Waarom wil je praten?

Als je bij jezelf merkt dat je de ander maar blijft achtervolgen en maar vragen blijft stellen onder het mom van ‘we moeten erover praten’, stop jezelf dan even.

Wat is het nut hiervan? Ben je je ervan bewust waarom je dit doet?

Je achtervolgt dus iemand die op dat moment niet met jou wil praten. Er kunnen een aantal dingen aan de hand zijn.

Er is al eerder gepraat en dit had niet het gewenste effect. Dan zou het logisch moeten zijn dat de aanpak nu anders is om een ander effect te bereiken. Maar dit gebeurt vaak niet.

Misschien is het niet je intentie om een ander effect te bereiken, maar wil je gewoon je punt maken. Dit gebeurt nogal eens als je partner op een pijnlijke plek bij jou heeft gedrukt (een trigger) en kom je hier tegen in opstand. Je doet je best om ook een pijnlijke plek te vinden om op te drukken, want dan voelt hij of zij zich tenminste ook rot.

Misschien heb je alle andere keren niet kunnen zeggen wat je had willen zeggen en heb je daar de kans niet voor gekregen. Je voelt je niet gehoord. De kans is vrij groot dat dit nu ook niet gaat gebeuren als je het op dezelfde manier aanpakt.

Misschien heeft de ander de neiging om conflicten en lastige gesprekken uit de weg te gaan, omdat hij of zij het gevoel heeft dat er geen ruimte is voor zijn of haar gevoel. Er is een modus van ‘laat maar, we komen er toch niet uit’. Dit is meestal het gevolg van eerdere gesprekken, waarin hij of zij het gevoel had dat je niet écht luistert of dat je niet in staat bent het te begrijpen (no offense, dat gebeurt soms). Het eerste kun je iets aan doen en 9 van de 10 keer kun je iets ook begrijpen als je écht luistert naar de beleving van de ander. Dat wil niet zeggen dat jullie moeten/kunnen veranderen, maar dat is het volgende punt.

Misschien vind je het moeilijk om te accepteren dat de ander op een andere manier met dingen omgaat of een andere visie op dingen heeft. We zijn toch allemaal anders? Soms zitten we niet op één lijn. Dat zit je met familie of vrienden ook vast niet altijd, dus dat is niet gek. Met vrienden of familie zou je wat vaker zeggen: “laten we het er over eens zijn dat we het niet eens zijn” en daar laat je het dan bij. Maar bij je partner vind je het blijkbaar nodig om hem of haar te overtuigen van jouw gelijk. Think about this: Het kan ook zo zijn dat jullie allebei gelijk hebben vanuit jullie eigen perspectief.

Misschien loop je achter de ander aan omdat je voelt dat je de verbinding kwijt raakt. Je weet gewoon dat als jullie er nu niet over praten dat dit nooit meer gebeurt, dus bind je hem of haar het liefst aan de stoel vast! Als je partner het niet leuk vindt dat je dit doet, is de kans op dit moment groter geworden dat je juist de verbinding kwijt raakt, omdat je je partner niet respecteert in zijn of haar behoeften. Je creëert hiermee dus wat je niet wilt.

Pas als je weet wat je motivatie is om te willen praten, kun je ook je toon, houding en manier van communiceren hierop aanpassen. Als je diep van binnen bang bent dat je de verbinding met je partner kwijtraakt, angst hebt om de relatie te verliezen en verdriet voelt bij het idee om alleen achter te blijven, is het een beetje raar als je achter de ander aanloopt met de tekst: “Blijf nou eens hier klootzak! Ja, loop maar weer weg, dat doe je altijd! Het interesseert je geen reet, dat is duidelijk!”

Het zou meer in lijn zijn met je echte gevoel als je zou zeggen: “Ik voel me verdrietig als je wegloopt, omdat ik bang ben je kwijt te raken. Op welke manier kunnen we met elkaar in gesprek blijven?”

De stellen die bij mij in een sessie komen weten al waar dit over gaat, want ik werk hierbij altijd met een tekening. Boven de lijn brengen we in kaart: Wat ziet de ander aan jou en wat zeg je? Onder de lijn: Wat voel je van binnen wat je niet zegt?

Het is treurig om te concluderen dat wat mensen van binnen voelen en wat ze laten zien aan hun partner vaak totaal iets anders is.

Over vage communicatie gesproken.