Familieproblemen - Lotgenotenverhalen

Beste Anoniem,

Wat spijtig om te lezen dat je de hoop op een goede afloop op hebt gegeven. Het leest als of de gesprekken die je tot nu toe voerde:

- eindigde in ruzie
- meteen al gestopt werden door de ander, om ruzie te voorkomen

Dat lijkt me moeilijk. Ik zou er dan denk ik toch mee blijven zitten.
Hopelijk komt er in de toekomst toch nog een moment waarop een beter gesprek mogelijk is.

Ik wens je veel sterkte met deze situatie.

Mijn schoonvader heeft problemen met mij. Wat altijd goed leek, geen vuiltje aan de lucht bleek een illusie.
Op een feestje kreeg ik de volle laag van hem. Alle irritaties van jaren geleden kreeg ik naar mijn hoofd. Mijn vrouw heeft hem de dag daarna gebeld. Hij irriteerde zich blijkbaar al jaren aan mij. Doe in zijn ogen niet veel goeds.
Andere mensen herkennen hier niets van. Heb een goede baan, zorg samen met mijn vrouw voor de kinderen. We hebben het samen altijd goed gehad.

Maar volgens mijn schoonvader kom ik te weinig langs, geef ik hem lauw bier.. en nog meer van dit soort onzinnige zaken er komt ook steeds weer iets anders bij waarover hij uren negatief kan praten....

Door bemoeienis van schoonvader is onze relatie wel onder druk komen te staan.
Mijn vrouw is zijn uitbarstingen blijkbaar gewend.
Voor mij houd het wel op. Heb geen behoefte om op mijn tenen te lopen. Wil mezelf kunnen zijn.

Mijn advies: respecteer je schoonzoon. En val je dochter er niet mee lastig. Het is vreselijk als een partner negatief spreekt met ouders over vriend/vriendin.
Jij bent niet getrouwd met hem!
Gun ze rust en geluk, geef liefde ipv kritiek!

Mijn ouders lokten bewust een ruzie uit met mijn man. Het is naar als familie negatief gedrag vertoont, ik zou zeggen gun ze geluk, en geef liefde daar bereik je meer mee

Bij mij hetzelfde. Hier komt die binnen geeft steken naar mij door opmerkingen, eet en zegt niks bij zijn vertrek. Ook niet als hij binnenkomt geel goedendag. Wel in mijn frigo en diepvries en koken uit de kast en nemen zomaar. Als ik iet zeg ben ik gierig.

Ik wil al niet meer praten met mijn schoonzoon. Hij is een narcist, enkel over zichzelf spreekt hij.
Ook een agressieve opvoedster t.o.v zijn 2 kindjes van 4 en 2

Dag Anoniem,

Dat is een lastige situatie. Je partner is opgegroeid bij die familie en houdt van ze. Dat zorgt er jammer genoeg niet automatisch voor dat jij ze aardig vindt. Ik heb hetzelfde probleem gehad. Wij hebben dit opgelost door een vast moment in de week te gaan, of ik nu wil of niet (zaterdag bij mijn ouders, zondag bij de zijne), en vooral door voor mezelf te begrijpen wat ik onaangenaam vond.

Bv: Mijn schoonfamilie is erg knuffelig en luid, ik niet, dus we hebben grenzen afgesproken en dat werkt. Ik ben ook bewust op zoek gegaan naar wat ik wél goed vond aan hen (hechte familie, altijd bereid te helpen, eerlijk,...)

Dit is natuurlijk geen wondermiddel, maar het helpt mij verbazingwekkend goed. Ik hoop dat jij er ook iets aan hebt.

Groetjes

Bespreek het eerlijk met je schoonouders.
Het zal nu ongetwijfeld spanning oproepen
en dat wordt alleen maar erger.
Vraag hun om begrip

Ik maak het zelfde mee niks aan te doen je man staat tussen in. als liefst wil je weg of hun niet zien altijd negatief misslijk gewoon en bemoeien altijd beter weten. sterkte met dit is niet leuk en heel pijnlijk als vrouw

Ik ben verhaal 78....en ik zit met hetzelfde...en ik ben verbaasd hoeveel mensen hetzelfde voelen... En voor iedereen is er een andere oplossing, vraag me af wat is het mijne? Dat zal jij ook wel hebben. Ik heb nu contact gezocht met een psycholoog omdat uit te vinden ,dat hoef jij nog niet te doen , maar belangrijk is dat je zoekt wat bij jou en je gezin past

Hopelijk vind iedereen een oplossing waarbij hij/zij goed bij voelt

Succes

Dat is vermoeiend , schoonmoeder die enkel haar zin wil doordrijven. Naar de winkel,naar de dokter, ze neemt enkel alleen contact op met me als ze iets nodig heeft.
Aangezien ik haar geen klein kinderen heb gebaard eist ze nog meer haar taxi op.Vaak liegen en mensen bespelen.Zelf haar eigen kinderen en man.
Sterkte, het kan vermoeiend zijn.
Zoek de natuur op ❤️

Wat een vervelende situatie voor jou.

Heb je al eens geprobeerd om dit in een open volwassen gesprek met haar te bespreken. Je geeft dan aan wat jij waarneemt, en wat voor gevoel jij daarvan krijgt.

Bijvoorbeeld "Ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje. Ik heb last van bekkeninstabiliteit. En jij, mijn zus, zegt dat ik me aanstel. Ik word daar verdrietig van."

En je zou ook kunnen aangeven wat jij graag zou willen, bijvoorbeeld "Ik zou het heel fijn vinden als je mij zou kunnen steunen." Wellicht wordt je zus op deze manier bewust van haar gedrag.

Of misschien helpt het - als ze daarvoor open staat - om in dialoog te gaan met een onpartijdige derde (bijvoorbeeld een therapeut).

Het kan ook zo zijn dat ze helemaal geïdentificeerd is met haar eigen problemen, en de gevoelens die daarbij horen, en dat het haar niet lukt om daaruit te stappen of daarop te reflecteren. En dat ze dit ook niet wil.

Jij kunt je zus daar verder dan niet echt mee helpen. Dat zal ze zelf moeten doen (al dan niet met hulp van een therapeut). Voor jou kan het dan helpen om de problematiek van je zus wat meer los te laten. Dus hou je vooral bezig met (de mooie dingen in) je eigen leven.

> Dus het probleem van je zus bij je zus te laten. Dat is haar ding.

> Jij doet wat voor jou goed voelt in het moment. En misschien betekent dat minder contact met je zus.

> Jij kunt in het moment zijn met je zwangerschap, je man, je andere kindje, de rest van de familie, en alle andere mensen en dingen waar je blij van wordt.

Succes!

Wow wat herken ik mezelf in jouw verhaal. Ik kom ook uit een gezin met 4 dochters waarvan ik de jongste. Alle vier best verschillend waarvan ik altijd de opstandige tomboy was. Sinds ik drie jaar geleden getrouwd ben was me zus heel begripvol, steunde ze het en was ze aardig naar me man. Sinds we ons eerste kindje hebben begonnen de nare opmerkingen, achterbaksheid, lief in me gezicht en liegen achter me rug. Nu probeert ze me tegen te werken, me rot te laten voelen (minderwaardig) en probeert ze me belachelijk te maken. Heb sterk het vermoeden dat ze ee narsistische persoonlijkheidstoornis heeft. Zelfs hoogzwanger probeerde ze me belachelijk te maken omdat ik klaagde over rugpijn. Een keer (ik was 8,5 maand zwanger) had ik zo een trek in vermicelli soep en mijn moeder stelde heel lief voor om dit even voor mij klaar te maken. Mijn zus was aanwezig en hoorde dit, haaste zich naar de keuken om me moeder te stoppen "nee, ze moet zich niet aanstellen ze kan dit best zelf". Grappige is mijn moeder mocht haar wel verzorgen en verwennen toen ze zelf zwanger was maar o wee als ze dat bij mij (haar jongste dochter) doet. Ik ben overtuigd dat er extreem veel jaloezie in het spel is.

Uw verhaal is herkenbaar. Uw zus heeft een destructief gedrag vanuit haar jaloersheid naar jou. Dit zal nooit veranderen. Geef deze hoop op en breek met haar volledig zodat jijzelf terug rust en geluk mag ervaren in uw eigen gezin.

Hey
Ik maak dit ook mee blijf heel sterk en blijf uit haar buurt glimlach veel en vriendlijk zo jaag je jaloers mensen weg
Ze kunnen er niet tegen als je op hun negatief jaloers inga breng je negatief in je leven

Vreselijk om te lezen. Heel erg vermoeiend dit zustercontact. Ik hoop voor jou dat het beter word, sterkte hiermee. Een schrale troost ik ben een nakomer van 3 oudere zusters. Hun leeftijd ligt dicht bij elkaar. Bij ons is er een familie vloek uitgesproken, waardoor wij alle geen kinderen hebben gekregen. Mijn oudste zus is zo doorgedraaid, die zie ik alleen op verjaardagen/familieuitjes. Af & toe stuur ik haar een email met bijv: geniet van het mooie weer of fijne dag! Meer communicatie is er niet, omdat er zoveel kapot is gegaan in de loop der jaren. Mijn grenzen zijn ver overschreden. Met de andere twee, is het contact zeer oppervlakkig. Ene is jaloers op mijn positiviteit, de manier waarop ik leef en in het leven sta. Ons contact, zo nu en dan bellen, appen verjaardagen/ familieuitjes. De andere zus, al haar relaties vinden mijn uiterlijk leuker dan haar. Dat is pijnlijk voor ons beide, maar begrijp dat dit frustrerend kan zijn. Zij probeert mij met van alles na te doen. Ook hierdoor sommige perioden zeer jaloers. Maar soms komt ze tot bezinking en begrijpt/ziet mij ook. Onze band is het beste. Zij komt wel bij mij op visite, maar ik niet bij haar. We hebben contact via telefoon, appen en email. Wij pakken samen ook wel eens een terrasje. Voor de rest steunen wij elkaar uiteindelijk toch door dik en dun. Vooral voor de ouders vind ik dit zeer triest, hun voelen dit ook aan. Maar goed we blijven er toch altijd het beste van proberen te maken. Kijk naar wat je wel hebt en geniet daarvan. Xxx

Nou, dat noem ik inderdaad jaloers. Dat vraagt om lekker negeren, doe je eigen ding, trek je niks aan van wat ze zegt en doet. Moeilijk? Zeker. Ik word momenteel genegeerd omdat mijn zus zegt dat ik haar na-aap. Ik heb zelf geen idee wat ze bedoelt, misschien omdat we de zelfde smaak hebben, en dezelfde dingen mooi vinden en dezelfde boeken lezen? Geen idee. Mijn ervaring, na twee jaar negeren, mijn hele familie wil intussen geen contact meer. Heel jammer. We blijven namelijk gewoon zussen. Ik hoop ooit weer contact te krijgen, en ik kan je alleen maar aanraden om voorlopig alle contact te mijden. Hoe moeilijk ook.

Hallo Leonie,

Wat goed dat je hiervoor op zoek bent naar een psycholoog.

Kijk even op deze site welke psychologen bij jou in de buurt zitten en bij wie je een goed gevoel hebt. Dan kun je daar contact mee opnemen.

Ik wens je veel sterkte.

Beste Leonie,

Vandaag lees ik jouw oproepje op deze site. Ik vind het erg bijzonder hoe jij verder bent gekomen in je zoektocht. Soms is het pijnlijk en toch noodzakelijk om terug te kijken.

Een oud docent van mij vergeleek het met rijden in een auto, en je wilt van baan veranderen. Je kijkt dan eerst in je achteruitkijk spiegel, over je schouder, in je zijspiegel. Pas als het achter goed bekeken is, kun je in de toekomst van richting veranderen. Je zoontje helpt je daarbij, zo leest het.

Kijk eens of je een contextueel therapeut kunt vinden in je omgeving. Zij zijn ervaren in het werken met thema's over verschillende generaties.
En heel veel succes gewenst met het vinden van een andere rijrichting.

Warme groet,

Serieus. Je hoeft ook niet van hem te houden. Mijn ouders hielden ook niet van me omdat ik te moeilijk was, niet als hen was. Als je je kind maar met respect behandelt, naar hem wil luisteren en een levensgezel van hem wil zijn. Samen de reis willen maken tot hij op eigen benen kan staan. Fake niet want dat heb je als kind door. Maar doe ook niet rottig tegen hem. Ik heb het ook altijd gevoeld dat ze me niet moesten en heb het rond mijn dertigste pas durven vragen. Gelukkig loog mijn vader niet, hij erkende dat hij me nooit heeft willen hebben. Het was niet leuk maar wel eerlijk. Het bedrog in de tijd dat ze deden alsof ze van me hielden dat was het ergste.

Beste Anoniem,

Dat lijkt me heel moeilijk, om te zien dat je kind zoveel boosheid uit. Vooral ook omdat er weinig contact hierover mogelijk is. En hij zich af sluit.

Welke personen heeft hij in zijn leven waarbij hij zich wel opent? Ik hoop dat hij iemand heeft.

Ik wens jullie veel succes in deze moeilijke tijd.

Dan is er wat aan de hand. Al is het ook net hoe oud hij is natuurlijk. Zijn er geen betrouwbare mensen waar hij goed mee kan praten? Een rustig en niet-oordelend mens die zijn mond kan houden? En buiten de familie vooral?
Ik was een 'dwarse' in de ogen van ouderen, maar dat kwam gewoon omdat er weinig mensen met échte interesse in mijn doen en laten in mijn buurt waren. Mijn problemen kon ik niet kwijt omdat ik wist dat ze tegen me gebruikt zouden worden. Dat zei mijn vader ook altijd: alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden. Hij bedoelde het vast goed.
Mijn ouders ging het er alleen maar om dat ons gezin naar buiten toe perfect functionerend leek terwijl het tegendeel het geval was. Een disfunctioneel gezin was het en niemand die het zag. Zelfs mijn leraren deden mee met mijn ouders dus ik kon het wel vergeten.

Ik begrijp goed wat je bedoelt met rouwproces, want zo is het echt je raakt een dierbare kwijt die je liever dichtbij je zou houden

Heel herkenbaar dat rouw proces. Ik weet niet hoe lang het voor jou inmiddels geleden is, maar bij mij 2 maanden en het snijd zo erg door me heen dat ik me er letterlijk ziek door voel. Pijn in mijn buik en depressief, verstoten. Een overlijden had 10 x meer acceptabel geweest. Ik wens jou heel veel sterkte en hoop dat het inmiddels wat slijt want niks is hiermee te vergelijken.

Heel herkenbaar. Ik heb sinds een week het contact wederom verbroken met nijn oudste zus en broer. Al eerder had ik met mijn broer 2 jaar geen contact en met mijn zus 5 jaar niet. Na het contact weer te hebben aangehaald is er niets veranderd. Pestgedag kleineren bekritiseren en negatieve opmerkingen etc. Het is teveel om op te noemen, dus heb ik na een conflict wederom gebroken. Het doet zeer en je voelt het zo heftig binnen in je ziel. Het voelt eenzaam en niet begrepen. Maar ik weet hoe het was toen ik geen contact had, en dat was rust. Geen ergenissen meer niet meer mezelf rot voelen en twijfelen aan mezelf of het toch niet mijn eigen schuld is. Ik hou van mijn broer en zus maar daar is alles mee gezegd ik hoef ze nooit meer te zien. Ik ben er nu nog behoorlijk van slag van, maar weet fat het slijt..Je eigen welzijn is belangrijk zo ook het kiezen voor jezelf. Blijf dicht bij jezelf is mijn advies.

In 2012 heb ik definitief met mijn moeder gebroken. Helaas moet ik dan met het hele gezin breken. Ondanks was het de beste keuze. Mijn moeder dreigde me met de dood, bestal me van een erfenis van mijn overleden vader en lichtte me op. Ik zit in de bijstand.

Zeer ernstig dus. Ik heb geen spijt van de breuk. Moeder is narcistisch en psychopathisch. Dat laatste omdat ze geniet van mijn leed. Dat heeft ze letterlijk gezegd. Als puber deed ze me naar een school die zij haatte.... Dan haat je toch je kind! Wat later zette ze me uit huis in een internaat en zette mijn jongere zusje en broertjes tegen me op.

In 2022 zaten we allemaal in de rechtbank behalve mijn overleden vader. Helaas is psychisch geweld nog niet strafbaar in ons land, maar de zaak is naar tevredenheid afgelopen.

Afgelopen vrijdag kwam ik mijn zus tegen, heel toevallig. We praatten wat en zij die zich nooit ergens mee wilde bemoeien begon uit zichzelf over de rechtszaak. Zij heeft het toneelspel van moeder doorzien en vond dat de rechter partijdig was. En meer. Wat erop neer komt dat mijn zus inmiddels achter mij is komen te staan. Eindelijk wil ze mijn kant van het verhaal horen. De broers zijn nog niet zover.
Ik zei: "Moeder is gestoord."
"Ja", zei zus.

Ik heb een geheim adres en uiteraard ook een [voor hen] geheim telefoonnummer. Wij hebben onze telefoonnummers uitgewisseld. Ik vertrouw mijn zus nu wel. Moeder had haar willen gebruiken als vazal en zij heeft geweigerd. Omdat ik ontroerd was stak ik mijn duim even op om te laten blijken hoezeer ik dat bewonder.

Moeder is 94 en heeft een pacemaker. Zus zei: "Mooi dat ze dat tegenwoordig kunnen, maar zo het wil nog niet lukken doodgaan."
Ik moest lachen: "Denk jij er ook zo over?"

Een klein zonnetje.

Ik mag aannemen dat je als ouders toch zelf wel weet wat je wel een niet hebt goed gedaan

Nee, dat weet je niet altijd. Mijn zoon verwijt mij heel veel dingen die hij op een bepaalde manier beleeft die ik heel anders beleef. Dat botst gigantisch en is heel moeilijk want de verwijten zijn zo soms verschrikkelijk onredelijk.

Misschien moeten jullie eens om de tafel gaan zitten. En elkaar uit laten praten? Meteen eens een grote lijst met wederzijdse verwijten opschrijven en een eventuele oplossing samen erbij zetten? Want verwijten zijn nooit onredelijk. Iemand verwijt niet voor de grap. Als u zegt dat u het onredelijk vind betekent dat al dat u hem niet serieus neemt.

Bij wie dan hulp zoeken

Beste Amanda,

Het spijt me te lezen dat jij en je vader niet de band hebben die je wenst. Dat lijkt me erg eenzaam. Voor hem en voor jou.

Het lijkt me moeilijk om elkaar na een escalatie weer tegen te komen op een verjaardag. Ik hoop dat je een passende oplossing hiervoor hebt gevonden.

Ik wens jullie veel sterkte.

gewoon niet gaan

Verhalen hebben altijd meerdere kanten. En een band tussen ouder en kind werkt ook van meerdere kanten. Probeer er eens over te praten. Ik ben de vrouw van een vader die slachtoffer is van ouderverstoting en zijn kinderen dus ook. Soms zijn dingen niet zoals ze lijken te zijn. Een gesprek kan dan helderheid geven.

Beste anoniem,

Je verhaal maakt mij nieuwsgierig naar hoe jij hier zelf in zit. Wat vindt jij het vervelendste aan deze situatie? Zou je zelf graag werken aan de band met je broer? Of vindt je het vooral lastig hoe je dit hanteert in de relatie met je ouders?

Als je er een keer met een gezinstherapeut of coach over door zou praten kan er voor jezelf vast meer zicht komen op wat er nog voor mogelijkheden zijn. En kun je geholpen worden om daarin evt. stappen te zetten.

Groet,

Oh help, zo herkenbaar... Maar dan met mijn zus... Zij is nu 41, mijn papa is vorig jaar gestorven en haar pad naar volledige manipulatie van mijn moeder ligt volledig open.... De stem van rede (mijn vader) is nu weg... En ik sta als brave sul te kijken hoe zij alsmaar meer de touwtjes naar zich toe trekt en iedereen voor haar kar spant...

Hier ook herkenbaar, een zus die enorm op mijn ouders leunt. En ouders die daarin blijvenmeegaan. Ik heb afstand genomen in zekere zin, zuslief schoof hier bijvoorbeeld ook elke week meerdere malen aan of ontving een maaltijd. Ik besefte dat ik daarmee ook haar gedrag ondersteun en ben ermee gestopt. Ik merk dat ik me erger aan de (emotionele) onvolwassenheid van mijn zus.

Hier ook een jongere zus die enorm op onze ouders leunt, mogelijk ook omdat zij nog nooit een relatie heeft gehad waarin zij samenwoont en zich daardoor ook eenzaam voelt. Ze maakt ook vaak minachtende grapjes of steken onder water over andere familieleden. Ouders wuiven dit gedrag al van jongsaf weg, Dat dit gedrag onprettig is voor de anderen doet er niet toe. Afstand nemen uit zelfbescherming, is wat er is gevolgd en dat levert dan weer onbegrip op bij de ouders en de onzelfstandige zus. De familie is ‘veranderd’ maar dat de relatie tussen ouders en zus niet helemaal gezond is wordt voor het gemak genegeerd.

Wat naar. Ik snap je helemaal, het is ook erg vermoeiend. Jammer dat je man indirect toch een keuze maakt. Het lijkt erop dat hij bang is om zijn ouders te verliezen. Maar iets zegt mij ook dat hij wellicht weet dat jij niet zal weggaan. Een opmerking dat jij et de kinderen wil verhuizen vind ik best pittig, want het zijn toch ook zijn kinderen?! Daarom vraag ik me af of hij je wel serieus neemt.

Wat zegt jouw gevoel?
Heb je nog een gelukkig gevoel en wat heb je nodig om dat gevoel te vergroten en weer gelukkig te zijn voor jezelf?
Denk je dat je een oplossing hebt voor jezelf om hun gedrag te negeren en het niet meer persoonlijk te nemen? Het zegt namelijk best veel over hun en niet over jou. Het is jouw huis, jouw leven, Je bent een volwassen vrouw, hun bemoeienis is onnodig, zowel voor jou als je man.

Ik hoop dat het goedkomt. En dat jij vooral keuzes maakt om weer gelukkig te zijn met jezelf en voor jezelf. Geef ze geen energie van jezelf, probeer de focus te leggen op je jezelf, je kinderen en als dat het nog waard is voor je, je man. Je zal zien dat focus op positiviteit meer positiviteit zal brengen in je leven en de negativiteit zal verkleinen.

Succes

Hoi
Ik zit met het zelfde ik ben al 29 jaar samen met mijn man we wonen niet naast mijn schoonouders maar veel klinkt het zelfde.
Nu is mijn schoonvader en schoonzus aan het vertellen dat ik depressief ben. Hun ontkennen en mijn man zegt Laat ze toch praten en hun zijn dan gewoon vrienden mijn man en hun en over mij vertellen ze zoiets.
Het contact tussen ons en de schoonfamilie is vaker verbroken geweest en dan is er rust. Maar steeds vinden ze een weg om via mijn man weer terug te komen.ik voel steeds meer dat er een grens tussen mijn man en mij ontstaat. Soms weet ik het ook niet meer. Maar ik probeer niet op te geven. Ik begrijp je verhaal echt heel goed

Mijn schoonouders zijn niet veel beter. Ze bemoeien overal mee en weten alles beter. Schoonmoeder gedraagt zelfs alsof zij de moeder is van mijn zoon. Manlief praat haar gedrag ook altijd goed. Ik ben het ook spuugzat.

Beste V. Kan het niet zo zijn dat jouw vader gewoon niet tegen je stiefmoeder op kan? Is zij misschien een narcist? Narcisten trekken afhankelijke types aan. Dat hoort bij elkaar als yin en yang. Zo'n onderdanige zal het nooit opnemen tegen de narcist. Mijn moeder, een schat, kon ook nooit tegen mijn vader op. Als we haar nodig hadden i.v.m. pa zijn bizarre misdragingen, dan hadden we niets aan haar.

In die situatie had ik ook bijna gezeten. Mijn vriend, die goed voor zijn ouders zorgde, wilde in hun buurtje gaan wonen. Omdat hij dat gezellig vond. Maar hij zat daar al elke dag om de koffie na zijn werk, dus dat zag ik helemaal niet zitten. Dan was ik hem helemaal kwijt. Heb het tegen kunnen houden. Gelukkig maar! Nu ik uw verhaal lees.

Nou dat klinkt zeker niet best. Moeilijk, ik zou niet weten wat je daar nou aan moet doen. Is je moeder misschien te snel met een ongeschikte man gegaan omdat ze de dood van je vader eigenlijk niet aankon? Ook omdat ze een kind had om voor te zorgen? Dan maak je als weduwe soms een foute keuze, alleen maar omdat je steun nodig hebt omdat je helemaal kapot bent, in duizend stukken bent gevallen.
Ook is het zo dat foute mannen op weduwen afkomen. Alle types die niet deugen komen op je af als vliegen op de stroop. Inclusief getrouwde mannen. Ben zelf twee keer weduwe geworden dus spreek uit ervaring. Als weduwe wordt je prooi. Doelwit van mensen met slechte bedoelingen. Dat is een feit dat ik van veel weduwen heb gehoord. Gelukkig trap ik er nooit in omdat ik altijd liever alleen ben dan met een foute man.
De man stiefvader noemen hoeft ook niet natuurlijk. Je vader is je vader en die is dood. Punt uit. Die vriend van je moeder zal zich met zijn eigen voornaam moeten behelpen lijkt me.

Ik heb hetzelfde probleem mijn vader is dood en mijn moeder kent een man die in het buitenland woont en die getrouwd is en nog een gezin heeft zij heeft hem nooit in het echt gezien alleen telefoon gesproken en via sociale media gezien live bellen . Ze sprak elke dag met hem nu hij terug is naar een ander land waar zijn gezin woont belt hij nogsteeds mijn moeder maar mijn moeder neemt de telefoon niet op waar ik bij ben. Ik denk dat zij achter mijn rug met hem praat en ze stuurde voorheen geld naar hem en nog steeds wilt ze dit blijven doen. Als ik hiervan wat zeg wordt ze boos op mij en krijg alles te horen dat ik fout zit. Ik kan deze gozer niet accepteren hij is ook nog jonger dan mij.

Ja, dit herken ik. Jij bent het zwarte schaap. Dat was ik ook in mijn gezin van herkomst. Ik heb gebroken met name met mijn
narcistische psychopathische moeder. Mijn inmiddels volwassen zoon heeft zelden contact met haar gehad en daar hebben wij geen spijt van.
Mijn moeder is een mens met een koud hart. Ze heeft geen empathie. Als ze een ander pijn doet voelt ze daar zelf niets bij. Toen ze mij heel veel pijn deed zei ze letterlijk: "Ik geniet zo van dit contact."
Zij geniet zelfs van mijn leed. Dat is gestoord! Als dat in jou situatie er ook zo uitziet, wordt over het algemeen aangeraden te breken als dat kan.

Veel sterkte toegewenst

Heftig jij hebt jezelf dus nooit kunnen ontwikkelen bedoel met zelfvertrouwen ook.

Ik huil nu, zo herkenbaar.
Had ik maar iemand die me trooste.
Het doet zoveel pijn.

Jeroen 44

Heftig verhaal. Als ik je een tip mag geven, probeer voor jezelf te kiezen. Zorg dat je niet afhankelijk bent van een narcistische ouder. Zoek mensen om he heen die oprecht zijn, die van je houden zoaks je bent, waar je niet constant op "aan" . Dat gaat je zoveel rust geven, zeker met hersenletsel.

Mijn narcistische moeder probeert altijd grip op mijn leven en dat van mijn man en kinderen te hebben. Ging ik samenwonen, kwam ze pas na 2 weken kijken hoe ik woonde, ze heeft me niet eens uitgezwaaid... ze plande een last minute dagje weg met overnachting. Trouwjurk mee uitzoeken, deed ze niet.. Wilden wij carnaval vieren, daar had ze niks nee, dus NEE, ze paste niet op onze kinderen. Gaan we uiteten met mijn broer en zijn vrouw, dan mochten de kinderen zelfs blijven slapen en was het een groot feest. Hadden we oppas nodig, dan wilde ze eerst weten waarom.... zodat zij kon bepalen of wij weg konden of niet...macht hebben over jou.

Bepalen welke dagen jij gaat werken, chanteren met oppas. Ook tijdens noodsituaties. Ik weet nog dat mijn man met spoed naar de huisartsenpost moest en ik haar belde of ze de kinderen wilde opvangen...ze keek eerst de netflixserie af, dus ze kwam over een uur zei ze. Mijn man werd uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis.

Deden we als kind wat verkeerd, dan sloeg ze erop los, we worden tegenwoordig nog vaak als destijds vervelende pubers omschreven. Maar in feite waren we alle vier hartstikke braaf. Geen alcohol, geen drug, niet roken, keurig op tijd thuis, en mijn man is mijn eerste vriendje.

Dit zijn maar enkele voorbeelden. Ik heb inmiddels EMDR training gehad bij een psycholoog zo n 10 jaar geleden. En geleerd niet meer afhankelijk van haar te zijn. Ze kan mij niks meer maken. Ik heb mijn eigen leven, en het is aan haar gedrag of ze daar nog onderdeel van gaat uitmaken.

Gedraagt ze zich vervelend, dan volgt er van mijn kant uit radio-stilte en spreek ik ze een lange tijd niet. Tot ze weer normaal kan doen. Ik laat me niet meer kleineren, bekritiseren, chanteren, me rot voelen door haar. Die tijd is echt voorbij. Zeker als je inmiddels 53 bent.

Aanpassing..


Als ik eerlijk ben denk ik alleen maar kom op man, get a Life of your own. En geloof me, ik weet alles van te kampen hebben met narcisten en hoe vreselijk mindfucking dit is en vreselijk moeilijk om je ervan los te maken en weten en voelen dat dit iets van hun is en niet van jou, maar dan nog.

Ga praten met iemand van het UWV en kijk wat ze zeggen. Wellicht kun je via hun een reïntegratie traject ingaan. En wellicht zit werken er wel helemaal niet meer in als ik lees waar je allemaal mee kampt (herkenbaar), en ook dat is een stuk acceptatie. Maar dan ben je wel los van de toxic invloed die je moeder nog steeds op je heeft. En kun je op je eigen benen gaan staan (want dat schort er nog wel aan van wat ik zo lees) en je leven gaan vormgeven op een manier die bij jou past en voor jou goed voelt en gezond is. En omring je met mensen die jouw waarde zien en je nemen en van je houden zoals je bent.
Dat begrip en die oprechte betrokkenheid en liefde zul je bij haar nooit gaan vinden. Verdrietig maar waar.

Sterkte!

Vlinder 🌸🍀

Ik heb zo'n vader en zat (figuurlijk) aan de ketting bij hem.
Echt het enige wat je kunt doen is uit die invloedssfeer van de narcist verdwijnen.
Zoek hulp. Bij het Maatschappelijk Werk kunnen ze je misschien helpen. Daar heb ik bij de huisarts om gevraagd. Of ze hulp voor me kon regelen. Zo kwam ik daar terecht.

Hallo Freek,

Wat een worsteling en wat zonde dat dit effect heeft op je relatie.

Ik zie hier twee dingen gebeuren:
Enerzijds is het heel vervelend dat je je niet prettig voelt bij deze situatie. Goed dat je dit hebt aangekaart bij je vrouw. Probeer dit nog eens te doen. Bereid het gesprek goed voor. Geef aan wat je vervelend vind en geef concrete handvatten om het anders te doen. Bijvoorbeeld: beperk het aantal uitjes met de oom tot eens in de zes weken. De andere uitjes doen jullie als gezin samen, zonder de oom. Je vrouw heeft wat mij betreft de plicht om naar the te luisteren en om samen te zoeken naar een oplossing.

Samen zoeken naar een oplossing, daar zit de sleutel. Dit houdt in dat je ook open moet staan voor haar wensen en die van de kinderen. Het is voor hen harstikke mooi dat ze veel leuke dingen kunnen doen met hun oom. Voor een kind is dat goud waard. Gun je kinderen en vrouw dat plezier. Zorg er ook voor dat jouw reacties, als je inmiddels goede afspraken hebt gemaakt, geen smet zijn op dat plezier.

Beste Freek ,
als ik zo je verhaal lees dan krijg ik de indruk dat het ook een beetje een geldkwestie is . Het voelt niet goed voor jou dat iemand alles voor jouw gezin doet wat je liever zelf zou willen doen . En je voelt je daardoor misschien wat tekort schieten als vader zijnde .

Misschien is het ook niet slecht om het eens met je schoonbroer alléén daarover te praten.
Hij bedoelt het allicht goed maar jouw gezin is zijn gezin niet of zou het niet volledig mogen zijn . Hij beseft waarschijnlijk niet wat het doet met jou als je zijn loon niet kan evenaren en je je kinderen niet altijd alles kunt geven . Dat is niet erg : kinderen moeten dat ook leren dat je niet altijd alles kunt hebben en dat daarvoor gewerkt en gespaard moet worden .

Probeer je vrouw dit ook uit te leggen en wat dit met jou doet . Maak duidelijke afspraken hierover , alleen of samen , zoals in de vorige reactie al aangegeven . Zij is tenslotte met jou getrouwd en niet met haar broer .

Wat een pijnlijk en verdrietig verhaal. Veel sterkte en ik hoop dat jullie er samen uit komen

Laat ze los. Zij lijken jou niet te waarderen om wie je bent. Je moeder heeft je nooit gesteund en dat jij überhaupt je broer wil zien na wat hij jou heeft aangedaan... Jij bent supersterk! Hou het bij je vrienden, mensen die echt om jou geven.

Ja, alle rooie vlaggen gaan uit. Ze zijn zo narcistisch als de pest.
Ook het mooi doen tegen de buitenwereld van ze. Je zult nooit tegen hen op kunnen, het enige dat je kunt doen is je eigen leven gaan leiden. Niet meer naar hun pijpen te dansen of proberen het goed te doen want al doe je alles volgens de opdracht van een narcist dan is het toch weer nét niet goed.
Ik zag dat pas in rond mijn vijftigste. Hopelijk zie jij het eerder. Hoe langer je blijft hoe erger je kapot gaat.

Jij doet niks verkeerd, jij bent hier de normale. Zij zijn duidelijk niet normaal en dat weten ze, daarom vormen ze een team. Ook om het te verbloemen. Jij bent zeker sterker dan zij, vergeet dat niet en ga je eigen weg!

Het leven op zich is heel mooi en jij moet het voor je zelf gezellig maken. Ik vindt dat je teveel op je familie focus in plaats op jezelf.
Hou op om over je familie te spreken en begin voor jezelf te denken en doen. Je kan zonder je familie leven, stel je bent alleen op de wereld. Mijn familie had mij als een kluizenaar achter gelaten en ik ben nu een ster en staat open om mensen te helpen met mijn dood ervaringen. Ik heb mijn familie vergeven maar hun slechte daden, die hebben mijn leven flink belast en de wonden zijn diep geweest. Niet iedereen hebt geluk met familie maar gaat niet achter mensen lopen die je slecht behandelen omdat in de familie heb je echte liefde of echte kwaad. Ik heb het overleefd dus jij kan het ook loslaten. Denk altijd er is iemand die het slechter hebt dan jij, pas op je gezondheid en liefde komt vanzelf op je pad. Heel veel licht toegewenst. Kom je niet uit stuur me een mail op voor gratis advies uit liefde.

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Je doet niets verkeerd, ik zou woest zijn als mijn ouders mij niet geloofden over het misbruik. Ga de confrontatie aan met je ouders en zeg duidelijk wat je dwars zit. Nemen ze je niet serieus zou ik een advocaat inhuren en een aanklacht indienen tegen je broer. mocht dit geen resultaat hebben zou ik ze uit mijn leven bannen en hulp hierbij zoeken en een goede therapie. Laat niet langer met je sollen en kom uit de slachtofferrol en ga tegen ze tekeer. Hier spreekt iemand uit ervaring, heel veel meegemaakt. 💪🏼

Alleen al het feit dat je jezelf afvraagt of jij het probleem bent in dit zegt 1: dat ben jij juist niet, je zegt hiermee dat je deze situatie juist niet wil, dat je niet op deze manier met elkaar wil omgaan. Dat getuigt van iets wat een narcist of psychopatisch karakter niet heeft en jij wel: zelfreflectie en de wil om het goede te doen.
En 2: Het zegt ook dat je jezelf niet langer meer wil opofferen en wil pleasen richting hun. Zoek hulp, praat met mensen die je vertrouwt, lees vakbladen die hierover schrijven (duik het tijdschriftenhoekje van de bieb in!).
En 3: Je kan van je familie blijven houden én jezelf losmaken van dat wat je alleen maar pijn doet, klein maakt en opvreet. Vind je eigen weg, koers, interesses, talenten, rust, geluk, en kan je het niet alleen (logisch, heel normaal) verzamel alleen maar lieve mensen om je heen die wel in jou zien wat je waard bent. Stapje voor stapje

Luister naar prof Sam Vaknin, dan leer je wat narcisme is en doet en wat jezelf moet doen....

Toen ik klein was noemde mijn moeder me al dom ik was 4 ofzo als ik wat maakte voor mijn moeder had ze alleen maar commentaar dat ik iets verkeerd schreef. Mijn vader is weggegaan van mijn moeder toen ik 4 was en mijn broertje 2 heel triest voor mijn moeder maar al snel kwamen wr problemen me moeder kreeg foute mannen kreeg en zocht altijd ruzie met mijn vader ondat ze boos was rechtzalken aanspannen hem uitschelden tegen mij zeggen dat hij niet spoorde niet van ons hielt mijn broertje geloofte altijd mijn moeder wat ze zei ik niet mij ln moeder vond mij op me vader lijlken ze zei dit vaak tegen me en deed gemeen tegen mij als snel kwam jeugdzorg over de vloer omdat het niet goed ging…

op mijn 16e ging moest ik uit huis omdat me moeder mij onhandelbaar noemde ik stemde met jeugdzorg ik om weg te gaan ik heb mij nooit geliefd gevoeld door mijn moeder ze voelde altijd als een vreemde ik weet ook niet veel over haar en anders om ook. Ze maakt mij altijd zo zwart ze ze dat ik alleen haar erfenis wil als ze dood gaat alles draait om geld en mijn broertje dat is haar lieveling die spreek haar nooit tegen en gelooft haar altijd en gaat mee in leugens als kind moesten wij kiezen voor me moeder als wij naar mijn vader gingen zag ze dit als verraad.

Mijn moeder verdraaid alles tegen mij tante ze wilt niet dat ik contact met hun heb ze zegt dan nare dingen. Ik heb even contact met mijn moeder gehad voor mijn dochter even ging dit goed totdat mijn broertje ook en kind kreeg en toen was ik en mijn dochter niet meer belangrijk mijn moeder gong alleen maar naar zijn dochter en oppasen en ik woonde te ver was haar smoesjes en ik moest maar komen of verhuizen.. ik heb het contact met mijn familie gebroken het deed zo veel pijn maar eigenlijk zijn ze nooit echt in mijn leven geweest en mi voel ik zo veel rust.

Volgens mij moet je er wel wat van zeggen. Zoals: "Schat, waarom kies jij meubels uit die niet bij jou passen?"
Jouw familie moet hem ook niet, schrijf je. Luisteren naar deze intuïtie zou ik zeggen als je vraagt om advies.
Zijn dominantie en jouw dochter naar beneden halen lijkt op narcistisch gedrag. Merk je ook twijfels bij jouw dochter over deze relatie? Zo ja, dan zou ik daar op in spelen. Voorzichtig.
Jouw brief is een half jaar geleden. Hoe is de situatie nu?
Sterkte toegewenst van Susan.

Als iemand mij dreigt niet samen te slapen zou ik direct al geen zin meer hebben om samen te slapen. Slaaptie maar lekker op de bank

Scheiden! Niet omdat hij daarmee dreigt, maar omdat jij wel beter verdient dan zo'n egoïst. Die partner is slecht voor jou en ook voor de kinderen, want die merken ook echt wel dat er een haat sfeertje heerst als hij weer dreigt en vernederd.

Stop ten eerste met jezelf weg te cijferen. Daar zit het probleem lijkt mij. Al jouw gesloof kan daar nooit tegenop. Ik ken geen man die respect heeft voor zijn slaafje. Met zulk gedrag laat je zien dat je het niet waard bent. Neem de ruimte weer in, die je blijkbaar hebt afgestaan aan jouw man. Nooit schelden, hou het netjes. Met schelden verlaag je jezelf. Blijf de koningin. Als je man dan tóch scheiden wil, dan kan hij dat straks doen van een vrouw met zelfrespect die geen slaaf meer is. Je zult zien dat het dan ook beter met je jongste kind gaat.

Beste Anoniem,

Jeetje, het leest alsof je ten einde raad bent. Hopelijk lukt het uiteindelijk toch met de orthopedagoog. Probeer anders een systeemtherapeut die jullie hele gezin van 5 wil ontmoeten. Dat kan soms helpen.

Mijn zus zit in een soort gelijke situatie. En ik zie hoeveel energie het haar als moeder kost. Ik heb heel veel respect voor haar doorzettingsvermogen. Ik zie dat zij soms doodop is. Ik heb dus ook veel respect voor jou. En ik wens je veel goeds.

Iemand.

Hoi,

Oh wat snap ik jouw! Onze zoon heeft een complexe beperking. Hebben jullie geen PGB wellicht iets om aan te vragen. Zodat jullie zoon kan logeren of op de woensdagmiddag naar een zorgboerderij krijgen jullie weer tijd voor jezelf en voor de andere kinderen. Je blijft anders in hetzelfde cirkeltje draaien en dat houd niemand vol! Sterkte.

Vitamine b12-tekort kan ook leiden tot adhd(en nog veel meer). Niet zelf je kind er tabletten voor laten slikken maar bloedonderzoek laten doen. Laat je niet met een kluitje in het riet sturen. Dat zal je huisarts ongetwijfeld proberen.

Probeer maar CBD oil. Het helpt.

Zoon, nu 25, ook adhd. Trok ook een enorme wissel op het gezin.
Zoek hulp. Huisarts, diagnose, medicatie en vooral: een goede gezinscoach. Met eventueel een plek op een zorgboerderij waar hij in het weekend naartoe kan. Voor hem fijn, voor jullie ook.

Boosheid begrijp ik, maar besef dat zijn gedrag voortkomt uit zijn impulsiviteit. Dat maakt niet alles goed. Strakke regels en structuur helpen hem.
Het heeft mijn zoon allemaal goed gedaan.

Beste Vader,

Wat ontzettend fijn dat je dit gegeven is. Voor jou en voor je kinderen. Want ik spreek als dochter; het is zo fijn om een goede band met je vader te hebben. Gaaf ook dat je jouw vrouw complimenten hiervoor geeft. Je zal een lange weg afgelegd hebben. Dat zal niet gemakkelijk zijn geweest. Ik ben blij dat het resultaat er wel is!

Een dochter

Hoi Irma,

Wat een heftig verhaal. Ik kwam het tegen omdat ik eigenlijk op zoek ben naar een lotgenoot. Ik heb ook ruzie met mijn tweelingzus gekregen na het overlijden van mijn vader in 2020. Hier zit een ander verhaal aan maar helaas kom ik bij haar niet meer binnen en krijg ik de situatie niet meer doorbroken, evenals mijn moeder. Ik merk echter dat ik het niet goed los kan laten, al probeer ik dat wel door er met mensen om me heen over te praten. Misschien kunnen we samen eens de ervaring delen?

Vervelend voor je. Wat me opvalt is dat je schrijft mijn broer heeft geen interesse in mij. Maar heb jij wel interesse in hem? Mijn broer is aardig, maar praat en appt alleen over zichzelf. Misschien bij jou helemaal niet zo hoor, maar ik zou vragen aan hem stellen.

Ik heb het idee van wel, maar ik zal daar nog extra op letten. Bedankt voor je reactie.

Idem hier 😩. Mijn woorden zijn van geen belang en alles wat dat ik doe wordt in twijfel getrokken… Al de leugens van mijn schoonzus over mij worden dan wel weer geloofd.
Ik heb sinds gisteren met hen gebroken…

Ik herken veel van jouw verhaal in hoe mijn schoonouders zich opstellen. Er wordt vaak via mijn partner wat besproken of geregeld. Ze stellen zelden rechtstreeks vragen of praten over me (weinig met me) via mijn partner.
Voor anderen ben ik iemand die zorgzaam is, positief ingesteld, een luisterend oor. Mijn schoonfamilie heeft het in gesprekken aan de eettafel vooral over anderen, hechten belang aan meer materiële zaken dan ik en stellen zichzelf zelden open of kwetsbaar op. Wanneer ik met wat zit (en al de moed vond om dit te delen), wordt er weinig op ingegaan of ruimte voor gemaakt in gesprekken, snel naar mogelijke oplossingen -volgens hun- gezocht.
Ik heb hier onlangs een gesprek over gehad met mijn schoonmoeder, maar ze lijkt de boodschap na een jaar nog niet begrepen. Familiefeesten blijft een strijd bij een gezin waar ik me eerder ongemakkelijk dan veilig voel.

Ik herken me volledig in dit verhaal. Ik ken mijn vriend nu 5jr en zijn familie ( ouder broer en zus beiden getrouwd en kinderen) is werkelijk onbeschoft. Ze kennen me na al die jaren niet, nooit een vraag gesteld. Wie ben jij eigenlijk waar heb je gewoond wat doe je voor werk of wat heb je gedaan heb je nog familie etc. Ze negeren mij en negeren mijn vriend inmiddels ook! T lijkt wel of ik een vreselijk eng mens ben in hun ogen. Wat een groot nadeel is is dat mijn vriend het niet ziet.

Want t is zijn familie en je ziet t verkeerd hoor ik dan. Ik zie t niet verkeerd! Het heeft al voor veel momenten gezorgd tussen ons, uitelkaar gaan door die K familie van hem. Mijn pa is ziek er is een keer gevraagd in t begin hoe het gaat, inmiddels 7 mnd verder en t is nooit meer gevraagd ook niet hoe t eigenlijk met mij gaat. Ze zijn echt volledig op hunzelf gericht en de rest is niet interessant tenminste mijn fam en ik dan.

Best wel erg dat ze de keuze van hun broer niet respecteren ze accepteren mij gewoon niet. Inmiddels is t wel zover dat ik door hun gedachten heb ontwikkeld die ik nooit gedacht had te kunnen denken. T zou mij een zorg zijn wat er zoal op hun pad gaat komen enz. T laat me volkomen koud. Ik misgun en wens mensen niks toe maar als t gebeurd kan ik er echt niet mee zitten. Ik heb een goede baan, geen kinderen verder goed op de rit en geen zorgen.

Misschien zijn ze wel erg jaloers ze kunnen mij niet bereiken met hun onzinnige gedrag. Maar knap hoor om iemand totaal te negeren nooit ergens bij te betrekken aso gedrag is t. Ik heb 25jr in de zorg gewerkt de moeilijkste momenten doorstaan, en zij breken al als hun nagel breekt. Kortom lastig volk waar ik ver van weg blijf, t kost alleen maar energie!

Als ik dit zo lees doet dit me voor als een netelige situatie. Wat vervelend dat je het idee hebt dat zelfs je persoonlijkheid door het gedrag van je schoonouders verandert. En dat jij je zo genegeerd en expres negatief bejegend voelt. Dat is niet het warme welkom waar je in een nieuwe familie op hoopt.

Dit klinkt als een situatie waarin jouw partner een belangrijke rol speelt. Hij is immers de schakel die jullie met elkaar verbindt. Hebben jullie met jullie tweeen goede gesprekken hier over gehad? Over wat het gedrag met jou doet, met duidelijke voorbeelden erbij en de effecten er van. Dan kunnen jullie samen kijken naar hoe je partner zich hier ten behoeve van jou in op kan stellen. Immers, je partnerkeuze is de meest persoonlijke keuze en in dit soort lastige tijden moet je vóór elkaar durven staan. Anders gaat je relatie er aan ten onder.

Je schoonmoeder kan je nooit veranderen, maar je kan dit gebruiken als een middel om sterker te worden. Probeer, eventueel met behulp van therapie, ruggegraat op te bouwen. Zoek je zelfwaardering op en zorg ervoor dat wat andere mensen over jullie denken je koud laat. Sta er boven, ik weet het, het is lastig maar ik spreek uit ervaring. In dit verhaal moet jouw gezin er gezond uit komen en geloof me, het kan. Gebruik alleen de gesprekken over je schoonmoeder niet als bezigheidstherapie, zorg voor luchtige, vrolijke gesprekken, anders wordt het helemaal een neerwaartse spiraal.

Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat? Ik heb ook zo’n schoonmoeder en ook is 1 van mijn kinderen gehandicapt. Het is voor mij erg herkenbaar dus.
Bij ons is de bom zo ontploft dat ik besloten heb geen contact meer te willen. Heerlijk, moet ik zeggen.
Kom jezelf op en laat je niet zo behandelen door dat giftige mens.

Het klinkt een beetje alsof je moeder een verborgen narcist is. Die hebben ook van dat soort streken. Maar misschien zie ik het fout.
Als het wel zo blijkt te zijn dan is afstand nemen het enige wat je kunt doen.

Geef hem, je partner wat tijd en geruststelling. Allicht heeft hij heel veel pijn overgehouden aan zijn breuk met zijn familie en speelt dit hem parten. Praat erover met hem. Laat hem niet in de steek. Het is mij ook overkomen in het gezin waar ik uit kom. Het is onbeschrijfelijk pijnlijk om banden te breken met ouders/familie. Als dit hem is gelukt, dan zal de gedachte aan een kans op herhaling wel heel beangstigend zijn. Wat als jouw familie hem ook afwijst(?) Die gedachte zou mij doen piekeren. Sterkte, je klinkt als een top iemand 👍🏼

Dit probleem kan niet nieuw zijn voor jou. En voor je familie ook niet. Dus waarom er opeens een probleem van maken? Laat jouw man in zijn waarde. In zijn geknakte waarde. Hou van hem zoals hij is, dat kon je/konden jullie vroeger ook. Je hoopte op verandering van een gebroken man maar dat is een wens die niet reëel is. Je kunt iemand niet veranderen. Dat is vaker het probleem van vrouwen, dat ze hopen hun man ooit te veranderen. Als dat dan niet lukt geven ze je op.

Als je uit je hart spreekt en eerlijk bent is het altijd goed. Wat wil jij? Hoe denk jij dat je dit het beste kan doen.
Bel hem op spreek met hem af. Vraag het gewoon. Leg alles op tafel. Je komt er wel uit.

Succes

Heb precies hetzelfde mee gemaakt
Deed veel pijn.
Heb het gevoel los gelaten na lange tjjd

Persoonlijk vind ik het geen goed idee dat je alleen maar komt als zij er niet is . Zo leer je elkaar nooit kennen . Zij heeft haar papa ruim 2 jaar met niemand noeten delen en nu ineens is daar die andere vrouw .
Het probleem zit ook een beetje in haar leeftijd denk ik : ze begint te puberen en opstandig te zijn wat ook niet helpt in deze situatie .
Laat zien , geleidelijk aan , dat je haar mama niet wilt vervangen maar wel een goede vriendin wil zijn . Toon haar dat jullie gelukkig zijn en dat haar vader ook nog zijn eigen leven heeft . Ooit zal ze het ouderlijk huis verlaten en dan zou ze toch ook niet willen dat haar vader alleen en ongelukkig achterblijft ?
Mijn goede raad : zet door en geef het tijd en kom vaak genoeg zodat ze je leert kennen . Verder niks forceren .
Ik wens jullie een hoopvolle toekomst toe !

Dit verhaal is zeker herkenbaar.

Ik kan mijn verhaal en visie echter alleen vertellen "in de persoon van schoondochter".

Ook ik heb (als enigkind) een supergoede band met mijn moeder. Na een intens ziekbed is mijn vader tot mijn groot verdriet 2 jaar geleden overleden.

Mijn man en ik leerden elkaar al heel jong kennen en wij zijn dan ook al vroeg gaan samenwonen. Mijn man studeerde destijds nog (met studiefinanciering en dito lening). Zelf werkte ik fulltime (wat destijds ook geen vetpot was). Mijn ouders stonden altijd voor ons klaar en hielpen ons financieel en praktisch gezien waar mogelijk. Tot dusver geen probleem.

Helaas kreeg ik gezondheidsklachten, kon niet meer werken en werd uiteindelijk afgekeurd. Mijn schoonouders op hun beurt vonden mij eigenlijk maar een aansteller, volgens hen kon ik best werken. Begrip was er totaal niet.

Daarnaast vonden ze dat mijn ouders veel teveel in onze relatie zaten. Dit lieten ze mijn man ook keer op keer weten. Uiteindelijk ging mijn man daardoor zelf ook geloven dat het niet normaal was dat ik mijn ouders vaak zag.

Jaren later werden onze kinderen geboren en werd het probleem eigenlijk alleen maar erger.

Mijn man werkt(e) erg veel en studeerde daarnaast ook nog in de avonduren/weekend. Natuurlijk deed hij dat voor ons gezin, betere baan, promotie etc. zodat wij het later financieel beter zouden krijgen.

Mijn ouders hielpen mij dus vaak met de verzorging van de kinderen
De band tussen onze kinderen en mijn ouders hierdoor ook heel erg sterk.

Hier zit denk ik ook het probleem van mijn schoonouders. Hun jaloersheid op die band tussen mij, onze kinderen en mijn ouders..

Mijn schoonouders hebben echt nooit initiatief getoond om iets met onze kinderen te ondernemen, maar vervolgens leverden ze wel commentaar op mijn ouders die wel een band met hun kleinkinderen opbouwden

Een feest als bijvoorbeeld oud&nieuw vierden wij met mijn ouders. Mijn schoonouders vierden deze avond liever met hun buren. Prima , hun keuze! Onze kinderen vonden het helemaal geweldig om met mijn vader vuurwerk af te steken. Een hele happening. (Mijn man heeft hier nooit van gehouden en vind dit soort dagen verschrikkelijk).

Uiteindelijk is het hele probleem geescaleerd en heeft dit er toe geleid dat het contact tussen mij en mijn schoonouders enerzijds en het contact tussen mijn man en mijn moeder anderzijds volledig is verbroken, met alle problemen en verdriet van dien.

Iedere discussie die mijn man en ik over dit onderwerp voeren draait op ruzie uit en heeft ons al een paar keer op het randje van een scheiding gebracht.

Onze kinderen zien beide oma's en opa wel, maar we gaan er dus niet als gezin naar toe. Ieder apart. Een gezamenlijk familiebezoek zal er nooit meer van komen, en mijn man heeft aangegeven hier ook niet meer voor open te staan.

Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat er
buiten het feit dat een dochter in veel gevallen sowieso meer naar haar eigen ouders trekt (als die band goed is), dan naar haar schoonouders, wellicht nog andere omstandigheden zijn? Is haar moeder bijvoorbeeld alleen? Vader overleden? Ander verlies? Zijn er kinderen in het spel? Welke rol spelen eventueel andere familieleden hierin?

Dat lijkt me heel naar voor jullie.
Mijn advies is,om je schoondochter ook meer te negeren.
Gewoon leuk met jullie kleinkinderen omgaan, haar verander je toch niet.

Bij mij kwam het door een ernstig b12-tekort. Toen ik (om heel andere redenen) b12-injecties kreeg, bleek mijn jarenlange ernstige depressie verdwenen. Als sneeuw voor de zon. Achteraf merkte ik dat pas, raar genoeg.
Mijn gedachten aan zelfmoord waren verdwenen. Terwijl ik dat jarenlang wilde doen.
Misschien heeft uw dochter ook B12-tekort? Ook vanwege die eetstoornis kan dat. Ik at nooit vlees en daar kan het ook door komen.
Laat haar geen b12-pillen ofzo slikken maar laat eerst haar bloed onderzoeken, als ze eerst b12-pillen gaat slikken is haar bloed 'vervuild'.

Klopt ,het beste zou zij alle vitamines B.in een potje .Dat noem je Vitamine Complex en wat ik weet is vitamine B12, B6, B3 de belangrikste . OOK -
Veel in de natuur fietsen en wandelen, veel open gesprekken en haar vertellen dat het leven heel mooi kan zij en dat ze voor niets bank hoeft te zijn en jullie ten alle tijds haar steun in het leven bieden willen.

Je kunt niets anders doen dan goed zijn voor je zus. Leen haar je luisterende oor. Als zij daar tenminste behoefte aan heeft. Hoor haar aan zonder meteen oplossingen te geven. Als ze haar frustraties kwijt kan komt er vaak vanzelf ruimte voor oplossingen. Misschien kunnen jullie eens samen wat leuks doen?
En lees nooit meer in haar dagboek! Want dat kan niet door de beugel he. En hou je mond over wat je hebt gelezen.

Beste Floor,

Ik lees je verhaal en het komt me bekend voor. Je kan en mag alleen niet jouw man voor het blok zetten. Zie het als liefde die hij heeft voor jullie gezin. Ik weet niet hoe oud jullie dochter is, maar vooral bij jonge kinderen is het fijn als er harmonie is. Je kunt ook stellen dat je man juist het goede voorbeeld wil geven naar jullie dochter. Zelfs al kun je misschien niet met iemand direct heel goed opschieten, je zult toch met iedereen om moeten kunnen gaan, in ieder geval in je familie.

Het beste is om contact te houden en een gesprek te voeren. Probeer je te verdiepen in je schoonmoeder. Wat zijn haar angsten en interesses eigenlijk. Hoe geeft ze blijk van liefde voor jullie? Want ik denk dat het niet zo is dat ze jullie een slecht gezin wenst, maar juist het tegenovergestelde.

Probeer het van die kant te bekijken. En het is goed als je je man wijst op zijn verantwoordelijkheid maar doordat hij zich nu opstelt als bemiddelaar, geeft hij al aan dat hij een volwassen houding heeft en het serieus neemt. Hem voor het blok zetten en laten kiezen tussen zijn moeder en jou zou chantage zijn.

Sterkte,

Annegien

Het is heel vervelend, zo'n ruzie. Dat weet ik uit eigen ervaring. Maar we hebben het uitgesproken en dat heeft de lucht voor iedereen geklaard.

Misschien goed te weten dat de één een hechte band met zijn familie heeft en de ander minder. Het is niet aan een ander om hier tussen te gaan zitten. Wat is ongezond, dit is een subjectieve uitspraak. Samen een weg in zoeken zodat de familieband goed en hecht blijft. Het is niet de bedoeling om volledig de kant van je partner te kiezen en afstand te nemen van je ouders. Als de relatie uit gaat met je partner, dan is de band met de ouders ook onnodig beschadigd.

Wat een vervelende situatie zo zeg. Ik kan me voorstellen dat zo'n sfeer ervaren een knoop in je maag legt.

Laten we eerlijk zijn, deze persoon is van jou noch je man een bloedverwant. Jullie zullen dus lastig haar gedrag kunnen sturen zonder op tenen te trappen -- in mijn ervaring gaat dit type competitiviteit namelijk vaak samen met lange tenen.

Het enige dat jullie kunnen veranderen is de manier van ermee om gaan. Dat kan direct naar haar zijn, door de volgende keer dat zo'n opmerking wordt gemaakt bijvoorbeeld een grapje te maken waaruit blijkt dat het voor jou/jullie geen wedstrijd is. Of door meteen een opmerking te maken waarin je haar 'overwinning' algemeen maakt en jullie band benadrukt. Bijvoorbeeld: "ja, met nog een kind erbij zijn er nu drie kleinkinderen, wat heerlijk voor oma en opa". Tussen jou en je partner kunnen jullie ook een manier van hiermee omgaan vinden, bijvoorbeeld door met elkaar een weddenschap aan te gaan om er nog een beetje lol uit te halen.

Je zou natuurlijk ook direct naar haar toe kunnen gaan, je kwetsbaar op kunnen stellen en zeggen dat jij jullie levens niet als een competitie ziet, en hoopt dat ieder een eigen pad kan bewandelen op het tempo waarin diegene zich het beste voelt. Of je man kan op deze manier naar haar toe gaan als dat neutraler zou zijn of jullie denken dat dat meer effect heeft. Maar jullie weten beter dan ik hoe ze daarop zal reageren.

Sterkte

Breken met je vader terwijl er geen ruzie is zou ik niet doen. Het is inderdaad niet netjes maar wellicht heeft hij gewoon een betere band en raakvlakken met andere mensen in de familie. Dat maakt jou natuurlijk niet minder, maar ik snap wel dat het jou een naar gevoel geeft.

Hoi!

Ik snap heel goed hoe je je voelt. Hoe oud je ook bent, je wil gezien worden door je ouders. Belangrijk gevonden worden. Zeker als je dat van jongs af aan niet hebt gekregen, dan blijf je ernaar verlangen. Je vader heeft het niet goed gedaan hoor, dat mag je best voor jezelf erkennen. Jij was eerst met de uitnodiging, hij is je vader. De pijn moet je doorvoelen, lief zijn voor jezelf. Meestal is het niet de huidige situatie die je zo kapot maakt van binnen. Het trauma (of liever, hetgeen dat je zo nodig had maar niet kreeg) is van vroeger. Als je je voldoende gezien had gevoeld als kind, had je dit beter van je af kunnen laten glijden. ik zeg; maak een afspraak met een goede therapeut. De gangbare zijn ok (niet voor iedereen), maar er zijn ook veel alternatieve therapieën die kunnen helpen de rotzooi van o.a. je jeugd te verwerken.

Wat een vervelende situatie zeg. Ik kan me goed voorstellen dat dit de hele dag door je hoofd spookt. Het gevoel dat je niet op de eerste plek staat bij je ouders, krenkt heel diep. Die erkenning en liefde hebben we het meest nodig.

Misschien is het fijn om hier met elkaar een gesprek over te hebben. Kan je dit zelf of heb je iemand in je omgeving met wie je dit goed kan voorbereiden? Je emoties kan ontleden en duidelijke voorbeelden op kan stellen. Zo kan je echt een goed gesprek hebben. Misschien wil je wel dat er iemand met je mee gaat zodat je je gesterkt voelt om voor jezelf op te komen. Het is altijd fijn om te kunnen vertellen hoe jij je voelt, en om samen tot een oplossing te kunnen komen voor deze situatie. Misschien passen andere activiteiten de band tussen jou en je vader beter dan wat jullie nu doen. Een oplossing kan ook zijn om met jullie vieren op pad te gaan (nicht, tante, vader en jij), of in een andere samenstelling.

Als je vader niet in staat blijkt je de erkenning te geven die je nodig hebt, dan kan je ook op zoek gaan naar een andere bron van die erkenning. Misschien kan je moeder of je zus je die geven.

Ik herken dit erg van vroeger. Mijn oma trok ook altijd de 2 oudste kleinkinderen voor (van haar dochter) en mijn broertje en ik kwamen duidelijk op de tweede plek.
Mijn ouders vonden het ook niet leuk en wij voelden het ook wel, maar weet je: wat doe je eraan? Niet zoveel.
Blijkbaar vond ze die andere kinderen leuker. Het is naar, maar kun je dat veranderen bij iemand?
Volgens mij waren mijn broertje en ik leuke kinderen (althans dat vonden vrienden/familie wel) maar was mijn oma net iets liever met hen.

Mijn advies zou zijn daar minder de nadruk op te leggen en lekker je eigen plan te trekken als gezin. Je zoon mag zijn verdriet erover uiten maar probeer er niet te gefrustreerd over te raken. En zorg dat hij een leuke tijd heeft in jullie eigen gezin. Een klik kun je niet forceren, ook al is het familie.
Hopelijk heb je er iets aan, sterkte!