Familieproblemen - Lotgenotenverhalen

Beste Anoniem,

Wat spijtig om te lezen dat je de hoop op een goede afloop op hebt gegeven. Het leest als of de gesprekken die je tot nu toe voerde:

- eindigde in ruzie
- meteen al gestopt werden door de ander, om ruzie te voorkomen

Dat lijkt me moeilijk. Ik zou er dan denk ik toch mee blijven zitten.
Hopelijk komt er in de toekomst toch nog een moment waarop een beter gesprek mogelijk is.

Ik wens je veel sterkte met deze situatie.

Mijn schoonvader heeft problemen met mij. Wat altijd goed leek, geen vuiltje aan de lucht bleek een illusie.
Op een feestje kreeg ik de volle laag van hem. Alle irritaties van jaren geleden kreeg ik naar mijn hoofd. Mijn vrouw heeft hem de dag daarna gebeld. Hij irriteerde zich blijkbaar al jaren aan mij. Doe in zijn ogen niet veel goeds.
Andere mensen herkennen hier niets van. Heb een goede baan, zorg samen met mijn vrouw voor de kinderen. We hebben het samen altijd goed gehad.

Maar volgens mijn schoonvader kom ik te weinig langs, geef ik hem lauw bier.. en nog meer van dit soort onzinnige zaken er komt ook steeds weer iets anders bij waarover hij uren negatief kan praten....

Door bemoeienis van schoonvader is onze relatie wel onder druk komen te staan.
Mijn vrouw is zijn uitbarstingen blijkbaar gewend.
Voor mij houd het wel op. Heb geen behoefte om op mijn tenen te lopen. Wil mezelf kunnen zijn.

Mijn advies: respecteer je schoonzoon. En val je dochter er niet mee lastig. Het is vreselijk als een partner negatief spreekt met ouders over vriend/vriendin.
Jij bent niet getrouwd met hem!
Gun ze rust en geluk, geef liefde ipv kritiek!

Mijn ouders lokten bewust een ruzie uit met mijn man. Het is naar als familie negatief gedrag vertoont, ik zou zeggen gun ze geluk, en geef liefde daar bereik je meer mee

Bij mij hetzelfde. Hier komt die binnen geeft steken naar mij door opmerkingen, eet en zegt niks bij zijn vertrek. Ook niet als hij binnenkomt geel goedendag. Wel in mijn frigo en diepvries en koken uit de kast en nemen zomaar. Als ik iet zeg ben ik gierig.

Ik wil al niet meer praten met mijn schoonzoon. Hij is een narcist, enkel over zichzelf spreekt hij.
Ook een agressieve opvoedster t.o.v zijn 2 kindjes van 4 en 2

Dag Anoniem,

Dat is een lastige situatie. Je partner is opgegroeid bij die familie en houdt van ze. Dat zorgt er jammer genoeg niet automatisch voor dat jij ze aardig vindt. Ik heb hetzelfde probleem gehad. Wij hebben dit opgelost door een vast moment in de week te gaan, of ik nu wil of niet (zaterdag bij mijn ouders, zondag bij de zijne), en vooral door voor mezelf te begrijpen wat ik onaangenaam vond.

Bv: Mijn schoonfamilie is erg knuffelig en luid, ik niet, dus we hebben grenzen afgesproken en dat werkt. Ik ben ook bewust op zoek gegaan naar wat ik wél goed vond aan hen (hechte familie, altijd bereid te helpen, eerlijk,...)

Dit is natuurlijk geen wondermiddel, maar het helpt mij verbazingwekkend goed. Ik hoop dat jij er ook iets aan hebt.

Groetjes

Bespreek het eerlijk met je schoonouders.
Het zal nu ongetwijfeld spanning oproepen
en dat wordt alleen maar erger.
Vraag hun om begrip

Ik maak het zelfde mee niks aan te doen je man staat tussen in. als liefst wil je weg of hun niet zien altijd negatief misslijk gewoon en bemoeien altijd beter weten. sterkte met dit is niet leuk en heel pijnlijk als vrouw

Ik ben verhaal 78....en ik zit met hetzelfde...en ik ben verbaasd hoeveel mensen hetzelfde voelen... En voor iedereen is er een andere oplossing, vraag me af wat is het mijne? Dat zal jij ook wel hebben. Ik heb nu contact gezocht met een psycholoog omdat uit te vinden ,dat hoef jij nog niet te doen , maar belangrijk is dat je zoekt wat bij jou en je gezin past

Hopelijk vind iedereen een oplossing waarbij hij/zij goed bij voelt

Succes

Dat is vermoeiend , schoonmoeder die enkel haar zin wil doordrijven. Naar de winkel,naar de dokter, ze neemt enkel alleen contact op met me als ze iets nodig heeft.
Aangezien ik haar geen klein kinderen heb gebaard eist ze nog meer haar taxi op.Vaak liegen en mensen bespelen.Zelf haar eigen kinderen en man.
Sterkte, het kan vermoeiend zijn.
Zoek de natuur op ❤️

Wat een vervelende situatie voor jou.

Heb je al eens geprobeerd om dit in een open volwassen gesprek met haar te bespreken. Je geeft dan aan wat jij waarneemt, en wat voor gevoel jij daarvan krijgt.

Bijvoorbeeld "Ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje. Ik heb last van bekkeninstabiliteit. En jij, mijn zus, zegt dat ik me aanstel. Ik word daar verdrietig van."

En je zou ook kunnen aangeven wat jij graag zou willen, bijvoorbeeld "Ik zou het heel fijn vinden als je mij zou kunnen steunen." Wellicht wordt je zus op deze manier bewust van haar gedrag.

Of misschien helpt het - als ze daarvoor open staat - om in dialoog te gaan met een onpartijdige derde (bijvoorbeeld een therapeut).

Het kan ook zo zijn dat ze helemaal geïdentificeerd is met haar eigen problemen, en de gevoelens die daarbij horen, en dat het haar niet lukt om daaruit te stappen of daarop te reflecteren. En dat ze dit ook niet wil.

Jij kunt je zus daar verder dan niet echt mee helpen. Dat zal ze zelf moeten doen (al dan niet met hulp van een therapeut). Voor jou kan het dan helpen om de problematiek van je zus wat meer los te laten. Dus hou je vooral bezig met (de mooie dingen in) je eigen leven.

> Dus het probleem van je zus bij je zus te laten. Dat is haar ding.

> Jij doet wat voor jou goed voelt in het moment. En misschien betekent dat minder contact met je zus.

> Jij kunt in het moment zijn met je zwangerschap, je man, je andere kindje, de rest van de familie, en alle andere mensen en dingen waar je blij van wordt.

Succes!

Wow wat herken ik mezelf in jouw verhaal. Ik kom ook uit een gezin met 4 dochters waarvan ik de jongste. Alle vier best verschillend waarvan ik altijd de opstandige tomboy was. Sinds ik drie jaar geleden getrouwd ben was me zus heel begripvol, steunde ze het en was ze aardig naar me man. Sinds we ons eerste kindje hebben begonnen de nare opmerkingen, achterbaksheid, lief in me gezicht en liegen achter me rug. Nu probeert ze me tegen te werken, me rot te laten voelen (minderwaardig) en probeert ze me belachelijk te maken. Heb sterk het vermoeden dat ze ee narsistische persoonlijkheidstoornis heeft. Zelfs hoogzwanger probeerde ze me belachelijk te maken omdat ik klaagde over rugpijn. Een keer (ik was 8,5 maand zwanger) had ik zo een trek in vermicelli soep en mijn moeder stelde heel lief voor om dit even voor mij klaar te maken. Mijn zus was aanwezig en hoorde dit, haaste zich naar de keuken om me moeder te stoppen "nee, ze moet zich niet aanstellen ze kan dit best zelf". Grappige is mijn moeder mocht haar wel verzorgen en verwennen toen ze zelf zwanger was maar o wee als ze dat bij mij (haar jongste dochter) doet. Ik ben overtuigd dat er extreem veel jaloezie in het spel is.

Uw verhaal is herkenbaar. Uw zus heeft een destructief gedrag vanuit haar jaloersheid naar jou. Dit zal nooit veranderen. Geef deze hoop op en breek met haar volledig zodat jijzelf terug rust en geluk mag ervaren in uw eigen gezin.

Hey
Ik maak dit ook mee blijf heel sterk en blijf uit haar buurt glimlach veel en vriendlijk zo jaag je jaloers mensen weg
Ze kunnen er niet tegen als je op hun negatief jaloers inga breng je negatief in je leven

Vreselijk om te lezen. Heel erg vermoeiend dit zustercontact. Ik hoop voor jou dat het beter word, sterkte hiermee. Een schrale troost ik ben een nakomer van 3 oudere zusters. Hun leeftijd ligt dicht bij elkaar. Bij ons is er een familie vloek uitgesproken, waardoor wij alle geen kinderen hebben gekregen. Mijn oudste zus is zo doorgedraaid, die zie ik alleen op verjaardagen/familieuitjes. Af & toe stuur ik haar een email met bijv: geniet van het mooie weer of fijne dag! Meer communicatie is er niet, omdat er zoveel kapot is gegaan in de loop der jaren. Mijn grenzen zijn ver overschreden. Met de andere twee, is het contact zeer oppervlakkig. Ene is jaloers op mijn positiviteit, de manier waarop ik leef en in het leven sta. Ons contact, zo nu en dan bellen, appen verjaardagen/ familieuitjes. De andere zus, al haar relaties vinden mijn uiterlijk leuker dan haar. Dat is pijnlijk voor ons beide, maar begrijp dat dit frustrerend kan zijn. Zij probeert mij met van alles na te doen. Ook hierdoor sommige perioden zeer jaloers. Maar soms komt ze tot bezinking en begrijpt/ziet mij ook. Onze band is het beste. Zij komt wel bij mij op visite, maar ik niet bij haar. We hebben contact via telefoon, appen en email. Wij pakken samen ook wel eens een terrasje. Voor de rest steunen wij elkaar uiteindelijk toch door dik en dun. Vooral voor de ouders vind ik dit zeer triest, hun voelen dit ook aan. Maar goed we blijven er toch altijd het beste van proberen te maken. Kijk naar wat je wel hebt en geniet daarvan. Xxx

Nou, dat noem ik inderdaad jaloers. Dat vraagt om lekker negeren, doe je eigen ding, trek je niks aan van wat ze zegt en doet. Moeilijk? Zeker. Ik word momenteel genegeerd omdat mijn zus zegt dat ik haar na-aap. Ik heb zelf geen idee wat ze bedoelt, misschien omdat we de zelfde smaak hebben, en dezelfde dingen mooi vinden en dezelfde boeken lezen? Geen idee. Mijn ervaring, na twee jaar negeren, mijn hele familie wil intussen geen contact meer. Heel jammer. We blijven namelijk gewoon zussen. Ik hoop ooit weer contact te krijgen, en ik kan je alleen maar aanraden om voorlopig alle contact te mijden. Hoe moeilijk ook.

Hallo Leonie,

Wat goed dat je hiervoor op zoek bent naar een psycholoog.

Kijk even op deze site welke psychologen bij jou in de buurt zitten en bij wie je een goed gevoel hebt. Dan kun je daar contact mee opnemen.

Ik wens je veel sterkte.

Beste Leonie,

Vandaag lees ik jouw oproepje op deze site. Ik vind het erg bijzonder hoe jij verder bent gekomen in je zoektocht. Soms is het pijnlijk en toch noodzakelijk om terug te kijken.

Een oud docent van mij vergeleek het met rijden in een auto, en je wilt van baan veranderen. Je kijkt dan eerst in je achteruitkijk spiegel, over je schouder, in je zijspiegel. Pas als het achter goed bekeken is, kun je in de toekomst van richting veranderen. Je zoontje helpt je daarbij, zo leest het.

Kijk eens of je een contextueel therapeut kunt vinden in je omgeving. Zij zijn ervaren in het werken met thema's over verschillende generaties.
En heel veel succes gewenst met het vinden van een andere rijrichting.

Warme groet,

Serieus. Je hoeft ook niet van hem te houden. Mijn ouders hielden ook niet van me omdat ik te moeilijk was, niet als hen was. Als je je kind maar met respect behandelt, naar hem wil luisteren en een levensgezel van hem wil zijn. Samen de reis willen maken tot hij op eigen benen kan staan. Fake niet want dat heb je als kind door. Maar doe ook niet rottig tegen hem. Ik heb het ook altijd gevoeld dat ze me niet moesten en heb het rond mijn dertigste pas durven vragen. Gelukkig loog mijn vader niet, hij erkende dat hij me nooit heeft willen hebben. Het was niet leuk maar wel eerlijk. Het bedrog in de tijd dat ze deden alsof ze van me hielden dat was het ergste.

Het lijkt e copy v ons verhaal in grote lijnen....ik schrik ervan zelfs..ook onze dochter haar app kwijt auto EN haar job...is volledig zz kwijt, beschermd hem zelfs na serieus geweld enige dgn geleden...ze wordt soms vernederd en beseft t precies niet eens....onze grootsteangstzujn de onze kleinkindjes in ons verhaal,...ons gezin en family verscheurd....ons verhaal: nr 92 id lijst

Beste Anoniem,

Dat lijkt me heel moeilijk, om te zien dat je kind zoveel boosheid uit. Vooral ook omdat er weinig contact hierover mogelijk is. En hij zich af sluit.

Welke personen heeft hij in zijn leven waarbij hij zich wel opent? Ik hoop dat hij iemand heeft.

Ik wens jullie veel succes in deze moeilijke tijd.

Dan is er wat aan de hand. Al is het ook net hoe oud hij is natuurlijk. Zijn er geen betrouwbare mensen waar hij goed mee kan praten? Een rustig en niet-oordelend mens die zijn mond kan houden? En buiten de familie vooral?
Ik was een 'dwarse' in de ogen van ouderen, maar dat kwam gewoon omdat er weinig mensen met échte interesse in mijn doen en laten in mijn buurt waren. Mijn problemen kon ik niet kwijt omdat ik wist dat ze tegen me gebruikt zouden worden. Dat zei mijn vader ook altijd: alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden. Hij bedoelde het vast goed.
Mijn ouders ging het er alleen maar om dat ons gezin naar buiten toe perfect functionerend leek terwijl het tegendeel het geval was. Een disfunctioneel gezin was het en niemand die het zag. Zelfs mijn leraren deden mee met mijn ouders dus ik kon het wel vergeten.

Ik begrijp goed wat je bedoelt met rouwproces, want zo is het echt je raakt een dierbare kwijt die je liever dichtbij je zou houden

Heel herkenbaar dat rouw proces. Ik weet niet hoe lang het voor jou inmiddels geleden is, maar bij mij 2 maanden en het snijd zo erg door me heen dat ik me er letterlijk ziek door voel. Pijn in mijn buik en depressief, verstoten. Een overlijden had 10 x meer acceptabel geweest. Ik wens jou heel veel sterkte en hoop dat het inmiddels wat slijt want niks is hiermee te vergelijken.

Heel herkenbaar. Ik heb sinds een week het contact wederom verbroken met nijn oudste zus en broer. Al eerder had ik met mijn broer 2 jaar geen contact en met mijn zus 5 jaar niet. Na het contact weer te hebben aangehaald is er niets veranderd. Pestgedag kleineren bekritiseren en negatieve opmerkingen etc. Het is teveel om op te noemen, dus heb ik na een conflict wederom gebroken. Het doet zeer en je voelt het zo heftig binnen in je ziel. Het voelt eenzaam en niet begrepen. Maar ik weet hoe het was toen ik geen contact had, en dat was rust. Geen ergenissen meer niet meer mezelf rot voelen en twijfelen aan mezelf of het toch niet mijn eigen schuld is. Ik hou van mijn broer en zus maar daar is alles mee gezegd ik hoef ze nooit meer te zien. Ik ben er nu nog behoorlijk van slag van, maar weet fat het slijt..Je eigen welzijn is belangrijk zo ook het kiezen voor jezelf. Blijf dicht bij jezelf is mijn advies.

In 2012 heb ik definitief met mijn moeder gebroken. Helaas moet ik dan met het hele gezin breken. Ondanks was het de beste keuze. Mijn moeder dreigde me met de dood, bestal me van een erfenis van mijn overleden vader en lichtte me op. Ik zit in de bijstand.

Zeer ernstig dus. Ik heb geen spijt van de breuk. Moeder is narcistisch en psychopathisch. Dat laatste omdat ze geniet van mijn leed. Dat heeft ze letterlijk gezegd. Als puber deed ze me naar een school die zij haatte.... Dan haat je toch je kind! Wat later zette ze me uit huis in een internaat en zette mijn jongere zusje en broertjes tegen me op.

In 2022 zaten we allemaal in de rechtbank behalve mijn overleden vader. Helaas is psychisch geweld nog niet strafbaar in ons land, maar de zaak is naar tevredenheid afgelopen.

Afgelopen vrijdag kwam ik mijn zus tegen, heel toevallig. We praatten wat en zij die zich nooit ergens mee wilde bemoeien begon uit zichzelf over de rechtszaak. Zij heeft het toneelspel van moeder doorzien en vond dat de rechter partijdig was. En meer. Wat erop neer komt dat mijn zus inmiddels achter mij is komen te staan. Eindelijk wil ze mijn kant van het verhaal horen. De broers zijn nog niet zover.
Ik zei: "Moeder is gestoord."
"Ja", zei zus.

Ik heb een geheim adres en uiteraard ook een [voor hen] geheim telefoonnummer. Wij hebben onze telefoonnummers uitgewisseld. Ik vertrouw mijn zus nu wel. Moeder had haar willen gebruiken als vazal en zij heeft geweigerd. Omdat ik ontroerd was stak ik mijn duim even op om te laten blijken hoezeer ik dat bewonder.

Moeder is 94 en heeft een pacemaker. Zus zei: "Mooi dat ze dat tegenwoordig kunnen, maar zo het wil nog niet lukken doodgaan."
Ik moest lachen: "Denk jij er ook zo over?"

Een klein zonnetje.

Ik mag aannemen dat je als ouders toch zelf wel weet wat je wel een niet hebt goed gedaan

Nee, dat weet je niet altijd. Mijn zoon verwijt mij heel veel dingen die hij op een bepaalde manier beleeft die ik heel anders beleef. Dat botst gigantisch en is heel moeilijk want de verwijten zijn zo soms verschrikkelijk onredelijk.

Misschien moeten jullie eens om de tafel gaan zitten. En elkaar uit laten praten? Meteen eens een grote lijst met wederzijdse verwijten opschrijven en een eventuele oplossing samen erbij zetten? Want verwijten zijn nooit onredelijk. Iemand verwijt niet voor de grap. Als u zegt dat u het onredelijk vind betekent dat al dat u hem niet serieus neemt.

Het lijkt e copy v ons verhaal in grote lijnen....ik schrik ervan zelfs..ook onze dochter haar app kwijt auto EN haar job...is volledig zz kwijt, beschermd hem zelfs na serieus geweld enige dgn geleden...ze wordt soms vernederd en beseft t precies niet eens....onze grootsteangstzujn de onze kleinkindjes in ons verhaal,...ons gezin en family verscheurd....ons verhaal: nr 92 id lijst

Bij wie dan hulp zoeken

Beste Amanda,

Het spijt me te lezen dat jij en je vader niet de band hebben die je wenst. Dat lijkt me erg eenzaam. Voor hem en voor jou.

Het lijkt me moeilijk om elkaar na een escalatie weer tegen te komen op een verjaardag. Ik hoop dat je een passende oplossing hiervoor hebt gevonden.

Ik wens jullie veel sterkte.

gewoon niet gaan

Verhalen hebben altijd meerdere kanten. En een band tussen ouder en kind werkt ook van meerdere kanten. Probeer er eens over te praten. Ik ben de vrouw van een vader die slachtoffer is van ouderverstoting en zijn kinderen dus ook. Soms zijn dingen niet zoals ze lijken te zijn. Een gesprek kan dan helderheid geven.

Beste anoniem,

Je verhaal maakt mij nieuwsgierig naar hoe jij hier zelf in zit. Wat vindt jij het vervelendste aan deze situatie? Zou je zelf graag werken aan de band met je broer? Of vindt je het vooral lastig hoe je dit hanteert in de relatie met je ouders?

Als je er een keer met een gezinstherapeut of coach over door zou praten kan er voor jezelf vast meer zicht komen op wat er nog voor mogelijkheden zijn. En kun je geholpen worden om daarin evt. stappen te zetten.

Groet,

Mijn broers vibden mij minderwaardig. Thuis was ik steeds gedwongen in het huishouden te helpen terwijl zij op de bank lagen en mijn moeder hun opdienden.
Toen mijn ouderser niet meer waren heb ik mij verzet en hun duudelijk gezegd waar het op stond. Weet mijn oudeste broer is gescheiden, en kwam sagelijks bij mij uithuilen. Steeds hem opgevangen en zijn dochter groot gebracht. Ik had zelf slecht huwelijk met een dikke egoist, nooit 1 woord steun ! Nu deug ik niet meer omdat ik weiger nog te kruipen. Mijn broers hebben de inboedel onder hun verdeeld van mijn ouderlijk huis, ik heb 1 vaas dat is het. Ik heb ee geen contact meer mee.

Dat heb ik ook meegemaakt als klein kind door de buurman, we kwamen net uit marokko en wist totaal niet hoe het of was het normaal. En ik sprak niet.. uit eindelijj heeft hijj mijn zus ook verkracht en paar keer zelfs. Ze was ontmaagd door haar verkrachter, dus al die tijd als een vriend verteld was ik de eerste nee.......

Hy hallo ik heb twee zussen waar ik in totaal niet mee meer in contakt ben toen ik wist dat ik zwanger werd van men Erste zoonje werd ik aan alle kanten verweten en de schuld om dat me ouderlijke zus hene kinderen kon krijgen. En dan men jongerlijke zus die dmeete alles en nog Wad naar men hoofd plots wisten ze dat ik bevallen ben dan kwamen ze mouwefroten fleien en kontje liken en dan wisten we dat er iets niet juist was en zo en we zijn vier jaar ver heeft me jongere zus mij zitn verwijten van dat we Kinder mishandelaar zijn en dat ze na de fliken zijn gegaan om te gaan liegen ik heb een sms zwart op wit staan wat ze al naar me hoofd had geslingerd en ik kon de bewijzen zo op taffel gooien ze zijn gemunt om het kind van u eigen vlees en bloed af te nemen mie onder de grond boren

Oh help, zo herkenbaar... Maar dan met mijn zus... Zij is nu 41, mijn papa is vorig jaar gestorven en haar pad naar volledige manipulatie van mijn moeder ligt volledig open.... De stem van rede (mijn vader) is nu weg... En ik sta als brave sul te kijken hoe zij alsmaar meer de touwtjes naar zich toe trekt en iedereen voor haar kar spant...

Hier ook herkenbaar, een zus die enorm op mijn ouders leunt. En ouders die daarin blijvenmeegaan. Ik heb afstand genomen in zekere zin, zuslief schoof hier bijvoorbeeld ook elke week meerdere malen aan of ontving een maaltijd. Ik besefte dat ik daarmee ook haar gedrag ondersteun en ben ermee gestopt. Ik merk dat ik me erger aan de (emotionele) onvolwassenheid van mijn zus.

Hier ook een jongere zus die enorm op onze ouders leunt, mogelijk ook omdat zij nog nooit een relatie heeft gehad waarin zij samenwoont en zich daardoor ook eenzaam voelt. Ze maakt ook vaak minachtende grapjes of steken onder water over andere familieleden. Ouders wuiven dit gedrag al van jongsaf weg, Dat dit gedrag onprettig is voor de anderen doet er niet toe. Afstand nemen uit zelfbescherming, is wat er is gevolgd en dat levert dan weer onbegrip op bij de ouders en de onzelfstandige zus. De familie is ‘veranderd’ maar dat de relatie tussen ouders en zus niet helemaal gezond is wordt voor het gemak genegeerd.

Wat naar. Ik snap je helemaal, het is ook erg vermoeiend. Jammer dat je man indirect toch een keuze maakt. Het lijkt erop dat hij bang is om zijn ouders te verliezen. Maar iets zegt mij ook dat hij wellicht weet dat jij niet zal weggaan. Een opmerking dat jij et de kinderen wil verhuizen vind ik best pittig, want het zijn toch ook zijn kinderen?! Daarom vraag ik me af of hij je wel serieus neemt.

Wat zegt jouw gevoel?
Heb je nog een gelukkig gevoel en wat heb je nodig om dat gevoel te vergroten en weer gelukkig te zijn voor jezelf?
Denk je dat je een oplossing hebt voor jezelf om hun gedrag te negeren en het niet meer persoonlijk te nemen? Het zegt namelijk best veel over hun en niet over jou. Het is jouw huis, jouw leven, Je bent een volwassen vrouw, hun bemoeienis is onnodig, zowel voor jou als je man.

Ik hoop dat het goedkomt. En dat jij vooral keuzes maakt om weer gelukkig te zijn met jezelf en voor jezelf. Geef ze geen energie van jezelf, probeer de focus te leggen op je jezelf, je kinderen en als dat het nog waard is voor je, je man. Je zal zien dat focus op positiviteit meer positiviteit zal brengen in je leven en de negativiteit zal verkleinen.

Succes

Hoi
Ik zit met het zelfde ik ben al 29 jaar samen met mijn man we wonen niet naast mijn schoonouders maar veel klinkt het zelfde.
Nu is mijn schoonvader en schoonzus aan het vertellen dat ik depressief ben. Hun ontkennen en mijn man zegt Laat ze toch praten en hun zijn dan gewoon vrienden mijn man en hun en over mij vertellen ze zoiets.
Het contact tussen ons en de schoonfamilie is vaker verbroken geweest en dan is er rust. Maar steeds vinden ze een weg om via mijn man weer terug te komen.ik voel steeds meer dat er een grens tussen mijn man en mij ontstaat. Soms weet ik het ook niet meer. Maar ik probeer niet op te geven. Ik begrijp je verhaal echt heel goed

Mijn schoonouders zijn niet veel beter. Ze bemoeien overal mee en weten alles beter. Schoonmoeder gedraagt zelfs alsof zij de moeder is van mijn zoon. Manlief praat haar gedrag ook altijd goed. Ik ben het ook spuugzat.

Beste V. Kan het niet zo zijn dat jouw vader gewoon niet tegen je stiefmoeder op kan? Is zij misschien een narcist? Narcisten trekken afhankelijke types aan. Dat hoort bij elkaar als yin en yang. Zo'n onderdanige zal het nooit opnemen tegen de narcist. Mijn moeder, een schat, kon ook nooit tegen mijn vader op. Als we haar nodig hadden i.v.m. pa zijn bizarre misdragingen, dan hadden we niets aan haar.

In die situatie had ik ook bijna gezeten. Mijn vriend, die goed voor zijn ouders zorgde, wilde in hun buurtje gaan wonen. Omdat hij dat gezellig vond. Maar hij zat daar al elke dag om de koffie na zijn werk, dus dat zag ik helemaal niet zitten. Dan was ik hem helemaal kwijt. Heb het tegen kunnen houden. Gelukkig maar! Nu ik uw verhaal lees.

Vreselijk van mijn dochter hebben ze ook filmpjes gemaakt ..en naar haar vrienden gestuurd heb er maanden niet van geslapen ik zelf heb ook de filmpjes ook gezien..dit doet zoveel pijn..ze is door haar vrienden verstoten ook door haar nichtjes alles om haar heen is stuk..heb haar diploma niet gehaald ..ze is nu 19 jaar..ze is erg alleen ik zie in haar ogen dat ze verdriet heeft wil er ook niet over praten...heel veel sterkte!! Als ouders is dit heel moeilijk.. als ik wist welke donker jongens het zijn echt !! Sterkte

Ja. Ik had ook dat gevoel, bij mijn moeder.

Wat vreselijk zeg. Dit soort dingen gun je niemand. Hopelijk kunnen jullie hier goed met elkaar over praten en elkaar tot steun zijn. Het is heel vervelend dat er zo'n stigma op iemand wordt geplakt als er seksuele filmpjes of foto's rondgaan. Als dat niet was geweest dan hadden die filmpjes niets betekent. Er staat een interessante aflevering van Nadia ook op NPO Uitzending Gemist over mensen waarvan tegen hun wil in seksuele content online is gekomen. Verhalen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt kunnen helpen in het verwerken en blijven praten

En door ditzelfde gezeik heeft mijn dochter (13) een eind haar leven gemaakt. En ook de jongens hebben een taakstraf gekregen

Leer ze om nooit met een jongen mee te gaan naar huis of in een auto. Ook al vind je ze leuk of denk je ze te 'kennen'. En altijd op een openbare plek afspreken. Veel gastjes zijn niet te vertrouwen. En nu al helemaal met die telefoons! Wegblijven van kelders en andermans huis. Geen respect joh dat soort tuig!

Nou dat klinkt zeker niet best. Moeilijk, ik zou niet weten wat je daar nou aan moet doen. Is je moeder misschien te snel met een ongeschikte man gegaan omdat ze de dood van je vader eigenlijk niet aankon? Ook omdat ze een kind had om voor te zorgen? Dan maak je als weduwe soms een foute keuze, alleen maar omdat je steun nodig hebt omdat je helemaal kapot bent, in duizend stukken bent gevallen.
Ook is het zo dat foute mannen op weduwen afkomen. Alle types die niet deugen komen op je af als vliegen op de stroop. Inclusief getrouwde mannen. Ben zelf twee keer weduwe geworden dus spreek uit ervaring. Als weduwe wordt je prooi. Doelwit van mensen met slechte bedoelingen. Dat is een feit dat ik van veel weduwen heb gehoord. Gelukkig trap ik er nooit in omdat ik altijd liever alleen ben dan met een foute man.
De man stiefvader noemen hoeft ook niet natuurlijk. Je vader is je vader en die is dood. Punt uit. Die vriend van je moeder zal zich met zijn eigen voornaam moeten behelpen lijkt me.

Ik heb hetzelfde probleem mijn vader is dood en mijn moeder kent een man die in het buitenland woont en die getrouwd is en nog een gezin heeft zij heeft hem nooit in het echt gezien alleen telefoon gesproken en via sociale media gezien live bellen . Ze sprak elke dag met hem nu hij terug is naar een ander land waar zijn gezin woont belt hij nogsteeds mijn moeder maar mijn moeder neemt de telefoon niet op waar ik bij ben. Ik denk dat zij achter mijn rug met hem praat en ze stuurde voorheen geld naar hem en nog steeds wilt ze dit blijven doen. Als ik hiervan wat zeg wordt ze boos op mij en krijg alles te horen dat ik fout zit. Ik kan deze gozer niet accepteren hij is ook nog jonger dan mij.

Ja, dit herken ik. Jij bent het zwarte schaap. Dat was ik ook in mijn gezin van herkomst. Ik heb gebroken met name met mijn
narcistische psychopathische moeder. Mijn inmiddels volwassen zoon heeft zelden contact met haar gehad en daar hebben wij geen spijt van.
Mijn moeder is een mens met een koud hart. Ze heeft geen empathie. Als ze een ander pijn doet voelt ze daar zelf niets bij. Toen ze mij heel veel pijn deed zei ze letterlijk: "Ik geniet zo van dit contact."
Zij geniet zelfs van mijn leed. Dat is gestoord! Als dat in jou situatie er ook zo uitziet, wordt over het algemeen aangeraden te breken als dat kan.
Je brief is twee jaar geleden. Ik ben benieuwd wat je inmiddels hebt gedaan.
Veel sterkte toegewenst van Susan.

Heftig jij hebt jezelf dus nooit kunnen ontwikkelen bedoel met zelfvertrouwen ook.

Ik huil nu, zo herkenbaar.
Had ik maar iemand die me trooste.
Het doet zoveel pijn.

Jeroen 44

Heftig verhaal. Als ik je een tip mag geven, probeer voor jezelf te kiezen. Zorg dat je niet afhankelijk bent van een narcistische ouder. Zoek mensen om he heen die oprecht zijn, die van je houden zoaks je bent, waar je niet constant op "aan" . Dat gaat je zoveel rust geven, zeker met hersenletsel.

Mijn narcistische moeder probeert altijd grip op mijn leven en dat van mijn man en kinderen te hebben. Ging ik samenwonen, kwam ze pas na 2 weken kijken hoe ik woonde, ze heeft me niet eens uitgezwaaid... ze plande een last minute dagje weg met overnachting. Trouwjurk mee uitzoeken, deed ze niet.. Wilden wij carnaval vieren, daar had ze niks nee, dus NEE, ze paste niet op onze kinderen. Gaan we uiteten met mijn broer en zijn vrouw, dan mochten de kinderen zelfs blijven slapen en was het een groot feest. Hadden we oppas nodig, dan wilde ze eerst weten waarom.... zodat zij kon bepalen of wij weg konden of niet...macht hebben over jou.
Bepalen welke dagen jij gaat werken, chanteren met oppas. Ook tijdens noodsituaties. Ik weet nog dat mijn man met spoed naar de huisartsenpost moest en ik haar belde of ze de kinderen wilde opvangen...ze keek eerst de netflixserie af, dus ze kwam over een uur zei ze. Mijn man werd uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis.
Deden we als kind wat verkeerd, dan sloeg ze erop los, we worden tegenwoordig nog vaak als destijds vervelende pubers omschreven. Maar in feite waren we alle vier hartstikke braaf. Geen alcohol, geen drug, niet roken, keurig op tijd thuis, en mijn man is mijn eerste vriendje.
Dit zijn maar enkele voorbeelden. Ik heb inmiddels EMDR training gehad bij een psycholoog zo n 10 jaar geleden. En geleerd niet meer afhankelijk van haar te zijn. Ze kan mij niks meer maken. Ik heb mijn eigen leven, en het is aan haar gedrag of ze daar nog onderdeel van gaat uitmaken.
Gedraagt ze zich vervelend, dan volgt er van mijn kant uit radio-stilte en spreek ik ze een lange tijd niet. Tot ze weer normaal kan doen. Ik laat me niet meer kleineren, bekritiseren, chanteren, me rot voelen door haar. Die tijd is echt voorbij. Zeker als je inmiddels 53 bent.

Als ik eerlijk ben denk ik alleen maar kom op man, get a Life of your own. En geloof me, ik weet alles van te kampen hebben met narcisten en hoe vreselijk mindfucking dit is en vreselijk moeilijk om je ervan los te snel en weten en voelen, maar dan nog.

Ga praten met iemand van het UWV en kijk wat ze zeggen. Wellicht kun je via hun een reïntegratie traject ingaan. En wellicht zit werken er wel helemaal niet meer in als ik lees waar je allemaal mee kampt (herkenbaar), en ook dat is een stuk acceptatie. Maar dan ben je wel los van de toxic invloed die je moeder nog steeds op je heeft. En nu je je leven gaan vormgeven op een manier die bij jou past en voor jou goed voelt en gezond is. Dat zul je bij haar nooit gaan vinden.

Sterkte!

Vlinder 🌸🍀
(52 jaar)

Aanpassing..


Als ik eerlijk ben denk ik alleen maar kom op man, get a Life of your own. En geloof me, ik weet alles van te kampen hebben met narcisten en hoe vreselijk mindfucking dit is en vreselijk moeilijk om je ervan los te maken en weten en voelen dat dit iets van hun is en niet van jou, maar dan nog.

Ga praten met iemand van het UWV en kijk wat ze zeggen. Wellicht kun je via hun een reïntegratie traject ingaan. En wellicht zit werken er wel helemaal niet meer in als ik lees waar je allemaal mee kampt (herkenbaar), en ook dat is een stuk acceptatie. Maar dan ben je wel los van de toxic invloed die je moeder nog steeds op je heeft. En kun je op je eigen benen gaan staan (want dat schort er nog wel aan van wat ik zo lees) en je leven gaan vormgeven op een manier die bij jou past en voor jou goed voelt en gezond is. En omring je met mensen die jouw waarde zien en je nemen en van je houden zoals je bent.
Dat begrip en die oprechte betrokkenheid en liefde zul je bij haar nooit gaan vinden. Verdrietig maar waar.

Sterkte!

Vlinder 🌸🍀

Ik heb zo'n vader en zat (figuurlijk) aan de ketting bij hem.
Echt het enige wat je kunt doen is uit die invloedssfeer van de narcist verdwijnen.
Zoek hulp. Bij het Maatschappelijk Werk kunnen ze je misschien helpen. Daar heb ik bij de huisarts om gevraagd. Of ze hulp voor me kon regelen. Zo kwam ik daar terecht.

Hallo Freek,

Wat een worsteling en wat zonde dat dit effect heeft op je relatie.

Ik zie hier twee dingen gebeuren:
Enerzijds is het heel vervelend dat je je niet prettig voelt bij deze situatie. Goed dat je dit hebt aangekaart bij je vrouw. Probeer dit nog eens te doen. Bereid het gesprek goed voor. Geef aan wat je vervelend vind en geef concrete handvatten om het anders te doen. Bijvoorbeeld: beperk het aantal uitjes met de oom tot eens in de zes weken. De andere uitjes doen jullie als gezin samen, zonder de oom. Je vrouw heeft wat mij betreft de plicht om naar the te luisteren en om samen te zoeken naar een oplossing.

Samen zoeken naar een oplossing, daar zit de sleutel. Dit houdt in dat je ook open moet staan voor haar wensen en die van de kinderen. Het is voor hen harstikke mooi dat ze veel leuke dingen kunnen doen met hun oom. Voor een kind is dat goud waard. Gun je kinderen en vrouw dat plezier. Zorg er ook voor dat jouw reacties, als je inmiddels goede afspraken hebt gemaakt, geen smet zijn op dat plezier.

Beste Freek ,
als ik zo je verhaal lees dan krijg ik de indruk dat het ook een beetje een geldkwestie is . Het voelt niet goed voor jou dat iemand alles voor jouw gezin doet wat je liever zelf zou willen doen . En je voelt je daardoor misschien wat tekort schieten als vader zijnde .
Misschien is het ook niet slecht om het eens met je schoonbroer alléén daarover te praten.
Hij bedoelt het allicht goed maar jouw gezin is zijn gezin niet of zou het niet volledig mogen zijn . Hij beseft waarschijnlijk niet wat het doet met jou als je zijn loon niet kan evenaren en je je kinderen niet altijd alles kunt geven . Dat is niet erg : kinderen moeten dat ook leren dat je niet altijd alles kunt hebben en dat daarvoor gewerkt en gespaard moet worden .
Probeer je vrouw dit ook uit te leggen en wat dit met jou doet . Maak duidelijke afspraken hierover , alleen of samen , zoals in de vorige reactie al aangegeven . Zij is tenslotte met jou getrouwd en niet met haar broer .

Wat een pijnlijk en verdrietig verhaal. Veel sterkte en ik hoop dat jullie er samen uit komen

Laat ze los. Zij lijken jou niet te waarderen om wie je bent. Je moeder heeft je nooit gesteund en dat jij überhaupt je broer wil zien na wat hij jou heeft aangedaan... Jij bent supersterk! Hou het bij je vrienden, mensen die echt om jou geven.

Ja, alle rooie vlaggen gaan uit. Ze zijn zo narcistisch als de pest.
Ook het mooi doen tegen de buitenwereld van ze. Je zult nooit tegen hen op kunnen, het enige dat je kunt doen is je eigen leven gaan leiden. Niet meer naar hun pijpen te dansen of proberen het goed te doen want al doe je alles volgens de opdracht van een narcist dan is het toch weer nét niet goed.
Ik zag dat pas in rond mijn vijftigste. Hopelijk zie jij het eerder. Hoe langer je blijft hoe erger je kapot gaat.

Jij doet niks verkeerd, jij bent hier de normale. Zij zijn duidelijk niet normaal en dat weten ze, daarom vormen ze een team. Ook om het te verbloemen. Jij bent zeker sterker dan zij, vergeet dat niet en ga je eigen weg!

Het leven op zich is heel mooi en jij moet het voor je zelf gezellig maken. Ik vindt dat je teveel op je familie focus in plaats op jezelf.
Hou op om over je familie te spreken en begin voor jezelf te denken en doen. Je kan zonder je familie leven, stel je bent alleen op de wereld. Mijn familie had mij als een kluizenaar achter gelaten en ik ben nu een ster en staat open om mensen te helpen met mijn dood ervaringen. Ik heb mijn familie vergeven maar hun slechte daden, die hebben mijn leven flink belast en de wonden zijn diep geweest. Niet iedereen hebt geluk met familie maar gaat niet achter mensen lopen die je slecht behandelen omdat in de familie heb je echte liefde of echte kwaad. Ik heb het overleefd dus jij kan het ook loslaten. Denk altijd er is iemand die het slechter hebt dan jij, pas op je gezondheid en liefde komt vanzelf op je pad. Heel veel licht toegewenst. Kom je niet uit stuur me een mail op voor gratis advies uit liefde.

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Je doet niets verkeerd, ik zou woest zijn als mijn ouders mij niet geloofden over het misbruik. Ga de confrontatie aan met je ouders en zeg duidelijk wat je dwars zit. Nemen ze je niet serieus zou ik een advocaat inhuren en een aanklacht indienen tegen je broer. mocht dit geen resultaat hebben zou ik ze uit mijn leven bannen en hulp hierbij zoeken en een goede therapie. Laat niet langer met je sollen en kom uit de slachtofferrol en ga tegen ze tekeer. Hier spreekt iemand uit ervaring, heel veel meegemaakt. 💪🏼

Alleen al het feit dat je jezelf afvraagt of jij het probleem bent in dit zegt 1: dat ben jij juist niet, je zegt hiermee dat je deze situatie juist niet wil, dat je niet op deze manier met elkaar wil omgaan. Dat getuigt van iets wat een narcist of psychopatisch karakter niet heeft en jij wel: zelfreflectie en de wil om het goede te doen.
En 2: Het zegt ook dat je jezelf niet langer meer wil opofferen en wil pleasen richting hun. Zoek hulp, praat met mensen die je vertrouwt, lees vakbladen die hierover schrijven (duik het tijdschriftenhoekje van de bieb in!).
En 3: Je kan van je familie blijven houden én jezelf losmaken van dat wat je alleen maar pijn doet, klein maakt en opvreet. Vind je eigen weg, koers, interesses, talenten, rust, geluk, en kan je het niet alleen (logisch, heel normaal) verzamel alleen maar lieve mensen om je heen die wel in jou zien wat je waard bent. Stapje voor stapje

Luister naar prof Sam Vaknin, dan leer je wat narcisme is en doet en wat jezelf moet doen....

Toen ik klein was noemde mijn moeder me al dom ik was 4 ofzo als ik wat maakte voor mijn moeder had ze alleen maar commentaar dat ik iets verkeerd schreef. Mijn vader is weggegaan van mijn moeder toen ik 4 was en mijn broertje 2 heel triest voor mijn moeder maar al snel kwamen wr problemen me moeder kreeg foute mannen kreeg en zocht altijd ruzie met mijn vader ondat ze boos was rechtzalken aanspannen hem uitschelden tegen mij zeggen dat hij niet spoorde niet van ons hielt mijn broertje geloofte altijd mijn moeder wat ze zei ik niet mij ln moeder vond mij op me vader lijlken ze zei dit vaak tegen me en deed gemeen tegen mij als snel kwam jeugdzorg over de vloer omdat het niet goed ging… op mijn 16e ging moest ik uit huis omdat me moeder mij onhandelbaar noemde ik stemde met jeugdzorg ik om weg te gaan ik heb mij nooit geliefd gevoeld door mijn moeder ze voelde altijd als een vreemde ik weet ook niet veel over haar en anders om ook. Ze maakt mij altijd zo zwart ze ze dat ik alleen haar erfenis wil als ze dood gaat alles draait om geld en mijn broertje dat is haar lieveling die spreek haar nooit tegen en gelooft haar altijd en gaat mee in leugens als kind moesten wij kiezen voor me moeder als wij naar mijn vader gingen zag ze dit als verraad. Mijn moeder verdraaid alles tegen mij tante ze wilt niet dat ik contact met hun heb ze zegt dan nare dingen. Ik heb even contact met mijn moeder gehad voor mijn dochter even ging dit goed totdat mijn broertje ook en kind kreeg en toen was ik en mijn dochter niet meer belangrijk mijn moeder gong alleen maar naar zijn dochter en oppasen en ik woonde te ver was haar smoesjes en ik moest maar komen of verhuizen.. ik heb het contact met mijn familie gebroken het deed zo veel pijn maar eigenlijk zijn ze nooit echt in mijn leven geweest en mi voel ik zo veel rust.

Afstand nemen is het enige dat écht helpt. Ik heb het ook gedaan. Het is heel moeilijk omdat je ook je familie tegen je krijgt. Die kiezen eigenlijk altijd voor de dader. Toen mijn sadistische psychopathische narcistische vader ziek werd en ik mijn familie uitlegde waarom ik hen niet kon helpen bij het verzorgen van van mijn 'vader' kreeg ik al hun vuil over me heen. Je wordt de zondebok van je familie.
Maar ben je dat eigenlijk niet al jaren? Sta je niet al levenslang alleen? Als je voor jezelf gaat leven is het moeilijk maar dan is er nog een kans dat je ooit een acceptabel leven vindt.

Ja, breken, ik heb het ook gedaan. Weggaan. Mijn moeder is ook zo behalve dat ze openlijk schelt. Ze moet de 'goede moeder' naar buiten toe spelen en dat vraagt fatsoenlijk gedrag. Mijn moeder doet het met veelvuldig gemene steken onder water. Ze stuurde me als puber naar een school die zij haatte. Daarna naar een internaat [intern] en zette de rest van de familie tegen mij op. Later bedreigde ze me met de dood, bestal me van de erfenis van mijn vader en lichtte me op. Ik zit in de bijstand.
Je hebt het over de overheid en ik kom dezelfde problemen tegen: het is je moeder.... Bij wijze van spreken mag je moeder je de ruiten inslaan, niemand zal iets doen, want het is je moeder...
Het zal je moeder maar zijn!
We zijn in de rechtbank geweest [mei dit jaar] en de rechter merkte de emotionele problemen geheel niet op.
Er zijn wel mensen die hieraan iets willen doen en narcisme ook als een maatschappelijk probleem zien. Ik mag helaas geen website noemen. Ik ben er gekomen via googelen.

Sterkte en wijsheid van Susan.

Jij moet onmiddelijk stoppen voor haar te zorgen, eigenlijk had je er nooit aan moeten beginnen. Begrijp dat je je schuldig voelt, want dat wordt ook erin geprent, maar dit kan echt niet! Jou zelfs dood wensen, wat is jouw moeder voor mens? Ik denk zelfs dat er nog meer is dan narcisme, als je het mij vraagt. En ook al is het je moeder, je hebt hier niet voor gekozen en haar geeft dat alsnog geen recht zo te doen! Als jij volgens haar niks waard bent (zo lijkt dat dan) heeft ze ook niks aan je, dus waarom zou je je dan inzetten voor haar. Aub, ga voor jezelf zorgen en zij bekijkt t maar en laat ze lekker roddelen, zij zijn juist niks waard...

Je hebt je al te lang laten misbruiken. Daardoor zit je nu nog meer in de penarie. Ik heb mezelf teruggetrokken, weg bij mijn vreselijke vader vandaan. Nu moeten anderen voor hem zorgen en ben ik de rotzak. Papa's pionnen mishandelen mij verder, beschermen hem. Omdat als uitkomt wat hij met ons deed, ook zij besmet worden. Omdat ze wisten en niets deden.
Zelfs als ik vertel wat hij allemaal met ons deed blijf ik het rotkind dat de arme oude vader(88) in de steek laat.
Toch vond ik dat het mijn recht was om hem 'in de steek' te laten want mijn vader was een beest en ik had lang genoeg onder hem en zijn familie geleden. Bijna 40 jaar lang.
ER KOMT EEN DAG dat je voor jezelf moet kiezen. Wat een ander ook zegt of vindt. Jij hebt ook recht op leven. Hoeft op jouw leeftijd geen slaaf meer te zijn van een sadist.
NU IS HET GENOEG. Dat punt komt op een dag.
Het zal moeilijk zijn maar er komt ook verlichting. Omdat je het vuil niet meer hoeft aan te horen. Dat maakt een berg goed.

Ik zou iemand anders haarvlaten verzorgen via de gemeente wmo.Leg het de gemeente voor ,dat U niet de geschikte manterzorger voor haar kan zijn om het feit dat......

Zo vlug mogelijk geen contact meer met haar. Ik heb na 8jaar ook besloten om geen contact meer met mijn schoonmoeder te hebben omwille van dit.

Volgens mij moet je er wel wat van zeggen. Zoals: "Schat, waarom kies jij meubels uit die niet bij jou passen?"
Jouw familie moet hem ook niet, schrijf je. Luisteren naar deze intuïtie zou ik zeggen als je vraagt om advies.
Zijn dominantie en jouw dochter naar beneden halen lijkt op narcistisch gedrag. Merk je ook twijfels bij jouw dochter over deze relatie? Zo ja, dan zou ik daar op in spelen. Voorzichtig.
Jouw brief is een half jaar geleden. Hoe is de situatie nu?
Sterkte toegewenst van Susan.

Als iemand mij dreigt niet samen te slapen zou ik direct al geen zin meer hebben om samen te slapen. Slaaptie maar lekker op de bank

Scheiden! Niet omdat hij daarmee dreigt, maar omdat jij wel beter verdient dan zo'n egoïst. Die partner is slecht voor jou en ook voor de kinderen, want die merken ook echt wel dat er een haat sfeertje heerst als hij weer dreigt en vernederd.

Stop ten eerste met jezelf weg te cijferen. Daar zit het probleem lijkt mij. Al jouw gesloof kan daar nooit tegenop. Ik ken geen man die respect heeft voor zijn slaafje. Met zulk gedrag laat je zien dat je het niet waard bent. Neem de ruimte weer in, die je blijkbaar hebt afgestaan aan jouw man. Nooit schelden, hou het netjes. Met schelden verlaag je jezelf. Blijf de koningin. Als je man dan tóch scheiden wil, dan kan hij dat straks doen van een vrouw met zelfrespect die geen slaaf meer is. Je zult zien dat het dan ook beter met je jongste kind gaat.

Is het geen tijd dat je aan jezelf gaat denken en in therapie te gaan om alle slagen en verwondingen,tevens onbegrip van je ouders , je door een therapeute te laten begeleiden?
Het zal je eigen leven ten goede komen en dat lijkt me wel héél
belangrijk toekomstgericht.
Werk aan jezelf in de eerste plaats en zorg dat jij gelukkig in het leven kunt staan.
Ik wens je het allerbeste toe zodat je kunt leren van jezelf te houden en sterk in het leven te staan.
Ook jij hebt recht op liefde omdat je het waard bent!!

Ja, die ontkenning van het gebeurde ken ik ook zo goed. Erkenning dat is wat je wilt. Meer niet. Ik heb van de week gebroken met mijn familie. Na 50 jaar misbruik. Dat negeren van wat mij overkomen is, ik kan er niet meer tegen. Zulke mensen die niet erkennen wat er jarenlang gebeurd is zullen dat in de toekomst ook niet doen.

Is er een mogelijkheid dat je steun kunt vinden via een organisatie die hulp biedt in situaties zoals de jouwe?
Blijf er niet mee zitten en eventueel kan een lerares hulp bieden van je school die je in vertrouwen kunt spreken?zij kent zeker
wel een adres waar je veilig kunt gaan praten vermoed ik.
Haal jezelf uit deze situatie door middel van hulp.
Het is voor je eigen toekomstige welzijn.
Veel sterkte en pak het aan!

Neem alle ruzies op met je telefoon en vraag hulp en advies door de kindertelefoon of veilig thuis te bellen. Praat ook alsjeblieft met je huisarts over hoe je je nu voelt door de situatie. Zelf heb ik dit ook meegemaakt en maak het nog steeds mee. De eenzaamheid nadat me moeder me niet steunde voelde erger dan pijn die haar vriend veroorzaakte. Met een goede vriend praten helpt ook enorm hou het niet voor jezelf!

Jana ik heb hetzelfde. Misschien dat wij erover kunnen praten.

Als mijn stiefvader thuis komt dan wordt hij agressief naar mijn moeder. Hij heeft al een keer onze ruit ingetrapt.

Beste Anoniem,

Jeetje, het leest alsof je ten einde raad bent. Hopelijk lukt het uiteindelijk toch met de orthopedagoog. Probeer anders een systeemtherapeut die jullie hele gezin van 5 wil ontmoeten. Dat kan soms helpen.

Mijn zus zit in een soort gelijke situatie. En ik zie hoeveel energie het haar als moeder kost. Ik heb heel veel respect voor haar doorzettingsvermogen. Ik zie dat zij soms doodop is. Ik heb dus ook veel respect voor jou. En ik wens je veel goeds.

Iemand.

Hoi,

Oh wat snap ik jouw! Onze zoon heeft een complexe beperking. Hebben jullie geen PGB wellicht iets om aan te vragen. Zodat jullie zoon kan logeren of op de woensdagmiddag naar een zorgboerderij krijgen jullie weer tijd voor jezelf en voor de andere kinderen. Je blijft anders in hetzelfde cirkeltje draaien en dat houd niemand vol! Sterkte.

Vitamine b12-tekort kan ook leiden tot adhd(en nog veel meer). Niet zelf je kind er tabletten voor laten slikken maar bloedonderzoek laten doen. Laat je niet met een kluitje in het riet sturen. Dat zal je huisarts ongetwijfeld proberen.

Probeer maar CBD oil. Het helpt.

Wegwezen.......

Zoon, nu 25, ook adhd. Trok ook een enorme wissel op het gezin.
Zoek hulp. Huisarts, diagnose, medicatie en vooral: een goede gezinscoach. Met eventueel een plek op een zorgboerderij waar hij in het weekend naartoe kan. Voor hem fijn, voor jullie ook.

Boosheid begrijp ik, maar besef dat zijn gedrag voortkomt uit zijn impulsiviteit. Dat maakt niet alles goed. Strakke regels en structuur helpen hem.
Het heeft mijn zoon allemaal goed gedaan.

Beste Vader,

Wat ontzettend fijn dat je dit gegeven is. Voor jou en voor je kinderen. Want ik spreek als dochter; het is zo fijn om een goede band met je vader te hebben. Gaaf ook dat je jouw vrouw complimenten hiervoor geeft. Je zal een lange weg afgelegd hebben. Dat zal niet gemakkelijk zijn geweest. Ik ben blij dat het resultaat er wel is!

Een dochter

Hoi Irma,

Wat een heftig verhaal. Ik kwam het tegen omdat ik eigenlijk op zoek ben naar een lotgenoot. Ik heb ook ruzie met mijn tweelingzus gekregen na het overlijden van mijn vader in 2020. Hier zit een ander verhaal aan maar helaas kom ik bij haar niet meer binnen en krijg ik de situatie niet meer doorbroken, evenals mijn moeder. Ik merk echter dat ik het niet goed los kan laten, al probeer ik dat wel door er met mensen om me heen over te praten. Misschien kunnen we samen eens de ervaring delen?

Vervelend voor je. Wat me opvalt is dat je schrijft mijn broer heeft geen interesse in mij. Maar heb jij wel interesse in hem? Mijn broer is aardig, maar praat en appt alleen over zichzelf. Misschien bij jou helemaal niet zo hoor, maar ik zou vragen aan hem stellen.

Ik heb het idee van wel, maar ik zal daar nog extra op letten. Bedankt voor je reactie.

Idem hier 😩. Mijn woorden zijn van geen belang en alles wat dat ik doe wordt in twijfel getrokken… Al de leugens van mijn schoonzus over mij worden dan wel weer geloofd.
Ik heb sinds gisteren met hen gebroken…

Ik herken veel van jouw verhaal in hoe mijn schoonouders zich opstellen. Er wordt vaak via mijn partner wat besproken of geregeld. Ze stellen zelden rechtstreeks vragen of praten over me (weinig met me) via mijn partner.
Voor anderen ben ik iemand die zorgzaam is, positief ingesteld, een luisterend oor. Mijn schoonfamilie heeft het in gesprekken aan de eettafel vooral over anderen, hechten belang aan meer materiële zaken dan ik en stellen zichzelf zelden open of kwetsbaar op. Wanneer ik met wat zit (en al de moed vond om dit te delen), wordt er weinig op ingegaan of ruimte voor gemaakt in gesprekken, snel naar mogelijke oplossingen -volgens hun- gezocht.
Ik heb hier onlangs een gesprek over gehad met mijn schoonmoeder, maar ze lijkt de boodschap na een jaar nog niet begrepen. Familiefeesten blijft een strijd bij een gezin waar ik me eerder ongemakkelijk dan veilig voel.

Ik herken me volledig in dit verhaal. Ik ken mijn vriend nu 5jr en zijn familie ( ouder broer en zus beiden getrouwd en kinderen) is werkelijk onbeschoft. Ze kennen me na al die jaren niet, nooit een vraag gesteld. Wie ben jij eigenlijk waar heb je gewoond wat doe je voor werk of wat heb je gedaan heb je nog familie etc. Ze negeren mij en negeren mijn vriend inmiddels ook! T lijkt wel of ik een vreselijk eng mens ben in hun ogen. Wat een groot nadeel is is dat mijn vriend het niet ziet. Want t is zijn familie en je ziet t verkeerd hoor ik dan. Ik zie t niet verkeerd! Het heeft al voor veel momenten gezorgd tussen ons, uitelkaar gaan door die K familie van hem. Mijn pa is ziek er is een keer gevraagd in t begin hoe het gaat, inmiddels 7 mnd verder en t is nooit meer gevraagd ook niet hoe t eigenlijk met mij gaat. Ze zijn echt volledig op hunzelf gericht en de rest is niet interessant tenminste mijn fam en ik dan. Best wel erg dat ze de keuze van hun broer niet respecteren ze accepteren mij gewoon niet. Inmiddels is t wel zover dat ik door hun gedachten heb ontwikkeld die ik nooit gedacht had te kunnen denken. T zou mij een zorg zijn wat er zoal op hun pad gaat komen enz. T laat me volkomen koud. Ik misgun en wens mensen niks toe maar als t gebeurd kan ik er echt niet mee zitten. Ik heb een goede baan, geen kinderen verder goed op de rit en geen zorgen. Misschien zijn ze wel erg jaloers ze kunnen mij niet bereiken met hun onzinnige gedrag. Maar knap hoor om iemand totaal te negeren nooit ergens bij te betrekken aso gedrag is t. Ik heb 25jr in de zorg gewerkt de moeilijkste momenten doorstaan, en zij breken al als hun nagel breekt. Kortom lastig volk waar ik ver van weg blijf, t kost alleen maar energie!

Als ik dit zo lees doet dit me voor als een netelige situatie. Wat vervelend dat je het idee hebt dat zelfs je persoonlijkheid door het gedrag van je schoonouders verandert. En dat jij je zo genegeerd en expres negatief bejegend voelt. Dat is niet het warme welkom waar je in een nieuwe familie op hoopt.

Dit klinkt als een situatie waarin jouw partner een belangrijke rol speelt. Hij is immers de schakel die jullie met elkaar verbindt. Hebben jullie met jullie tweeen goede gesprekken hier over gehad? Over wat het gedrag met jou doet, met duidelijke voorbeelden erbij en de effecten er van. Dan kunnen jullie samen kijken naar hoe je partner zich hier ten behoeve van jou in op kan stellen. Immers, je partnerkeuze is de meest persoonlijke keuze en in dit soort lastige tijden moet je vóór elkaar durven staan. Anders gaat je relatie er aan ten onder.

Hoe gaat het er nu mee?

Je schoonmoeder kan je nooit veranderen, maar je kan dit gebruiken als een middel om sterker te worden. Probeer, eventueel met behulp van therapie, ruggegraat op te bouwen. Zoek je zelfwaardering op en zorg ervoor dat wat andere mensen over jullie denken je koud laat. Sta er boven, ik weet het, het is lastig maar ik spreek uit ervaring. In dit verhaal moet jouw gezin er gezond uit komen en geloof me, het kan. Gebruik alleen de gesprekken over je schoonmoeder niet als bezigheidstherapie, zorg voor luchtige, vrolijke gesprekken, anders wordt het helemaal een neerwaartse spiraal.

Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat? Ik heb ook zo’n schoonmoeder en ook is 1 van mijn kinderen gehandicapt. Het is voor mij erg herkenbaar dus.
Bij ons is de bom zo ontploft dat ik besloten heb geen contact meer te willen. Heerlijk, moet ik zeggen.
Kom jezelf op en laat je niet zo behandelen door dat giftige mens.

Het klinkt een beetje alsof je moeder een verborgen narcist is. Die hebben ook van dat soort streken. Maar misschien zie ik het fout.
Als het wel zo blijkt te zijn dan is afstand nemen het enige wat je kunt doen.

Laten vertrekken die tiran. Je bent toch zn dienstmeid niet. En dan gaan dreigen als meneertje zn zin niet krijgt. Arrogante sneuneus.

Wat vreselijk, hoop dat er is ingegrepen en het niet nog steeds doorgaat!

Geef hem, je partner wat tijd en geruststelling. Allicht heeft hij heel veel pijn overgehouden aan zijn breuk met zijn familie en speelt dit hem parten. Praat erover met hem. Laat hem niet in de steek. Het is mij ook overkomen in het gezin waar ik uit kom. Het is onbeschrijfelijk pijnlijk om banden te breken met ouders/familie. Als dit hem is gelukt, dan zal de gedachte aan een kans op herhaling wel heel beangstigend zijn. Wat als jouw familie hem ook afwijst(?) Die gedachte zou mij doen piekeren. Sterkte, je klinkt als een top iemand 👍🏼

Dit probleem kan niet nieuw zijn voor jou. En voor je familie ook niet. Dus waarom er opeens een probleem van maken? Laat jouw man in zijn waarde. In zijn geknakte waarde. Hou van hem zoals hij is, dat kon je/konden jullie vroeger ook. Je hoopte op verandering van een gebroken man maar dat is een wens die niet reëel is. Je kunt iemand niet veranderen. Dat is vaker het probleem van vrouwen, dat ze hopen hun man ooit te veranderen. Als dat dan niet lukt geven ze je op.

Het verhaal is heel herkenbaar voor mij. Ik kan je zeggen, al doe je nog zo je best, het nooit meer goed komt.
Ik merk aan mijn broer wat ik ook zeg, gelijk geïrriteerd raakt. Afgelopen week is hij uitgevallen tegen mij om niks, ik wist niet wat me overkwam. De laatste tijd pikte ik het gewoon en bleef vriendelijk. Maar het eindpunt is nu bereikt, het gaat eigenlijk over zijn fouten, die hij niet wil inzien. Totaal geen eigen inzicht.
Maar het erge van mij is, dat ik mij dan schaam voor de familie dat dit gebeurd is. Ik trek me dan helemaal terug. Door hem kun je wel zeggen, ben ik de hele familie kwijt. Want ik durf er met niemand over te praten, hij wint altijd, doordat hij zo gebekt is.
Ik heb er heel veel verdriet van maar hopelijk kan ik dit goed verwerken, zodat ik mij ooit zonder hun blij kan voelen.
Ik vind dat de keus van jou heel goed is, er is teveel gebeurd, neem je leven in eigen hand zonder al die strubbelingen. Alle energie daarin steken is zonde van je leven, maak van je leven elke dag een feestje.

Leg je ook niet teveel uit? Dat deed ik zelf tenminste altijd. Altijd maar uitleggen, mezelf verontschuldigen en maar hopen dat het goed mocht gaan.
Sinds een paar jaar doe ik daar niet meer aan. Iemand mag mijn woorden opnemen hoe hij dat zelf wil. Ik maak geen ruzie, hou het netjes. En als iemand zich gepikeerd voelt heeft hij dat vast nodig. Aan zijn spelletjes doe ik niet meer mee. Heeft hij me nodig dan help ik hem zonder morren of verwijten en anders gaat hij vooral zijn eigen gang maar. Net als ik nu mijn allenige eigen gang ga. Zonder familie, zonder anderen.

Gewoon zeggen he. "Ik wil graag even wat met u overleggen". En dan heel simpel vragen of ze voortaan eerst even kloppen wil voor ze de badkamer binnenstormt. Omdat het voor jou ongemakkelijk is. Misschien heeft het beste mens zelf helemaal niet in de gaten wat ze doet! Misschien komt ze uit zo'n oud hippiegezin waar niemand zich ergens wat van aantrok.

Dag,

De oplossing lijkt me dat uw mama bij iemand moet zij die voor haar kan zorgen. Zo te horen kan ze het zelf niet en kunnen uw broers/zussen het ook niet. Ofwel moet jij uw mama bij u laten wonen ofwel moet uw mama is een opvanghuis/rusthuis/woon- zorgcentrum of seniorencomplex gaan. Tis onverantwoord om uw mama daar te laten als niemand voor haar kan zorgen.

Veel succes ermee en hopelijk een mooiere toekomst voor uw mamatje!

Ik begrijp dat zeer goed. Je bent oneerlijk behandeld. Ook je moeder nam je niet in bescherming ! Er zijn dingen die je niet vergeet. Ik heb dit zelf ook meegemaakt, ik werd niet geslagen doir mijn broers wel gekleineerd en belachelijk gemaakt. Mijn moeder lachte dan mee. Ik heb ook voor mijn moeder gezorgd zoveel ik kon, toch waren mijn broers haar favorites. Ik heb bv geen foto s van mijzelf als baby mkjn broes wel 50 en ook aan de schoorsteen hing portret van die twee en ik niet. Zo dingen stemmen tot nadenken. Dus begrijp heel goed wat je voelt.

Als je uit je hart spreekt en eerlijk bent is het altijd goed. Wat wil jij? Hoe denk jij dat je dit het beste kan doen.
Bel hem op spreek met hem af. Vraag het gewoon. Leg alles op tafel. Je komt er wel uit.

Succes

Als ik jouw verhaal lees, dan krijg ik de indruk dat jij jouw geluk veel te veel laat afhangen van anderen, en van de keuzes die anderen maken.

Van je vriend, de moeder van je vriend, de oma van je vriend.

Mijn raad zou zijn: neem verantwoordelijkheid voor je eigen leven en voor je eigen geluk.
Kijk wat jou gelukkig maakt en neem acties in die richting.

En bepaal zelf in welke mate andere mensen daarin passen.

Word jij niet gelukkig van de vader van je kind, zijn moeder en zijn oma, dan passen zij blijkbaar op dit moment niet in jouw leven.

Laat de problemen van hen bij hen en richt je op jezelf en op je kindje.

En als je er gelukkig van wordt, dan kun je wellicht de banden met jouw ouders weer een beetje aanhalen.

Met zijn familie praat ik niet meer. Momenteel ook niet meer met zijn mama maar mijn vriend wilt dat ik met haar aan tafel ga zitten, maar hier heb ik geen zin in en ik doe het niet. Ze liegt, ze bedriegt en ze fraudeert. Ze gaat leningen aan met een valse handtekening van haar kinderen.

Ze heeft elke kind ( 3 ) in de schulden en problemen geduwt en noch vergeeft iedereen haar, maar ik doe het niet. Ze is niet eens geinteresseerd in mijn kind? Ik vind dat ze er geen recht op heeft. Ik ben heel gelukkig met de papa van mijn dochter, maar hij moet zijn moeder laten voor wat het is. Sinds ze geopereerd is is ze terug heilig.

Ik kan er van kapot vallen. Ik sta op het punt uit elkaar te gaan :( met die gene waar ik zielsveel van hou! Maar dit hou ik niet vol, iedereen verteld mij ga uit elkaar.... ok! Maar ik ga hem missen, het is zo moeilijk. De keuze is rap gemaakt qua problemen maar qua liefde? Mijn hart ligt bij hem... ik zie het echt niet meer zitten!

Wat een verhaal...

Wat mij vooral opvalt in het verhaal is dat het lijkt alsof het contact dat er is tussen ouder en dochter alleen maar lijkt te gaan over wat niet goed gaat, over regels en afspraken, en wat jullie van haar verwachten.

Kijk eens of er niet een kleine stap gemaakt kan worden om samen iets te ondernemen wat leuk is.

Ga als moeder bijvoorbeeld een middagje shoppen met je dochter. Of ga met zijn tweetjes iets actiefs doen, gewoon iets leuks, zonder allerlei "zware" gesprekken over regels en afspraken.

Probeer dus om een nieuw contact te maken met je dochter.

Je dochter is veranderd. Dat is logisch. Ze is nu een volwassene en niet meer het kind van vroeger. En dat betekent ook dat zij allerlei beslissingen gaat nemen en ervaringen gaat opdoen, die vanuit het perspectief van de ouders ongewenst zijn of waar jullie haar voor willen beschermen.

Maar dit is haar leven, en zij zal zelf fouten maken en ervaringen op moeten doen.

Probeer als ouder naast haar te staan en probeer dus op een andere leuke manier contact met haar te hebben. Vanuit zo'n positief contact is de kans ook groter dat ze vaker en op andere manieren contact wil.

En... zorg dat het contact tussen jullie als ouders ook verbeterd. Geef het goede voorbeeld.

Kinderen doen wat je doet. Niet wat je zegt dat ze moeten doen.

Succes!

...............

Dit komt mij zo bekend voor dat je t gevoel krijgt dat t kind ondankbaar was. Tijdens ons scheiding stond mijn dochter op pole position om ons uit elkaar te spelen. Terwijl mijn kinderen 24/ 7 bij mij waren verloor ik het omdat zei ik wil niet naar papa want die heeft regels. Mama was sowieso geen optiie omdat ze daarna relatie/ sex heeft gehad met 3 kwart van de wijk.. dir allemaal ok vonden dat we uit elkaar gingen. Konden ze bij haar erop. Maar goed, dochter gaat naar internaat en krijgt ook met regels te maken en toen dacht ze fuck mijn vaders regels zijn beter. En toen was het papa haal me weg hier. En deze gekke papa wilde zelfs ze kind ontvoeren. Dochter heeft hulp nodig superman papa komt eraan. Ongeacht wat er ook gebeurt.. uit eindelijj voor elkaar gevochten dat ze bij mij thuis kwam. Gezeik ik moet naar buiten zometeen ik heb afgesproken. Met wie blijkt, mer paar gasten die haar in de schuur uitelkaar tttekken en dat filmen en dat droppen op telegram groep en via via beland her bij daddy. Dus alle shit wat ik voor jou hebt gedaan krijf ik dit als shit kado.. maar toch zei ik wat ee ook gebeurd ik laat mijjn kind nier vallen. Never and nooit
Soms zijn kinderen minder violwassen en hebben ze wat llanger sturing nodig

Mijn ex vrouw is gedwobgen de prosetutiie ien omdat zei net zo koppig is geweedt als haar dochter. Heb ik gezegt wat mijn dochter ook flikt en al zal ik daar totaal niet trots op zijn mijn dochter laat ik niet valken. Mijn roots is marokaans en zal mijn dochter zeggen pa ik vind de rramen mooi om te werken so be it. Wel op vrijwillige basid natuurlijk. Ik heb genoeg meegemaakr dat ouders hun kinderen uut huis trapten en dachten zoals kleine kindern zolang ik het niet zie dan is het niet. Ongeacht blijf je kind steunen mischien is ze een oaar jaar dabkbaar

Ooit wel eens over nagedacht wat het met iemand doet/kan doen wanneer die word buitengesloten bij het overlijden van één of beide ouders? Ongeacht hoe eea daarvoor ook verlopen is. Waarschijnlijk niet! Het is niet alleen jou ouder, maar net zoveel zijn ouder. Jullie delen hetzelfde bloed!

Heb precies hetzelfde mee gemaakt
Deed veel pijn.
Heb het gevoel los gelaten na lange tjjd

Spijtig maar ik neem mij schoonloeder niet mee, een ware manipulator

Persoonlijk vind ik het geen goed idee dat je alleen maar komt als zij er niet is . Zo leer je elkaar nooit kennen . Zij heeft haar papa ruim 2 jaar met niemand noeten delen en nu ineens is daar die andere vrouw .
Het probleem zit ook een beetje in haar leeftijd denk ik : ze begint te puberen en opstandig te zijn wat ook niet helpt in deze situatie .
Laat zien , geleidelijk aan , dat je haar mama niet wilt vervangen maar wel een goede vriendin wil zijn . Toon haar dat jullie gelukkig zijn en dat haar vader ook nog zijn eigen leven heeft . Ooit zal ze het ouderlijk huis verlaten en dan zou ze toch ook niet willen dat haar vader alleen en ongelukkig achterblijft ?
Mijn goede raad : zet door en geef het tijd en kom vaak genoeg zodat ze je leert kennen . Verder niks forceren .
Ik wens jullie een hoopvolle toekomst toe !

Ik heb hetzelfde met mijn mijn kinderen en daarom ook opzoek naar lotgenoten om erover te praten. Mijn kinderen durven het niet te zeggen omdat ze inderdaad bang voor zijn dat ze er weer op afgerekend worden dus weer het ook niet. Heb wel een keer met ex geprobeerd erover te praten maar dat lukte niet want werd gelijk boos op mij en moest mij er niet mee bemoeien. Heb jij het nog op kunnen lossen? Want vind het heel sneu voor de kinderen.

Dit verhaal is zeker herkenbaar.

Ik kan mijn verhaal en visie echter alleen vertellen "in de persoon van schoondochter".

Ook ik heb (als enigkind) een supergoede band met mijn moeder. Na een intens ziekbed is mijn vader tot mijn groot verdriet 2 jaar geleden overleden.

Mijn man en ik leerden elkaar al heel jong kennen en wij zijn dan ook al vroeg gaan samenwonen. Mijn man studeerde destijds nog (met studiefinanciering en dito lening). Zelf werkte ik fulltime (wat destijds ook geen vetpot was). Mijn ouders stonden altijd voor ons klaar en hielpen ons financieel en praktisch gezien waar mogelijk. Tot dusver geen probleem.

Helaas kreeg ik gezondheidsklachten, kon niet meer werken en werd uiteindelijk afgekeurd. Mijn schoonouders op hun beurt vonden mij eigenlijk maar een aansteller, volgens hen kon ik best werken. Begrip was er totaal niet.

Daarnaast vonden ze dat mijn ouders veel teveel in onze relatie zaten. Dit lieten ze mijn man ook keer op keer weten. Uiteindelijk ging mijn man daardoor zelf ook geloven dat het niet normaal was dat ik mijn ouders vaak zag.

Jaren later werden onze kinderen geboren en werd het probleem eigenlijk alleen maar erger.

Mijn man werkt(e) erg veel en studeerde daarnaast ook nog in de avonduren/weekend. Natuurlijk deed hij dat voor ons gezin, betere baan, promotie etc. zodat wij het later financieel beter zouden krijgen.

Mijn ouders hielpen mij dus vaak met de verzorging van de kinderen
De band tussen onze kinderen en mijn ouders hierdoor ook heel erg sterk.

Hier zit denk ik ook het probleem van mijn schoonouders. Hun jaloersheid op die band tussen mij, onze kinderen en mijn ouders..

Mijn schoonouders hebben echt nooit initiatief getoond om iets met onze kinderen te ondernemen, maar vervolgens leverden ze wel commentaar op mijn ouders die wel een band met hun kleinkinderen opbouwden

Een feest als bijvoorbeeld oud&nieuw vierden wij met mijn ouders. Mijn schoonouders vierden deze avond liever met hun buren. Prima , hun keuze! Onze kinderen vonden het helemaal geweldig om met mijn vader vuurwerk af te steken. Een hele happening. (Mijn man heeft hier nooit van gehouden en vind dit soort dagen verschrikkelijk).

Uiteindelijk is het hele probleem geescaleerd en heeft dit er toe geleid dat het contact tussen mij en mijn schoonouders enerzijds en het contact tussen mijn man en mijn moeder anderzijds volledig is verbroken, met alle problemen en verdriet van dien.

Iedere discussie die mijn man en ik over dit onderwerp voeren draait op ruzie uit en heeft ons al een paar keer op het randje van een scheiding gebracht.

Onze kinderen zien beide oma's en opa wel, maar we gaan er dus niet als gezin naar toe. Ieder apart. Een gezamenlijk familiebezoek zal er nooit meer van komen, en mijn man heeft aangegeven hier ook niet meer voor open te staan.

Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat er
buiten het feit dat een dochter in veel gevallen sowieso meer naar haar eigen ouders trekt (als die band goed is), dan naar haar schoonouders, wellicht nog andere omstandigheden zijn? Is haar moeder bijvoorbeeld alleen? Vader overleden? Ander verlies? Zijn er kinderen in het spel? Welke rol spelen eventueel andere familieleden hierin?

Dat lijkt me heel naar voor jullie.
Mijn advies is,om je schoondochter ook meer te negeren.
Gewoon leuk met jullie kleinkinderen omgaan, haar verander je toch niet.

Bij mij kwam het door een ernstig b12-tekort. Toen ik (om heel andere redenen) b12-injecties kreeg, bleek mijn jarenlange ernstige depressie verdwenen. Als sneeuw voor de zon. Achteraf merkte ik dat pas, raar genoeg.
Mijn gedachten aan zelfmoord waren verdwenen. Terwijl ik dat jarenlang wilde doen.
Misschien heeft uw dochter ook B12-tekort? Ook vanwege die eetstoornis kan dat. Ik at nooit vlees en daar kan het ook door komen.
Laat haar geen b12-pillen ofzo slikken maar laat eerst haar bloed onderzoeken, als ze eerst b12-pillen gaat slikken is haar bloed 'vervuild'.

Klopt ,het beste zou zij alle vitamines B.in een potje .Dat noem je Vitamine Complex en wat ik weet is vitamine B12, B6, B3 de belangrikste . OOK -
Veel in de natuur fietsen en wandelen, veel open gesprekken en haar vertellen dat het leven heel mooi kan zij en dat ze voor niets bank hoeft te zijn en jullie ten alle tijds haar steun in het leven bieden willen.

Ik ken het, heb zo'n vader. Nog een geluk voor u dat die vrouw die werd ingeschakeld door uw schoonmoeder tegen haar heeft gezegd het te laten rusten. Meestal blijven de vliegende apen van de narcist erg hardnekkig.
Het is moeilijk om van de narcist af te komen. Mijn pa heeft tot op de dag van vandaag geen respect voor wat ik voor mijn eigen leven besluit. Ook nu ik geen contact meer met hem heb blijft hij me via-via dwarszitten. Probeert me al hardnekkiger kapot te maken wat hem ook aardig lukt.
Het enige dat helpt is verhuizen. Het mens zal u eeuwig dwars blijven zitten. Ik weet niet hoe oud uw kinderen zijn, maar als ze nog erg jong zijn zou ik gaan verhuizen, daar komen ze wel overheen. Dat weet ik van kennissen van ons die ook ver weg zijn verhuisd. Hun kinderen waren rond de 10 jaar toen ze weggingen en die zijn allemaal goed terechtgekomen.

Ik was zelf zo'n rotkind. Er is weinig aan te doen behalve geduldig blijven. Zulke kinderen proberen je uit. Ze kijken via hun treitergedrag of je echt wel zo aardig en gezellig bent als je je voordoet. Want de moeders die wegkijken willen het altijd gezellig om zich heen hebben.
Uw kind zal op wat voor gebied dan ook slechte ervaringen hebben.
Bij mij was het misbruik dat niemand wilde zien en omdat niemand het wilde zien kon de dader er dus ook gewoon mee doorgaan. Daar werd ik een rotkind van. Het zwarte schaap van de familie. Die me daardoor ook gemakkelijker kon misbruiken. Een familie schept het kind dat het nodig heeft. In mijn geval een makkelijk te misbruiken (rot)kind. Tot op de dag van vandaag. Want ik heb nooit geleerd hoe je misbruik moet stoppen omdat iedereen wegkeek en zei dat ik erover moest zwijgen.

Dat zei mijn huisarts. Dat er veel toestanden zijn in familiebedrijven. Die dan bij haar om hulp komen. Kun je dat ook niet doen, naar de dokter? Die helpt wel.

Best gevaarlijke situatie. Als je oma dood gaat zal je broer een enorme schuld hebben. Aan de mensen die van je oma erven. Je oma doet dat zelf, ze brengt haar erfgenamen in gevaar. Die moeten straks belasting betalen over iets wat er niet meer is, wat in de handen van haar kleinkind is beland. Wat na haar dood recht zal moeten worden getrokken. Ze brengt je broer dus ook in gevaar. Net als je moeder jou.
Ik zou adviseren eens bij een notaris langs te gaan. Dat heeft mijn moeder ook gedaan toen mijn oom zo bezig was bij zijn moeder, haar duizenden euro's afhandig heeft gemaakt.
Zo heeft mijn moeder de schade kunnen beperken.

vervolg van mijn vorige reactie:
Als mijn moeder niet had ingegrepen in oma haar gelduitgeverij aan de zoon, dan hadden mijn moeder financieel 'in' het huis van haar broer gezeten na oma's sterven. Dan had oom zijn huis na haar dood moeten verkopen omdat de andere wettelijke erfgenamen evengoed belasting moesten betalen over alles wat ze (zogenaamd) erfden maar wat dus in feite in oom zijn broekzak was verdwenen. Door oma haar gemakkelijkheid.
Je moet echt uitkijken met dit soort toestanden.
Door mijn oma haar gedrag zit ik 19 jaar na haar dood in 2003 nog steeds met de gebakken peren. Financiele malaise door het wangedrag van mijn oma. Al had het nog erger gekund als mijn moeder niet had ingegrepen. Ze heeft tenminste mijn oom zijn huis kunnen redden.

Het is niet dat ze niet weg wil, ze kan niet. Ik heb het zelf gehad met een gewelddadige vader en een gewelddadige man. Ze houden je psychisch gevangen met dreiging en met gezegdes en hengelen je weer terug met liefdoen, soms.
Plus: ze heeft zelf voor hem gekozen ondanks dat jullie zo jullie best hebben gedaan om de relatie te laten ophouden. Dus dan moet je dochter nog toegeven ook dat ze fout zat met haar keuze voor hem. Dat hij haar fout zoveel consequenties heeft. Dat valt ook niet mee kan ik u vertellen.

Of hebben je ouders hun zoon ook misbruikt? Dat soort ellende heeft vaak zulke gevolgen.
Dit gedrag ken ik van mijn schoonzus en haar ouders. Zij was als jong meisje misbruikt door de buurman toen ze in zijn winkel werkte. Haar ouders deden niets, ze kon er niet eens met haar moeder over praten. Wat zij niet wist, en ik wel, was dat haar vader ooit een oudere vrouw had aangerand. Dus hij kón geen actie ondernemen tegen zijn buurman want dan zou alles weer opgerakeld worden. Helaas kon ik dat mijn schoonzus niet vertellen want ik zou de hele familie uit elkaar stoken. Misschien heeft jouw pa iets op zijn geweten? Dat je ouder het niet weten of begrijpen van jouw broer dat gaat er bij mij niet in.

Wat goed dat jullie meteen met je broer gebroken hebben. Hoe is inmiddels de band met jullie ouders?
Ik zit in een net wat andere situatie, mijn zoontje van 6 heeft een tijd terug mijn man verteld dat mijn vader 1x aan hem heeft gezeten. Gelukkig heeft hij verder nergens last van, hij vertelde zijn verhaal tijdens een vertrouwd moment.
We hebben mijn vader geconfronteerd en er word tot op de dag van vandaag niet toegegeven. Mijn vader is niet meer welkom. Ons zoontje heeft het verhaal meerdere malen in een andere setting verteld, dus wij ondernemen geen actie verder voor ons is het duidelijk.
Mijn ouders en vooral mijn moeder willen dat wij het laten onderzoeken. Inmiddels weten veel familieleden van vaders kant het, en van 1 zus is het erg duidelijk dat ik de boeman ben. Mijn ouders zien mij en mijn man ook als de boeman. Opa word weggehaald bij de klein kinderen.
Maakt het mij een boeman direct achter mijn kind te staan en zijn veiligheid te waarborgen?
Jullie doen ook hetzelfde. Ik hoop echter dat jullie nog wel enigzins contact hebben met je ouders.
Ik hoop dat jullie mij willen antwoorden, ik ben benieuwd naar jullie verhaal verder en de familie banden. Liefs

Misschien goed om te weten:
- Boek: Het hele dorp wist het, van Rinke Verkerk. Gaat over de dynamiek van het ontkennen van seksueel misbruik door omstanders.
- Hulplijn: Stop this now, is speciaal voor mensen die de drang tot seksueel misbruiken van minderjarigen hebben. Hier kunnen ze oordeelloos worden geholpen. Uiteindelijk moet hij dit namelijk wel zelf oplossen

Ach lieverd, wat een vervelende situatie. Laat je tranen stromen. Het verlies van je man en deze negatieve emotionele reactie van je schoonzoon zijn heftige gebeurtenissen.
Je schrijft dat het is uitgesproken. Benoem dat naar je dochter en schoonzoon ‘fijn dat we het hebben uitgesproken, dat het bespreekbaar is. In je trots heb je het niet zien aankomen. En straks geen babyfoto’s online delen ;-)
Wees trots op jezelf!

Jeetje, wat een heftig verhaal. Ik kan me voorstellen dat deze vragen je bezig houden

Een organisatie die mensen helpt die kinderporno kijken of seksueel misbruik van minderjarigen zouden willen plegen, is Stop this now. Misschien iets voor hem. Ik weet niet of ze ook mensen in de situatie van jouw dochter kunnen helpen.

Of het spreken met zijn moeder zinvol is, weet jij alleen. Ga bij jezelf na: wat wil ik hier uit halen en kan zij mij dat ook daadwerkelijk geven? Met verwachtingen een dergelijk gesprek in gaan, heeft geen zin. Alleen met oprechte vragen kom je verder. En dan niet een "waarom" vraag, die worden vaak alleen gesteld om vervolgens een oordeel te kunnen vellen over het gedrag van iemand.

Wegwezen dit is niet oké.

Wat een debiel die man van jou. Wegwezen zo snel als je kunt. Ga naar een Blijf van mijn lijf huis of iets dergelijks.

Vlucht, neem alleen geld en al je papieren mee. Ga naar een opvanghuis. Je man is een psychopaat. Al helemaal als je schoonfamilie je wel wil helpen.

Nou een tip heb ik niet, maar dat jouw zus haar schuld op jouw heeft afgewenteld, jou daarvoor heeft misbruikt dat is buitengewoon oneerlijk.

Mocht je broer zichzelf belonen en dat komt uit bij het overlijden van je ouders, dan zitten jij en je zus na de dood van jullie ouders in de bezittingen van jullie broer. Dan is er kans dat hij zijn spullen verkopen moet om jullie te betalen. Zijn huis, zijn gereedschap, alles eigenlijk. Na hun dood wordt alles rechtgetrokken. Dat is bij ons in de familie ook gebeurd. Mijn oudoom soupeerde vrolijk zijn vaders geld op. Toen die doodging moesten de twee zussen worden betaald want zij erfden ieder een derde deel van hun vader. Zo raakte oudoom zijn boerderij onder de hamer. Hij dacht slim te zijn door alle bewijzen van zijn gesjoemel te verbranden. Helaas verbrandde hij daarmee ook de gunstige bewijzen voor zichzelf. Een ontzettend domme man was het. Zonder enig inzicht.

Dat heb ik nou precies hetzelfde, te moeilijk, daar is niet tegen te vechten. Want ze zien jou er altijd voor aan.
Emotioneel is het beste, er helemaal afstand van doen, heel moeilijk, maar wel de goede weg, eindelijk komt er rust.

Heel herkenbaar. Het is echt superlastig om ermee om te gaan

Alleen omdat je partner zo afgrijselijk afhankelijk is van zijn familie wil nog niet zeggen dat je hem weg moet doen. Dat jij alles alleen doet zou ik eerst maar eens aanpakken. Misschien ben je wel zo'n vrouw die zelf alles het beste kan? Daar wordt zo'n man ook niet beter van. Dus taken verdelen en hij mag kiezen(zonder inmenging van zijn familie) welke taken hij wil doen. De financiën ook Procentueel splitten naar inkomen. Je kinderen moeten zich er niet mee bemoeien.

Voor ons deed het boek "ADHD-relaties" van Melissa Orlov wonderen..
Nooit gedacht dat ADHD of ADD zich op zo´n verschillende manieren kom tonen. Misschien speelt het hier ook?
Alle goeds voor jullie

De relatie met je familie lijkt me erg toxisch. Ik krijg de indruk dat ze niet tevreden zijn met zichzelf en/of hun leven. Ze willen niet dat het bij jou wel lukt. Ik zou afstand nemen van je familie, iedereen ruimte geven en nog enkel ervoor zorgen dat jij gelukkig bent met je vriend.
Je hebt genoeg meegemaakt, dan moet je weg blijven van toxisch gedrag.Sterkte !

Zo'n familie heb ik ook en heb er afscheid van genomen op mijn 56ste want kon niet meer tegen na alles wat ik had meegemaakt. Het is nogal wat als je een hersentumor hebt overleefd en ze gaan zo met jou en je man om. Dat kan niet. Dat zijn geen mensen.

Je kunt niets anders doen dan goed zijn voor je zus. Leen haar je luisterende oor. Als zij daar tenminste behoefte aan heeft. Hoor haar aan zonder meteen oplossingen te geven. Als ze haar frustraties kwijt kan komt er vaak vanzelf ruimte voor oplossingen. Misschien kunnen jullie eens samen wat leuks doen?
En lees nooit meer in haar dagboek! Want dat kan niet door de beugel he. En hou je mond over wat je hebt gelezen.

Herkenbaar helaas..😢

Deze reactie vanuit iemand uit je naaste familie is héél slecht voor je zelfvertrouwen!

Bagatelliseren houdt in dat iemand zegt: "Klopt niet!", "Is niet zo", "Dat zie je verkeerd!".
Kortom, alles wordt afgezwakt, onbeduidender voorgesteld, weggewuifd, het belang van iets belangrijks voor jou wordt ontkend met afwerend gedrag.
Bagatelliseren werkt ONTMOEDIGEND!

Omdat ik hier zo veel last van heb (gehad), heb ik me er heel goed in verdiept en ik merk nu dat ik niet meer met bagatelliserend gedrag geconfronteerd wil worden én het in elk geval beter wil herkennen!
Ik mankeer namelijk niets aan mijn waarneming; ik zie de dingen goed.

Iemand die niet serieus in wenst te gaan op een serieus probleem/op een serieuze opmerking wil ik eigenlijk ver van me houden.
Wens jou veel kracht, sterkte en véél lieve vrienden die je zelfvertrouwen doen toenemen!

Wat triest om te horen, sommige mensen maken teveel ellende mee.
Ik hoop dat u ondanks uw verdriet toch weer levensvreugde zal vinden, soms moet u meer aan uzelf gaan denken. Uw leven heeft zin, u bent niet voor niets op deze aardbol.
Misschien kan iemand u helpen, kunt u erover praten en kunt u deze nare tijd achter u laten...
Ik wens u in ieder geval het allerbeste toe!
Liefs

Het klinkt alsof u erin verzuipt en het klinkt me vertrouwd in de oren. Leef per minuut. Of per dag. Kijk niet te ver vooruit. Zelf zie ik ook de zin van het leven niet echt meer. Voordeel: ben niet bang voor de dood. Dat is straks mijn grote bevrijder.
Het leven is gewoon heel zwaar. De sprookjes die ons overal en constant worden voorgehouden zijn gewoon niet waar en daar hebben we ons op verkeken. Heel veel sterkte. Dat hebben we allebei nodig.

Het leven op zich is heel mooi en jij moet het voor je zelf gezellig maken.
Ik vindt dat je teveel op je familie focus in plaats op jezelf.
Hou op om over je familie te spreken en begin voor jezelf te denken en doen.
Je kan zonder je familie leven, stel je bent alleen op de wereld.
Mijn familie had mij als een kluizenaar achter gelaten en ik ben nu een ster en staat open om mensen te helpen met mijn dood ervaringen. Ik heb mijn familie vergeven maar hun slechte daden, die hebben mijn leven flink belast en de wonden zijn diep geweest.
Niet iedereen hebt geluk met familie maar gaat niet achter mensen lopen die je slecht behandelen omdat in de familie heb je echte liefde of echte kwaad. Ik heb het overleefd dus jij kan het ook loslaten. Denk altijd er is iemand die het slechter hebt dan jij, pas op je gezondheid en liefde komt vanzelf op je pad. Heel veel licht toegewenst. Kom je niet uit stuur me een mail voor gratis advies uit liefde.

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we persoonsgegevens enkele weken na plaatsing)

Je hoeft helemaal geen 'gevoel' voor hem te hebben. Geloof niet zo in sprookjes. Je hoeft hem alleen maar normaal te behandelen. Zodat het goed met hem gaat. Dat kind heeft een geschiedenis en die hoeft niet herschreven te worden door jou. Hij is wat hij is en zo is hij goed. Of jij nou van hem kotst of niet.

Je hoeft niet van hem te houden, hij is de verantwoordelijkheid van je man en zijn ex. Wel moet hij zich welkom voelen bij jou en in jullie huis. Waar komt je irritatie vandaan? Mijn stiefzoon was een echte viespeuk, overal afgebeten nagels in huis, een spoor van vieze kleding en servies door het huis, en constant een vieze wc… of een huis vol ‘vretende’ vriendjes… ergelijk maar ook ‘normaal’ gedrag voor een tiener die nooit gecorrigeerd werd op gedrag door zijn opvoeder. Mijn ergenis lag dus eigenlijk niet bij hem maar bij zijn moeder die weigerde om normaal te communiceren met vader en mij als opvoeder. Dus goed om goed na te gaan of je ‘allergie’ niet ergens anders vandaan komt…

Voor mij een zeer herkenbaar verhaal. Ik heb net hetzelfde gevoel tegenover de zoon van mijn vriendin.

Wanneer hij er is verander ik ook als persoon, en dit merkt mijn vriendin ook. Maar zoals je zegt het is sterker dan jezelf op dat moment. Hij is ook een probleemkind met een rugzak, werkt zichzelf altijd in de problemen en zorgt voor een hoop kopzorgen en de nodige discussies.

Ik probeer om "normaal" te doen tegen hem, en het ene moment lukt dit beter dan het andere.

Door erover na te denken hoe dit komt, ben ik tot de conclusie gekomen dat dit eerder is omdat mijn vriendin hem nooit berispt en alles wat hij doet is goed en correct. Ze verwacht dat ik ook zo doe met hem, dat ik hem de hemel in ga prijzen, net zoals zij dit ook doet. Maar zo werkt het niet.

Misschien moet je even nadenken hoe het komt dat je zo'n hekel hebt aan hem.

Boek gewoon die vakantie met je zus.
Het is toch al een zure band met je moeder , dus veel gaat het niet veranderen.
Zij zijn ook al zonder jou op vakantie geweest.
Dus niets mis mee.
Misschien lokt het wel eens een goed gesprek uit met je moeder.