Mag iemand echt zichzelf zijn?

We zeggen het vaak in een automatisme; 'het is belangrijk dat je jezelf bent' of 'iedereen mag zichzelf zijn'. Als je nou een kritisch nadenkt, is dat dan daadwerkelijk zo? Stel, iemand eet zijn eten in de auto op en gooit het afval uit het raam, maar dat doet altijd en is dus lekker zichzelf; is dat dan prima? Of iemand heeft over een onderwerp een totaal andere mening en daar begrijp jij werkelijk helemaal niks van.

Mag iemand altijd zichzelf zijn? Of mag de ander zich vooral zo gedragen als hoe jij denkt en vindt dat in jouw plaatje past.

Daadwerkelijk iemand zichzelf laten zijn, ook in relaties, betekent dat iemand gedrag kan vertonen dat wij niet kunnen waarderen, maar waarin de ander wel echt zichzelf is. In hoeverre kun jij dat accepteren of tolereren?