Verslaafd aan liefde - Lotgenotenverhalen

Ik wist als klein meisje dat mijn ouders niet gelukkig waren. Mijn vader was psychisch ziek, mijn moeder had haar handen vol aan mijn vader. Ik kreeg op mijn 20ste een relatie met een depressieve man. Als meisje heb ik geprobeerd mijn ouders gelukkig te maken en later ging ik dat proberen bij mijn depressieve man. We zijn 28 jaar samen geweest. Tot ik een man ontmoette die mijn hart binnen kwam, Dave. Ik besefte dat ik een hart had en dat die al heel lang afgesloten was. Heel overweldigend, maar ook heel verontrustend. Dave was net zo overweldigd en samen zijn we in een ontwikkelingsproces terecht gekomen. Door deze ontmoeting wist ik dat er iets mis was met mijn huwelijk en mijn gevoelsleven. Heel langzaam heb ik geleerd over codependentie, relatieverslaving enz. Ik heb oude pijn gevoeld en doorleefd, ik ben volwassen geworden. Een prachtig maar super moeilijk proces.
Ik heb de stap na 4 jaar durven nemen om te scheiden van mijn depressieve man. In deze 4 jaar ben ik dus contact blijven houden met Dave. Samen hebben we onze valkuilen gevoeld en daarvan geleerd. Toen we na 2 jaar uitspraken dat we met elkaar verder wilde (toen waren we beide nog getrouwd) is mijn enorme liefde voor hem verdwenen. Toch hou ik vast aan hem. We zijn nu allebei gescheiden en geven onze relatie een kans. Ik hoop en vermoed dat mijn verdwenen liefde komt door angst en mijn nog altijd aanwezige verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van mijn ex man. Ik merk dat ik langzaam groei en langzaam steeds meer voor mezelf durf te kiezen.
Heeft iemand ervaring met het wegduwen van emoties en liefde?

In een relatie was er sprake van heftige en afwisselende bindingsangst, verlatingsangst en liefdesverslaving.

Het ene moment had zij verlatingsangst en ik bindingsangst, en het andere moment had ik verlatingsangst en had zij bindingsangst. We waren als twee magneten die elkaar continu aan het aantrekken en afstoten waren.

Het was ook een soort van liefdesverslaving. Als zij te dicht bij kwam, dan kreeg ik het benauwd en wilde ik vluchten (bindingsangst). Als zij echter afstand nam, dan voelde ik de verslaving en wilde ik bij haar zijn (verlatingsangst).

Het was één groot relatiedrama van verslaving, bindingsangst en verlatingsangst. Hoewel ik cognitief wel wist dat deze relatie niet goed voor mij was, waren de gevoelens van verslaving en angst erg sterk.

Wat mij uiteindelijk bevrijd heeft was dat ik een stukje had gelezen waarin stond dat hoe intiemer je bent met iemand, hoe meer energie je van die persoon in jezelf opneemt. Dus je kunt maar beter niet te intiem zijn met mensen waar je niet te veel op wilt lijken.

Dus ik stelde mezelf de vraag “wil ik meer op deze persoon lijken?”. Het antwoord was overduidelijk “Nee”. Door met deze nieuwe blik te kijken, heb ik afstand genomen. Gelukkig nam zij tegelijkertijd ook afstand. En zo ben ik “ontsnapt” uit dit drama.

Ik heb mijn relatie verbroken omdat ik niet anders kon. Hij maakte mij het leven zuur met nare opmerkingen over mij als persoon en manipuleerde mij zo, dat ik daar volledig van in de war raakte en mijzelf bijna kwijt raakte. Ik heb hem uiteindelijk naar zijn eigen zeggen op straat gezet, gelukkig was het mijn huis waar we in woonden. We hebben een enorme aantrekkingskracht naar elkaar fysiek en toen hij weg was voelde ik mij eerst erg opgelucht, maar toen kwam de leegte. Dat eenzame gevoel, die ik ondanks een vol leven, niet kon invullen. Op het moment dat ik mij juist weer beter voelde, nam hij contact met mij op. Hij vroeg mij langs te komen en ik kon de verleiding niet weerstaan. We hebben gepraat en zijn uiteindelijk met elkaar naar bed geweest. Heb ik er spijt van, nee, maar door al het gemanipuleer en mij een schuldgevoel aanpraten heb ik toegezegd om het weer te proberen, want tenslotte in de basis zijn we hartstikke gek op elkaar. Het lijkt wel of ik verslaafd aan hem ben, er zit werkelijk een knoop in min maag.

Ik ben 10jaar samen met mijn man, nu getrouwd en heb 2 kleine kinderen. Hij heeft opgebiecht steeds contact te hebben met vrouwen, verslaafd te zijn aan drugs, aoms overmatig alcohol te gebruiken. Nu is het zo dat hij zijn hele leven deelde met iemand die hij kende. Via de app of fb. Dit heeft mij erg pijn gedaan en heb aangeven dat ik wil dat hij geen contact meer met haar heeft. Nu zie ik dat hij heel hard zijn best doet om naar eigen zeggen geen domme dingen te doen. Ze stuurt hem nog steeds berichten waarop hij aangeeft niet te reageren. Blokkeren heeft ie gedaan nadat ik de pan uit ben geflipt. Ik zie dat hij nog steeds op zoek gaat op social media naar haar. Mijn vertrouwen is ver te zoeken. Dit omdat ik al vaker in het samenzijn met hem teleurgesteld ben doordat ik berichten van hem zag die ik niet oke vind. Ik blijf hem een spiegel voor houden en hem confronteren met zijn gedrag. Is dit de juiste manier? Ik weet het niet..... 

Verslaafd aan de liefde en zodra iemand verliefd op mij is word ik bang om gekwetst te worden ook al vind ik diegene ook fantastisch
Ik wil dan teveel bevestiging of vertrouw diegene niet
Ik ben een aantrekkelijke vrouw en wil graag een relatie alleen ik weet niet hoe en ga dan juist " in zee " met wat later een narcistische persoonlijkheid blijkt te zijn waardoor ik mezelf volkomen verlies
Ik ben hooggevoelig maar juist dat zie ik dan niet
Mijn vader was een narcist waarschijnlijk ligt daar de wortel van mijn verstoorde gedachten mbt een relatie
Niemand lijkt ook goed genoeg
Maar als ik stop met een relatie waarbij ik de echte gevoelens van verliefdheid en houden van heb ervaren dan kom ik daar veel te laat achter en doet het alsnog pijn
Ik ga nu hulp zoeken want dit is killing

onze relatie begon bij een hulpinstantie waar we allebei zaten ik ging op gegeven moment op kamers en hij was nog daar maar kreeg een 40uur contract aangeboden en werd er tegen hem gezegd doordat hij niet meer met activiteiten bij kan staan mocht hij er niet meer wonen is dus zonder pardon op straat gezet. dus ik zei kom maar bij mij slapen tot je wat heb gevonden voor jezelf.(heeft 2,5jr geduurd). maar in die tijd sliepen we en woonde we dus samen in 1 kamer, en de afgelopen 2 jaar is er niets anders geweest dan ruzies verwijten en miscommunicatie het is zelf zo erg uit de hand gelopen dat de politie binnen is gestapt en ons mee nam voor een nachtje cel met 10 dagen contact verbod als vervolg. nou een aantal maanden geleden heeft hij een woning toegewezen gekregen en ben ik met hem mee verhuisd maar we hadden alleen maar ruzies dus ben ik weer terug gegaan naar mijn eigen woonstekkie en afstand genomen, we hadden nog wel contact op de app maar daaruit kwam ook vaak ruzie.
nu zijn we gestopt met alcohol en ben ik in behandeling om aan mezelf te werken en heeft hij medicatie die voor hem aan slaan en hij gaat ook in behandeling om aan zichzelf te werken.

dus nu is mijn vraag moet ik mijn keuze baseren op de feiten vanuit het verleden of moet ik mijn keuze baseren op de toekomst met mogelijke positieve veranderingen.

beide keuzes ben ik bang voor want het kan allebei goed en slecht aflopen en ik weet echt niet wat ik moet doen

heeft iemand tips

M’n man is verslaafd aan GHB
Voorheen aan cocaïne
Hij is zo i zo gevoelig voor drugs medicatie en alcohol...
We hebben iedere dag ruzie omdat hij hele erge achterdocht heeft en ziekelijk jaloers is
We hebben al zoveel om hulp gevraagt bij instanties ma niemand die wilt helpen
Mijn man wilt niet naar een afkickkliniek!!
Hij wilt thuis afkicken met mijn steun
Maar dat betekend dat ik hem om de zoveel uur ghb moet geven en ik weet niet of ik daar geestelijk en lichamelijk wel aan kan 😢😢😢
Ik hou ziels veel van hem en dat maakt het zo moeilijk om bij hem weg te gaan....
Door zijn achterdocht heb ik alles gaan wat hij aan me vroeg
Tattoo met z’n naam Op m’n hand
Tattoo met z’n achternaam op m’n 🐱
Met hem getrouwd
Maar nog steeds is z’n achterdocht en vertrouwen in mijn niet weg 😢
Achteraf denk ik vaak dat ik zelf niet spoor.
Hij dreigt z’n eigen iets aan te doen als ik bij hem weg ga en dan ook nog een brief te schrijven dat die dat gedaan heeft door mijn.
Dus even lekker m’n een schuldgevoel achter te laten😢
Ik weet niet meer wat ik moet doen
Ik vertrouw m’n eigen man niet meer ben zeg bang voor hem geworden
Moet ik hem nou wel of niet helpen van de ghb af te komen !!!!! Please iemand help me

Ook ik worstel erg met moeilijke gevoelens omtrent een verbroken relatie. Dit herken ik ook van eerdere relaties, dus ik ben me bewust van het feit dat mijn ex symbool staat voor iets groters. Maar daar kan ik niet precies mijn vinger opleggen en hoop dat jullie met mij willen meedenken.

Vorig jaar mei kreeg ik contact met een collega. We appten steeds meer en steeds vaker en ik merkte dat ik hem erg leuk begon te vinden. Een daadwerkelijke date bleef echter uit en dat begreep ik niet zo goed. Na een collega gesproken te hebben op een feestje, bleek dat hij een relatie had. En dit dus niet tegen mij had verteld. Dit was in augustus, toen we dus al ruim drie maanden intensief contact hadden. Ik besloot om het contact gewoon voort te zetten, want het was immers zo gezellig. En ik zou er wel voor zorgen dat ie verliefd op mij werd.

In Oktober hadden we dan voor het eerst seks en kwam hij daarna met het verhaal dat hij al 9 jaar een relatie had... (!) Na een paar dagen radiostilte, had ik besloten het hem te vergeven. Maar dat ie wel moest nadenken. Twee maanden later verbrak hij zijn relatie. Toen begon de ellende pas echt... Zijn ex dreigde continu met zelfmoord en dan rende hij weer 'Hop!' naar haar terug. Bij ieder verhaal over zo'n actie zei ik dat ik geen contact meer wilde. Dit heeft zich zo'n 5 keer voorgedaan. Het verhaal bleef raar en in juni 2019 heb ik zijn telefoon gecheckt. Het bleek dat ie al die tijd ook nog seks met haar had gehad. Op momenten dat hij troost nodig had... Of dacht dat het echt over was tussen ons... ik was ontroostbaar, maar wilde het toch nog proberen. Ook al wist ik dat dit belachelijk was. Dat deze man mij al meerdere keren had bedonderd. De ellende werd alleen maar erger. Ik trok aan een dood paard, gaf hem al mijn energie en kreeg daar weinig voor terug. Terwijl HIJ iets verschrikkelijks had gedaan. Toen in augustus 2019 bleek dat ie een Tinder profiel had aangemaakt, kapte ik het echt af. Over en uit. Maar emotioneel bleef ik toch nog hangen. In oktober bleek dat hij met een andere vrouw (tevens collega) seks had gehad. Ik was woedend en heb hem 2 uur lang uitgescholden. Ik verbrak al het contact. Blokkeerde hem op Social media, op mijn telefoon, overal. Dat ging goed.

Totdat ik met hem op cursus moest en we toch weer contact hadden. We werken immers op hetzelfde kantoor. Ik zag zijn leuke kanten weer. hij zocht mijn contact ook bewust op en stootte me vervolgens weer bewust af. Ik wist dat ik niks meer wilde, maar werd er toch toe aangetrokken. En twee weken later kwam hij op de kerstborrel van het werk met zijn nieuwe vriendin aanzetten...... :/ :/ :/ Sindsdien zit ik weer in zak en as.

Heeft iemand een idee waarom ik nog zo verdrietig blijf over iemand die zo handelt? Waarom ik mij al die pijn heb aangedaan en het dus nog steeds raakt...? :'(

Ik ben er net achter gekomen dat ik last heb van een liefdesverslaving.

 

Ik heb vorig jaar een man leren kennen. Ik vond hem wel leuk maar werd niet verliefd nadat we meerdere dates hadden gehad. Ik zei dat we wel vrienden konden blijven. Daarna spraken we elkaar nog af en toe op de app en op een gegeven moment ook weer afgesproken.

 

Op een gegeven moment merkte ik aan mezelf dat ik steeds vaker aan hem dacht en dat ik hem toch leuker begon te vinden. Dat heb ik uitgesproken, hij had het niet meer verwacht. We gingen verder met daten en er ontstond een relatie.

 

Maar ik had vaak het gevoel dat hij niet volledig voor mij ging en daar wilde ik over praten met hem maar toen hield hij alles af. Hij kwam niet opdagen toen we hadden afgesproken en reageerde kortaf op de app. Hij wist ook niet meer wat hij wilde.

 

Ik heb op een gegeven moment gezegd dat we beter een tijdje uit elkaar konden gaan. Daar had ik al snel spijt van. Ik had mezelf wijs gemaakt dat ik het allemaal verkeerd had aangepakt en dat mijn gedrag hem had weggejaagd.

 

Ik begon weer contact met hem te zoeken. We spraken elkaar weer steeds vaker en op een gegeven moment zagen we elkaar ook weer. Ik dacht dat als ik alles nu anders zou doen het wel zou lukken en deze relatie wel zou slagen.

 

Dat was een illusie, hij gebruikte mij alleen maar en wilde alleen maar afspreken als het hem uit kwam. Op een gegeven moment had ik gevraagd of hij wilde afspreken en zei hij weer dat hij moest kijken en er over na moest denken.

 

Ik heb toen andere afspraken gemaakt en toen ik die avond zei dat ik zo werd opgehaald toen hij mij appte was hij boos want wij hadden toch afgesproken. Ik zei ja ik wilde graag afspreken maar jij moest er weer over nadenken. Hij zei toen veel plezier en dat hij al dacht dat we niet voor elkaar gemaakt waren.

 

Dat is 3 weken geleden en daarna heb ik niets meer gehoord. Ik heb zelf ook geen contact meer gezocht. Het kost me wel erg veel moeite. Ik mis hem verschrikkelijk en het doet me pijn dat ik hem kwijt ben. Ik zit in een soort rouwproces. Hopelijk word het op een gegeven moment minder.

 

Ik heb wel hulp gezocht maar ik kan nog niet terecht.

 

Zijn er hier mensen die zich in mijn verhaal herkennen?