Kwetsbaarheid en intimiteit zijn de sleutels

Seksverslaving kan een lastig ding zijn. Meestal zal één van de partners dan aan solosex doen: masturberen, porno kijken of vreemdgaan. Dat gaat ten koste van je relatie op twee manieren. Voor jezelf.

Het genot wat je uit de seks haalt blijft meestal wat dubbel omdat je het liever met je partner beleeft. Het brengt dus ook afstand tussen jou en je partner. Je voelt je niet voldoende gekend in je behoefte.

Daarbij, bij het klaarkomen komen er chemische stofjes vrij die hetzelfde werken als bij drugsverslaving. Dat maakt het zo verslavend dat het een patroon van bevrediging komt. Je komt daardoor in een cirkel van genot en je niet gekend weten. (Nog los van schuldgevoelens).

Maar het werkt ook door in je relatie omdat je minder aandacht hebt voor intimiteit met je partner. Je zoekt je bevrediging elders. Dat is ook eenvoudiger dan het met je partner aan te gaan. HIj of zij heeft immers minder behoefte..

Ik geloof niet dat er eenvoudige antwoorden zijn. Natuurlijk draait alles er om of je er met je partner over kunt praten. Als je je verlangen aankaart begint het pas en het vraagt geduld heel veel geduld om daar samen een weg in te vinden.

Kwetsbaarheid en intimiteit zijn daarin de sleutels. Als dat er niet is, wordt het moeilijk om er samen mee om te gaan. Daar begint het dus: de moed hebben om je verlangens om tafel te leggen.