LIever in één keer het verhaal op tafel

Wie vreemd gaat voelt zich vaak bezwaard. Je weet dat je de ander veel verdriet en pijn aandoet. Eigenlijk wil je dat niet. En veelal gaat het ook gepaard met schaamte: hoe heeft het zo ver kunnen komen dat je bent vreemd gegaan, het verborgen hebt gehouden, heb gezwegen en (soms) ook gelogen en je zelf hebt achter gehouden. Die combi - je wilt de ander geen pijn doen en je schaamt je - kan er toe leiden dat je niet alles vertelt. Maar omdat de ander blijft vragen kom dan toch stukje bij beetje het verhaal op tafel. Steeds weer een stukje 'verraad'. Het probleem is dat je daarmee de pijn alleen maar verergert: komt er nog meer? is dit nu de hele waarheid? of houdt hij/zij nog meer verborgen. Zolang dat speelt is herstel nauwelijks mogelijk omdat er steeds weer schade wordt aangericht. Als het toch op tafel komt kun je daarom beter het hele verhaal vertellen zodat niet later nog meer moet worden verteld onder druk van je partner. Ja, het is beschamend en het is pijnlijk, meer dan dat. Maar het herhaald ontdekken van weer nieuwe feiten werkt voor het vertrouwen destructief. Als je wel verder wilt met je partner kun je beter in één keer met de billen bloot. Angst is dan een slechte raadgever.