Ik mag niks zeggen

Voordat je samenwoont als samengesteld gezin lijkt het allemaal tamelijk eenvoudig. Maar als je de kinderen van je partner dagelijks meemaakt is het wat anders. Je ergert je In stilte aan kleine dingen, probeert het niet te voelen, maar dan worden dingen steeds meer storend. Het ene kind slurpt, of hoest zonder hand voor de mond, het andere kind laat kleding en vuile kleding slingeren of gooit alle tassen, boeken etc. in de huiskamer op tafel.

Als het jou stoort, mag je er zeker iets van zeggen. Je moet je gevoelens serieus nemen. Maar ook al zeg je tegen kinderen 100 keer dat ze de deur moeten sluiten…. Als het 2 keer gebeurt mag je al blij zijn…..
Een kleinigheid in de ogen van de ander kan jou storen. Hoe zeg je dat? En hoe zorg je ervoor dat je geen zeurpiet wordt gevonden? Dat is een kwestie van leren, een kwestie van psycho-educatie.

Het is belangrijk te leren zowel de rol van partner als van niet-ouder vervullen. Volwaardig partner zijn, zonder jezelf tekort te doen en toch niet de rol van opvoeder over te nemen. En de ouder moet leren om de partner serieus te nemen, zijn/haar gevoeligheden serieus te nemen en de eigen gevoeligheid als het om de kinderen gaat, te verdragen. Want als het om jouw eigen bloedjes gaat dan ben je gevoelig. Niemand mag wat over jouw kinderen zeggen (zelfs niet als hij/zij gelijk heeft).

Er mag zeker gesproken worden over de opvoeding van kinderen, maar zodanig dat je de kinderen en elkaar heel laat. De nieuwe partner kan dan een prachtige rol vervullen en datgene aanvullen wat de natuurlijke ouder misschien niet in zich heeft. Dan is het een win-winsituatie.

Kleine dingen zullen er altijd zijn maar dan wordt het een uitdaging om ze op te lossen. En daarna voelt iedereen zich goed en serieus genomen. In een samengesteld gezin is echter nooit iets vanzelfsprekend. Altijd weer blijf je voelen het verschil tussen eigen/niet eigen. En dat is ook leerzaam. Zowel voor de kinderen als voor jezelf.