Zelfliefde - forum lotgenoten

Het is raar, ik hou niet van mezelf maar kan mezelf nu toch wel accepteren zoals ik ben. Vooral als ik alleen ben. In de buurt bij anderen voel ik me altijd minderwaardig. Daar is geen goed aan te doen. Zelfs mijn schat van een man heeft dat niet kunnen veranderen.
Dat komt omdat ik in een misbruikende familie ben opgegroeid. De broer van mijn moeder vond het bijvoorbeeld heel normaal om zijn moeder te misbruiken en toen zij dood ging was ik aan de beurt. Nu hij dood is, misbruiken zijn vrouw en hun kinderen mij nog. Het rare is dat ik niet in staat ben om daar wat aan te doen. Zo ben ik van kleins af aan geconditioneerd, om zulk gedrag te ondergaan. Hoe ik dat aan moet pakken weet ik niet.
De broer van mijn vader en mijn vader waren vieze mannen en mijn tante bleek nog maar pas geleden net zo verdorven te zijn als haar broers en haar moeder. Mijn oom die zijn familie ontvlucht is en ver weg woonde was de enige normale in de familie.

Mijn partner is pornoverslaafd. Toen ik hem leerde kennen speelde dit al. Pas
jaren later ben ik erachter gekomen. Hij heeft hier hulp voor gezocht,(omdat ik dit wilde, maar helaas komt het probleem steeds terug. Ook heeft hij soms woede aanvallen, vermoedelijk hangt dit samen met zijn probleem. Inmiddels weet ik dat het niet aan mij ligt en dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Ik kan echter de stap niet zetten om met hem te breken. Weet ook niet meer wat goed en niet goed voor mezelf is. Ik hou van hem, onze relatie heeft veel positieve kanten, maar ik lijd onder de situatie. Ik zoek lotgenoten met wie ik mijn ervaringen kan delen.

Ik zit al bijna twee jaar in een relatie. Er zijn leuke en mindere momenten. Op een gegeven moment, omdat het goed gaat. En opeens wat gebeurd, zoals het huis niet schoon is, dan word ik onrustig... dit laat ik tot dat ik ontplof. Ik wil hierbij handvatten, zodat ik me blijf uiten en laat weten wat ik wil.. enige tips hiervoor?

Vaak heb ik het gevoel dat ik niet weet wie ik ben. Altijd probeer ik me anders en beter voor te doen terwijl ik diep van binnen weet dat ik zelf genoeg moet zijn en dat ik gewoon mezelf moet zijn. Maar dan komt weer het dilemma, wie is dat, mijzelf? Voor het slapen gaan lig ik er vaak wakker van, piekeren over hoe ik heb gepraat met verschillende mensen en of ik wel leuk genoeg was en interessant genoeg?? En dan walg ik weer van mezelf omdat het nooit goed genoeg is. Ook denk ik dat, doordat ik er zoveel over na denk ik ook uitstraal dat ik niet leuk ben en onzeker over kom. Ik wil het zo graag omdraaien en mezelf goed genoeg vinden en houden van mezelf en lak hebben aan wat andere mensen denken.