Scheiden of blijven - Lotgenotenverhalen

Verliefd worden overkomt iedereen wel eens. Mij dus ook. Ik heb voor mezelf geleerd dat dit een signaal is dat ik iets mis.

Wat in de persoon waar ik verliefd op ben trekt me aan? Mis ik dat in mijn partner? Of vergeet ik dat aan mezelf te geven? Waarom heb ik het nodig? Wil ik me graag speciaal voelen? Waarom heb ik dat van een ander nodig?

Dat soort vragen stel ik me dan als ik verliefd wordt. Zeer verhelderend voor mij. Met die gevoelens wat doen naar die persoon toe is voor mij een brug te ver.

Verliefdheid overkomt je. Je doet er niets aan en je kunt het niet voorkomen. Vroeger was verliefd zijn fantastisch en dat is het nog, nu ik getrouwd ben.

Het gaat natuurlijk om, als je verliefd bent, dat je de juiste en verstandigste keuzen maakt.

Maar het spel is zo verleidelijk en zo fantastisch. Veel mensen hebben het gevoel dat je eindelijk weer een keer leeft, de aandacht van die ander, vlinders in je buik.

Tja, en bied daar maar eens weerstand aan. Veel mensen kunnen dat niet, en dat is eigenlijk niet zo heel raar.

Ik denk dat het belangrijk is dat je 100% open en eerlijk bent ook naar je partner. En zorg dat je lieve mensen hebt in je omgeving die je kunnen steunen als het weer eens zover is.

Volgens mij wordt (bijna) iedereen wel eens verliefd op een ander tijdens een relatie/huwelijk. De keuzes die je dan maakt doen ertoe.

Je kan altijd verliefd worden op iemand terwijl je van iemand anders houdt.

Gras lijkt altijd groener bij iemand anders natuurlijk is het even spannend en leuk maar na een tijdje krijg je hetzelfde probleem bij een ander dan wordt het ook saai.

Investeer in je huwelijk en je gezin wat een rijkdom 3 gezonde kids en maak zelf je relatie met je man weer spannend en leuk. Spreek stiekem met elkaar af doe dingen die je voorheen niet deed . Maak het samen weer leuk !!!

Relatietherapie desnoods maar geef niet op.

Bij je man blijven, wat een ellende haal je over je heen voor een verliefdheid.

Volg je hart, maar doe dat niet zonder te kijken naar de lange termijn. Ik ga je niet adviseren bij je man te blijven. Dat is vooringenomen. Aandacht voor jezelf is nu belangrijk.

De verliefdheid gaat over.

Je moet jezelf afvragdn of je ook bij je man weg zou willen gaan als er geen ander was. Meestal is de verliefdheid slechts een vlucht uit een relatie die geen bevrediging meer geeft. De verliefdheid wordt dan aangegrepen als reden om weg te gaan.

Maar die verliefdheid gaat ook weer over, ga daar maar vanuit.

De belangrijke beslissing om weg te gaan moet jd nemen vanuit jezelf en niet om weer achter een ander aan te lopen.

Heb je overwogen om met een deskundige hier over te hebben? Veel therapeuten specialiseren zich in 'weggaan of blijven' - coaching/ therapie. We kunnen hier van alles schrijven, maar voor een dergelijk besluit zou je misschien toch wat dieper willen kijken naar je relatie en jezelf.

Als je verlieft word kom je duidelijk wat te kort, het is mij ook overkomen helaas. Ik kwam er daardoor achter dat ik niet meer van hem hield, al jaren niet meer. Ik ben er van overtuigt als je nog wel van me man houd je er voor moet gaan maar waneer het houden van weg is dan is het onmogelijk.. ik ben daarom ook weggegaan bij hem en zeker nooit voor de ander. Ik heb er ook geen spijt van, ik kon hem niets meer geven.

Ik zit zelf in een vergelijkbare situatie. Het vreet dag en nacht aan me. Eigenlijk wil ik beide vrouwen omdat ze samen de ideale vrouw zijn. Ben erg benieuwd naar de reacties.

Het gras is altijd groener aan de overkant. Over een tijdje zit je weer in het zelfde schuitje, het wordt normaal. Misschien is therapie een optie om te leren om goede keuzes te maken bij soortgelijke situaties. Korte termijn geluk en lange termijn geluk.

Ga voor die passie. Leef je leven!

Het is dat je comfort voelt en loyaal te zijn bij je vriendin thuis. Maar jou gevoel liegt niet tegen jou en geeft jou de juiste gevoel bij een ander. Aan jou de keuze om te doen wat jij wilt.

Ik heb ooit voor het onbekende en de passie gekozen, het is niet goed afgelopen. Passie blijft niet, echte liefde wel . Grtjes

Sluit mij helemaal bij Inge aan.

Bij sommige mensen zal passie altijd blijven. Dat wil niet zeggen dat je er ook een langdurig goed huwelijk mee kunt hebben. Ideaal zou zijn igetrouwd blijven en passie volle vriend/in ernaast. Moeten mensen wel kunnen

als je denkt dat het gras aan de andere kant van de oever groener is en je wilt uw gezin kapot maken ,gebruik geheel uw hersenen en niet een deel van uw hersenen IK BEN VERLIEFD,denkt na

Leef je leven lieverd. Ga voor dat onbekende, het leven heeft zo veel in zich..

Hoi Loli, ik denk dat jij er goed aan zou doen om met een therapeut te praten. Zo te horen speelt er bij jou meer dan alleen verlies van passie.
Als je relatie en gezinsleven goed is, en je man is een supervader, vecht er dan eerst voor. Voor jezelf kiezen kan ook nog als het echt niet meer lukt.

Het is jammer dat je je erg ongelukkig voelt in je relatie terwijl je er niet de vinger op kan leggen waar het nou precies door komt. Kennelijk mis je iets in de relatie. Zijn er onvervulde behoeften en misschien ook wel onuitgesproken wensen.

Als ik je verhaal lees komt het bij mij over alsof de verbinding is verbroken. Jullie leven wellicht naast elkaar maar niet meer in verbinding met elkaar? Mogelijk ook langs elkaar heen. Ieder doet zijn of haar ding en dat is het dan.

Dat je niet weg gaat is misschien omdat je juist niet weet waar het aan ligt. Je zit in een soort van comfort zone en weet wat je hebt ook al is dat niet iets waar je echt gelukkig van wordt. Veranderen is eng en roept vaak weerstand op. Het vraagt ook om actie en moed.

De vraag is wat wil jij? Welke behoeften heb je die nu niet vervuld worden? Wat heb je nodig?

Herkenbaar. 34 jaar samen. Het is geen slecht mens. Doet ongevraagd zijn deel in het huishouden. Komt voor mij op al zou iemand mij wat doen. Maar als hij thuiskomt check ik snel of alles is opgeruimd, anders doet hij dat direct. We zeggen altijd dezelfde zinnen, maar hebben geen gesprek, noch lachen samen. Intimiteit is weg en sex is minimaal. We zijn op ons rijkst, maar het beklemt me enorm.

Zo herkenbaar. Ik ken mijn man nu 37 jaar en zijn bijna 25 jaar getrouwd. Ik houd van hem maar meer als broer en zus met af en toe sex. Intimiteit is ook weg. Onze dingen die we willen drijven enorm uit elkaar. Mijn man heeft moeite met knuffelen en ook begrip tonen voor mijn emoties is er niet bij. Ooit heeft iemand eens gezegd, jouw man heeft autistische trekjes en bij opzoeken op de woord, blijkt dat ook wel zo. Daar heb ik het jaren mee gedaan en goed gevonden maar mijn leven gaat door en ik vraag me
af of ik nog wel bij deze man moet blijven. ik heb toch echt wel de behoefte om een arm om mijn schouders en begrip als het eens niet lekker gaat. Vroeger kon ik me eroverheen zetten, maar ik merk met het ouder worden dat deze behoeften door hem nooit vervult gaan worden. Hij veranderd niet en ik weet het niet meer. Ik vind een scheiding zo definitief.

Zo herkenbaar. Ik ken mijn man nu 37 jaar en zijn bijna 25 jaar getrouwd. Ik houd van hem maar meer als broer en zus met af en toe sex. Intimiteit is ook weg. Onze dingen die we willen drijven enorm uit elkaar. Mijn man heeft moeite met knuffelen en ook begrip tonen voor mijn emoties is er niet bij. Ooit heeft iemand eens gezegd, jouw man heeft autistische trekjes en bij opzoeken op de woord, blijkt dat ook wel zo. Daar heb ik het jaren mee gedaan en goed gevonden maar mijn leven gaat door en ik vraag me
af of ik nog wel bij deze man moet blijven. ik heb toch echt wel de behoefte om een arm om mijn schouders en begrip als het eens niet lekker gaat. Vroeger kon ik me eroverheen zetten, maar ik merk met het ouder worden dat deze behoeften door hem nooit vervult gaan worden. Hij veranderd niet en ik weet het niet meer. Ik vind een scheiding zo definitief.

Herkenbaar hier precies zo.
Begin zelf een topic hierover

Ja herkenbaar. Is comfort zone en beste vriend, zolang samen he. Sprijd je vleugels en vlieg....

Ja enorm! Hier precies hetzelfde. Weet me geen raad. Zou graag ervaringen van anderen horen.

Ik heb in dezelfde situatie gezeten. Op een gegeven moment was de relatie niet bevredigend genoeg meer en zijn we uit elkaar gegaan. De periode erna was moeilijk, maar inmiddels zijn we een paar jaar verder. Hij blijft mijn beste vriend voor altijd! En we leven nu beide een gepassioneerd leven :-)

Voordat we uit elkaar gingen heb ik therapie geprobeerd. Voor ons heeft dit niet geholpen, er is ook nooit veel passie tussen ons geweest, vooral heel veel liefde en vriendschap. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat therapie het vuur weer kan doen oplaaien!!

Probeer de passie samen op te zoeken praat met elkaar en investeer in de relatie . Laat het los en geniet van het leven

Ja, ik herken dit zeker. Bij mij precies hetzelfde. Ik wil graag weer verliefd zijn en spanning voelen. Mijn man voelt helaas niks voor een open relatie, maar ik kon me daar niet bij neerleggen.
Ik zit sinds een paar maanden op second love. Ik voel me er niet eens schuldig over. Ik koet zeggen dat het heel spannend is en ik leuke ervaringen heb opgedaan maar er is ook een andere kant.
Het is leeg en inhoudsloos. Je kan contact een leuk iemand krijgen die ineens niks meer laat horen. Je kan een ontmoeting hebben en hele fijne sex maar als je daarna nooit meer wat hoort is dat ook niet goed voor je zelfvertrouwen. Dus..spanning is leuk, maar ook daar zit een donkere kant aan.

Ja ik herken dit enorm.
Hou van mijn man maar geen passie.
Weet niet wat ik moet doen. Eigenlijk zo ongelukkig nu. Maar wil mijn man en kinderen geen pijn doen.

Als de passie weg is blijft ze weg.
Inge

Het is nooit goed. Ik kan niet met hem en zonder hem.. ik heb dus passie maar ik mis dat emotionele, verdieping.. ik heb ooit dat gehad echt een soulmate gevoel alleen daar merkte ik dat de sex al gauw minder werd.. en nu met mn levenspartner dus minder emotionele connectie voor mijn gevoel. maarja na 8 jaar is het logisch je kent elkaar door en door waarss had ik met die andere partner ook niet meer zo een heftige diepgang gehad na 8 jaar en was hij helemaal m'n strot uitgekomen omdat ik me niet begeerd voelde want dat voelde ik sws niet dus daarom liep dat toen dood, ook al had ik nog nooit zo een connectie meegemaakt en denk ik na 10 jaar nog steeds aan onze band. Probeer gwn weer de passie op te zoeken. Kijk samen naar sensuele dingen of koop wat sensueels. Je gaat het nooit compleet hebben je "perfecte plaatje" jullie zijn beide niet perfect. Dus perfect gaat het nooit worden!! Accepteer en kijk naar wat je wel hebt en praat erover als het je echt dwars zit of trek gwn een x wat sexys aan.

M.

Lastig, zit hier ongeveer met hetzelfde verhaal, maar de tip is goed, ik ga een huisje huren

Lees het boek van Ouwerkerk eens Is er nog gevoel; therapie aan de keukentafel. Hier staan ook waardevolle opdrachten in .................een aanrader voor de verdieping van je relatie.

Ja, in dat boek staat ook een omschrijving van hoe je een time-out effectief kan inrichten. Ik vond het in ieder geval erg verhelderend.

Ik zag op die website van Ouwekerk dat er ook een time-out plan bestaat. Voor een paar euro is die te downloaden.

goed bezig om jullie huwelijk een kans te geven

Ze is dus verliefd op een ander. En ze wil niet samen met jou met een relatietherapeut gaan praten.

Als zij op dit moment niet voor jou en jullie gezin wil kiezen, dan wordt het voor jou een moeilijk verhaal.

Ze is een volwassen vrouw en ze kan haar eigen keuzes maken, ook als die in jouw ogen onlogisch zijn, als je het gevoel hebt dat ze oogkleppen op heeft, en dat ze pijnlijk voor jou zijn.

Het is wel goed dat je aangeeft wat jij voelt en wat jij het liefste zou willen, maar als ze daar nu niet voor openstaat, dan houdt het voor nu even op.

Wellicht zou ze wel voor relatietherapie openstaan als de inzet van de therapie anders wordt.

In plaats van jouw inzet "Ik wil jou terug in onze relatie" zou de inzet ook kunnen worden "Hoe kunnen wij voor onze kinderen en voor onze oudste zoon op een voor hen zo fijn mogelijke manier omgaan met elkaar in deze nieuwe veranderende situatie".

Ik kan me voorstellen dat dit voor jou moeilijk is, omdat je haar niet wilt opgeven. Maar misschien is dit ook wel de beste manier om de mogelijkheid open te laten dat ze wel op enig moment weer een relatie met je wil.

Het volgen van een verliefdheid in een nieuwe partner, is iets heel anders dan het hebben van een gezin en een relatie.

Misschien is dit iets wat ze zelf moet ervaren. En misschien komt ze er dan ook wel achter dat ze juist wel dingen mist van jou en jullie gezin. Daar is vaak afstand voor nodig. Als je iets niet meer hebt, besef je vaak pas hoeveel waarde het had.

Maar misschien is het ook over, wil ze gewoon niet meer.

In ieder geval is het voor jou wellicht een goed idee om je aandacht te verschuiven van haar naar jezelf. Ga dingen doen die jij leuk vindt, waar je blij van wordt.

En wie weet... als jij en zij allebei op een gegeven moment weer bij elkaar willen komen, dan ontstaat die mogelijkheid eerder als jij je goed voelt.

En zo niet, dan zit je in ieder geval lekkerder in je vel.

Hoi, ik ben een vrouw die aan de andere kant staat, nl ook twijfels over de relatie. Mijn man doet vreselijk zijn best sinds hij weet dat ik twijfel maar ik heb het idee dat het te laat is. Ik heb eigenlijk geen zin meer om te investeren in de relatie en ben in mijn hoofd al bezig met mijn nieuwe, single, leven.
Ik zeg dit niet om je verdrietig te maken. Maar omdat ik je wil laten weten hoe je vrouw zich ws voelt.
Natuurlijk bestaat de kans dat ze terugkomt als die ander tegenvalt. Maar wil jij dat dan nog wel? Vertrouw je haar dan nog?
Soms is zekerheid over iets naars beter dan tegen beter weten in blijven hopen..

Verliefd worden overkomt iedereen wel eens. Mij dus ook. Ik heb voor mezelf geleerd dat dit een signaal is dat ik iets mis.

Wat in de persoon waar ik verliefd op ben trekt me aan? Mis ik dat in mijn partner? Of vergeet ik dat aan mezelf te geven? Waarom heb ik het nodig? Wil ik me graag speciaal voelen? Waarom heb ik dat van een ander nodig?

Dat soort vragen stel ik me dan als ik verliefd wordt. Zeer verhelderend voor mij. Met die gevoelens wat doen naar die persoon toe is voor mij een brug te ver.

Dit is mij overkomen maar dan aan de andere kant mijn ex is verlieft geworden en heeft hiervoor mij en ons kind van 2 in de steek gelaten nu heeft ze hem af en toe en woont in het huis van der moeder en als hem heeft is ze er niet echt. Ze is altijd erg onderhevig geweest aan haar hormonen en was vaak depri, toen werd ze verlieft en dacht ze dat ze het helemaal had uitgevonden en het mijn schuld was. Nu zijn haar slaapproblemen erger dan ooit en laat zn ons zoontje steeds meer zitten. Ze heeft ons warme gezin gebroken en doet de raarste dingen. Geloof me als je huwelijk nog te redden is geen het een poging

Wat goed verwoord! Met of zonder relatie, je zal je moeten ontworstelen aan de angsten en pijnen die je onderweg in je leven hebt opgedaan. Daar blijf je anders toch tegenaan lopen, ook weer in een nieuwe relatie.

Het zijn vaak oude patronen die vanuit onze jeugd ons zijn aangeleerd. Overlevingsstrategiën, ruziepatronen en gedragpatronen vaak van onze ouders. Dat waren immers onze eerste rolmodellen.

Heling is pas mogelijk als je daar naar durft te kijken en hierin verandering aan durft te brengen. Een heel proces!

Je zou eerst individuele therapie kunnen overwegen om te kijken wat je binnen de relatie zelf kan veranderen of bespreekbaar kan maken. Het werkt uiteraard beter als beide partners "er voor willen gaan" maar als je partner niet mee wilt werken is het sowieso belangrijk om voor jezelf te kijken hoe je verder wilt en waar je wel en geen invloed op hebt.

Sterkte.

Wat vond je eerst zo leuk een aantrekkelijk aan elkaar? Probeer dat jezelf af te vragen. En onderneem of doe dingen anders dan dat je voorheen deed met elkaar. Wellicht leer je elkaar dan weer op een andere manier kennen. Dat brengt de 'sparkle' weer terug. Als dat niet helpt wees dan gewoon eerlijk naar elkaar. Kijk welke keuze de beste is.

een lat-relatie is goed,maar daar moet wel iets met de tijd open bloeien om verder te kunnen met de relatie,voor mij is een lat-relatie iemand hebben en toch vrij zijn en doen waar ik zin in heb Sorry

Hi Sylvia,

Wat deel je dan wel
samen.? Uit elkaar gaan
is lastig maar als ik het zo zie is er weinig houvast om door te gaan. Doe jezelf een plezier en beëindigd dit. Wellicht dat je nog (later) een leuke relatie kan aangaan

Erg dom dat je dit jezelf aan doet. Heb wat eigenwaarde en kies voor je geluk waarss denk je al gauw of in iedergeval na een jaar: had ik dit maar eerder gedaan. Gescheiden ... 20 jaar ongelukkig wat een beroving van je leven. Sterkte.

Hoi,

ik lees je verhaal en herken er alles in. Hier ook niets meer over van onze relatie. De laatste 2 jaar denk ik steeds vaker, wat doe ik mij zelf aan?
Onze dochter woont nog thuis, dat maakt het allemaal wat draaglijker anders was ik al weg.
Ik mis namelijk de verbondenheid, liefde en gezelligheid.
Wellicht is er voor jou inmiddels al wat veranderd, ik zit nog in een vervelende situatie op dit moment.
Sterkte

Geef hem een kans. Maar geen kindje direct.

Beste Angelique,
Een lastig dilemma lees ik hier.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat het pijnlijk is voor jou om te zien dat de kinderen niet gelukkig zijn.

Over je exman. Het schelden evenals het hardhandig zijn, duid op een diepere onderliggende probleem(en). Het zou een uiting van onvermogen kunnen zijn. De oorzaak hiervan zou dan zo snel mogelijk boven water moeten komen voor het belang van de beide kinderen! Heeft je exman moeite met spontane dingen? Houd hij valt structuur. Veel van het zelfde? Als dat zo is, maak dat bespreekbaar met de gezincoach. Dan zou er ook een vorm van autisme in hem kunnen zitten. En dat hij gelijk erop getest gaat worden.

Verder zou je met de gezincoach kunnen bespreken of hij wel toerekeningsvatbaar is om de kinderen op te voeden i.v.m zijn ziektebeeld.

Over je verliefheid, wat leuk dat je dat is overkomen. Ik begrijp je gevoel van als je niet bij de kinderen bent van: gaat dat wel goed Met je exman? Omdat je al gescheiden bent kun je eens gaan kijken of het serieus gaat worden met de nieuwe jongen. Want je eigen geluk is het belangrijkste. Wees wel eerlijk tegen exman als het serieuze vormen aan begint te nemen.

Ik wens je succes en veel geluk in de liefde.

Ik zit in precies dezelfde verhaal als je
En weet niet wat ik dr mee aan moet
Ik voel ergens nog dat ze twijfelt, maar als ze wel onze relatie wil doorzetten
Heb ik twijfel of ze wel voor mij wilt gaan
Of puur omdat ze financieel afhankelijk is van me

Go ! Sla je vleugels uit en leer vliegen. X

Dag Annebel. Eigenlijk idem situatie en tweestrijd in mijn hoofd hier. Was is je keuze geworden?

Hoi, hier hetzelfde, alleen zijn we ook niet eens vrienden maar 2mensen die in één huis wonen. Het loopt al heel lang niet lekker maar ik bleef voor de kinderen. Alleen hebben ze aan mij verteld dat ze het wel degelijk gemerkt hebben hoe wij met elkaar omgaan.
Ik weet ook niet wat te doen. Sterktr

Hier herken ik me helemaal in Christina. Ik ben een man van 68 jaar en 45 jaar getrouwd. Alles is op,voor zover er de laatste15 jaar iets geweest is. Mijn vrouw is in zichzelf gekeerd en ik kan daar niet meer mee omgaan. Alles, maar dan ook alles moet van mijn kant komen, anders roest ik vast. Nu zeur ik over mijn eigen situatie en dat is niet de bedoeling. Ik kan zeggen volg je hart,maar ik doe dat ook niet. Toch goed om dit hier te delen. We zouden een keer met elkaar moeten praten,want de overeen komsten tussen onze situaties zijn groot. Heel veel sterkte en wijsheid Christina.

Wij zijn gescheiden Richard ik woon nu in een heel leuk appartement.
Het is wennen maar ik ben best gelukkig.mijn exman en ik hebben geen ruzie.wat weer heel fijn is ook voor je kinderen.maar ik ben blij met mijn besluit.ik wens jullie ook veel
Wijsheid toe in jullie besluit maak je leven fijn.
Groetjes Christina

Na zo lang samen zijn hebben jullie zoveel gedeeld met elkaar. Dit verlaten is angstig. Je beste vriend verliezen voelt angstig. Maar liefde of een grote vriendschap dat is een groot verschil. Grtjes.
Inge

We zitten in hetzelfde situatie !

Succes! Ik ben veel benieuwd wat er uit komt. Helaas herken ik het best wel dat ik mijn man fysiek niet aantrekkelijk vindt. Echt een dagelijkse struggle voor mezelf. Ik heb geen advies.

Ik zit in dezelfde situatie. 14 jaar huwelijk. Beste vrienden! 2 geweldige kids... maar de passie volledig zoek. Nu sinds 1 jaar een relatie met een collega... zij wil verder met mij, maar ik moet keuzes maken. Keuzes waar ik niet klaar voor ben. De beste seks ooit, leuke gesprekken, soulmates inderdaad... dat gevoel! Ik vermoed dat ik ga springen en er voor gaan... het leven is te kort! Ik moet mezelf op de eerste plaats zetten!

Mijn man laat nog steeds niks van zich horen . Zelfs met kerst en straks oud en nieuw lijkt hij ons niet te missen en vind het wel prima zo. Ik denk dan ik wil toch niet iemand hebben die me niet mist, die niet bang is mij kwijt te raken. Die makkelijk zonder me kan. En zelfs met de feestdagen mij niet mist. Ik heb toch wel iets meer eigenwaarde? Zo denk ik, als ik me ff heel stoer probeer te voelen .

Hi Yvette, voor mij heeft het ook heel lang geduurd voordat ik definitief voor mezelf koos. Ik dacht heel vaak: waarom ben ik eigenlijk nog bij hem? Leuk is het allang niet meer en de opvoeding kan ik net zo goed alleen doen. De reden waarom ik bleef was veiligheid , zekerheid, gemak. Er zijn vrouwen die hier genoegen mee nemen en die kiezen om te blijven. Daar is ook niets mis mee, iedereen maakt zijn eigen keuzes. Maar ik behoor tot de vrouwen voor wie het niet meer genoeg was. Ik heb een half jaar geleden besloten dat ik het ook alleen kan. Weggaan is moeilijk en pijnlijk, met veel schuldgevoel en verdriet. Maar ik heb er geen spijt van. Ik heb er rust, zelfstandigheid en vrijheid voor terug gekregen. als hij de kinderen heeft heb ik eindelijk tijd voor mezelf. Als ik de kinderen heb kan ik er 100% voor ze zijn en hoef ik me niet ye ergeten aan.mijn ex die er wel is, maar niets doet.
Zo te horen weet jij zelf van binnen al lang wat je moet doen. Volg je hart!

Hi! Ik heb geen tips maar herken precies wat je zegt. Twee jongens (iets jonger nog, 2&4) en nu 8 jaar samen. Zijn verbale agressie begint me steeds meer tegen te staan. Eigenlijk bizar dat ik al zoveel heb geduld aangezien ik het vanuit mn tenen haat als hij scheldt en neerbuigend spreekt. Soms sla ik mezelf voor mn kop dat ik niet voor er kinderen waren weg ben gegaan. Het druist zo tegen mijn principes in. En nu met kleine kinderen wordt het steeds erger. Ik voel me enorm minderwaardig door hem terwijl ik intelligent ben en sociaal ook alles op orde heb. Toch voel ik me eenzamer dan ooit. Maar verlaten....? Nee. Door de kinderen kan ik het niet. Ik haat het maar ik moet er maar even mee door. Ik haat de seks ook. Nooit een goede minnaar geweest maar in t begin boeide dat wat minder. Nu moet ik echt zo mn best doen. Nee , geen happy marriage. Zou niet weten hoe dat om te keren.
Sterkte!

Beste C.
Ook ik heb hier mee te maken,
Elke dag zoek ik bevestigingen en doe ik testen, waaruit blijkt dat deze relatie wel slecht is. Ik kan het namelijk allemaal altijd minder erg maken, en vraag me dan af, hoe ziet een gezonde relatie er dan wel uit.
Om je heen hoor je zoveel ongelukkige vrouwen klagen, is dit dan echt zo erg vraag ik me af..
maar elke dag irriteer ik me aan hem,
Ik slaap al 10 jaar alleen uit angst om naast hem te liggen...
ik kan niet mijn eigen dromen uit laten komen,
Ben alleen maar bezig geweest hem gelukkig te maken en alles te geven.
Hij is heel vaak agressief geweest... en ook al is dit verbeterd, de angst blijft altijd.
Zelf ben ik nu bezig om therapie te krijgen om uit een verslavende relatie te stappen.
Misschien is dit ook iets voor jou,
Ik moet dit nu gaan proberen, want ik geef mezelf al jaren ultimatums intussen 13 jaar verder en diep ongelukkig in deze relatie.
Gr. s

Ik herken me zo in je verhaal! Ben een wrak geworden en zo aan mezelf gaan twijfelen dat ik me afzonder van alles en iedereen.

Zo herkenbaar is gewoon eng. Hoe gaat het nu met je?

Onze vijventwintigste verjaardag is voorbij ... Geen echte proficiat gekregen, geen geschenk gekregen (terwijl ik er wel iets had), en zelfs geen omhelzing, laat staan een kus gekregen. Dan maar de hele dag doorgebracht in de luie zetel voor de tv, kijkend naar uitzendingen die we al honderd keer hebben gezien. De hele dag samengeteld amper vijf woorden gewisseld ... Wel een magere dank je gekregen voor de bos bloemen, enkel spijtig dat ze nu vijftien uur later nog steeds op het aanrecht liggen, net zoals ik ze heb gegeven ... Was weeral een leuke verjaardag ... :-((

Ik denk dat je bij jezelf moet nagaan of je nog wat wil maken van je leven of niet. Meer levendigheid, avontuur, leven! Zo ja, dan denk ik dat het het wel waard is om je woning te verlaten. je vindt wel weer een nieuwe. Moet je alleen wel het gemak van dit saaie leventje vaarwel zeggen....

Misschien klopt het wel wat je zegt, maar een ander huisje vinden ... Ze heeft al meerdere malen aangegeven tijdens ruzies of discussies dat ik maar moet vertrekken als het me niet aanstaat. Enkel spijtig dat intussen mijn bankrekening leeg is door de bouw van mijn nieuwe woning. Ik heb heel mijn leven gewerkt en gespaard. Ik zie het niet zitten om nog meer te werken en te sparen om opnieuw een nieuwe woning te bouwen. Ze zou niet liever hebben denk ik dat ik haar een extra cadeautje geef van net driekwart miljoen euro. Trouwens kan ik op mijn leeftijd (53 jaar) nooit geen nieuwbouwwoning meer bijeen sparen ... Het is officieel MIJN woning. Dan maar de geldkraan dichtdraaien zou je dan zeggen? Helpt ook niet direct. Alles is in functie van onze kids ...

Wat een ongelofelijk triest verhaal dit. Dat mensen zo leven, nooit geweten.
Meneer u bent 53, geen 83 hè. Er is zeker nog wat aan te doen. Maar kunt u inderdaad uit de veiligheid stappen? Dat is de vraag.

U zegt ik kan geen nieuw huis meer kopen, maar er is ook nog zoiets als huren? Daarnaast niet getrouwd maar als jullie uit elkaar gaan is misschien de helft in ieder geval voor u?
Ik heb een advies: zet één kleine stap voor uzelf, begin klein: het hoeft niet gelijk een nieuw huis.
Waarom gaat u zelf niet wandelen? Ipv iedere avond voor de tv? Wat is uw hobby? Ga op een sport. Neem zelf actie, alleen dan kunnen er nieuwe mogelijkheden op uw pad komen.
En praat met uw vrouw. Ze klinkt niet als iemand die tevreden is met u. Waarom niet? Is daar nog iets aan te doen?
Ik denk maar wat mee hoor. Sterkte.

De woning is volledig door mij zelf betaald, zijnde een kwart miljoen euro, zonder de aankoop van de grond, samen iets meer dan één miljoen euro, nogmaals, volledig door mij betaald. Madam zou niet liever hebben dat ikzelf vertrek. Dan zou dit de tweede maal zijn dat ik me laat oplichten. Ik ben in een vorige relatie al net geen twee miljoen euro verloren. Dan nu nogmaals mijn eigen woning met bijhorende loods en werkplaats moeten verlaten, om dan nog eens ergens te moeten huren ... Enfin, daar gaat het niet over. Ik denk dat ik dringend ergens wat nieuwe vrienden of vriendinnen moet gaan maken. Maar waar vind je deze uiteraard. Ik werk zes op zeven, heb dan nog twee kids waarvan eentje van 12 en eentje van 14 met ass (met het verstand van een zesjarige). Het maakt het er zeker niet makkelijker op. Waar vinden de meeste mensen een nieuwe relatie? Internet is voor mij niet echt een optie, wegens te weinig tijd ...

Een pasklaar antwoord heb ik helaas niet: relaties werken enkel wanneer beide partners inspanningen doen. Eerlijke communicatie, waarbij beide partijen respect hebben voor elkaar, is erg belangrijk. Relatietherapie kan soms een oplossing zijn maar ook enkel wanneer beide partijen bereid zijn om zich te engageren. Je haalt aan dat je dringend nieuwe vrienden moet maken. Het is vaker gebleken dat vriendschappen erg waardevol kunnen zijn; via deze weg kan je een (groot) stuk compenseren wat je in je relatie mist. Veel sterkte!

Ik herken me erg in jouw verhaal. 18 jr samen, 2 kids, 1 autisme (14) wat erge stempel heeft gedrukt. Hij is erg bepalend en heeft mij daarmee erg weggedrukt. Kan het niet meer. Werd tot overmaat van ramp verliefd op oude liefde paar maanden terug. Maar daarvoor al zovaak gedacht dat dit niet goed is. Het blijft ingewikkeld. Kids, maar ook de historie die je hebt en wat je hebt opgebouwd. Ook ik ben bang voor de oorlog. De financiele (ik heb niks hij wel) en de kinderen. Over en weer wordt vaak geuit dat beter is uit elkaar te gaan (hij zegt dat vooral, ik denk het), maar ik durf niet...

@ Marjolijn heb het gevoel ook dat jou ervaring met de mijne overeenkomt. Hier ook een zoon met beperkingen. En bezorgd meestal best veel zorgen en verschillende ideeën erover. Enige verschil mijn man wil niet scheiden... en zet alles op alles voor me. Voelt benauwd en veranderd niets voor mijn gevoel. Enige waar ik naar verlang is rust en ruimte voor mezelf.... sta 'stiekem' al 2 jaar ingeschreven bij woningcorporatie. Uit voorzorg eerste instantie. Niemand in mijn omgeving weet van mijn twijfel en besluit. Vind het erg moeilijk al kom ik steeds dichter een besluit. En ga definitief de knoop doorhakken. Zware periode gaat het worden.

Ik herken het, heb ook verteld dat ik al een tijd ‘iets’ mis, maar dat ik dit iets niet kan uitleggen. Dat vindt hij niet eerlijk, want dan kan hij het ook niet veranderen.
Ik ben al ruim een jaar heel erg verliefd op iemand anders en dat is wederzijds. Dat ‘iets’ vind ik wel bij hem.. onlangs zei diegene dat hij zo niet verder kan, want hij kan niet gaan wachten op een vrouw die niet haar huwelijk op het spel wil zetten. Dit snap ik heel goed. Alleen wat er toen ontstond in mij was een enorme leegte met enorme huilbuien. Het was nog erger als liefdesverdriet en deed zoveel pijn. Ik dacht, zo gaat dit niet meer, je wordt niet zo diep verliefd op iemand als je huwelijk goed zit toch?

Met mijn man heb ik 2 dochters 12 en 8 jaar. Het doet me pijn als ik hun leven op de kop ga zetten, maar ik wil ook niet een voorbeeld zijn van luister naar je verstand en niet naar je gevoel.
Ik ga rust en ruimte zoeken om uit te vinden wat mij gelukkig maakt en wat mijn behoeftes zijn ‘proefscheiding’. Anders kom ik er nooit achter?

Waarom wil je blijven als hij jouw niet ondersteund op emotioneel vlak ?

Hij heeft ook goede eigenschappen.
En we hebben gemeenschappelijk interesses.

Je praat het goed door te zeggen dat hij goede eigenschappen heeft. Weet je het wel zeker? Je zult nooit emotionele vervuld worden, nooit. Kun je zonder emotionele vervulling en een rem op je emoties? Mijn ex waarmee ik 15 jaar een relatie had was een narcist. Emoties kun je tonen maar je wordt daar keihard op afgerekend. Dit is precies wat hij wil, jou onder controle houden door je te straffen met woede, negeren en soms zelfs kleineren. Het zal je opbreken, gek maken en enorm op je gezondheid spelen. Ik heb veel therapie gehad, mijn ex kreeg ik niet mee. Voor mijn welzijn en de welzijn van mijn kinderen heb ik met veel moeite een einde gemaakt aan een huwelijk van bijna 15 jaar! Wellicht interessant om te lezen hspendenarcist.nl/f-a-q/

Bedankt voor je bericht, Karin
Op aantal vlakken kan hij zich wel in een ander verplaatsen en ook met mij of anderen meedenken.
Ook als er geen eigenbelang bij is.
Ik vermoed dan ook dat hij geen narcist is.

Ik ben bekend met HSP, en ja ik denk dat zowel mijn man als ik zeker kenmerken hiervan hebben.
Beide op heel ander vlak.
Hij ziet /hoort emoties van een ander en hij heeft veel moeite om hiermee mee om te gaan.

Ik nam zelf vroeger , echt alle emoties van een ander mee naar huis. En het voelde als of het mijn eigen emoties waren. En lag soms nachten wakker ervan. Om vervolgens erop terug te komen bij de ander, om de ander te helpen. En die was lang zijn probleem kwijt. Gelukkig kan ik nu hier veel beter mee omgaan. En laat de emoties bij de ander.

Ik zit In dezelfde situatie. Ik ga weg. Je hebt maar 1 leven. Run Forest run.

Ik worstel hier momenteel enorm mee. Ik ben een soort adhd-Ernie en mn man -met wie ik al 21 jaar samen ben- is een soort introverte ASS Bert. Toen ik jong was gaf hij mij structuur. Toen kwamen er kinderen en vervulde hij plichtsgetrouw erg veel zorgtaken. Heel comfortabel voor mij. Hij is heel blij in de relatie, maar ik mis al jaren een emotionele connectie.

En nu de kinderen ouder zijn en ik financieel onafhankelijk, voel ik steeds sterker een mid life onrust. En voel ik mij enorm aangetrokken tot extraverte avontuurlijke mannen. Ze kussen me letterlijk wakker uit mijn afgevlakte doornroosje-bestaan. Na wat rondsnuffelen buitenshuis, heb ik een nieuwe soulmate gevonden. Enerzijds gun ik mijzelf een nieuw leven met deze enthousiaste partner die mij wel ziet en leest en voelt. Anderzijds heb ik nu een perfect draaiend gezin zonder gezeik. Het levensgeluk van mijn kinderen is mij misschien nog wel het meeste waard. Ze hebben nu al best veel zorg en emotionele ondersteuning nodig, laat staan na een evt scheiding.

In mijn zoektocht naar raad bij deze worsteling las ik net de resultaten van een groot gedegen onderzoek onder gescheiden stellen. Het merendeel was ongelukkiger geworden na het verlaten van een middelmatige relatie. Ik denk dat deze cijfers er niet om liegen, maar ik sterf echt af als ik deze leuke man moet laten gaan en hier afgevlakt doorleef voor het welzijn van de rest.

Jouw verhaal is mijn verhaal. We zijn al 30 jaar bij elkaar maar de laatste jaren raakt mijn man mij niet meer aan. Geen knuffel of kus. Zelfs geen hand met mijn verjaardag.
En hij is altijd chagrijnig en boos.
We leven als huisgenoten in één huis. De laatste maand praten we zelfs niet meer met elkaar. We leven compleet langs elkaar heen. De kinderen l20 en 17 jaar lijden er onder maar ze willen niet dat ik ga scheiden.

Misschien is deze reactie echt mosterd na de maaltijd, maar heb je al gedacht aan samen in therapie gaan?
Dat je partner mogelijk autistische trekjes heeft en het moeilijk vind om zich te verplaatsen in andermans emoties is geen reden waarom hij hier niet aan zou kunnen werken (als hij daarvoor open staat). Wellicht dat met goede communicatie, jullie samen afspraken kunnen maken en meer naar elkaar toe kunnen bewegen.

De keuze om alsnog uit elkaar te gaan is natuurlijk altijd nog mogelijk. Het kan helpen om op zelfonderzoek te gaan. Wat is voor jou een absolute must/behoefte? En als die niet voldaan wordt, hoe wil je daar mee omgaan? Misschien zijn er alternatieve mogelijkheden, of kom je tot de conclusie dat het voor jou echt niet werkt.

Ik trok dat niet… die emotionele onbeschikbaarheid.
Nooit meer!

hoi Ano,

wat een heftig verhaal om te lezen. Iemand die jarenlang zo vervelend heeft gedaan en veeleisend is geweest en dan als een blad aan de boom draait....

Ikzelf zit in een vergelijkbare situatie en ik vind het ook heel moeilijk om de knoop door te hakken, worstel hier al meer dan een jaar mee, wil niet scheiden 'voor de kinderen' maar voel ook dat het niet verder kan en ik kan me helemaal niet meer verbinden met mijn vrouw, ik ben soms een soort van bunker.

Mijn advies is (hoor wie het zegt...) blijf bij je gevoel want dat klopt meestal wel en neem een besluit waar je echt achter staat. Zorg ervoor dat je alles goed hebt doordacht (financieel, woning etc..) voordat je de scheiding aankondigt want daarna komt alles in een sneltreinvaart (advies van een vriend van mij).

Ik wens je heel erg veel sterkte !

Hoi Marc, dank voor je reactie, spijtig dat je in een zelve situatie zit. aankondigen van scheiden deed hebm beseffen dat hij moest veranderen. Spijt heeft hij betuigd , tranen genoeg gezien.

Het niet kunnen verbinden met je vrouw en t voelen als bunker herken ik. Bunker ook in de zin dat ik me heel sterk voel, maar soms afgesloten . Ik kan dat niet controleren en het voelt vreemd tegelijk. Hoe hou je dat zo lang vol? Je bent al een jaar hiermee bezig.

Waarom zou jij niet weggaan ? Ben je bang dat je je kinderen kwijt raakt? Of wil je hen een gezin bieden ? Of heel wat anders?
Ik gun iedereen rust en balans , wat de beste manier is weet ik niet. .. hoofd en hart zitten nog niet op één lijn. Maar in m’n onderbewuste voel ik dat t eindig is.

Sterkte in je strijd

Niemand kan je zeggen wat te doen. Het lijkt mij raadzaam eerst een orde te scheppen. Communiceer met je vrouw, vertel haar wat dat gewelddadige met jou doet en kom samen tot een oplossing. Ga je met haar verder verbreek dan het contact met die ander anders heeft het geen nut om met haar verder te gaan. Succes!!

Sorry maar je komt over als een slappe zak en je kunt het zo romantisch mogelijk laten klinken maar je gedraagt je als een klein kind, die doet alsof hij niet kan kiezen tussen een lolly of een snoeptomaat. Het is ontzettend oneerlijk om je vrouw te vergelijken met je zogenaamde vriendin, die alleen jouw leuke versie ziet en voornamelijk kan delen in jouw leuke momentjes. Als jouw vrouw het totaalpakket krijgt, dus ook jouw mindere kanten te zien krijgt, zal ze ook daarop reageren en als je dat niet aankunt omdat je niet mans genoeg bent en een extra teddybeer nodig hebt; moet je kiezen voor je zogenaamde vriendin en je vrouw een echte man gunnen!!!

Zo anoniem, die zit !

Je bent naar vrouw nog nooit eerlijk geweest.
Door te zwijgen over de andere vrouw.

Dus ongelijkwaardige relatie.
Vertel haar de waarheid.
En hak een knoop door.
Je houd er nu 2 aan het lijntje.

Ik neem het hier toch even op voor hem. Waarschijnlijk voelt hij zich ergens geintimideerd door zijn vrouw en ik kan me zo goed voorstellen dat de ander hem rust geeft. Ook als kun je de 2 niet echt vergelijken, feit is wel dat hij andere behoeften heeft. Ik denk dat praten met je vrouw idd het beste is, hoe moeilijk ook. Ik herken het, maar andere situatie..

Mensen veranderen nooit. Ze passen zich wel een beetje aan. Maar denk na,wil je zo de rest van je leven verder ? Grtjes
Inge

Ik begrijp wat je wil bedoelen en wat je voelt.
Zelf heb ik ook een relatie waar ik twijfel als ik een punt achter wil zetten of niet, maar net zoals jij, kamp ik met schuldgevoelens waardoor het me niet lukt om ermee te stoppen.
Ze doet ook haar best wanneer ik haar erover aanspreek, maar het gevoel is weg en komt niet meer terug. Wat ze ook doet of probeert.
Het is continue een tweestrijd tussen hart en verstand. Maar voor de kinderen samenblijven is een slechte reden.

Denk aan jezelf, je geluk en wat je zelf wil. Alles komt goed, ook na een scheiding.

Ik zou weggaan. Kinderen zijn ook niet gelukkig zo, ook al ben je een goede ouder die voelen die spanning hoor, ik weet het !

Ik bevind me in een vergelijkbare situatie en vraag me af of de mensen die eerder hebben gereageerd uiteindelijk de moed hebben gehad om de stap te zetten. En zo ja, hoe is het voor hen uitgepakt? Hebben ze er geen spijt van, of juist wel?

Ik zit nu in dezelfde situatie. Verschrikkelijk.. de kinderen, wat gaat het met hun doen… en kom ik dan nog ooit iemand tegen bij wie ik dit weer ga voelen en waar mijn kinderen zich ok bij voelen

Geheim012
Uit elkaar gaan hoeft geen negatieve effect te hebben op kinderen als ouders samen goed de opvoeding regelen. Bij elkaar blijven omwille van de kinderen maakt niemand gelukkig. Wat wil je jouw kinderen meegegeven als boodschap voor hun toekomstige relaties? Dat het oké is om in een ongelukkige relatie te blijven…
Hoe staat jouw partner erin? Het gaat niet om alleen wat jij wil, respecteer de wens van je partner, als hij/zij wil scheiden. Je kunt moeilijk jouw wil opleggen. Focus op jouw toekomst en de toekomst van jouw kinderen. Jouw leven stopt niet bij een scheiding en misschien is dit juist wel een nieuwe begin voor jou.

Sterke x Marielle

Wellicht goed om de forum relaties en echtscheiding en er na te lezen op ouders.nl. Hier vind je lotgenoten die waardevolle informatie delen uit eigen ervaring. Een blikopener! Rode lijn, wanneer een relatie voor een partner voorbij is, trek dan niet aan een dode paard maar werk aan jezelf en je kinderen.

Herkenbaar, hier hetzelfde.
Heel erg buitenkant met woede aanvallen.
Te horen krijgen dat geen goede huisvrouw bent. Terwijl ik zelf ook 38 uur werk.

Maar meid. Ga uit elkaar!!!!!!! Nog geen kinderen niks om je te houden daar. Nu kun je nog!!!

Geen advies, sterkte

Lijkt narcist. Run forest run...

Volg je hart! Het leven is te kort. Eigenlijk weet jezelf het antwoord al.

Dag Jessie,

Ik zit zo'n beetje in dezelfde situatie. 15 jaar samen, drie kinderen, maar mis al jaren het gevoel van waardering en mij geliefd te voelen.
Intussen ook verliefd geworden op een andere man, die met mij verder wil.
Sinds een jaar denk ik ernstig aan scheiden. We zijn in relatietherapie geweest, maar voor mij werkt het niet.
Ik geraak er hoe langer hoe meer van overtuigd dat mijn man autistische trekken heeft, wat een groot aantal zaken zou verklaren.
Voor die andere man wordt het ook hoog tijd dat ik een keuze maak.... maar welke ?

Hoe is het nu met jou, Jessie ? Welke keuze heb jij gemaakt en denk je dat het de goede was ?

Hier ook! Na 23 jaar wilt mijn man hoogstwaarschijnlijk scheiden. Hij is weggegaan met de intentie om eraan te werken en gelukkiger worden samen . Maar er gebeurt niks. Alleen maar afstandelijker doet hij. Alsof die 23 jaar en een kind samen niks voorstelt. Helaas moeten we nog werken samen. Dus moeilijk om te verwerken. Hij fluit en zingt en lijkt vrolijk . Terwijl ik super verdrietig ben. Dat maakt me zo boos. Alsof ik dus niks voorstelde . Alsof ie nooit van me heeft gehouden . Hij is nu bijna 4 maanden weg. En heeft me nog geen moment gemist! Hoe kan dat nou?

Bovenstaand verhaal is zo herkenbaar en ik pieker en worstel met zoveel vragen.
Gaat dit na 18 jaar huwelijk echt onze laatste Kerst en Oud & Nieuw samen worden?

Het voelt alof er een bom onder mijn voeten ligt die elk moment kan afgaan.

Hoeveel tijd moet ik mijn man nog geven om te ontdekken of hij nog bij mij en onze 3 kinderen wil blijven?

Hoelang hou ik dit zelf nog vol?

Iemand die verhaal 20 ook herkent ?
Ik zou heel graag met iemand in contact komen om erover te kunnen praten.

Mijn man laat nog steeds niks van zich horen . Zelfs met kerst en straks oud en nieuw lijkt hij ons niet te missen en vind het wel prima zo. Ik denk dan ik wil toch niet iemand hebben die me niet mist, die niet bang is mij kwijt te raken. Die makkelijk zonder me kan. En zelfs met de feestdagen mij niet mist. Ik heb toch wel iets meer eigenwaarde? Zo denk ik, als ik me ff heel stoer probeer te voelen .

Superherkenbaar! Mijn man ging er zo ook vandoor en daar stond ik met de kids (vreselijk, ik stond daar gewoon met letterlijk lege handen, geen cent niks ... maar, ik ben altijd een rare geweest en opgeven staat niet in mijn woordenboek, twee jaar later is ons gezin herenigd en hebben we er een kind bij en ook een heel ander leven -ik studeerde daarna zelfs als relatiecoach (daarna)- ... ik zie hem doodgraag en alles lijkt met de dag beter en beter te worden (-: . Lol: moest ik mijn gegevens mogen achterlaten hielp ik jullie gratis voort, goeie oefening. Hoe het ons gelukt is is veeeeeeel te omslachtig om hier uit te leggen.

Wat een herkenbare verhalen.
Wij zijn 40 jaar bij elkaar waarvan 32 jaar getrouwd.
En manlief kan het niet meer opbrengen om mij gelukkig te maken (zegt hij) Is niet gelukkig met zichzelf, en dit is blijkbaar al een aantal jaren.
Dacht dat hij emotioneel in de knop zat en komt eruit dat hij wil scheiden.
Bizar dat je wereld dan ineens onder je voeten verdwijnt.
We hebben het goed voor elkaar in de zin van 2 mooie kinderen met aanhang, mooi huis en 2 honden. Gezondheid gaat goed.
En dan gebeurt je zoiets.
Heb moeite om hem los te laten, doet veel pijn en verdriet.
Hopelijk kom ik hier weer sterk uit, maar op dit moment zie ik dat nog niet.
Leef van dag tot dag.Hij wil er vaart achter zetten om te scheiden.
Het is net 6 weken dat we in deze rollercoaster zitten….
Snap niet wat hem dan gelukkiger gaat maken. Zo moeilijk om het te begrijpen.
En de antwoorden krijg ik niet echt. Maar probeer positief te blijven.

Wel goed dat ze alleen naar therapie gaat zou ze ook samen willen gaan om er samen uit te komen? Als ze dat wil zou ik dat meteen doen!

Hier een man die wil scheiden maar ik wil die ellende niet voor mijn kids . Maar helaas wil hij geen relatie therapie.

Nu gaat hij dan wel alleen eindelijk dus hoop echt dat de therapeut hem kan laten inzien dat er nog hoop
Is 😢

In mijn geval heb ik mijn man gevraagd om naar relatietherapie te gaan. Ik vroeg het al eerder waarop hij toen nee zei. Nu heb ik dan uiteindelijk een Ja gekregen en een afspraak gemaakt, maar de situatie is verergerd. Misschien een idee om zelf het voorstel te doen?

Jeetje klinkt alsof het mijn eigen man is, inmiddels weten wij beiden niet meer of we verder willen en kunnen, relatie therapeut heb ik ingeschakeld maar dat ziet hij niet zitten

Tja...

Op zich is het natuurlijk best bijzonder dat je man heeft voorgesteld dat jij binnen jullie relatie seks kunt hebben met een vriendje dat je erbij hebt.

Mooi dat hij - in ieder geval een tijd lang - met zijn handicap (impotentie) jou heeft willen ontzien.

Het is ook mooi dat jij hier zo van hebt kunnen genieten.

Blijkbaar is er nu een nieuwe situatie ontstaan, waarbij je man niet wil dat jij seks met een ander hebt, en jij eigenlijk wel seks wil met een ander.

De behoefte aan intimiteit is heel natuurlijk. Misschien kun je ook genieten van knuffelen met je man, zonder dat het tot seks hoeft te leiden.

En misschien kun je ook genieten van seks met jezelf, zonder dat je daarvoor een ander nodig hebt.

Mocht dat uiteindelijk niet genoeg voor je zijn, en wil je in een relatie zijn met een man zonder impotentie-problemen, dan weet je ook wat je moet doen...

Heb je al
Heel
Lang hetzelfde vriendje ? Misschien vind hij dat storend bang dat je meer als sex hebt met hem?

Of tijdelijk stoppen of met je man overleggen hoe dit op te lossen minder vaak .
Lijkt me voor hem ook moeilijk je hebt toch iets met iemand anders

Beste N,

In ieder geval mag je "vieren" dat het weer zo goed met je gaat. Je hebt een eigen plek en staat weer open voor nieuwe sociale contacten.

Misschien kun je exploreren of je weer leuk contact kunt hebben met V en de kinderen.

Daarnaast kun je jouw contact met J exploreren.

Het hoeft niet zwart-wit te zijn. Je kunt vanuit jouw eigen autonome vrijheid beide contacten exploreren om er achter te komen wat jij wilt.

Misschien kom je er dan achter dat met één van de twee contacten het fijner voelt om het platonisch te houden, terwijl het met het andere contact fijner voelt om een meer romantisch contact te hebben.

En als je op romantisch vlak verder wilt exploreren met een van de twee, dan kun je daarin ook eerlijk zijn naar V en J.

Ik wens je veel plezier op je exploratie-tocht.

Over de keuzes van je man heb je helaas weinig controle, over de ontzettend drukke woningmarkt natuurlijk ook niet. Je heb alleen controle over je eigen keuzes. Zo te horen zorgt de situatie voor veel stress en onrust.
Misschien zou een minder permanente oplossing perspectief brengen, zoals wat tijd zonder elkaar als dat mogelijk is? Of langzaam kijken voor een eigen plek en kijken of een LAT relatie oplossing zou kunnen bieden?

Het lijkt me een enorm zware situatie in ieder geval...
Als je het mij vraagt zou ik mijn eigen welzijn verkiezen boven alles, daar worden de mensen om mij heen uiteindelijk ook het meest mee geholpen.