Familieproblemen - forum lotgenoten

Goed om de andere verhalen te lezen. Dat sterkt. Ieder huisje lijkt een kruisje te hebben. Mijn kruisje is vooral mijn schoonfamilie. Ik kan helemaal niet door een deur met mijn schoonfamilie. Ik vind dat ze veel te aanwezig zijn. En ik wil ze eigenlijk nooit zien. Ik heb nooit zin om ze te zien bedoel ik.

Dat merkt mijn partner ook. Ik vind dat voor hem wel pijnlijk. Ik wou ook dat ik vaker enthousiast kon zijn. Maar kom op, als ik het verhaal uitleg aan mijn vrienden begrijpen ze me allemaal. Waarom begrijpt mijn partner mijn kant dan niet?

Jaren geleden hebben mijn ouders definitief het contact verbroken met mijn broer en zijn gezin. Er werd mij verteld dat ,als zij zouden overlijden ze niet wilden dat hij op de crematie kwam. Toen mijn vader overleed hebben we die wens gerespecteerd.

Nu is pas mijn moeder overleden en heeft een familielid mijn broer gebeld en hem ingelicht. Mijn broer wilde graag een rouwkaart en is dus ook bij de crematie geweest.

Ik kon dit hem niet weigeren maar voelde mij erg schuldig ten opzichte van mijn moeders wens. Er werden telefoonnummers en e mailadressen uitgewisseld.

Sindsdien heeft mijn broer twee keer gemaild met mij en een keer met mijn broer. Vaak vraag ik mij af wat wijsheid is?

Wil hij dit contact wel of was het puur uit beleefdheid of omdat ,,men,, verwacht dat alles nu goed is?
Als je iemand 25 jaar niet ziet ben je een vreemde van elkaar geworden.

Soms denk ik er aan om hem een eerlijke mail te sturen om te vragen of hij het contact wel echt wil maar ik wil hem niet kwetsen en weet niet hoe ik dit kan vragen zonder bot te zijn en hem de ruimte geef om eerlijk te antwoorden.

Weet iemand hoe ik dit het best kan aanpakken?

Wij hebben 3 kinderen van 6,8 en 10, en de middelste heeft erge ADHD, zo erg dat ons hele gezin eraan onderdoor gaat.

Ik word ongelooflijk moe van het alsmaar boos worden, streng optreden, structuur geven etc. Soms wou ik dat hij er niet meer was! Dat vind ik zo erg van mezelf!

We kunnen nooit spontaan ergens naartoe, hij misdraagt zich dan heel erg, dus onze wereld wordt steeds kleiner. We zitten bij een orthopedagogische praktijk en hij krijgt medicijnen, maar het helpt allemaal niet veel.

Mijn probleem lijkt jaloezie te zijn.

Ik kom uit een gezin met 4 dochters, ik ben de 3de. We zijn altijd erg verschillend geweest, maar dat had vooral voordelen: we haddeen elk onze talenten, interesses en er was weinig competitie tussen ons. Onze ouders hebben al van jongs af aan onze respectievelijke talenten aangemoedigd (oudste zus is intelligent, 2de zus sociaal en zorgzaam, ik ben de creatieve en het jongste zusje heeft inzicht en mensenkennis).

Natuurlijk verandert dat in de loop der tijd. Mijn oudste zus heeft een burn-out gehad, maar is nu erg gelukkig en werkt in een klantenservice, mijn 2de zus heeft ook enkele zware jaren achter de rug en heeft haar vriendenkring vervreemd, maar werkt als verpleegkundige en dat doet ze erg graag. Ik ben door een aangeboren conditie moeten stoppen met mijn studies muziek, maar doe het nog graag als hobby en ben dolgelukkig als oppas voor zieke kinderen, en mijn jongste zusje is 16 en overweegt psychologie te doen.

Tot zover een situatieschets. Dit wordt een lang verhaal.... Mijn 2de zus, die ik vanaf nu Tine zal noemen, is nu 28. Ik ben 23. Toen ik 19 was en nog muziek studeerde, heb ik de liefde gevonden. Hij is ouder dan ik, maar het klikte meteen. Hij heeft me gesteund toen ik met muziek moest stoppen en mezelf weer moest vinden, en ik heb enkele diepe wonden bij hem genezen. Het vertrouwen was er snel, en de rest volgde.

Binnen het jaar woonden we samen en waren we verloofd. Sindsdien zijn we getrouwd, hebben we een schat van een zoontje gekregen, en ik ben momenteel zwanger van ons tweede kindje. Een droomleven. Op Tine na.

Bij elke stap die ik gezet heb, werkte ze tegen. Ik mocht niet gaan samenwonen van haar, ze heeft mijn man openlijk uitgemaakt voor pedofiel en het vuil van de straat, ze heeft hem zwart proberen maken tegen mijn ouders en familie, ze heeft me verboden hem te zien,.....

Het leek te beteren toen ze zelf een vriend kreeg, ik had hoop, dus ik vroeg haar getuige te zijn op de trouw, als vredesoffer. Ze deed het wel, maar weigerde zelfs maar aanwezig te zijn op mijn vrijgezellenfeest, en probeerde me te overschaduwen met een enorme knalroze jurk.

Toen ik vertelde zwanger te zijn, was ze de enige die dat nieuws negatief vond. Ze heeft hysterisch zitten huilen bij onze ouders dat zij de eerste had moeten zijn. Ze werd zelfs kwaad omdat ik een 'speciaal dessert' kreeg op een familiefeest omdat ik de verse chocomousse niet mocht eten. Ze zei dat ik me aanstelde voor aandacht toen ik vroege weeën kreeg, en toen ik na 24 uur bevallen van pure uitputting epidurale vroeg (een beslissing die kostbare tijd heeft gewonnen toen mijn kindje geen hartslag meer had en met een spoedkeizersnee gehaald werd) zei ze dat ze wel wist dat ik dat niet aankon, dat ik te zwak was, geen echte vrouw.

Ze was een geweldige tante, maar vrede met mij was er nog niet. Mijn werk noemde ze zinloos, saai en simpel (absoluut niet waar), ze keek merkbaar op me neer, en ze was constant onze levens aan het vergelijken.

Wederom leek het te beteren toen ze ging samenwonen met haar vriend, dus naar traditie heb ik haar gevraagd om meter te worden van ons 2de kindje. Ze was dolgelukkig en is meteen beginnen speelgoedjes zoeken en plannen maken. Het leek allemaal goed in orde, ook al maakte ze wel even een opmerking over dat zij nog jaren zou moeten wachten op een kindje. Maar nu mijn buik zichtbaarder wordt, en ik meer last krijg (bekkeninstabiliteit), gaat het weer bergaf. Ze zegt weer dat ik me aanstel, ze heeft weer bij onze ouders zitten roepen en huilen, ze ontwijkt me.

Ik ben bang dat dit gaat blijven terugkomen, en dat ze altijd wrokkig gaat blijven. Ik geloof met heel mijn hart dat ze een goede meter wordt, maar is dat houdbaar als ze tegelijkertijd mij en mijn man zo behandelt? Kan ik iets doen om de relatie tussen ons te verbeteren, kan het nog vanzelf oplossen, of accepteer ik dat dit gaat blijven? En waarom lijkt mijn geluk het hare in de weg te staan? Ik weet niet meer wat te doen.

Bedankt voor het lezen, het opschrijven heeft al wat geholpen om alles op een rijtje te zetten. Alle advies, elk inzicht is welkom

Ik heb problemen met mijn dochter en schoonzoon. Eigenlijk meer met mijn schoonzoon en natuurlijk steunt mijn dochter hem. Het is al zo hoog opgelopen dat ik denk dat dit nooit meer goed komt.

Ik heb al een keer een gesprek gehad met mijn dochter maar dat heeft niets opgeleverd want ik mag niets zeggen over mijn schoonzoon wat mij dwars zit. Dat moet ik met hem bespreken zegt zij. Dat wil ik ook wel maar hij niet. Ik krijg alleen maar verwijten en dat lost niets.

Het gaat niet goed met een van onze (volwassen) kinderen, die in een depressie zit. Wij, de ouders, krijgen van alles de schuld en doen niets goed.

We wisten niet meer hoe we hiermee om moesten gaan en hebben hulp gezocht. Inmiddels hebben we verschillende situaties besproken en tips gekregen over hoe we beter kunnen communiceren. We zijn daar nu mee bezig en het werpt zijn vruchten al af!

In mijn familie zijn allerlei problemen. Mijn broer en ik hebben een slechte / geen band met elkaar. Ik vind dat vervelend voor mijn ouders, maar het lijkt erop dat er niet zoveel aan te doen is. We staan zo verschillend in het leven. Het hoogst haalbare lijkt te zijn dat we elkaar tolereren.

Hallo,

Graag wilde ik hier mijn verhaal doen, maar het is een verhaal dat uit verschillende stukken bestaat.

Ik, bijna vijftiger, ben getrouwd en we hebben een dochter van 20 en een zoon van 17. Onze relatie is er een met ups en ook veel downs. Bij ons is er altijd een moeilijkheid geweest en dat is de seks. Vooral van mijn kant had ik het moeilijk om het seksuele spel in gang te zetten. Het initiatief moest meestal van mijn man komen en dan nog kon ik mij moeilijk laten gaan. En als het dan toch eens lukte kon ik daar dan wel van genieten.

Door deze moeilijkheden en ook door andere punten waar we het niet over eens waren kwamen er al serieuze ruzies tussen ons. Onze kinderen hoorden en zagen dit ook en trokken zich in het begin daar niet zoveel van aan maar naar mate als ze ouder werden zeiden ze daar wel eens iets van.

Er was dan eens een tijd waar het wat beter ging en dan daarna ging het weer heel wat minder en kwamen er weer regelmatig ruzies over dat onderwerp. Toen de kinderen kleiner waren waren het eigenlijk hele gemakkelijke kinderen, ze luisterden goed, waren fantsoenlijk.

Maar toen de dochter zo in haar puberleeftijd kwam veranderde alles. Op 14-15-jarige leeftijd nam ze op een morgen, zonder dat wij dat wisten, de trein naar Brussel ipv de bus naar school. Omdat wij thuis op iets gereageerd hadden wat ze fout gedaan had, had zij voor zichzelf besloten om thuis weg te gaan.

Iemand van de spoorwegpolitie heeft haar toen onderschept en meegenomen naar een politiekantoor. Pas 's avonds hebben we haar teruggezien, ons eerst verhoord te hebben. Haar reactie op mijn vraag: Waarom heb je dat gedaan? We waren zo geschrokken! antwoordde ze 'Dat was de bedoeling!'.

Verschillende jaren later hebben wij als koppel nog regelmatig onze twisten over dat probleem, zelf hebben we nog andere dingen gedaan om de relatie op sexvlak wat op te krikken maar dit heeft echter geleid tot soms nog meer problemen. Van deze problemen heeft de dochter ook wel eens wat van opgevangen. Maar ik heb altijd gezegd tegen haar dat we eraan werken en dat zij haar daar niet teveel van moest aantrekken.

Als jong-volwassen heeft zij nu de laatste jaren al verschillende vriendjes gehad waaronder ook enkele met een moeilijke achtergrond (gescheiden ouders, geen ouders (op kamer onder toezicht van opvoeders en met een crimineel verleden van drugs dealen), hangjongeren die geen werk hadden.

Als ouders waren we hier uiteraard niet tevreden mee en hebben dat dan ook aan haar gezegd waarop ze natuurlijk zij dat deze hun leven wel zouden beteren. Nadien heeft ze ons wel eens toegegeven dat zij inderdaad met deze jongens niet zo een geweldige toekomst zou hebben.

Zijzelf studeert vrij goed. 1 jaartje is ze in Leuven geweest maar dit is niet zo goed afgelopen. Ik zeg niet dat ze daar haar best niet gedaan heeft maar ik denk ook dat ze ook wel van het studentenleven geproefd heeft en ook van de vrijheid - doen en laten wat ik wil, met wie ik wil.

Na dat jaartje is ze terug thuis gekomen en heeft ze hier in de buurt een nieuwe studie aangevat. Ook heeft ze een nieuw vriendje leren kennen, op het eerste zicht een goede jongen, ouders hadden goed werk en jongen studeerde ook nog. Wel een studie die een pak lager lag dan die van haar en af en toe merkte we wel op dat zij wel naar die jongen stoefte over haar studie. Als reactie zagen we dat die jongen zie ook wou laten gelden en dan met iets anders wilde stoefen.

Maar ja, onze relatie had dan al weer eens te maken met een serieus dal, ruzies, scheldpartijen. Zij was dan thuis en hoorde dit alles, zij moeide zich daarmee. Ik vertelde mijn kant van het verhaal, papa vertelde zijn kant van het verhaal. Er werden dingen verteld die misschien niet echt tegen haar verteld moesten worden.

Onze dochter wilde ook steeds meer vrijheid, misschien ook wel nadat ze een jaar op kamers had gezeten en nu weer thuis moest wennen en regelmatig geconfronteerd werd met de ruzies. Alhoewel ze ook vaak niet thuis was en bij haar vriend weg was of daar aangezien hij niet ver van thuis woonde.

Op een keer was er zo eens een discussie tussen mijn man en haar, meestal over iets wat wij vonden dat verkeerd ging, over iets wat ze niet gedaan had of over iets dat wij vonden maar waar zij absoluut een ander idee over had , dat zij toen een week bij haar vriendjes thuis is gaan logeren.

Nadien is ze teruggekeerd en is het toen een tijdje goed gegaan. Vriendje kwam thuis ook weer binnen maar zei nooit veel tegen ons. Wij hebben haar daar toen eens op gewezen dat het toch een beleefdheid is dat als je ergens binnen of buiten gaat om even eens goeiedag tegen de ouders te zeggen. Zo moesten wij regelmatig eens zeggen dat wij toch verwachten om enkele beleefdheidsregels wat te volgen.

Ook afspraken die we voordien met haar gemaakt hadden zoals om op een bep uur thuis te zijn werden vaak niet gevolgd. Het vriendje had werken te maken voor school en kon haar niet komen halen thuis, ik als mama moest mijn dochter(die toen nog geen rijbewijs had) telkens brengen.
En nog tal van andere dingen waar zij op ons altijd commentaar had als wij er iets over zeiden.

Nu vorige week waren wij tegen haar aan het vertellen dat zij thuis niet veel meer deed. Zij had natuurlijk haar studies, maar daarnaast vroegen wij haar eens om een afwasmachine leeg te maken of om eens haar auto te wassen, om de tafel af te zetten, en daar maakte ze dan een probleem over. Ze beweerde dat zij die dingen wel allemaal wel eens deed.

Maar als vrienden haar iets vroegen dan stond zij meteen paraat en moest mama die haar even nodig had om haar met iets te helpen het vaak toch alleen doen of eerst haar bijna een uitgebreide smeekbede doen opdat de dochter haar dan toch eens zou helpen met een taakje in huis.

De laatste weken had ze daar meer en meer problemen mee om iets in huis te doen. Ook meningsverschillen met mijn man en regelmatige ruzies met ons hebben haar tot het idee gebracht om 'op kot' te gaan zoals zij het noemt. Zij is op de sociale dienst van de unief en bij het OCMW gegaan om raad te vragen en zij woont nu op een kot.

Maar nu is het waarschijnlijk zo dat wij haar moeten onderhouden maar ook haar kot moeten betalen wat toch een heel bedrag is. Ze heeft dit allemaal achter onze rug geregeld en 2 dagen voor dat ze weg ging kwam ze daar mee af. Hoe voel je je als ouder dan?

Je hebt haar altijd van alles gegund, je stond altijd voor haar klaar als ze hulp nodig had, zowel op schools vlak als bij andere problemen. Wij hadden er natuurlijk een bepaalde mening over en vaak vond zij dat toen ook niet het juiste antwoord maar de dingen die wij aanreikten waren niet de slechtsten.

Ik heb proberen te praten met haar, zij vertelde dat zij wilde weggaan omwille van de ruzies tussen ons en ook over de vele discussies, andere ideeen-standpunten die niet overeenkwamen tussen haar en ons. Ook met bep straffen van ons was ze niet akkoord, bv de auto die ze van ons gekregen had al eens aan de kant laten staan omdat ze een afspraak niet nagekomen was of omdat ze ons heel onbeleefd - brutaal had gereageerd toen we met haar wilde praten.

Nu is ze dus op kot en komt ze alleen langs om nog spullen te halen, om haar was te brengen.
Als moeder heb ik het daar heel moeilijk mee, ik mis mijn dochter en heb nooit gedacht dat ze op deze manier zou vertrekken. Ze is nu 20 jaar en kan dit zomaar regelen zonder ons medeweten. Ik merk ook dat ze terug geniet van de vrijheid en denk ook dat ze het ook hiervoor gedaan heeft omdat wij haar zogezegd teveel controleren, nog zeggen wat ze moet doen; Zij zei laatst letterlijk tegen ons dat ze 'geen opvoeding meer nodig heeft, alleen maar wat overeenkomen'. Dat doet pijn!

Wij gaven haar al heel wat vrijheid, wetend dat ze een jaar in Leuven vrij geweest is, maar sommige afspraken moet je als gezin toch volgen volgens mij. Zij mocht door de week weggaan 's avond tot half 12, van zaterdag op zondag mocht ze bij haar vriendje blijven slapen, zondagmiddag hadden we haar graag thuis omdat ze dan ook eens mee kon op familiebezoek (niet elke week trouwens).

Ik bel haar op en ze zegt nu dat ik haar stalk, dat ik haar moet gerust laten, dat doet zo een pijn, een dochter waar je zo altijd voor gezorgd hebt. Ik en haar kwamen toch goed overeen met elkaar en nu plots kan ik niets meer goed doen. Ik weet niet meer hoe ik haar kan laten inzien wat wij allemaal deden voor haar, hoe ze ons nog een kans wil geven.

Wij zijn pas een therapie als koppel gestart, en zouden graag hebben dat onze dochter ook gaat inzien dat wij er willen aan werken maar dat zij ook bij ons gezin hoort en eenmaal als ze haar diploma heeft haar vleugels kan uitslaan en haar weg zoeken in het leven.

Heeft er iemand suggesties hoe we haar terug in ons gezin kunnen laten geloven?

Mijn verhaal gaat niet echt over mezelf maar over mijn zusje.

Mijn zus heeft de afgelopen jaren veel meegemaakt en ze zit in een depressie. Nu het probleem is mijn ouders sturen haar wel naar een psychiater maar volgens mijn zus helpt dat niets ze heeft al een paar keer geprobeerd zelfmoord te plegen ze rookt ineens heeft weed gebruikt en zelf xtc.

Toen ik dat allemaal hoorde heb ik naar ons ma gebeld om te vragen of ze niet voor een tijdje naar mij zou mogen komen voor wat uit te blazen.

Maar zij wauw het niet nu is het toch al een paar maanden later en het is aleen maar erger geworden ze blijft haar eigen snijden drugs gebruiken enzo.

En ik weet niet meer wat ik moet doen ik zit echt vast ik voel mij zo nuteloos omdat ik niets kan doen daarom dat ik deze forum is wouw uitproberen misschien weet hier iemand wat ik nog zou kunnen doen.