Rouwverwerking - Lotgenotenverhalen

Beste Anoniem,

Dank je wel voor het schrijven van je bericht. Ik haal hier steun uit. Hoewel anders dan bij jullie gaat het in onze situatie om een vriend die mijn partner al 20 jaar heeft, en die ik minder lang kende, en een heel andere band mee heb.

Ik herken toch iets in je verhaal. Vooral dat je op een afstand betrokken ben en andere pijn en verdriet hebt. Maar die zijn er wel, de pijn en het verdriet. Ik merk daarnaast op dat ik mijn verdriet vooral in woorden wil uitdrukken en hij vooral zelf in zijn eigen hoofd verwerkt en soms meer drinkt dan nodig. Het is dan eenzaam vind ik.

Ik probeer om de verbinding dan maar in andere momenten te zien, de momenten van samen eten, of samen naar de vriendengroep gaan. Dat helpt wel iets, maar er is ook nog steeds verdriet.

Ik hoop dat ik het tijd kan geven. Verdriet hoort er nu bij. Ik hoop dat we elkaar later weer vinden. Maar dat kost op dit moment heel veel kracht om geduldig te blijven.

Ik herken wat hier boven staat geschreven. Hoewel ik geen partner heb begraven, heb ik wel groot liefdesverdriet gekend. Het was van mijn eerste echte relatie.

Ik kon dagen lang alleen maar huilen op bed, tot mijn ogen rood en pijnlijk waren. Mijn moeder vertelde dat ze die reactie kende van mijn tante toen zij haar man verloor.

Wat vind ik het prachtig zoals je het rouwen om je relatie bent aangegaan en zoals je het beschrijft als een proces waar tijd overheen gaat.

Ik zit nu in die situatie. Ik weet wat ik moet doen om staande te blijven, maar ik ben kapot. Ik ga iedere dag naar mijn werk, maar kan elk moment in huilen uitbarsten. Ik zie familie en enkele vriendinnen, maar voel alleen maar pijn. Op een terrasje ben ik gespannen en kan ik niet praten met degene die me probeert op te beuren hiermee. Ik val af, ook al doe ik mijn best goed te eten. Ik krijg het bijna niet door mijn keel. Ik heb twee kinderen, maar ben erg afwezig voor ze..
hoe lang hou je dit vol en wanneer gaat zoiets over...?

Heey Karin ,

Dit heeft niet te maken met het stiefmoeder zijn . Dit heeft mee te maken met het dat hij nog in zijn proces zit van het accepteren dat die ziek is. Dat die nog de tijd met zijn kinderen wil doorbrengen. Eigenlijk hij wilt niet voelen dat die nu op dit moment met zijn ziekte een last voor jouw is. Zo mijn advies is ga even met hem zitten of met zijn arts er over hebben zodat hij toch een plekje geeft over alles wat hij meemaakt.

Probeer het af te sluiten door een brief te schrijven. Je hoeft die niet eens te posten. Je doet het meer voor jezelf om alles van je af te schrijven wat je haar nog wilde zeggen. Daarna kan je de brief bewaren, versturen of ritueel verbranden, versnipperen en in de wind mee laten gaan.. Het gaat er om dat je een afscheidsritueel maakt.

Blijf je er dan nog mee zitten onderzoek dan eens samen met een therapeut waarom je het niet los kan laten. Wat je zo afhankelijk maakt van haar.