andere collega's de verzorging van bloemen etc op zijn uitvaart op ons genomen. Kort daarna is er een roosterwijziging in onze diensten doorgevoerd, waardoor wij nu om de week 1 dag samen op dienst staan. Dat is in de loop van de tijd uitgegroeid tot een dag waarop we het, naast de werkzaamheden, gezellig maken samen; er worden lekkere dingetjes meegenomen, van gezonde hapjes tot aan een toastje met brie. Het is me in die tijd op gaan vallen dat zij een heel zorgzame lieve vrouw is, die het leuk vindt een ander in de watten te leggen. Ze vraagt ook altijd vooraf waar ik zin in heb en wat ze aan boodschappen moet halen. Als ik dan zeg, dat ik ook wel eens wat mee wil nemen, dan hoeft dat vaak niet. In de vele gesprekken die we inmiddels gevoerd hebben is me ook wel duidelijk geworden dat wij heel erg veel gemeen hebben. We komen zo'n beetje uit hetzelfde milieu, zijn vrijwel gelijkwaardig opgevoed en ook het traject naar onze huidige baan is nagenoeg aan elkaar gelijk. We houden van dezelfde soort vakanties, hebben dezelfde humor, denken ook over veel dingen hetzelfde. Wat ik lang niet heb gezien, of willen zien misschien, werd me afgelopen najaar ineens kristalhelder....ik ben verliefd op haar. En niet zo'n beetje ook.
En toegegeven, ik ben hier heel slecht in, ik heb het gevoel dat het wederzijds is. En dat haal ik dan vooral uit de vele kleine aanrakingen van haar naar mij (en omgekeerd ook inmiddels), hoe ze me soms aan kan kijken, hoe zorgzaam ze voor me is, hoe ze altijd even belt op dagen dat we niet samen op dienst staan maar wel allebei aan het werk. Of zoals laatst, ze was wat aan het vertellen en ik bleef haar maar strak in de ogen aankijken....ze kwam gewoon niet meer uit haar woorden, zo schattig. Maar vooral uit wat er een paar weken terug gebeurde....we hadden het over muziek en noemden een paar van onze favoriete nummers. Ik zei bij het naar huis gaan tegen haar, stuur me maar wat je nog meer mooi vindt, dan zal ik in Spotify een lijst maken van onze liedjes....kunnen we die op onze gezamenlijke werkdag afspelen. Het duurde een paar dagen, maar toen kwam me er toch een lijst....het ene nummer een nog mooiere en duidelijkere liefdesverklaring dan de andere. Om er een paar te noemen; Crazy about her van Rod Stewart, Verdammt ich lieb dich, Lean on me, With or without you, De verzoening (Heb me lief) van Frank Boeijen, Avond van Boudewijn de Groot, Lost on you, Als de nacht verdwijnt van Jan Smit (met de alleszeggende zin 'heel mijn hart staat open voor jou'....en nog vele meer.
Afgelopen najaar, een paar weken nadat het bij mij binnengedrongen was dat ik verliefd ben op een ander, heb ik dat mijn vrouw verteld. Ik was al die tijd niet te genieten geweest waarschijnlijk. Afwezig, kortaf, kort lontje. Dus met een enorme huilbui kwam het hoge woord eruit. Ze stond er niet eens van te kijken eigenlijk, had het al wel een beetje verwacht geloof ik. Zei in eerste instantie ook dat ik dan maar moest uitzoeken of het toekomst had met Nicole, maar daar kwam ze een paar dagen later wel op terug. Ik hoorde bij haar, en we moesten ervoor vechten. En daar heeft ze ook gelijk in. We hebben het zo goed en zo mooi voor elkaar samen. Moet ik dat dan zomaar allemaal opgeven voor een verliefdheid? Maar is het 'zomaar een verliefdheid'? Is het niet veel meer dan dat? Ben ik nog echt wel zo gelukkig met Ineke? Of is het alleen het mooie huis en de leuke dingen die we doen? Is haar betrokkenheid bij haar werk mij niet gewoon een te grote irritatie aan het worden? En is dat een reden om dan maar uit elkaar te gaan? Pfff ik weet het niet jongens. Ik zei in het begin al, mijn gedachten staan niet stil en vliegen van links naar rechts. Gek word ik er soms van.
En het er een keer met Nicole over hebben? Dat vind ik nog veel te voorbarig. Ze zal het nooit toegeven dat ze verliefd op mij is. Niet zolang ik met Ineke ben althans. De dames kennen elkaar, Nicole is een paar keer bij ons wezen eten. Die zal echt niet tussen ons in willen gaan zitten.
Inmiddels is het bij ons thuis wel weer wat rustiger geworden. Het gaat wel weer wat beter, maar het feit dat ik aangegeven heb twijfels te hebben over onze relatie, en dan niet zozeer vanwege die verliefdheid maar meer om het niet meer zo voelen van de connectie, blijft natuurlijk wel op de achtergrond schemeren. Ik doe mijn best ook de mindere kanten van Nicole voor ogen te houden, het gras lijkt soms wel groener bij de buren maar is het niet altijd, maar toch lukt het me vooralsnog niet om van die verliefdheid af te komen.
Dit was mijn verhaal. Ik hoop dat jullie er met recpect mee om zullen gaan. Nogmaals, reageren hoeft niet, maar als je wil reageren, dan graag wel normaal.
Enrico
