Als een vader (of moeder) is overleden dan heeft dat een grote invloed op je (bonus)kind. Een overledene wordt sowieso al vaker op een voetstuk gezet, maar zeker als je je van een ouder niet veel herinnert, wil je juist weten hoe hij/zij was.
Hoe was de jeugd van de overledene? Wat voor humor had hij/zij? Waar was mama of papa goed in? Kinderen willen weten of ze op hun ouders lijken. Van de levende ouder kun je dat dagelijks controleren, maar bij een overleden ouder is lastiger, zeker als je de ouder niet zo lang (of misschien helemaal niet) gekend hebt.
Voor kinderen is het dus belangrijk om contact te onderhouden met de familie van de overleden ouder. Ook als de andere ouder hier niet op zit te wachten en de relaties misschien voorbij zijn. Een opa of oma kan soms door een opmerking (dat je hetzelfde doet als jouw ouder toen die klein was) heel veel betekenen. Gesprekken over de overledene, niet zozeer dat je hem of haar mist, maar hoe hij deed, hoe hij was, houden hem levend. Dat doet een kind goed. Daarom is oude foto’s kijken ook zo weldadig.
En als iemand wordt doodgezwegen (letterlijk) is hij pas echt dood. Er zijn soms pubers die dan extra gaan puberen: ze moeten meer moeite doen om te weten wie ze echt zijn. En de vervelende eigenschappen van de overledene misschien wel uitvergroten, als een soort loyaliteit aan degene die er niet meer is. Kinderen doen veel om hun overleden ouder levend te houden.
In samengestelde gezinnen is de nieuwe “vervanger” (de stief/bonusouder) dan vaak de pineut. Hij/zij kan niets goed doen. Omdat niets of niemand de overleden ouder ooit zou kunnen en mogen vervangen. Gelukkig is het vaak alleen maar een fase en kan het daarna weer goed komen, behalve als de bonusouder/stiefouder zich laat verleiden tot een machtsstrijd. Dan wordt het alleen maar erger.
Hoe was de jeugd van de overledene? Wat voor humor had hij/zij? Waar was mama of papa goed in? Kinderen willen weten of ze op hun ouders lijken. Van de levende ouder kun je dat dagelijks controleren, maar bij een overleden ouder is lastiger, zeker als je de ouder niet zo lang (of misschien helemaal niet) gekend hebt.
Voor kinderen is het dus belangrijk om contact te onderhouden met de familie van de overleden ouder. Ook als de andere ouder hier niet op zit te wachten en de relaties misschien voorbij zijn. Een opa of oma kan soms door een opmerking (dat je hetzelfde doet als jouw ouder toen die klein was) heel veel betekenen. Gesprekken over de overledene, niet zozeer dat je hem of haar mist, maar hoe hij deed, hoe hij was, houden hem levend. Dat doet een kind goed. Daarom is oude foto’s kijken ook zo weldadig.
En als iemand wordt doodgezwegen (letterlijk) is hij pas echt dood. Er zijn soms pubers die dan extra gaan puberen: ze moeten meer moeite doen om te weten wie ze echt zijn. En de vervelende eigenschappen van de overledene misschien wel uitvergroten, als een soort loyaliteit aan degene die er niet meer is. Kinderen doen veel om hun overleden ouder levend te houden.
In samengestelde gezinnen is de nieuwe “vervanger” (de stief/bonusouder) dan vaak de pineut. Hij/zij kan niets goed doen. Omdat niets of niemand de overleden ouder ooit zou kunnen en mogen vervangen. Gelukkig is het vaak alleen maar een fase en kan het daarna weer goed komen, behalve als de bonusouder/stiefouder zich laat verleiden tot een machtsstrijd. Dan wordt het alleen maar erger.
