Overige relatieproblemen - Lotgenotenverhalen

Ik ben al 20 jaar gelukkig getrouwd nooit ruzie. Alleen sinds 2 jaar en vooral nu heeft mijn man problemen met mijn verleden. Ik ben zijn eerste vriendin met wie hij seksuele handelingen heeft verricht. Ik heb 3 bedpartners gehad in mijn hele leven inclusief mijn man. Wel heb ik in mijn puberteit met meerdere jongens gekust en met jongens seksuele contacten gehad op hand gebied. Echt niet elk weekend een ander. In die paar jaar tot mijn 18e want toen leerde ik mijn man kennen, ongeveer 10 maal. Is het terrecht dat mijn man mij nu zo behandeld? Waarom zouden wij dit kapot laten gaan door mijn en zijn verleden zo haaks op elkaar zijn. We zijn al 20 jaar gelukkig. Weet niet wat ik moet doen?

Ik weet het even niet meer...
Ik ben nu 26 jaar samen met mijn vrouw waarvan we 20 jaar getrouwd zijn.
Zij was mijn eerste liefde en kreeg van haar mijn eerste kus. Van het een kwam het ander en na 6 jaar zijn we getrouwd. We hebben 1 dochter van 17 en een trans dochter van 15 jaar. Mijn dochter van 17 jaar heeft het heel zwaar gehad rond haar 14 en is in een heel depressief geweest. We hebben daar met zijn allen ook therapie voor gehad. Wat mij toen opviel is dat mijn dochter echt naar mij toe trok en mij een boel vertelde. Ook tijdens therapie gaf ze mij wel een knuffel en wou ze mijn vrouw niet aanraken.
Nu zit onze trans dochter ook redelijk in de put. Ook hier zie ik weer dat ze met mij wel wil praten maar weer minder met mijn vrouw..
Mijn relatie met mijn vrouw is de laatste jaren ook al behoorlijk afgekoeld. Intiem zijn we nauwelijks en praten doen we amper. Toen er laatst een vragenlijst ingevuld moest worden wist ze niet eens wat ik precies doe op mijn werk.
Ik begin de laatste jaren erg te twijfelen aan onze relatie. Het kabbelt door maar hoogte punten zijn er niet. We leven onder 1 dak maar daar houdt het mee op. Nu ben ik sinds 2 maand hopeloos verliefd geraakt op een collega. Het is helaas niet wederzijds maar nu begin ik nog sterker te twijfelen.
Ik weet het gewoon niet meer...

Wat mij in therapie bewust is geworden gaat om het volgende.
Mijn probleem was dat ik niet echt neen kon zeggen en dan met name tegen vrouwen. Wat ik wel kon en kan is heel hard werken. Dit harde werken leidde ertoe dat ik wel in verbinding was met buiten, daar waar ik voor werkte (doelen, resultaten, limieten) toch niet in verbinding was met mij zelf.

Wat mijn vraag was toen ik (wij) in therapie ging was,  ik kon niet in verbinding komen met de ander en zeker niet met mensen die dichtbij mij stonden. Het leek wel een glazen plafond waar ik tegen aanbotste en hierdoor nog harder ging werken (lees: vluchten). 

Wat redelijk snel bleek was dat ik vrouwen wel kon pleasen, het hof maken, hun wilde redden, ja kon zeggen maar vooral geen Neen kon zeggen. Wat ook speelde, in een veilige liefdevolle verbinding kon in niet komen omdat ik merkte, ik had vaak of altijd het gevoel de ondergeschikte bij een vrouw te zijn.

Het gevolg was dat duurzame verbindingen niet mogelijk waren omdat ik in mijn temparament en karakter niet ondergeschikt kan zijn, althans niet op langere termijn. Mijn hart echt openen en mij overgeven was niet mogelijk en is voor een deel nog steeds niet mogelijk. 

Wat was er aan de hand, hiervoor dien ik even iets over mijn moeder te vertellen. Ik werd geboren als onechtelijk kind, in een katholieke omgeving, in een tijd dat eten en werk schaars was. Op late leeftijd heb ik pas ervaren dat mijn moeder ofwel, tijdens de zwangerschap in de steek gelaten, een leven lang van mijn biologische vader heeft gehouden. 

Deze, mijn biologische vader, heeft in zijn "carrière" bij veel vrouwen veel kinderen verwekt, ik ken mijn vader niet en ook de meeste van zijn kinderen niet. Om dit "netwerk" op te bouwen is hij voor veel vrouwen moeten vluchten en zodoende op veel plaatsen gekomen waardoor een gelijkmatige spreiding van zijn kinderen over het hele land heeft plaats gevonden. 

Met geen van de kinderen heeft of wil hij contact. Op het moment dat ik hierover met mijn moeder kon praten was ik boven de 40, zolang was dit taboe instant gehouden. Wat bleek tijdens dit gesprek, mijn moeder liet zien, zonder dat ze het benoemde, nog altijd op haar manier van deze man hield. Ze wist precies wat hij in zijn bijna 90jarig leven had gedaan en waar hij was geweest. Voor mij op het moment dat ik dat zag een zeer ontroerend moment. 

Terug naar de therapie. Mijn moeder was dus diep in haar hart en ziel gewond door een man met een sterk karakter en weinig verantwoordelijkheid bewustzijn. Waarschijnlijk heeft ze toen iets besloten wat ze psychologisch gezien zelf nu nog niet weet. 

Wat zij had besloten was in psychologische zin "ik laat mij nooit meer door een man kwetsen". Vervolgens heet ze een man gezocht die voor haar en mij kon zorgen maar die wel in relatie geen positie had cq geen partij voor haar was. Zij was de regisseur en zij bepaalde. Vervolgens kreeg ze nog twee zonen, verwekt door mijn stiefvader, deze zonen moesten onder hetzelfde regime vallen dan ik en mijn stiefvader en dat was "mannen mogen geen gevaar voor haar vormen". 

Als je nooit meer door een man gekwetst wilt worden is het belangrijk dat mannen geen mannen zijn. Wat zij heeft gedaan is zonder dat ze het wist, alle mannen die haar konden kwetsen heeft gecastreerd. Ze mochten wel aardig en volgzaam zijn, dienstbaar aan de Koningin (hard werken) maar wat ze niet mochten was "man worden", immers die waren in haar psychologie gevaarlijk. 

Uiteraard zijn in mijn opvoeding nog een aantal andere sporen te volgen die hun invloed op mijn karakter hebben gehad maar dit wordt een beetje te uitgebreid. Het belangrijkste wat ik in therapie had gezien was, als het mij lukt een vrouw voor mij te winnen en ik daarmee in verbinding ga bestaat de kans dat ik wordt gecastreerd. 

Dus mijn niet Neen zeggen was het gevolg van "ik moet dienstbaar zijn aan vrouwen" en mijn niet in verbinding kunnen gaan kwam voort uit de angst dat ik in relatie werd gecastreerd.
 
Dit is iets wat in mijn psychologie van invloed was op hoe ik in de wereld stond.

 
Inmiddels kan ik neen zeggen en ook mijn man staan :-).

Hallo!

Een lastige situatie hier.

Mijn vriendin heeft mentale stoornissen. Hierdoor is het lastig voor haar om stabiliteit in haar leven te krijgen. Ze neemt hier medicatie voor. Ze zit zonder werk, zit in de bijstand, maar doet doet zelf weinig tot niets om iets te zoeken. Ze heeft ideeën, maar actie ondernemen komt er nooit van.

Ze is ook een erg lui persoon. Wordt wakker vlak voor lunchtijd, dan gaat ze direct gamen tot een uur of 3/4 in de middag, om daarna 'productief' te zijn, door naar nieuwe meubelen etc. online te zoeken.

Zelf ben ik fulltime aan het werk en ik zou heel erg graag naar kantoor willen, maar doordat mijn vriendin zo lui is, moet ik alles in het huishouden opvangen (de was, boodschappen, afwas, etc., koken doet mijn vriendin wel (zo nu en dan)). Hierdoor kies ik er bewust voor, om altijd vanuit huis te werken. Zodat ik uiteindelijk gewoon op tijd het eten op tafel kan zetten, en nog iets van relax tijd kan maken. Gelukkig laat mijn werk dit toe, qua taken.

In bed lijd ik er ook onder. Ik heb nooit meer zin in seks, voel een constante flow voor stress, en wat ik overdag zie, wind mij simpelweg niet op. Wanneer mijn vriendin haar shirt omhoog trekt, denkt zij dat dit direct al voldoende is om mij genoeg opgewonden te maken.

Elke keer wanneer ik haar op de hele situatie aanspreek, schiet ze in tranen. Dit snap ik volledig, omdat het tegenwoordig moeilijk is (ze heeft geen verdere diploma's, dus solliciteren naar iets wat ze echt leuk vindt, zit er voorlopig niet in. Ze is niet in staat om het werk te doen dat haar bijstand adviseert (schoonmaak, pompstation, dit soort werk). Ze geeft dan aan dat ze er niks aan kan doen.

Ik ben zelf een erg zachtaardig persoon. Wanneer ik haar op alles aanspreek, voel ik me dan ook ontzettend schuldig, want ik snap haar situatie.

Het is echter de luiheid, die mij zo woest maakt. Elke keer spreek ik haar er weer op aan. Dan is ze 1-2 dagen erg actief bezig met opruimen, en dan kakt het weer in.

Ik ben erg geneigd om de relatie hierdoor te verbreken. Maar omdat ze verder een ontzettend lief persoon is, en echt voor anderen weet te zorgen, en omdat ik natuurlijk erg veel van haar houd, geef ik de relatie altijd weer een nieuwe kans.

Heeft iemand misschien tips en advies voor mij? En wat zouden jullie doen, in mijn situatie?

Bedankt voor het lezen, en een erg fijne dag gewenst! <3

J

Hallo, ik ben echt nieuw hier, ik ben een vrouw van 48 jaar, 26 jaar gehuwd en mama van 3 kinderen( 23-19-12 jaar), het gaat hier echt niet goed, al 27 jaar is mijn man depressief met ups en veel downs, hij is nu de 2de keer opgenomen in die 26 jaar...ik red het echt niet meer, mijn leven staat on hold, hij si daar niet graag (op de A dienst van een algemeen ziekenhuis), de psychiater heeft dat beslist, voor mij kon het ook niet meer...mijn kinderen en ikzelf hebben er heel veel last van, we moeten stil zijn in huis, want hij kan er niet tegen, we gaan niet weg, pff, ik heb het echt lastig om al 27 aar gevangen te zitten in een leven die ik anders zie, ik ben sociaal, vriendelijk, empatisch, en we verschillen zo erg van elkaar... ik heb er nu ook meer last van, mijn kinderen worden groter, ik ben zelf als vrouw ook meer beginnen openbloeien, ik heb 2 toffe jobs, ik krijg echt waardering op mijn jobs, maar hier thuis.......

Moeke van 3

Ik heb sinds 12 jaar een relatie met mijn vriend. Ik ben nu 41 en hij 49.jaar geleden had hij een ongeluk waardoor zijn linkerarm volledig verlamt is en chronische zenuwpijnen bij heeft. Gedurende die 8 jaar heb ik hem geholpen zoveel ik kan maar het begint op te geraken. Gedurende die 8 jaar is hij een heel ander persoon geworden. Hij gaat niet meer buiten . ( hij beschikt over een aangepaste auto) Vrienden of familie komen niet meer langs. Ook mijn vrienden groep heb ik verloren door hem. Hij is volledig geïsoleerd. Ik moet altijd en overal alleen naar toe. Als hij dan mee is naar mijn familie of er komt een vriend en hij begint over zijn Beperking en gevolgen ervan schakelen de meeste mensen over naar een onderwerp want hij kan er niet over stoppen. Ook over zijn financiële situatie is hij altijd mee bezig. Soms denk ik dat ik alleen nog goed ben om hem te steunen hierin. Sex is reeds 4 jaar niets meer.
Al bij al heb ik respect voor hem en is er wel liefde en vriendschap aanwezig maar is dit nog genoeg ? Ik wil hem niet kwetsen.

Ik weet het niet meer..
Een jaar geleden nam mijn partner alweer eens ontslag op z'n job nadat hij een nieuwe uitdaging had gevonden. We zijn 6 jaar samen en in die 6 jaar heeft hij al een meerdere jobs gehad,
Ik was hier toen al wat zenuwachtig over.. En zeker omdat wij net een huis hadden gekocht.

Eenmaal begonnen op z'n nieuwe job merkte ik al snel dat hij niet gelukkig was met z'n keuze. Hij veranderde hierdoor, was veel ziek
, negatief en altijd chagrijnig.
Ik kreeg hier veel stress door en voelde mij niet meer goed in m'n vel. Ik dacht elke dag ohnee wat zal het vandaag weer zijn als hij thuis komt. Ik was echt ongelukkig in die periode.

Na enkele maanden besloot hij ook om daar te stoppen waardoor hij werkloos werd. In mijn hoofd neem je beter ontslag na het vinden van een nieuwe job, maar dat deed hij niet.. Ik kreeg hierdoor nog meer stress, want zelf ben ik een carrière vrouw met een hoge functie en is mijn job zeer belangrijk voor mij!

Ik werd boos van de gedachte dat hij thuis zat te niksen... In mijn ogen leek dit toch zo. Ik vond dit zo onaantrekkelijk en dit werkte ook op ons seksleven.
Na een kleine maand werkloos vond hij een nieuwe job. Het ging weer enkele maanden beter met hem, met mij, met onze relatie. Hij was echt gelukkig.. Tot nu... Op zijn nieuwe job zijn ze niet tevreden over hem en zullen ze de samenwerking stoppen.

Ik word hier zo verdrietig en boos van en ben het stilletjes aan beu... Hij heeft mij echt het gevoel niet graag te werken. Ik dacht even om terug bij mijn ouders te gaan wonen, maar ik kan ook niet zonder hem... Dit is zo frustrerend!

Hallo allemaal,

Mijn vriend heeft mij een paar maanden geleden ter huwelijk gevraagd. Ik was natuurlijk erg enthousiast en ben begonnen met dingen regelen. Ik heb de locatie en fotograaf uitgezocht en heb ook heb ik vorige week mijn trouwjurk uitgekozen.
Mijn vriend geeft aan dat het hem niet zoveel uit maakt en dat hij de keuzes die ik maak ook allemaal best vindt. Nu hou ik ervan om dingen te regelen, maar ik vind het ook fijn als mijn partner moeite steekt in het uitzoeken van dingen voor onze bruiloft en dat het niet alleen vanuit mij moet komen. Alle dingen rondom de bruiloft heb ik geregeld, maar mijn vriend komt zelf met geen enkel idee of voorstel. Ook als ik hem vraag of hij ideeën heeft geeft hij aan dat het hem niet boeit. Morgen hebben we een kennismakingsgesprek gepland staan met de fotograaf. Alleen was mijn vriend dit even vergeten en had hij al iets anders ingepland. Hij vroeg mij of hij wel echt bij die afspraak moest zijn en of ik ook niet alleen kon gaan. Hier werd ik behoorlijk boos en verdrietig om. Mijn vriend verklaarde me voor gek en vindt dat ik me aanstel en geeft aan dat alles wat geregeld moet worden hem niet boeit. Van hem hoeft er niet per se een fotograaf te zijn, want hij kijkt toch nooit foto’s terug etc. Het voelt alsof ik degene ben die alle moeite steekt in onze bruiloft en hij alles maar een beetje laat gaan.
Als ik dit benoem dat ik dit vervelend vind, stel ik me aan/zal het wel weer aan mijn hormonen liggen etc. Is wat ik terug krijg.

Wat moet ik doen?

Ik ken een vrouw, al meer dan 15 jaar. En al meer dan 15 jaar gaat mijn hart kloppen voor haar. Elke keer weer komen we elkaar tegen. Per toeval. We hebben in onze pubertijd een relatie gehad. Na ruim jaren elkaar niet gesproken en gezien te hebben heeft ze me weer eens opgezocht. Dit keer online. We spraken af... in de zin van: laten we er een fijne vriendschap aan overhouden. Ze is echter getrouwd, met een vrouw. Haar vrouw weet niets van ons contact. En dat zal ze ook niet zo snel doen. Tijdens het afspreken knuffelt ze me enorm en geeft ze me zelfs een dikke zoen. Ze weet dondersgoed dat ik een zwak voor haar heb en dat ik zeker zal proberen er alles aan te doen dat ze voor mij zou kiezen. Echter, ik heb haar bezworen nooit een spelbreker te zijn in haar relatie. Die keuze moet ze zelf maken. Ik moet er niet aan denken dat ze mij verwijt dat ik haar huidige relatie gesloopt hebt. Maar ik weet niet om te gaan met deze situatie. Ze komt het liefst dagelijks bij me langs. Ze knuffelt, ze geeft me kusjes, en ja, ik vind het super. Maar wil meer. Ik zou kunnen willen zeggen dat ze mijn vriendin/vrouw ooit zal zijn. Ik merk dat ze ongelukkig is, dit zegt ze ook letterlijk. Maar ze zegt ook dat ze haar huidige leven zoals die nu is, niet kwijt wil. Wat moet ik hier nou mee? Wat is verstandig? Ik wil haar ook niet kwijt, ze betekend zoveel voor mij. Ik probeer zelf continu te denken, dit is alleen vriendschap. Maar ze gaat zelf wel erg ver voor zo'n situatie. En zo'n situatie ga ik natuurlijk niet 123 afwijzen. Begrijpt u?

Mijn vriend en ik zijn dik 2,5 jaar een koppel. Door onze kinderen zien we elkaar week-om-week wij vinden dat prima zo. De ene week gaat al onze aandacht naar onze kinderen, de andere week zijn we er volledig voor elkaar.

Mijn is de knapste man met wie ik ooit samen was. Hij staat ook hoog op de maatschappelijke ladder en zit er financieel dus warmpjes in.
Maar los van zijn knapheid en goede financiële status, is hij ook mijn beste vriend, mijn minnaar, ... Ik kon nooit geloven dat zo'n fijne relatie zelfs maar mogelijk was, dat zoiets kon bestaan. We kunnen echt over alles praten! Het voelt allemaal ontzettend goed!
Te mooi om waar te zijn?

Mijn vriend besteedt geld aan zijn uiterlijk. Hij is niet bang voor of vies van plastische ingrepen. Voor mij hoeft hij dat niet te doen, want ik vind hem echt goed zo. Maar hij wil dat doen voor zichzelf en daar steun ik hem dan in. Hij zegt regelmatig: "als je een kras op jouw auto hebt, laat je die toch ook wegwerken. Waarom zou je dat dan niet doen met mankementen aan je lichaam, die anderen kunnen zien." Hij heeft daar wel een punt natuurlijk, maar hij heeft er ook het geld voor.

Terwijl hij al 20 jaar gescheiden is en zijn zaakjes netjes op orde heeft, ben ik 5 jaar gescheiden. Ook al heb ik een goede job, ik verdien niet wat hij verdient. Het lukt mij om elke maand geld opzij te zetten en ik werk ook nog bij voor extraatjes. Ik heb een huis gekocht waar toch wel wat werk aan is en waar een aantal verborgen gebreken in zitten. Het kost mij nog veel geld om mijn huis verder in orde te maken.
Ik heb een dochter die spreekt over trouwen. Dat kost veel geld waarvoor ik maandelijks spaar. Ik heb ook nog een andere jongere dochter die ik op het einde van de rit evenveel wil geven als haar grote zus.
Tenslotte wil ik ook nog sparen voor onvoorziene grote kosten. Dus ook al spaar ik elke maand goed, er moet nog meer gespaard worden, de buffer moet aandikken. Ik denk heel goed na over elke uitgave die ik doe. Ik vergelijk de prijzen in de supermarkten, ik durf mezelf zaken te ontzeggen als ik ze niet echt nodig heb.
Ondanks dat mijn vriend ze goed verdient, sta ik erop om onze kosten te delen, want ik wil niet van hem profiteren.

Wat mijn uiterlijk betreft, mag ik er wel wezen. Ik heb maatje 34 en toch mooi gevormde borsten en een 'kont'. Ik word altijd jonger geschat dan ik ben. Als we uitgaan, krijg ik veel complimenten.

Nu zit ik met het volgende probleem: mijn vriend wil dat ik mijn gezicht laat 'bijwerken'. Ik heb namelijk wel wat rimpels gekregen (mede door de mondmaskers tijdens coronatijd) en ook mijn wangen beginnen een beetje door te hangen. Mijn vriend vergelijkt mij met een Lamborghini en zegt er dan bij dat ik mits wat 'aanpassingen' een Rolls-Royce zou kunnen zijn.

Eens in de paar maanden heeft mijn vriend dagen dat hij wat somber is. Hoewel wij alle dagen seks hebben, krijgt hij op zulke dagen geen erectie. Welke sensuele pogingen ik dan ook doe, niets helpt dan. We hebben daarover al verschillende gesprekken gehad en hij zegt dan dat het komt door mijn gezicht. Dat mijn rimpels hem teveel storen en dat hij niet kan begrijpen dat ik er nog niets aan gedaan heb, ondanks dat ik het op financieel vlak ook goed heb. Hij lijkt daarbij niet te snappen dat 'goed' voor mij niet hetzelfde is als 'goed' voor hem.

Ik weet dat hij gelijk heeft. Een facelift zou mij zoveel mooier maken! Maar momenteel kan ik het geld er niet aan geven. Ik heb nog belangrijke grote kosten die moeten gebeuren en ik kan niet zomaar even €2.000 uitgeven aan zoiets. Mede ook door de positieve reacties van mijn omgeving op mijn uiterlijk, is een facelift voor mij echt totaal niet prioritair. Misschien wel over een jaar of 3 maar zeker niet nu.

De hele situatie maakt mij onzeker en doet mij twijfelen aan mijn ogenschijnlijk perfecte relatie. Soms durf ik mijn vriend niet meer aan te kijken omdat ik mij lelijk vind of omdat ik denk dat hij mij lelijk vindt. Hoewel we geweldig diepgaande gesprekken kunnen voeren, vind ik hem op dit vlak erg oppervlakkig en grof. Het kwetst mij diep als hij die dingen zegt.

Dus dit vreet aan mij. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik overweeg hierdoor om een einde te maken aan onze relatie, maar onze relatie is op alle andere vlakken zo fijn! We zijn precies soulmates! Ik ben zo graag bij hem! Maak ik het uit enkel voor dit?

Wat moet ik doen? Hoe denken jullie hierover?

Toen ik 16 was heb ik mijn huidige vriend leren kennen. We zijn nu 7 jaar samen en wonen 2 jaar samen. We hebben het erg leuk samen en komen op veel vlakken overeen in wat we denken en willen.
Helaas heb ik al een tijdje dat het gevoel weg is. Ik voel me niet meer aangetrokken en op seksueel gebied loopt het ook erg stroef. Dit is mijn eerste serieuze relatie en ik heb altijd het gevoel dat ik iets mis, of niet weet wat ik mis. Iets in mij trekt altijd aan me om verder te kijken en te ontdekken. Heb hierdoor snel een opgesloten gevoel, ook al zijn we beide erg vrij in de relatie. Met familie, vrienden en ons huis is alles echt perfect wat het ook moeilijk maakt om uit elkaar te gaan. Soms heb ik het gevoel dat als we niet hadden samengewoond ik gemakkelijker bij hem weg zou kunnen omdat ik dit huisje niet graag wil opgeven en opnieuw wil beginnen.
We spreken er wel over, maar kunnen beide niet echt een oplossing bedenken. Hij heeft ook dat het gevoel echt veel minder is, maar hij ziet er minder het probleem van in en is blij met wat hij heeft. Ik heb hier wel meer problemen mee en weet echt niet goed wat ik moet doen..
Moeilijk om de situatie goed op te schrijven.

Ik heb twijfels over mijn relatie. Ik ben 13 jaar samen met mijn vriend. De laatste tijd komt het fysieke contact niet vanuit mij, maar vanuit hem. Terwijl lichamelijke aanraking wel een van mijn liefdestalen is. Daarnaast merk ik dat bemoeienis of suggesties vanuit mijn vriend mij irriteren. Hij heeft een duidelijke mening en geeft die ook. Alleen dit remt mijn persoonlijke ontwikkeling soms af. Het stoort. De laatste tijd denk ik erover na om een eigen plek te hebben zonder bemoeienis van niemand. Ik heb ook nooit op mijzelf gewoond, want ben gelijk gaan samenwonen. Was nooit een probleem alleen nu heb ik zo mijn twijfels.
Mijn gedachten gaan alle kanten op. Soms denk ik waarom kan ik niet tevreden zijn met wat ik heb. Mijn vriend is een goed persoon alleen de connectie loopt momenteel niet lekker. Ik voel veel boosheid. Aan de andere kant ben ik benieuwd naar het hebben van een eigen plek, maar dit voelt ook eng. Hoe kan ik het vertrouwen weer herstellen?
Wat ook nog een rol speelt is dat ik gevoelens heb gekregen voor iemand anders. Er mist waarschijnlijk iets in mijn relatie, waardoor ik deze gevoelens toe heb kunnen laten. Voel mij somber, omdat ik niet goed weet hoe ik verder moet en hoe ik hiermee moet omgaan. Ben benieuwd naar jullie reacties.

Haii allemaal,

Gezien ik met mijn struggels niet terecht kan binnen mijn eigen relatie ben ik benieuw naar meningen en tips van anderen. Waar ik uiteindelijk hopelijk weer wat mee verder kan.

Het begon drie jaar terug. Voor werk moeten mijn man en ik soms naar het buitenland en dit keer was ik aan de beurt. Voor een redelijk lange periode. Tijdens mijn afwezigheid ging het mijn inziens goed en daar spraken we elkaar geregeld over. Hoe fijn het is dat het goed gaat en hoe sterk we dan ook zijn.

Echter.. Toen ik terug kwam begon er iets aan me te knagen.. Ik kreeg een onderbuik gevoel. Gaat het echt wel goed? Ik vertrouw iets niet. Het gevoel wat ik ooit eerder heb gekregen toen een partner mij had bedrogen kwam naar boven. Dit omdat mijn partner ander gedrag vertoonde dan in de voorgaande jaren (we zijn inmiddels bijna 10jaar samen). En wat je liever niet wilt doen, maar ik toch heb gedaan.. Ik ging op onderzoek uit en doorzocht zijn telefoon en pc.

Ik kreeg paniek, ik had een hele hoop gevonden waar ik heel veel verdriet van kreeg. Voor mijn vertrek had hij een datingapp gedownload en profiel aangemaakt met 'open relatie'.
Tijdens mijn afwezigheid had hij een chatten met vreemden app gedownload.
Na mijn terugkomst had ik in die jaren die daarop volgde meerdere datingapps, chatten met vreemden apps, accounts en profielen gevonden.
Hij had daarnaast een app waar een hele hoop porno op voorbij kwam, een redelijk gezellige verwijderde foto van hem en een vrouw heb ik gevonden en een best wel vergaand gesprek met weer een andere vrouw heb ik gelezen. En hem betrapt met zichzelf en zijn porno terwijl ik stond te douchen.

Dit alles is niet achter elkaar gebeurd en beetje bij beetje heb ik hem er de afgelopen drie jaar mee geconfronteerd. Helaas is er geen ruimte voor verdriet van mij en geen ruimte om te bespreken waarom dit is gebeurd.
Het gesprek buigt zich iedere keer al snel naar; je controleert me en wantrouwt me en er is niks aan de hand, je haalt je van alles in je hoofd.
Want hij zegt; Ik ben nog nooit fysiek vreemd gegaan.

Zijn antwoorden op alles waar ik ben achter gekomen zijn:
- Het is niks, het waren grapjes met collega's we gingen toen even wat downloaden.
- Dat gesprek, ja dat is niks, maar kan me voorstellen als jij het zo leest dat het niet oke is, sorry daarvoor maar het is niks.
- Die foto, is niks, ik zag m de volgende dag op me telefoon en dacht al, dat is niet slim, die moet ik verwijderen.

Nu ik alle gebeurtenissen op papier heb gezet, wanneer wat heeft plaats gevonden, komt er nog meer verdriet naar boven.
Datingapps en profielen zijn aangemaakt tijdens onze vakantie of terwijl we samen thuis waren (dus niet met collega's).
En de iets te gezellige foto en gesprek zijn geweest terwijl hij in het buitenland was.

Mijn man heeft al meerdere geroepen dat hij van me wil scheiden omdat ik hem wantrouw en er geen reden is voor mij om hem te wantrouwen.
Ik controleer hem en dat zit hem zo diep dwars dat hij er niet meer tegen kan.
Een scheiding heb ik nu kunnen voorkomen om alle schuld op mij te nemen dat het niet netjes van mij is dat ik een speurhond ben binnen zijn prive telefoon en pc.

Maar het voelt oneerlijk en daarom wil ik in relatietherapie met hem, alleen je raad het al.. Hij wil niet. Want ik heb een wantrouwen probleem en hij heeft geen probleem. Ik mag nooit meer van hem praten over bovenstaande voorvallen want hij zegt naar eigen zeggen de waarheid en het is al besproken punt uit. Ik kan hem dus ook niet uitleggen dat mijn wantrouwen voorkomt uit de dingen die ik heb gezien en dat ik hem niet geloof en denk dat er meer achter zit.

Ik kan zelf zeggen dat ik vergevingsgezind ben maar wil wel graag een hele waarheid en kan niet doorgaan met een halve waarheid en een leugen. Zo voelt mijn situatie. Ik wil mijn man niet kwijt. Wil graag ontdekken waarom deze dingen zijn gebeurd. Waar het vandaan komt en hoe we het in de toekomst kunnen voorkomen.
Ik ben bereid om ook mijn blame in deze te nemen dat ik niet in zijn spullen had mogen kijken. En zou hem willen aanbieden om dat dan ook in de toekomst niet meer te willen doen als we hoofdstukken kunnen afsluiten en kunnen knallen op een verder eerlijk pad binnen onze relatie.

Ik voel mij nu alleen erg wanhopig in deze situatie, ik voel me online bedrogen en twijfel nu ook over fysiek bedrog. Het doet mij veel pijn en verdriet en praten hierover mag niet meer.
Ik weet dat ik een stap te ver ben gegaan met het doorzoeken van al deze gegevens maar ik denk ook dat mijn man te ver is gegaan in acties.

Ik ben erg benieuwd naar wat jullie vinden van zijn en mijn acties en wat jullie in deze zouden doen, eerlijke antwoorden. Mijn doel is nog om te vechten voor ons huwelijk en ik denk ook dat het nog kan. Middels therapie, dat lukt zo velen dus waarom ons niet.
Misschien hebben jullie tips om iemand zo ver te krijgen om in therapie te gaan? Op een voorzichtige manier, gezien mijn man keihard op de rem trapt nu.

Dank jullie wel alvast.

Ik leerde John kennen toen ik net, na een relatie van 8 jaar, gescheiden was. Wat was ik verliefd.. maar al bij de eerste keer zei hij; ik denk dat ik niet echt verliefd ben. Toch gingen we de relatie aan; ik werkte op een uur rijden van hem, hij heeft nog een kind van 8 jaar.

Veel ups en downs, ik was erg onzeker en wilde zo graag dat hij zei; schat, wat ben je mooi. In plaats daarvan kwamen er irritaties.

We gingen op vakanties samen, lekker met de caravan weg. Hij vond het prima maar ik wilde toch wel de omgeving zien... en dat vond hij maar niks.
En zo ging het maar.. ik onzeker, hij geirriteerd.
De sex was/is niet perfect... vaak hebben we niet eens sex met elkaar maar naast elkaar. Ook kikt hij stiekem porno en kijkt op sites zoals kinky.nl

Nu zijn we in deze fase; ik weet niet wat ik nu moet.
Ik ben bij hem ingetrokken en een huurwoning is te lang wachten...
Als hij dingen zegt zoals; als ik met jouw een uitje doe ( bijvoorbeeld naar het theater) dan voelt het erg gedwongen, dat wil ik niet. Of hij zegt; ja, ik heb geen hekel aan je hoor. Laatst met een ruzie zie hij ; tja of je nu blijft of gaat, maakt mij niks uit. en gisteren zei hij tegen een vriend; ja ja, ik heb wel een goed leven zo met ( naam kind) en Iris om me heen..

Tja.. is dit nu echte liefde? of....

Hoi allemaal, ik heb nog nooit eerder gebruik gemaakt van een forum, dus ik weet niet precies wat de bedoeling is, maar ik heb zoveel verdriet momenteel dat ik niet meer weet hoe nu verder. Mijn man en ik zijn 21 jaar samen, altijd ontzettend gelukkig geweest en we hielden zielsveel van elkaar. Bijna nooit ruzie, konden alles altijd bespreken en konden samen al genieten van 's avonds op de bank samen thee drinken en tv kijken. Nu bijna 3 maanden geleden kwam hij ineens met de mededeling dat we als broer en zus leefden en dat hij niet meer van me hield. Zo uit het niets, als donderslag bij heldere hemel. De volgende dag krabbelde hij echter iets terug en gaf aan te willen vechten voor ons. Sinds die tijd gaat het op en af qua gevoelens, soms geeft hij hoop, die echter ook altijd weer onderuit gehaald wordt. Soms denk ik: ik kap ermee, waarna ik vervolgens vreselijk moet huilen omdat dat eigenlijk niet is wat ik wil. Ik kom zelf inmiddels al bijna 2 maanden bij de POH GGZ, omdat ik volledig vastloopt. Mijn man komt sinds kort bij een coach, omdat hij geblokkeerd is door jeugdtrauma. Dit moet hij eerst verwerken, voordat wij samen aan de slag kunnen. Dat snap ik en dat vind ik ook logisch. Ik heb hem gezegd dat ik hem hierin zal steunen (want ik denk dat hij het nog best moeilijk kan krijgen), maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik ben zo moe, zo verdrietig en heb zoveel wisselende emoties, maar ik krijg heen steun van hem (ik denk dat hij dat momenteel niet kan). Ik huil sinds begin april al bijna dagelijks, ik slaap slecht (ondanks homeopathische slaaptabletten) en ik functioneer ook op mijn werk niet altijd even goed. Hoe kan ik omgaan met dat intense verdriet wat ik voel? Kan ik het maken om te zeggen dat hij de verwerking alleen moet doen, dat ik hem niet meer kan steunen daarin? Dat ik nu voor mezelf ga kiezen en voorlopig geen contact meer wil? Of ben ik dan slecht en egoïstisch? Ik hoor graag de mening van anderen. In elk geval dank dat ik mijn verhaal even kwijt kan.