Mevrouw had geen behoefte aan het moederschap en nog minder aan het stief/bonusmoederschap. Toch had ze een relatie met een man die wel papa was. De kinderen waren er niet zo vaak en hij zou de opvoeding voor zijn rekening zou nemen.
Meestal werkte zij in het weekend dat de kinderen bij papa waren. Omdat ze niet bij elkaar woonden zag ze de kinderen dan nog soms op woensdag, maar dan was het maar voor enkele uurtjes. Ze had geen echte hekel aan ze, maar begreep niet waarom de kinderen altijd op één kwamen. Ook toen al.
Nadat ze gingen samen wonen werd het lastiger. De kinderen waren er bijna de helft van de tijd en ze waren ook druk: spelen, herrie maken, met deuren gooien, maar ook lui op de bank liggen met een gsm in de hand. En steeds zat hun keurige badkamer ònder de tandpasta, lagen er handdoeken op de grond, en ergerde zij zich aan het niet afdrogen van kranen en de vlekken die dit gaf.
Ze had wel terug willen kruipen naar haar eigen woning (als ze die nog had gehad). Haar vriend leek het allemaal normaal te vinden en reageerde hij met “doe toch niet zo moeilijk, het zijn kinderen!” Vaak hadden ze in één week meer ruzie dan voorheen in een jaar. Zelf was ze altijd heel netjes en precies, en was gevallen voor de man die ook zo netjes en precies was geweest…… Behalve als de kinderen er waren, dan gaf hij nergens iets om.
Toen ze op het punt stonden om met vakantie te gaan brak een van de kinderen een been. Vader wilde wat later vertrekken zodat hij zijn dochter nog kon zien voor zijn vertrek maar zijn vriendin vond dat onzin en wilde meteen gaan. Hij deed wat ze wou en vertrok wel direct, maar hij voelde zich ellendig. Na de vakantie was de relatie voorbij: mevrouw had geen eigen woning meer en moest via kennissen en familie her en der worden opgevangen.
Meestal werkte zij in het weekend dat de kinderen bij papa waren. Omdat ze niet bij elkaar woonden zag ze de kinderen dan nog soms op woensdag, maar dan was het maar voor enkele uurtjes. Ze had geen echte hekel aan ze, maar begreep niet waarom de kinderen altijd op één kwamen. Ook toen al.
Nadat ze gingen samen wonen werd het lastiger. De kinderen waren er bijna de helft van de tijd en ze waren ook druk: spelen, herrie maken, met deuren gooien, maar ook lui op de bank liggen met een gsm in de hand. En steeds zat hun keurige badkamer ònder de tandpasta, lagen er handdoeken op de grond, en ergerde zij zich aan het niet afdrogen van kranen en de vlekken die dit gaf.
Ze had wel terug willen kruipen naar haar eigen woning (als ze die nog had gehad). Haar vriend leek het allemaal normaal te vinden en reageerde hij met “doe toch niet zo moeilijk, het zijn kinderen!” Vaak hadden ze in één week meer ruzie dan voorheen in een jaar. Zelf was ze altijd heel netjes en precies, en was gevallen voor de man die ook zo netjes en precies was geweest…… Behalve als de kinderen er waren, dan gaf hij nergens iets om.
Toen ze op het punt stonden om met vakantie te gaan brak een van de kinderen een been. Vader wilde wat later vertrekken zodat hij zijn dochter nog kon zien voor zijn vertrek maar zijn vriendin vond dat onzin en wilde meteen gaan. Hij deed wat ze wou en vertrok wel direct, maar hij voelde zich ellendig. Na de vakantie was de relatie voorbij: mevrouw had geen eigen woning meer en moest via kennissen en familie her en der worden opgevangen.
