Zwijgen is niet neutraal. Wie zwijgt stemt toe.

Vaak onder het motto van: Laten we het gezellig houden, blijven we stil terwijl er verkeerde dingen gezegd of foute gedaan worden in ons bijzijn.

Dat gebeurt al op kleine schaal, bijvoorbeeld wanneer we onze bezwaren inslikken bij iemand die ons iets opdringt waar we eigenlijk geen zin in hebben. ‘Ik zou het niet pikken!’ zeggen we vaak tegen anderen.

Maar als het erop aankomt en we zelf in de situatie zitten, zijn de meesten van ons toch gewoon goeierds die het bewaken van de harmonie en de gezelligheid belangrijker vinden, dan opkomen voor onze principes. ‘Ach, zo erg is het ook weer niet,’ zeggen we dan tegen onszelf.

Dat is spijtig, want door te vergoelijken en gewillig mee te bewegen, creëer je zelf actief een werkelijkheid waarin het veel makkelijker en waarschijnlijker is dat het patroon zich herhaalt – ook doordat je reactie die ander een boodschap geeft: het is oké, het kan.

Het gevolg is dat je onwenselijk gedrag van anderen in stand helpt houden: onbeschoft gedrag, seksisme of racisme bijvoorbeeld.
Ook hier kunnen culturele verschillen een rol in spelen, maar gemeenschappelijk respect en gelijkwaardigheid zijn zeer belangrijke voorwaarden voor een goede relatie (werk of privé) en daar horen gedragscodes en afspraken bij.

Ja, zwijgen is soms goud. Maar je uitspreken op een moeilijk moment, gaan staan voor je overtuigingen als het eng is, dát is platina.

Kom je zelf eens in zo’n situatie, denk dan aan het mooie citaat van Edmund Burke: ‘Er is maar één ding nodig om het kwade te laten zegevieren: goedwillende mensen die niets doen’...