Ik hoor deze verzuchting nogal eens. Men wil een gewóón gezin zijn, en liefst ook één geheel. Een samengesteld gezin is echter allerminst gewoon, het is ook dáárom dat het scheidingspercentage zoveel hoger ligt dan bij gewone gezinnen (échte gewone gezinnen, voor zover die bestaan).
Enkele voorbeelden
Men probeert het verschil te ontkennen door:
Ontkennen dat men minder houdt van het kind van de partner dan van het eigen kind
Alles móet SAMEN gebeuren, niets mag alleen met de eigen kinderen
Er wordt steeds vergeleken (als jouw kind dat mag, mag het mijne dat ook)
Men neemt automatisch de opvoedingstaak van de afwezige (gescheiden) ouder over
Men gedraagt zich als papa of mama van de stief/bonuskinderen
Ken je plaats!
Je bént niet de ouder en je wordt het ook nóóit. Maar er kan wel een mooie band opbloeien tussen kinderen en de stiefouder, juíst als je accepteert dat je niet de ouder bent. “Moet ik dan altijd maar slikken? Mag ik dan nooit wat zeggen?” Nee hoor, je hoeft je niet op de kop te laten zitten. Jij woont er ook, ook aan jou moet recht worden gedaan.
Recht doen
En daar gaat alles over in een samengesteld gezin. Hoe kun je iedereen recht doen? Iedereen betekent ook de afwezige ouders, de gescheiden ex-partners, en soms: de overleden partner en diens familie. En ook: recht doen aan het verleden: wat waren de gewoontes voorheen.
Gewoontes hoeven niet altijd zo te blijven en kunnen zeker veranderen. Maar je kunt er ook niet zo maar aan voorbij gaan.
Gevoeligheid
Je dient een zekere gevoeligheid te ontwikkelen voor rollen, posities, belangrijke zaken. Tegelijk ben je er zelf ook nog. Waarom zou jij niet beledigd mogen zijn, als kinderen jou over het hoofd zien? Natuurlijk kan dat gebeuren, heel vaak zelfs. En inderdaad je voelt je soms buitenstaander. Het gaat erom dat iedereen zich bewust is van deze gevoeligheid, dat de uitdaging wordt benoemd.
Het gaat erom dat je het snapt
Maar daar moet je woorden voor hebben, daarvoor moet je ook snappen hoe het werkt. Willen jullie het ook beter begrijpen? Maak dan snel een afspraak.
Nellie
Relatietherapie Veghel
Lid van Relatietherapeuten.net
Veghel
Enkele voorbeelden
Men probeert het verschil te ontkennen door:
Ontkennen dat men minder houdt van het kind van de partner dan van het eigen kind
Alles móet SAMEN gebeuren, niets mag alleen met de eigen kinderen
Er wordt steeds vergeleken (als jouw kind dat mag, mag het mijne dat ook)
Men neemt automatisch de opvoedingstaak van de afwezige (gescheiden) ouder over
Men gedraagt zich als papa of mama van de stief/bonuskinderen
Ken je plaats!
Je bént niet de ouder en je wordt het ook nóóit. Maar er kan wel een mooie band opbloeien tussen kinderen en de stiefouder, juíst als je accepteert dat je niet de ouder bent. “Moet ik dan altijd maar slikken? Mag ik dan nooit wat zeggen?” Nee hoor, je hoeft je niet op de kop te laten zitten. Jij woont er ook, ook aan jou moet recht worden gedaan.
Recht doen
En daar gaat alles over in een samengesteld gezin. Hoe kun je iedereen recht doen? Iedereen betekent ook de afwezige ouders, de gescheiden ex-partners, en soms: de overleden partner en diens familie. En ook: recht doen aan het verleden: wat waren de gewoontes voorheen.
Gewoontes hoeven niet altijd zo te blijven en kunnen zeker veranderen. Maar je kunt er ook niet zo maar aan voorbij gaan.
Gevoeligheid
Je dient een zekere gevoeligheid te ontwikkelen voor rollen, posities, belangrijke zaken. Tegelijk ben je er zelf ook nog. Waarom zou jij niet beledigd mogen zijn, als kinderen jou over het hoofd zien? Natuurlijk kan dat gebeuren, heel vaak zelfs. En inderdaad je voelt je soms buitenstaander. Het gaat erom dat iedereen zich bewust is van deze gevoeligheid, dat de uitdaging wordt benoemd.
Het gaat erom dat je het snapt
Maar daar moet je woorden voor hebben, daarvoor moet je ook snappen hoe het werkt. Willen jullie het ook beter begrijpen? Maak dan snel een afspraak.
Nellie
Relatietherapie Veghel
Lid van Relatietherapeuten.net
Veghel
