Ik geloof dat het ze is ”overkomen”

Beste Nick 😁. Je lijkt het aardig rustig op te pakken. Op de website ouders.nl vind je een forum over verdergaan na ontrouw. Daar lees je veel ervaringsverhalen, overwegend van vrouwen. Veel deelnemers daar hebben langere tijd last van wat er is gebeurd. Je kunt hier met anderen over praten op dit forum. Sterkte! Mijn ervaring is dat de eerste periode na het uitkomen een rollercoaster is aan gevoelens. En dat gevoelens heen en weer gaan van boosheid, verdriet en houden van. Kan zijn dat er nog meer op je af gaat komen aan emoties.

Bedankt voor je reactie, Anoniem. 😉

Ik zal die website er eens op naslaan. Ik herken helemaal de gevoelens die je beschrijft. Ik houd me vast aan het idee dat ik haar niet kwijt ben en we samen verder willen.

Voor wat betreft het rustig oppakken: dat is vooral de ratio. Ik kan het verleden niet veranderen en wil alles graag begrijpen. Mijn gevoel is een ander verhaal.

Aha. Ik heb ook gemerkt dat er een groot gat kan zijn tussen hoofd en hart. In mijn hoofd kon ik het enigszins begrijpen, was er begrip voor de moeilijke tijd waar mijn vrouw doorheen ging. In mijn hart voelde ik me bedrogen, onveilig, onbelangrijk en last van ranzige beelden. En boosheid naar de derde, t*ring zeg… Voor mij is het heel belangrijk geweest (en nog steeds) dat ik deze gevoelens serieus nam. Je kunt het verwerken door te voelen wat je voelt. Dan kan het minder en/of draaglijk worden. Sterkte!

Als ik je woorden lees, dan ervaren we hetzelfde. Ik vind het fijn dat je dit met me deelt. Bij mij overheerst het gevoel van onveiligheid. De zekerheid en het vertrouwen dat er al die (25) jaren is geweest, staat ineens op losse schroeven.

Ik ben wel benieuwd naar hoe jij omging/-gaat met die gevoelens.

En heel eerlijk gezegd ook naar hoe lang je er al mee worstelt. Ik krijg het idee dat dit al een langere tijd is.

Als je gaat naar stroomlandcoaching punt nl slash relatietrauma dan lees je een artikel dat mij erg hielp mijn gevoelens woorden te geven.

Ik ben nu ongeveer een jaar verder na het opbiechten. Het gaat goed en wij gaan samen goed. Heel veel geleerd en ontdekt en daar ben ik dankbaar voor. Tegelijk blijft de pijn en op momenten overvalt het me. Paar dingen die ik heb gedaan om het te verwerken:

- janken
- schreeuwen (in de auto)
- veel vragen aan mijn vrouw gesteld om beeld te vormen bij dat wat ik te verwerken had
- roken (af en toe)
- alleen zijn
- wakker liggen
- fietsen en hardlopen
- veel lezen (boeken en internet), luisteren (podcasts) en kijken (bv Esther Perel)
- wij zijn samen en afzonderlijk in therapie gegaan
- eindeloos praten met elkaar
- enkele mensen in vertrouwen genomen
- muziek luisteren
- bidden
- contact gezocht met de derde
- mezelf beheerst (geen hekel dingen gedaan)
- afleiding gezocht bv in werk

Het is een proces van vallen en opstaan. Vallen wordt steeds minder en opstaan makkelijker. Ondanks alles lukte het aardig goed mijzelf te blijven zorgen. Door het zo aan te gaan hebben hebben wij veel ontdekt over onszelf en elkaar. Ik denk dat wij hier niet hap hadden gestaan zonder hulp van geweldige therapeuten. Waren wel paar dingen helpend: mijn vrouw heeft al mijn vragen eerlijk beantwoord, zij heeft alle contact met de derde verbroken en wij hebben ons echt wat teruggetrokken uit sociaal leven. Wat ik (naast het artikel) lastig vond: dat mijn vrouw de derde in bescherming nam en dat ik niemand kon spreken die hetzelfde had meegemaakt. Inmiddels kijkt mijn vrouw met meer afstand naar alles wat gebeurd is. En kan nu zien hoe manipulatief de derde was. Het was niet mooi en het was niet echt. Het was fout en ongezond. Ik vermoed dat de komende maanden boog heel veel gaat gebeuren in je hoofd, in je hart en hoe je naar de situatie kijkt. Hoop dat het je lukt om goed te voelen wat je wilt en nodig hebt.

En nog: wij gaven toe aan hoe het was. Wanneer de pijn heftig was hadden we het moeilijk en gingen we soms een paar dagen apart. Als er verbondenheid was gingen we leuke dingen doen. Gewoon zoveel mogelijk in het moment.

Hallo Anoniem, enorm bedankt voor je uitgebreide reactie. Dit waardeer ik echt. Vooral de extra toevoeging is een hele goede. Ook ga ik het artikel zeker lezen.

Ik herken in jouw lijstje een aantal dingen die ik ook doe. Vanwege de vakantie is afstand nemen van elkaar en afleiding zoeken in werk op dit moment lastig, maar dat zie ik binnenkort goed komen.

Ik heb haar deze conversatie ook laten lezen.

Je schrijft dat je contact hebt opgenomen met de derde. Ik sta daarover ook in dubio. We hebben (via berichten) wel contact met elkaar gehad en dat ging heel respectvol. Ik overweeg om hem persoonlijk te ontmoeten. Ik ben erg benieuwd naar hoe jij dat hebt gedaan en vooral naar wat het je opgeleverd heeft.

Het contact tussen mijn vrouw en de derde is inmiddels verbroken en ik merk dat ze het daar erg moeilijk mee heeft en mijn beurt heb ik het daar weer moeilijk mee.

Ik lees ook dat de situatie wel anders is. Zij hadden een gelijkwaardige relatie en hoewel ik de mogelijkheid van een open huwelijk echt heb overwogen, is dat vanwege zijn partner (die het zijn partner niet kan vertellen en bij wie hij niet weg wil) geen optie. Ik wil op die manier geen onderdeel van dit verhaal worden.

Ik verwacht dat de gevoelens van jouw vrouw in het begin echter ook heftig zijn geweest. Hoe is zij daar doorheen gekomen? En wat heeft dat van jou gevraagd?

Nogmaals dank voor je woorden. Het is fijn om er op deze manier met iemand over te kunnen "praten".

Hier ging het op een relatief korte affaire. De derde (zelf ook getrouwd) bleek achteraf al jarenlang verliefd op mijn vrouw. Hij heeft op allerlei manier geprobeerd zich in haar leven op te dringen (zonder dat ik dat wist). Het leek allemaal zo onschuldig… Op een punt dat mijn vrouw het heel moeilijk had stond hij klaar om haar aandacht te geven. Ze heeft de affaire beëindigd en het mij later verteld. Er was toen nog wel sprake van verwarring: geen verlangen, maar wel de gedachte dat hij haar iets had gebracht. Het gevoel dat hij echt een bijzondere man was. Inmiddels is het haar helemaal duidelijk dat deze man heel ongezond was. Dat hij manipuleerde, loog en gewoon uit was op het realiseren van zijn fantasie. En hij liet zich wel kennen toen de affaire gestopt was. Ik vond het verschrikkelijk te zien hoe verblind ze was. Dat ze het voor hem opnam als ik probeerde uit te leggen hoe ziek, immoreel en ongeloofwaardig zijn gedrag was. Tegelijk: niemand heeft haar gedwongen dit te doen, dat is haar eigen verantwoordelijkheid. Maar het is wel zo dat wij mensen onder omstandigheden beïnvloedbaar zijn.

Ik heb een paar keer contact met hem gehad. Behoefte te confronteren. Willem begrijpen hoe iemand hiertoe in staat is: iets doen waarvan je weet dat jouw succes het verlies is van een gezin met kinderen. Ben er niet trots op, maar gelukkig geen gekke dingen gedaan. En zou het daarom zeker niet aanbevelen. Het contact heeft alleen wel blootgelegd (ook voor mijn vrouw) wat een slapjanus het was.

Voor mezelf ontdekt dat een open relatie niets voor mij is. Ben ook wel benieuwd of je daar serieus voor openstaat of dat dat vanuit verwarring is en angst om je vrouw te verliezen. Wij zijn er samen juist in bevestigd dat monogamie (voor ons) de mooiste vorm is van samenleven. Dat mag iets van ons vragen en dat brengt ons veel veiligheid en verbondenheid.

Hier ging het op een relatief korte affaire. De derde (zelf ook getrouwd) bleek achteraf al jarenlang verliefd op mijn vrouw. Hij heeft op allerlei manier geprobeerd zich in haar leven op te dringen (zonder dat ik dat wist). Het leek allemaal zo onschuldig… Op een punt dat mijn vrouw het heel moeilijk had stond hij klaar om haar aandacht te geven. Ze heeft de affaire beëindigd en het mij later verteld. Er was toen nog wel sprake van verwarring: geen verlangen, maar wel de gedachte dat hij haar iets had gebracht. Het gevoel dat hij echt een bijzondere man was. Inmiddels is het haar helemaal duidelijk dat deze man heel ongezond was. Dat hij manipuleerde, loog en gewoon uit was op het realiseren van zijn fantasie. En hij liet zich wel kennen toen de affaire gestopt was. Ik vond het verschrikkelijk te zien hoe verblind ze was. Dat ze het voor hem opnam als ik probeerde uit te leggen hoe ziek, immoreel en ongeloofwaardig zijn gedrag was. Tegelijk: niemand heeft haar gedwongen dit te doen, dat is haar eigen verantwoordelijkheid. Maar het is wel zo dat wij mensen onder omstandigheden beïnvloedbaar zijn.

Ik heb een paar keer contact met hem gehad. Behoefte te confronteren. Willem begrijpen hoe iemand hiertoe in staat is: iets doen waarvan je weet dat jouw succes het verlies is van een gezin met kinderen. Ben er niet trots op, maar gelukkig geen gekke dingen gedaan. En zou het daarom zeker niet aanbevelen. Het contact heeft alleen wel blootgelegd (ook voor mijn vrouw) wat een slapjanus het was.

Voor mezelf ontdekt dat een open relatie niets voor mij is. Ben ook wel benieuwd of je daar serieus voor openstaat of dat dat vanuit verwarring is en angst om je vrouw te verliezen. Wij zijn er samen juist in bevestigd dat monogamie (voor ons) de mooiste vorm is van samenleven. Dat mag iets van ons vragen en dat brengt ons veel veiligheid en verbondenheid.

En opnieuw een nabrander: voor mij was helder dat ik geen basis zag als zij gevoelens voor hem zou hebben of houden. Nu begrijp ik dat gevoelens niet zomaar weg zijn. En er is nu eenmaal emotionele en fysieke hechting geweest, dus moet er ook sprake zijn van onthechting. Dat is verschrikkelijk om als bedrogen partner mee te maken. Je zit met je eigen pijn en moet dan heeft degene die je in de steek gelaten heeft jouw compassie nodig.

Gevoel is niet direct te veranderen. Maar een aantal keuzes kun je wel maken (en voor mij was dat cruciaal):

- vanaf nu volledige eerlijkheid
- geen enkel contact en alles verwijderen. Geen foto’s bekijken, geen social media checken, helemaal niets.
- in gesprek met iemand (therapeut) om jezelf een spiegel voor te laten houden

Weet je, de derde is geen slecht mens. Maar heeft wel iets gedaan dat slecht is. Alles wat voor jouw vrouw zo mooi en uniek lijkt aan deze man is alleen maar mooi en uniek omdat het in een affaire plaatsvond. En in een affaire is het altijd weekend. Het geheime, het bedrog, de fata morgana maken het ongezond. De kans is groot dat jouw vrouw in de affaire vooral verliefd is geweest op een stukje van haarzelf dat ze kon zijn (Esther perel).

Hoe dan ook: voor mij was er basis omdat mijn vrouw heeft laten zien dat ze er alles aan wilde doen om het vertrouwen te herstellen. En juist daardoor zijn mijn bewondering en respect vandaag de dag heel groot.

In alles wat ze erover vertelt, was haar relatie met de derde gelijkwaardig. Geen affaire, maar een buitenechtelijke relatie. Ze geeft aan niets bij ons te missen, maar volkomen bij toeval een zielsverwant te hebben getroffen. Het is duidelijk dat ze evengoed van hem houdt, als van mij, zoals je van je kinderen evenveel houdt. Dat heeft een naam: polyamorie. Wat anders is, is dat daarbij de vaste partner (ik dus) op de hoogte is. Dat was hier niet het geval en dat is waar ik het heel moeilijk mee heb.

Ook ik begrijp dat die gevoelens niet zomaar weg zijn en waarschijnlijk zelfs nooit weg zullen gaan. Dat is iets waarmee ik zal moeten leren leven. Je omschrijft heel goed wat ik voel: ik heb mijn eigen pijn en zij heeft mijn steun nodig om die van haar een plek te geven. tegelijkertijd mag ik mezelf ook niet wegcijferen. Dat is momenteel heel lastig.

Wat je schrijft over “in een affaire is het altijd weekend” raakt een gevoelige snaar. Je hebt daar een goed punt en die gedachte is al vaak door me heen gegaan. Aan de andere kant denk ik niet dat dit in hun geval de waarheid recht doet. Misschien moet ik het daar later maar eens met haar over hebben. Op dit moment zijn de gevoelens te sterk om daar een objectief gesprek over te hebben.

Ik herken helemaal wat je schrijft over het contact met de derde: de behoefte om te confronteren. Ik geloof wel dat zijn gevoelens voor haar ook echt zijn. Dat praat niets goed en hij heeft niet goed gehandeld, maar het voelt beter dan wanneer hij haar gebruikt zou hebben. Als ik alsnog besluit hem te ontmoeten, dan denk ik dat we een eerlijk en open gesprek zouden hebben. Je woorden doen me echter twijfelen of het een goed idee is.

De optie van een open relatie is er niet. Die komt er dus ook niet. Je schrijft dat ik dat wellicht heb overwogen uit angst om mijn vrouw te verliezen. Die vraag heb ik mezelf ook diverse keren gesteld. Ik denk dat dit wel heeft meegespeeld.

Heel mooi om te lezen hoe jullie elkaar weer hebben gevonden en ook dat deze nare toestand voor jullie ook mooie dingen heeft gebracht. Dat laatste geldt voor ons ook. We hebben een aantal gesprekken gehad die anders nooit gevoerd zouden zijn. Ook heeft het me heel duidelijk gemaakt dat een mooie relatie, zoals wij die hebben, niet vanzelfsprekend is. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Ik ben heel blij met alles dat je schrijft over hoe ermee om te gaan. De noodzaak om eerlijk te zijn en het verbreken van het contact (hoe moeilijk dat ook is). Die afspraken hebben we gemaakt.

Ik weet (nog) niet of ik er zelf met een therapeut over wil gaan praten. Ik kijk eerst even hoe ver we komen met de relatietherapeut. Ik zal dat echter in gedachten houden.

Op dit moment ben ik al heel blij met de spiegel die jij me voorhoudt. Dank daarvoor.

Moeilijk hoor! Mijn vrouw heeft ook een tijdje gedacht dat ze een zielsverwant had gevonden. Een uniek persoon die haar iets te bieden had in deze fase van haar leven. Inmiddels kijkt ze er gelukkig anders naar.

Ik kan zelf niets met het idee van zielsverwanten of polyamorie. Er zijn talloze aantrekkelijke mensen, fysiek en niet fysiek. Sterker: ik geloof dat ieder mens iets moois heeft. De mate van intensiteit (hoe vaak) en intimiteit (waar praat je over en wat is de fysieke afstand) maakt dat wij ons binden aan mensen. Daarmee heb ik ook invloed op mijn gevoelens voor anderen. Ik denk dus dat we allemaal op heel veel mensen verliefd kunnen worden - maar dat wil ik niet en dus denk ik na over gepaste afstand. Kortom: gevoelens zeggen misschien wel meer over de intensiteit en intimiteit dan de ander.
Het volgende is dat de gevoelens veel zeggen over de omstandigheden. Omdat het altijd weekend was, stiekem en dus spannend was, altijd voorbereid en iets om naar uit te kijken - ja natuurlijk lijkt het dan heel bijzonder. Maar de ander stinkt ook op het toilet en blijkt ook mindere dagen en eigenschappen te hebben als je langer samenleeft. En omstandigheden gaan over je eigen leven. Hoe angstig, onzeker, kwetsbaar, ongelukkig, afgestompt leef je? Kortom, gevoelens zijn misschien wel gebaseerd op een droombeeld.
Dan heb je de traumabond. We zijn allemaal op een manier gehecht (inclusief pijn die daarbij hoort) en hebben het voorbeeld van onze ouders. Dat maakt dat we ons bij sommige anderen heel vertrouwd kunnen voelen: ze doen ons (onbewust) thuis voelen in iets dat we kennen. Kortom, misschien zeggen gevoelens wel meer over hechting en trauma dan over de ander.
Tot slot: het eerlijke verhaal is dat onze partners iets in de affaire vonden dat zij niet in onze relatie en/of zichzelf vonden. De vraag is wat dat is. Esther Perel legt uit dat in een affaire mensen vaak verliefd zijn op een ander zelf. Die leuke, energieke en levenslustige kant van ons. De vraag is wat dat activeert, waar het was en hoe je dat behoudt. Kortom, gevoelens gaan misschien wel meer over gemis dan de ander.

Wat ik maar wil zeggen: wij mensen zijn zo speciaal niet. De derde ook niet. Wat je voelt is wel speciaal, maar daar zit waarschijnlijk een wereld onder waarvan het de vraag is of jouw vrouw (en jij, en ik) zich van bewust is. De vraag is of ze dat wil onderzoeken. Dat is zwaar. Maar het kan helpen om los te komen van de ander, te zien wat het echt (niet) was en exclusief te worden voor elkaar.

Dan bemoei ik me met iets waar ik me eigenlijk niet mee moet bemoeien: ik denk dat dit niet kan zonder hulp. En dan ben ik verbaasd dat jullie een therapeut hebben die het na 1 gesprek en 1,5 week al heeft over vergeving. Dat lijkt mij veel te vroeg in het proces en het kan zijn dat je gaat ontdekken dat je het nog niet echt vergeven hebt. Is niet erg als dat gebeurt. Er zijn therapeuten die gespecialiseerd zijn in ontrouw en ik kan aanraden iemand die werkt met EFT (omdat er dan wordt gekeken naar hechting en veiligheid). Als die drempel te hoog is: podcast ‘waar het op neerkomt’ en dan vreemdgaan en wat daarna komt. Verder podcast ‘op zoek naar de liefde’ en dan 4 gesprekken met Barbara Creemers. Vond ik heel helpend. Maar er is nog zoveel meer. Wijsheid!

Dat is een heleboel om over na te denken en dat zal ik ook zeker gaan doen. We zijn zelf ook tot de conclusie gekomen dat het voor vergeven te vroeg is. Verstandelijk kan ik dat wel, maar emotioneel ben ik er echt nog niet aan toe. Dat gaat tijd kosten.

Ik sluit voor mezelf deze thread af. Ik wil wat meer afstand nemen om dingen goed op een rijtje te zetten.

Enorm bedankt dat je naar me hebt "geluisterd" en je ervaring en mening met me hebt gedeeld. En voor de spiegel die je me hebt voorgehouden. Dankbaar.

Heel goed, we laten het hierbij. Voor mijn verwerking was het eerlijk gezegd ook fijn om wat gedachten te ordenen. Hoop dat je er iets aan hebt, maar ben me ervan bewust dat dit ook maar mijn verhaal en ervaring is. En ik van daaruit projecteer. Jij hebt je eigen proces te lopen. Wens je alle kracht.