Onzekerheid in relatie - Lotgenotenverhalen

Goede middag.
Ik heb mij aangemeld omdat ik behoefte had mijn verhaal even van mij af te schrijven. En wellicht wat tips /ervaringen te delen.

Ik woon nu 4.5 jaar samen met mijn vriend.
En opzich zijn we heel gelukkig hoor.
Huisje boompje beestje.
Maar ons sexleven... tjah.

Ik heb zo het gevoel dat we daarin kilometers bij elkaar vandaan liggen. Tuurlijk proberen we hier regelmatig over te praten/ een oplossing te zoeken. Maar we willen maar niet echt verder komen.
Naar mijn gevoel is het voor hem puur iets fysieks. Kom ff sex. Klaar. En over.

Bij mij komt er veel meer bij kijken. En hoe meer het misgaat hoe onzekerder ik word. En hierdoor blijft mijn zin in sex ook steeds vaker weg.

De spiraal waar we nu in zitten is dat hij wil. Tegen me aan komt humpen of zijn piemel in mijn gezicht zwaait. Heel romantisch natuurlijk. En als ik er ook maar een beetje op in ga is het top ze wil. Broek naar beneden en gaan met die banaan.

Op deze manier beleef ik er weinig plezier in. Doet zeer als ik nog niet klaar ervoor ben. En tegen de tijd dat ik in de mood begin te komen is hij al klaar en word ik beloond met een. Denk dat je ff naar de wc moet schat!

Dit resulteerd erin dat ik al zijn vormen van affectie af begin te weren. Want ik kan hem nog geen knuffel geven en hij verwacht sex te krijgen.

Probeer ik dit uit te leggen. Dat ik graag gewoon zou willen knuffelen etc. En dan maar eens zien of er sex van komt lijkt hij me simpelweg niet te begrijpen. Of is beledigd.

Ook gevraagd om meer voorspel. En dat doet hij idd een keer of wat dan wel. Maar binnen no time zitten we weer bij af. Ook durf ik tijdens de sex niet echt meer aan te geven wat ik wel of niet fijn vind. Want hij vat alles (ook in het normale leven) meteen op als kritiek. En dan is hij beledigd en is het over. 

Ik baal hier zo enorm van. Ik kon er vroeger zo van genieten met hem te vrijen knuffelen experimenteren.
En nu is het gewoon een "ding" geworden.

Ik irriteer me overal dood aan ondertussen. En dat is voor hem ook helemaal niet leuk natuurlijk.

Hij maakt heel veel flauwe sexgrapjes heel de dag door. En daar word ik nu gewoon spontaan stront sagereinig van omdat het mijn neus duwt op de hele onprettige situatie rond ons sexleven.

Zo ben voorlopig ff uit getypt.
Bvd ^^

 

Ik ben een man van 39, en ik dacht dat ik een gelukkige relatie had met mijn vriendin. Maar sinds we kinderen hebben is het contact tussen ons heel erg oppervlakkig geworden.

 

Onze kinderen zijn nu 1 en 3, en het lijkt wel of ze verliefd op de kinderen is en niet meer op mij, ik tel totaal niet meer mee in ons huishouden, behalve om het geld te verdienen en mee te helpen in het huishouden.

 

Als ik erover being met haar dan zegt ze dat dat normaal is en hoort bij kinderen, die gaan nu voor onze relatie. Ik ben het daar niet mee eens, maar hoe kan ik haar overtuigen?

Mijn vriendin en ik wonen al zes jaar samen. Zij houdt ontzettend veel van me en doet werkelijk alles voor me. Wat dat betreft zou ik een heel gelukkige man moeten zijn.
In mijn optiek doen we veel te veel samen en verstik ik compleet in deze relatie. Dit uit zich ondertussen ook in wat lijkt typische burn-out symptomen; opgejaagd gevoel, ongelukkig.
Mijn vriendin is 7 jaar ouder, ik 35 zij 42. Dit heeft me altijd dwars gezeten ondanks onze goede band. Vaak hebben we hier ook opmerkingen over gekregen wat dit voor mij lastig maakt.
Dan droom ik er ook nog van om weer terug te gaan naar mijn simpele, heerlijke vrijgezellen leven dat ik had, terwijl ik haar dan zeker toch wel zou missen.

Het is voor mij onbrgrijpelijk dat ik de ontzettende hoeveelheid liefde die ik krijg, steeds moeizamer beantwoorden kan. Ik vraag me af hoe lang ik dit nog volhoudt

Hoi,

Even in het kort wie ben ik: ik ben 26 jaar. Altijd gepest geweest. verkracht op 14 jarige leeftijd. Relatie gehad van 4 jaar bedrogen geweest 12 keer. Volgende relatie 3 jaar weer bedrogen. Andere korte relaties, niet bedrogen maar wel beëindigd door zijn liefde voor een andere vrouw. Zelfmoord pogingen mislukt, anti depresiva, psycholoog.

Skip tijdlijn naar nu.

Ik ben al een lange tijd single geweest na dat ik bij de psycholoog gestopt ben, mezelf terug vinden en zelfvertrouwen kweken. Liefde had ik opgegeven, dus ik praat tegen iedereen hetzelfde op het werk. Echter is er een jonge die altijd boos of serieus kijkt in de andere ploeg, ik had wat schrik van hem dus ik zei nooit meer of minder dan wat ik moest zeggen over mijn machine. Het was eens een rot dag en hij kwam mij overnemen en begon mijn schouders te masseren en zei het is gedaan voor u ga maar naar huis ik los het wel op. En dat was het begin.

De vlinders waren begonnen toen we al twee weken vol continue aan het sms'en waren. We spraken af bij zijn thuis want hij voelde zich niet comfy om buiten zijn huis af te spreken. Die dag besloot hij mij een kans tegeven nadat hij via mijn fb account heeft kunnen zien dat het oud klasgenoot waar hij al4 jaar een crush op had blijkbaar 'famous' is met bikini foto's en honderden likes en comments van jongens.

Little did i know dat hij game verslaafd is.
1. Pokemon kaarten
2. Pokemon go
3. Playstation
4. Computer
5. Live streams
6. Eten
7. Ik, familie,...
Dat is zijn volgorde
Ik heb me erbij neergelegd dat ik niet eerste plaats ben. Maar sinds kort heeft hij nieuwe regels gegeven omdat hij zijn vrijheid mist.
1. Niet meer sms'en door de week (tenzij belangrijk)
2. Hem in het weekend laten doen (game,...) Dus in stilte mezelf bezig houden op zijn kamer of thuis blijven.
Zijn ouders zijn het ook beu hij doet niks van helpen in het huishouden. Zit continue op zijn kamer eet daar zelfs. Is verslaafd aan game en spendeerd veel geld aan pokemon kaarten, games,... Ze hoopte dat ik hem kon herop voeden in plaats daarvan heeft hij mij omgevormd tot hoorzame puppy iets wat ik vroeger nooit was want ik was altijd koppig en wou altijd mijn goesting hebben.

Nu ben ik continu bang omdat op alles wat ik zeg of doe hij geiiriteerd raakt door mij en dan mij 'emotioneel straft' door het uit willen maken of mij compleet negeren. Ik loop dus op eierschalen wat zohard opvalt door onze families die zelfs medelijden hebben met mij maar ze kunnen niks doen of zeggen of het weerkaatst op mij of hij word kwaad op hun mening.

Wat kan ik doen om zijn ogen open te doen. Tezien dat hij een goed meisje heeft dat alles doet wat hij wil (er zijn nog zoveel dingen gebeurd en wat ik deed voor hem dat ik niet alles hier kan opnoemen) . Hoe kan ik deze volwassen puber wakker laten worden en mij terug aandacht laten geven?

Ik zou nog zoveel willen type en zeggen en vertellen maar dan word het een boek denk ik

Alvast bedankt dat ik het mogt delen en voor de tips die je zou kunnen hebben voor me

Ik ben 7 jaar samen met mijn man, heel wat up en downs.tot fysiek geweld toe. Hij heeft ooit,bijna 3jaar geleden gestuurd met een andere vrouw en daar is het bij gebleven. Doordat is er heel wat ruzie ontstaan en mijn vertrouwen is helemaal weg.
Wij hebben dan gepraat etc., Samen een dochter van 3 jaar.
Ik voel mij heel heel onzeker, niet mooi genoeg meer, dik (ik heb maat38,dus niet overdreven dik wel een buikje na 2 zwangerschappen)
Als wij woorden hebben dan is hij verbaal heel sterk en alles is mijn fout en ik ben ziek in mijn hoofd.
Hij doet dingen thuis werken beide full-time, zijn samengesteld gezin, zorgt voor kinderen mee, als hij iets gaat drinken met vrienden is dit in een kroeg in de buurt en is hij altijd redelijk optijd en drinkt niet.
Grote deel van zijn vrienden zijn momenteel vrijgezel en gesprekken gaan grote deel alleen maar over hun avonturen, wat mij nog meer onzeker maakt zeker als ze dan samen op café gaan. Want die vrienden zijn alleen maar met vrouwen bezig.
Als ik dat tegen hem zeg zegt hij dat hij niks verkeerd doet, dat ik hem moet vertrouwen. Dat ik de enigste ben. Dat we samen onze dochter hebben en de rest van de kinderen er zijn.
Maar toch kan ik mij er niet overzetten en hem geloven. Ik wil dat zo graag en zo graag dat vertrouwen terug.

Ik had graag wat advies over wat ik zou kunnen doen. Ik kan nergens met m’n verhaal heen. Heb geen moeder/zus waar ik naar toe kan die ik 100% kan vertrouwen en de vriendschappen door Corona is een beetje erg bekoeld geraakt. Maar toch zou ik graag wat advies inwinnen over wat ik moet doen, of dat ik me aanstel.

Mijn man en ik zijn 16 jaar samen, 8 jaar getrouwd en 3 kindjes verder. Sinds een aantal weken merk ik verandering aan hem en dan niet bepaald op een positieve manier. Hij werkt als filiaalleider in een supermarkt en ik als verpleegkundige in een verzorgingshuis . Als m’n dienst erop zit dan ga ik boodschappen halen in zijn winkel. Als ie me ziet zwaait op z’n manier naar me alsof die wil zeggen ik wil niet zwaaien maar het moet maar. Ik krijg pas een kus op het moment als niemand in de buurt is.

Uiteraard heb ik hem daarop aangesproken met de vraag waarom?! Zijn antwoord ja er is Corona en het hoeft maar een klant te zien en dan hang ik! Wat een onzin vind ik het want voordat ie raar gedrag begon te vertonen was ie wel blij om mij te zien en gaf ie me gewoon een kus weliswaar met mondkapjes om. Maar toch, alles is beter dan z’n afwijzend gedrag!

Spreek ik hem erop aan moet ik maar niet zeuren. Zegt ie letterlijk.

Nog een voorbeeld. Hij werkt 60/80 uur de week ik werk 20 uur de week. Als we dan eens vrij zijn dan zou ik het op prijs stellen dat we als gezin iets leuks/gezelligs gaan doen. Wandelen in het bos, de kinderen kunnen dan lekker ravotten en wij kunnen onze sores van ons af laten glijden. Afijn, kinderen zijn verzorgd, ik ben me aan het verzorgen en hij zit op z’n vrije dag een cursus te volgen via de telefoon. Hij heeft geen werktelefoon en doet alles met z’n privé telefoon. Kinderen zijn nou eenmaal kinderen en je kunt niet van ze verwachten dat ze als een porseleinen pop op bed blijven zitten, omdat papa een cursus moet volgen. Dus de kinderen krijgen de huid vol gescholden omdat hij z’n cursus niet kan doen! Waarop ik zei, doe die cursus dan als ze straks in bed leggen heb je daar ook geen last van! Ik kreeg een sneer met de mededeling dat hij z’n cursus deed wanneer het hem uitkwam, waarop ik zei dan moet je niet zeiken als de kinderen er door heen kwaken. Inmiddels was ook ik klaar met verzorgen. We (de kinderen en ik) hadden ons verheugd op een dagje bos dus ik vraag aan hem ga je mee? Ja zegt die. Ik zei dan ga je verzorgen, douche, tanden poetsen, haren maken. Neu zei die waarom.

Hij doet compleet geen moeite voor mij maar als z’n werk om de hoek komt kijken dan kan ineens alles. Dan is die tot in de puntjes verzorgd. Is ie de gezelligheid zelve. En hier krijg ik hem niet van de bank af, wisselt ie nog geen 1 woord met me. Doet geen moeite. Is continu met z’n telefoon bezig. Intiem is ook een vies woord. Als ik hem daarom aanspreek begint ie met schelden en te flippen. En moet ik maar niet zeuren en in relatietherapie wilt ie niet dat zijn volgens hem kwakzalvers die over de rug van kwetsbare stellen geld verdiend.

Ben ik nu paranoia aan het worden, moet ik me niet aanstellen, moet ik van hem scheiden? Ik weet het niet meer!

Hopelijk kunnen jullie me wat advies geven
Alvast bedankt.

Hallo, ik wil graag mijn verhaal kwijt hopelijk lucht het mij op... Ik probeer er geen langdradig verhaal van te maken.

Wij zijn ruim 15 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd. Wij hebben 2 jonge kinderen van 4 en 2 jaar oud. Onze relatie is, heel normaal, veranderd na de komst van de kinderen. En voor mijn gevoel nog meer na de komst van de tweede. Ik sta er geregeld alleen voor mbt de kinderen. Dat stoort mij enorm.

Mijn man is het hier niet mee eens... Het resultaat hiervan was/ is, dát mijn kinderen op de eerste plaats staan. Ik vind dat ik niet meer de aandacht krijg van mijn man zoals in het begin. De communicatie tussen ons verloopt slecht. Wij praten heus wel, maar niet over gevoelige dingen. Ik ben dan het type wat denkt laat maar.

Ik had een hele tijd het gevoel dat mijn man contact had met een andere vrouw, maar heb dat nooit kunnen bevestigen. Totdat ik de stoute schoenen aantrok en stiekem in zijn telefoon ging kijken. Daar trof ik foto's aan die een vrouw nooit zou willen zien van haar man.

Ik heb hem daar uiteindelijk mee geconfronteerd. Hij ontkende eerst uiteraard, maar nadat ik de foto's had laten zien moest hij wel bekennen. Wíj hebben er over gepraat, hij heeft "alleen maar" digitaal contact met haar gehad. Dat geloof ik ook wel.

Hij miste de intimiteit in onze relatie en in plaats van erover te praten... Ik was en ben er kapot van. Het vertrouwen is weg. Elke keer dat hij met zijn telefoon bezig is krijg ik weer een onbestemd gevoel. Hij zegt wel dat hij dit nooit meer zal doen en ergens geloof ik hem wel, maar het blinde vertrouwen is gewoon weg.

Daarnaast is hij ook niet open over andere zaken wat maakt dat ik mij afvraag of hij mij nog wel leuk vindt. Of hij onze relatie nog wel leuk vindt. Of hij nog wel gelukkig is met mij. Ik ben er niet altijd mee bezig. Maar merk de laatste tijd dat het aan mij vreet.

Ik wordt steeds negatiever en ben niet zo vaak meer die gezellige meid. Al probeer ik dat voor de buitenwereld zoveel mogelijk te verbergen....

Ik voel me onzeker in mijn relatie. Ik ben soms bang dat mijn partner mij gaat verlaten, ook al is daar geen enkele reden voor. We zijn al jaren samen.

Toch voel ik mij onzeker, en vraag ik me af of ik nog wel leuk genoeg en aantrekkelijk genoeg ben.

Dag iedereen

Ik wil hier even mijn hart luchten, omdat ik het echt allemaal niet meer weet.

Mijn partner gedraagt zich zo afstandelijk, toont geen affectie meer en liefde voel ik helemaal niet meer. Om nog maar te zwijgen over seks.

Soms voel ik me ongemakkelijk in haar bijzijn, omdat ik merk dat ze niet weet wat ze kan vertellen en ook niet echt reageert op wat ik vertel. Precies of het interesseert haar niet wat ik vertel.

Ik twijfel zo hard aan onze relatie momenteel. Zelf probeer ik nog moeite te doen om te knuffelen, praten, begripvol te zijn,... Maar krijg meer en meer het gevoel dat alles van mijn kant komt. Ik sprak haar hier reeds over aan en dan is de reactie meestal "ik weet dat ik te weinig aandacht, appreciatie en liefde geef en dat ik hieraan moet werken". Hiermee is het gesprek dan ook afgelopen en krijg ik terug hoop dat ze het eindelijk beseft.

Helaas is niets minder waar, er verandert niks en alles blijft hetzelfde. Begrijp niet goed hoe dit kan, je bewust zijn van je fouten maar er niks aan veranderen. Dan is de enige conclusie die ik hieruit kan trekken: Ze vindt het de moeite niet meer waard om er energie in te steken.

En dan volgt de vraag die ik mezelf stel: wat stelt de relatie op deze manier nog voor... Waarom nog samenblijven op deze manier... Zij kan me steeds opnieuw overtuigen dat ze hieraan zal werken en dat ze nog steeds liefde voelt, ik vraag me enkel af waarom het niet zo aanvoelt voor mij, dat ze moeite wil doen?

Sinds een maand of 8 heb ik een relatie met een geweldige vrouw. Ikzelf ben 5 jaar geleden gescheiden (uit elkaar gegroeid) en heb 3 kinderen (15, 10 en 8) bij haar. Mijn huidige vriendin heeft 1 zoon van 12. Deze vrouw is wellicht mijn 2e echt grote liefde terwijl zij al meerdere relaties achter de rug heeft.

Na een paar maanden ben ik al bij haar ingetrokken en in het begin ging het erg goed echter het wilde weleens voorkomen dat er een schijnbaar klein incident enorme reacties bij mij teweeg kon brengen. Ik zocht direct het uiterste van het gesprek en was dan ook niet constructief.

Zij kan emotie en ratio goed scheiden en wilde niet mee gaan in mijn emotie en daardoor kreeg ik nog meer het gevoel dat zij niet met mij bezig was...

Een voorbeeld:
Als bijvoorbeeld tijdens een bordspel de naam van haar ex wordt genoemd door haar zoontje dan raakt met mij doordat ik dan denk dat het destijds met hem leuker was dan met mij... en sluit ik mij af en schijnbaar zijn dit soort denkbeelden aanleiding om mij of af te zonderen, af te sluiten of erger emotioneel te reageren.

ik probeer voor mijzelf te achterhalen waarom dit zo'n reactie oplevert en vooral hoe ik dit kan voorkomen... Wellicht heeft het met de vroege dood van mijn vader te maken gehad (3 dgn ziektebed) en de scheiding waar ik het gevoel had gefaald te hebben als mens, man en als vader.

Afgelopen weekend is het goed mis gegaan.... het liep zo op dat ik mijn spullen heb gepakt en ben weggegaan.. ik wil rust... rust in mijn leven en lichaam en wil niet meer zulke reacties...ik probeer mij zoveel mogelijk in te lezen, ontspanning te zoeken door veel buiten te sporten....

wat zou een handige stap voor mij zijn... ik zat zelf al te denken aan therapie met een psycholoog om mij dichter bij mijzelf te krijgen en meer balans en geluk met mijzelf te hervinden..

Is dit alles... wat er is?

Ik heb van buitenaf gezien een fantastische relatie. Ik heb een lieve vriendin. Ze ziet er goed uit. Ze houdt van me. We hebben allebei een goede baan.

Ik ken mezelf, door schade en schande, als een twijfelaar. Gras is vaak groener aan de overkant. Ik gebruik antidepressiva waardoor echte gevoelens van verliefdheid worden afgestompt en libido flink wordt geremd. In de 3 jaren dat ik mijn vriendin ken, heb ik nooit verliefdheid gevoeld. Wel een wil om samen met haar verder te gaan, maar ook met elke keer wel die twijfel: is dit het dan wel?

Ik ben telkens doorgegaan omdat ik dit van mezelf ken. Ook in de hoop dat de twijfel weg zou gaan en zou leiden tot een duidelijkere JA of NEE. Deze komt echter niet. Sinds ik opener ben geweest naar haar en mijn problemen heb gedeeld, is ze enorm onzeker geworden. Niet onbegrijpelijk, als je weet dat je partner zich nooit zeker voelt over jullie toekomst. De onzekerheid werkt echter averechts, want het leidt ertoe dat zij zich minder open opstelt.

Momenteel gaat het persoonlijk wat minder met me. Ik zou anders heel graag willen weten hoe mijn gevoelens zijn zonder de antidepressiva die alles afstompen. Zij voelt zich hierdoor echter enorm in de wachtkamer geplaatst. Ze krijgt het idee dat ik pas meer duidelijkheid kan geven over onze toekomst als ik weet hoe mijn gevoelens zijn zonder medicatie, terwijl ik nu nog niet klaar ben om ermee te stoppen.

Mijn huidige overheersende gevoel is: ik ben banger om de gevolgen van de afgebroken relatie, dan van het niet meer samen zijn met haar. Ik voel me een huichelaar als ik zeg 'ik hou van je', omdat de innerlijke drijfveer om dat uit te spreken volledig ontbreekt. Maar is dat nou mijn medicatie, of is dat mijn gebrek aan liefde voor haar?...

Ik sta op het punt mijn relatie te verbreken, maar we hebben ook een kind van 2 die ik niet in een moeilijke situatie wil brengen.
We hebben nu 5,5 jaar een relatie en drie jaar geleden heb ik hem geholpen met financiële problemen op te lossen. Toen ik zwanger was raakte hij zijn baan kwijt , en heeft hij een jaar thuis gezeten. En na een half jaar werken weer een hele tijd omdat hij dan tijd had voor zijn opleiding. Deze opleiding was nog geen dag per week, maar hij had liever een uitkering dan een baan voor de tussentijd. Deze periode heeft hij nog geen geld bij gedragen aan het huishouden, maar wel bracht hij ons kind naar de opvang als ik werkte, en kwam het huishouden en de zorg voor ons kind grotendeels op mij neer.
Hierover hebben we vaak ruzie gehad omdat het mij zwaar viel. Hij beloofde steeds beterschap als hij na de opleiding aan het werk was. Hij werkt sinds 4 maanden nu volledig.

Nu ben ik er 2 maanden geleden achter gekomen dat hij weer schulden heeft. Ook stond hij op datingapps geregistreerd, en had in app contact met een oude vriendin gezegd het niet erg te vinden als er wat zou gebeuren tussen hun en er dan geen spijt van te hebben . wat mij heel erg pijn deed.

Hij is onder mijn dwang aangemeld bij schuldsanering en hij zegt in te zien dat de dating apps en het gesprek niet was wat ik verdiende.

Toch weet ik niet of ik hem nog kan en wil vertrouwen. Geef ik te snel op?

Hoi
Ik voel mij super vaak onzeker in mijn relatie. Mijn vriendin struggelt al een hele tijd met Anorexia en heeft ook Autisme, daardoor kan zij soms hard zijn en kan ik niet alles tegen haar zeggen. Ik heb zelf ADHD en ik kan soms ook best vel uit de hoek naar haar reageren. Zodra ik stress heb dan slaat het op mijn keel en maag, ik krijg dan op geen enkele manier een hap of een slokje drinken weg. Het is vaker gebeurd dat ik daardoor dagen moet overslaan met eten en dus heel triggerend voor haar kan zijn.

Ik zeg het nooit tegen haar behalve als ik er echt mee struggel. Ik heb body dysmorphia oftewel dat is dat je je lichaam nooit kan zien hoe het echt is, je bent dik, je ene arm is groter dan de ander, waarom staat je rechterknie zo naar voor? het is net alsof je in zoon gekke spiegel kijkt alleen dan letterlijk elke spiegel. Ik ben nogsteeds niet blij met mijn lichaam en daardoor weet ik niet hoe ik mezelf volledig moet uiten. Ik ben vooral bang dat zij mij ziet hoe ik mij ziet, want dan begrijp ik niet waarom je naar mij kan kijken en aangetrokken tot mij kan voelen.

Ik ben eigenlijk vrijwel bang voor heel veel dingen. Ik en mijnn vriendin kunnen ook niet in een restaurant eten zonder dat ik begin te huilen of boos op mezelf wordt omdat het eten niet gaat, Ik ben bang om in het openbaar te eten want iedereen gaat naar me kijken en iedereen gaat zien dat ik of teveel of te weinig eet en daarop opmerkingen maken naar mij. (het zijn gedachtes). Ik ben daardoor super onzeker om samen met haar een dagje of avondje uit te gaan want we kunnen niks door mij. Dalijk gaat ze daardoor minder van mij houden. Ik weet niet echt hoe ik dit moet oplossen.

Bedankt voor het luisteren.

Hoi!
Ik moet even mijn verhaal kwijt! Sinds begin dit jaar heb ik voor het eerst sinds mijn scheiding 2 jaar geleden een nieuwe vriend. Daarvoor ben ik 17 jaar lang samen met mijn ex man geweest.

Mijn nieuwe vriend heeft een beste vriendin die hij al van jongs af aan kent. Hij spreekt haar bijna dagelijks en slaapt sowieso 1x in de week bij haar thuis op de bank. Ik weet dat er niks gebeurt want dat vertelde hij mij en vertrouw hem daar ook in. Alleen doet het veel met mij wanneer ik weer hoor dat hij is blijven slapen… Toch maakt het mij onzeker, onrustig en zoveel andere gevoelens! Ik wil hem niet beperken of iets dergelijks. Wij hebben beiden een flinke rugzak en ik denk ook dat ik verlatingsangst heb gekregen na de vorige relatie tussen mijn huwelijk en deze relatie in. Hier ga ik niet verder over uitweiden dat duurt te lang.

Ik heb al vaker gevraagd waarom daar slapen? Je woont zo dichtbij en ik heb altijd een plekje vrij in bed. Daar antwoord hij altijd op met: te moe, paar drankjes gehad oid.
Wie heeft voor mij de juiste tip of advies om hiermee om te leren gaan? Of de juiste benadering om hier over te praten maar dan op een duidelijke manier zonder claimend over te komen?

Ik ben trouwens een HSP wat het nog moeilijker maakt om al deze emoties te verwerken. Meestal uit zich dat in extreme vermoeidheid gevolgd door vele huilbuien😬
Start deze maand ook met PMT therapie wat mij moet gaan helpen om in mijzelf te gaan vertrouwen.

Groetjes een onzeker type…..

Beeld ik mij in dat mijn vriend te close is met zijn volwassen dochter?

Mijn vriend en ik zien elkaar om de andere week. We hebben allebei nog thuiswonende kinderen.
Hij heeft een volwassen dochter, pas afgestudeerd, op zoek naar werk en ze heeft nog nooit een vriendje gehad.

Ze zijn jarenlang enkel met hun tweetjes geweest. Daardoor hebben ze een nauwe band gekregen, waar ik ook respect voor heb. Ik wil absoluut nergens tussenkomen! Maar door sommige situaties vind ik dat ze tè close met elkaar omgaan en daar stel ik dan wel mijn vragen bij. Bijvoorbeeld:

- Zij heeft volledige toegang tot zijn bankrekening. Ze heeft daar een bankkaart van en kan ook zien wat er binnen en buiten gaat. Zij kent zijn loon, wat hij spaart, ... Alles! Het gevolg is dat als mijn vriend en ik naar een nachtclub gaan, ik die betaal omdat zijn dochter daar niets van mag weten. Ook 'delicatere' zaken, betaal ik. Hij haalt dan daarna cash geld af om mij zo terug te kunnen betalen.
Zou het niet logischer zijn als zij haar eigen bankrekening zou hebben waar hij maandelijks wat geld op stort?
Voor mijn gevoel is dit iets wat partners onder elkaar delen, maar niet vader en dochter. Of zie ik dat verkeerd??

- 2e voorbeeld: zijn dochter heeft volledige toegang tot zijn mailadres. Zij kent zijn wachtwoord. Ook hier weer: oppassen wat we naar elkaar sturen, voor persoonlijke zaken hebben we een geheim mailadres aangemaakt.

- 3e voorbeeld: dat ze dagelijks contact hebben, vind ik heel normaal en gun ik hen ook. Maar ze sturen elkaar de hele dag door berichten over elke scheet die ze bij wijze van spreken laten. Dan zitten wij gezellig samen voor de tv, en dan zitten zij berichten met elkaar te sturen.

- Voorbeeld 4: met mijn verjaardag waren ze bij mijn thuis op bezoek. Er was nog bezoek. Zijn dochter kende sommige bezoekers wel en sommige ook niet. We zaten buiten want het was mooi weer. Soms ging ik al eens naar binnen om iets te halen voor mijn gasten. Mijn vriend ging dan mee naar binnen om mij te helpen. Zijn dochter bleef dan niet even zitten, maar volgde hem op de voet. Ik heb mijn vriend die dag niets persoonlijk kunnen zeggen en hem niet eens een kus of knuffel kunnen geven, zonder dat zij daar met haar neus stond op te kijken.

Voorbeeld 5: mijn vriend en zijn dochter zijn cultureel goed onderlegd en huren al eens 'speciale' films, niet de doorsnee films die je op tv of in de cinema ziet. Laatst was er dan toch zo'n film op tv die zij eerder al eens gehuurd hadden. Mijn vriend zei dat het een goede film was, dus we lieten hem opstaan. Ik was heel benieuwd naar en geïnteresseerd in waar hij en zijn dochter zoal naar keken. De film was eigenlijk pure Japanse porno. Ze zat vol expliciete seksscènes tussen 2 vrouwen. Ik snap niet dat mijn vriend met zijn volwassen dochter naar zulke films kan kijken, ik snap niet dat hij ze niet had afgezet omdat het gênant werd. Ik geraakte helemaal overstuur van het feit dat hij met zijn volwassen dochter, die nog geen vriend heeft, naar zulke films kijkt en dat niet ongepast vindt. Voor mij was er dat echt compleet over.

Ben ik de boel aan het opblazen? Zie ik de dingen verkeerd? Zijn dit wel normale zaken die tussen een vader en zijn dochter spelen? Overdrijf ik? Voel ik het verkeerd aan??

Graag jullie mening hierover!!! Ik wil het in dit geval echt heel graag fout hebben!

Mijn vriendin en ik zijn al 10 jaar samen en hebben twee kinderen. Ik ben na de geboorte van de eerste heel erg in mijn hoofd teruggetrokken en heb nog weinig rust genomen waardoor het sexuele leven bijna volledig stil kwam te liggen. Ondanks smeekbeden van mijn vriendin lukte het mij slechts langzaam hier verbetering in te brengen. Door haar onzekerheid durfde ze niet met de vuist op tafel te slaan en te zeggen nu moet er iets gebeuren (therapie?) en anders is het over. Uiteindelijk heeft ze dit wel gedaan nadat ze verliefd werd op een ander.

We zijn een keer naar een therapeut geweest en mij vielen de schellen van de ogen. Ik heb veel verbeterd en ze ziet dat ook, maar ze had al direct na de eerste sessie gezegd dat het voor haar klaar was met de relatie. Hoewel we twee kinderen hebben, ze me nog steeds een leuke man vindt en ziet dat ik verander en dit kan vasthouden wil ze niet opnieuw proberen. Ze zegt met niet meer lichamelijk aantrekkelijk te vinden (haar lichaam klapte dicht toen we het weer eens probeerden te doen) en ze ziet geen toekomst meer samen, hoewel we een half jaar geleden nog huizen zochten.

Ik vraag me af of haar onzekerheid en angststoornis spreekt want mij lijkt het zo makkelijk te repareren en zo waardevol om nog te proberen met therapie?

Na 10 jaar alleen te zijn geweest afgezien van een paar kortstondige relaties, leerde ik de huidige vrouw in mijn leven kennen. De eerste paar maanden had ik erg veel moeite met aanpassen aan de relatie, daardoor besloot ik dat het beter was afstand te nemen omdat ik vond dat zij beter verdient. In de weken die volgden begon ik haar enorm te missen en heb ik weer contact gezocht.

De eerste avond is ze toen gebleven, de avond er na was er ineens een andere man, ook nog eens een buurman met wie ik op zeer goede voet stond. Al gauw liet ze merken spijt te hebben , en vroeg ze om een 2e kans. Die heb ik gegeven, en ook mijzelf gedwongen aan te passen om oude fouten niet te herhalen.

Na enige tijd bleek echter dat zij nog gevoelens had voor deze buurman, wat wederom voor een breuk zorgde. Ik voelde mij 2e keus. Sindsdien is de relatie verworden tot een knipperlicht relatie, waarin ik bijna niks meer nodig heb om te verbreken, maar na een poosje komt de spijt en het allesoverweldigende gevoel haar niet te kunnen en willen missen. We hebben weer dagelijks contact, waarin we oa zonder elkaar verwijten te maken elkaars en eigen zwakten bespreken. Bovendien heb ik het gevoel met mijn gedrag haar weer naar de bewuste buurman te duwen, en heeft ze, waar ik bij was, toenadering tot hem gezocht.

Ik krijg hier het gevoel van dat ze óf mij jaloers wil maken, óf hem als troost ziet voor onze moeizame relatie. Ze zoekt zelf ook het contact weer wat mij de indruk geeft dat ze het waard is voor te vechten, ik hou ook nog heel veel van haar wat niet te rijmen is met mijn wispelturigheid. Hopelijk is hier een oplossing voor, vooral ook omdat er 2 kinderen in betrokken zijn die ik hiermee ook verniel.

Hi,

We zijn 12,5 jaar getrouwd, en ruim 16 jaar bij elkaar.
De relatie heeft echt up & downs gehad maar toch zijn we doorgegaan en hebben 2 kids gekregen.
2 jaar terug wilde mijn vrouw me verlaten omdat mijn gedrag onacceptabel was (veelvuldig liegen en manipulatie), ik ging daarvoor in therapie en het ging goed. Dit jaar stortte ik in (zware burnout) en door Corona kreeg ik geen goede begeleiding meer en verviel in mijn oude patroon.

Dat ging 2 weken terug nogal erg mis, ik heb tegen mijn kind gelogen en haar voor mijn karretje gespannen om iets duidelijk te maken, daar schaam ik me voor.

Mijn vrouw heeft toen besloten dat onze relatie voorbij is, voor de kinderen en voor de financiën blijven we in dit huis wonen, niemand wil eigenlijk weg.

We slapen in aparte kamers en leven een beetje langs elkaar, er is geen ruzie of stemverheffing.
Ik heb het daar super moeilijk mee, ik hou zielsveel van haar en mis haar enorm.
Mijn nieuwe therapie begint in januari en ik hoop dat mijn problemen niet meer terug komen.
Het dringt elke ochtend tot me door dat ik haar kwijt ben...ik weet niet meer wat te doen. Het liefst zou ik 1% kans hebben dat het goed komt dan geen kansen maar ik weet het echt niet meer.

Ik schrijf mijn verhaal omdat ik gewoon even niet meer weet wat ik moet doen. Ik ben 14 getrouwd en al 22 jaar samen met mijn man. We hebben 1 kind. Ons sex’s leven is nooit echt super actief geweest maar wel goed. Althans dat dacht ik altijd.

Ik ben er jaren geleden erachter gekomen dat hij is vreemdgegaan. Hij heeft mij uiteindelijk alles verteld. We zijn toen in relatie therapie gegaan en uiteindelijk wilde hij van mij scheiden. Dit alles heeft mij echt kapot gemaakt, want hoe kan ik zonder de man waar ik zo ontzettend veel van hou. Ik heb zelfs mijn kinderwens voor een tweede kind laten varen. In voor en tegenspoed.

Halverwege de scheidingsprocedure is hij toch tot bezinning gekomen dat hij het toch nog een keer wil proberen. Het is hard werken en vooral het vertrouwen in hem weer terug te krijgen.

Dat kost tijd maar het lukt mij aardig. Met vlagen heb ik het wel moeilijk maar ik spreek mezelf toe. Nu kwam hij vorige week dat hij wilde praten. Hij heeft veel intresse in sm maar hij wil het niet bij mij doen omdat hij van mij houdt. Hij weet wat hij lekker vind omdat hij dit gedaan heeft bij de vrouw waar hij mee is vreemdgegaan. Wauw en bedankt dacht ik. Ik ben helemaal van slag maar ik wil wel tot een oplossing komen. Ik stelde voor dat wij het gaan proberen om het samen te doen. Dit was niet helemaal zijn bedoeling. Omdat hij denkt dat het niks voor mij is.

Ikzelf weet het niet maar er zijn altijd dingen die je uit kan proberen. Hij denkt dat ik hem aan het pleasen Ben. Ik snap dat hij dat denkt want pleasen doe ik vaker. Ik zit nu echt te bedenken wat de voordelen en nadelen zijn aan hem zijn gang te laten gaan met een onderdanige. Ik denk niet dat ik het trek. Ik hoop dat iemand mijn verhaal begrijpt. Ik ben niet zo’n schrijver ik praat liever. Ik kan hier niet met mijn vrienden over hebben omdat ik niet wil dat ze hem anders aankijken. En ja ik denk nu zelf aan scheiden. Al kan ik dat ons kind niet aandoen. Het gaat eindelijk beter met hem. Mijn hoofd stroomt over.

Hallo

Ik heb nu 2 jaar een nieuwe relatie.. voor mijn huidige relatie ben ik getrouwd geweest en uit dat huwelijk heb ik 3 kinderen ik ben nu bijna 5 jaar geleden gescheiden van mijn ex partner de reden daar voor was ontrouw. Daardoor ben ik erg onzeker geworden en dat begin nu weer terug tekomen..

Ik ben heel erg gesteld op me vriend en als hij zich terug trek vind ik het maar niks.. Ik vraag hem regelmatig naar hoe hij zich voelt en of er iets is maar zijn antwoord is dan.. Ik heb last van mijn rug (hij heeft ook een slechte rug ge wervel door ongeval) of hij is moe van ut werken . En dan zegt hij het ligt niet aan jou.

Maak je geen zorgen. Maar dat doe ik wel... zoenen doen we niet. Een kus wel sex word minder als ik het Het eerste stapje daar in niet zet gebeurt er helemaal niks.

Ik heb hem als is gevraagt of hij zoenen niet leuk vind maar dan zegt hij dat hij dat wel lekker vind.. Dus als ik wil zoenen of zeg ik heb daar zin in dan krijg ik het antwoord dat moet spontaan gaan 🙄
Wat ik nu moet doen ik weet ut niet. Ik hou veel van deze man maar ik wil niet weer gekwetst worden.

Ik heb sinds een paar weken een vriend.we zien elkaar om de week in het weekend.dit ivm de afstand en de kinderen.het probleem is dat ik erg onzeker ben en bang ben daardoor alles te verpesten.smorgens apoen we even.hij heeft zijn werk.savonds even appen en soms niet als hij savonds wat te doen heeft.ik vraag me dan af hoe je zo iets op kunt bouwen als mijn enige houvast die weekenden zijn?

Als ik te lang niks hoor word ik boos,ga ik me dingen in mijn hoofd halen en ga ik vervelend doen,hem dingen voor de voeten gooien.het komt ook omdat ik hem nog niet lang ken en niet weet nig goed wat ik aan hem heb.als ik hem langer ken wn beter weet wat kk aan hem heb word dat wel minder maar nu ben ik bamg dat jk door mijn onzekerheid alles verpest.wat is normaal als je elkaar net kent? Hoe kan ik hier beter mee omgaan?

Tuurlijk heb ik het er ook wel met hem over en hij zegt dat hij echt gek opme is en dat ik niet onzeker hief te xijn maar hoe vaak hij het ook zegt ik geloof het niet.dus hekp!

Hey,
Wij zijn 13 jaar samen, en hebben een geweldige dochter van 8jr. De laatste tijd slabakt het wat in onze intimiteit en sexleven, sleur zeg maar. Ook wat te wijten aan een slopende IVF-procedure om onze kinderwens in te vullen. Die sleur doet mijn echtgenote twijfelen of we wel verder moeten. Ik deel haar frustratie, maar twijfel niet en vindt dat we er iets moeten aan doen. We zijn eigenlijk op andere vlakken een sterk en complementair koppel.

We zijn niet de grootste praters, en ik wil haar ook niet onder druk zetten. Nu dacht ik om een brief te schrijven, waarin in vertel hoe ik het "probleem" zie, hoeveel ik van haar hou, en hoe onze toekomst er kan uitzien. Is dat een acceptabel idee om te doen of reageren sommigen daar verkeerd op? Ik heb geen ervaring met dit soort brieven. Ik vind het vooral een pure communicatievorm die me toelaat om de dingen duidelijk neer te schrijven.

Mijn vriend en ik zijn nu anderhalf jaar samen sinds kort een kindje maar ik merk dat er veel Veranderd ik zelf ben snel geïrriteerd en hij heeft alleen maar aandacht voor zich zelf werk en vrienden.
Er word dan gezegd hij moet het leren om ineens vader te zijn maar ik vind dat onzin.
hoe zit het dan met mij?

Wat doe of zie ik fout?

Is het raar dat ik wil dat hij meer met zijn gezin doet?

Is het raar dat ik me niet meer gelukkihg voel op deze manier?

We hebben in het begin veel problemen gehad waardoor het voor mij onveilig werd op straat maar nu kan ik niet eens normaal naar buiten want hij wil nie dat iemand de kleine ziet. Ik voel me daardoor nog meer opgesloten.

Laatste tijd is er in ons seksleven ook nie veel meer wat is er mis wat doe ik fout en hoe word ik weer gelukkig?

Door drukte van werk, kinderen en het feit dat ik een gevoels mens ben die niet goed is met communiceren loopt het al 2 jaar wat stroef in de relatie met mijn vrouw.

Wij zijn nu 23 jaar samen en hebben elkaar op jonge leeftijd ontmoet.

Nou is het zo dat mijn vrouw een paar weken geleden naar de sauna is geweest met een manlijke collega. Daar ben ik echt niet blij mee.

Het vervelendste is dat ze maandag ervoor zei dat ze ging werken en erna ging sporten.(ze is persenal trainer) op donderdag. De donderdag komt ze thuis en ruikt ze heerlijk waarop ik vraag waar ben je geweest want je ruikt zo lekker.

Zegt mijn vrouw, ik heb met mijn collega spontaan besloten naar de sauna te gaan. Ik kon er niet van slapen en heb in haar tel gekeken. Zo weet ik dat het maandag al besproken was.

De volgende avond ben ik erover begonnen maar had niet gezegd in haar telefoon gekeken te hebben.
De volgende ochtend waren deze berichten verwijderd. En heb toen gevraagd waarom dit verwijderd is.

Toen zei ze dat ze dit zo gedaan heeft om te kijken of ik nog wel om onze relatie geef. Hebben er goed over gepraat maar als ze nu een meeting heeft krijg ik er een knoop van in mijn buik.

Verder zegt ze vanochtend dat ze het beter vind gaan de laatste weken maar vanmiddag gaat ze naar een vriendin en schrijft ze haar ik wil ff praten want gaat niet goed in de relatie.

Ik ben het vertrouwen kwijt en weet ff niet wat ik moet en of kan doen.

Heb me in 42 jaar nog niet zo verdrietig gevoeld sls nu.

Dus ik hoop dat iemand me kan helpen.

Hallo,
Ik ben een Belgische mama van 2 kids en ik ben 32 jaar oud. Ik ben al 11 jaar samen met mijn man en dit jaar vieren we ons 6 huwelijks verjaardag. We hebben een heel goede relatie maar op intimiteit zijn we een richting ingeslagen die mij aan alles doet twijfelen.

Lang verhaal kort; op het werk heb ik een mannelijke collega die nogal met mij flirt. Hij heeft me ook al een paar keer uitgenodigd voor een massage bij hem thuis waar ik uiteraard nooit ben op ingegaan. Thuis heb ik het mijn man ook meteen verteld, maar had een ander reactie verwacht. Hij vond dit toen net wel leuk en een tikkeltje spannend.

Sindsdien fantaseren we er soms over en doen we wel wat rollenspellen onder de lakens. In eerste instantie was dit voor mij ok, maar met de tijd die verstreek komt dit steeds vaker aan bod. Mijn man wou dat ik echt met mijn collega meeging en er echt ook een affaire zou mee beginnen.

Ondertussen ben ik met die man al een aantal keer naar bed geweest. Zelf heb ik geen gevoelens voor hem en is de sex ook niet fantastisch. Nu wil mijn man dat ik op tinder een profiel maak om met nog andere mannen te daten. Ik heb twijfels bij wat hij wil en begrijp het niet goed.

Hallo,
Na lang nadenken wil ik toch even mijn verhaal doen..
Ik & mijn vriend zijn bijna 3 jaar samen.
Samen hebben we een zoontje van 1 jaar & wordt ik terug mama in oktober.
Wij doen praktisch nooit dingen samen , eigenlijk nooit ook niet als gezin..
Elk weekend is hij weg met vrienden van vrijdagavond tot zondagavond ….als ik hem daarover aanspreek dat ik hem mis… lacht hij me gewoon uit en krijg ik de opmerking ik ga een heel week werken in het weekend wil ik plezier..
Bij mij komt dit over dat hij dit absoluut niet met mij of zijn gezin wilt & dat kwetst enorm…
Als dit zo blijft ben ik van plan om bij hem weg te gaan…als ik mijn gevoelens uit lacht hij me toch uit dus Wrm zou ik nog moeite doen?

Sinds een half jaar heb ik een relatie met mijn vriend. We komen beiden uit een lange relatie, 15 en 20 jaar, en aan beide kanten zijn er kinderen in het spel.

We waren al een aantal jaren bevriend voordat we een relatie kregen. De eerste twee maanden relatie waren erg aftasten, nieuw. De twee maanden erna waren top! Kreeg hele lieve appjes, hij gebruikte bijna altijd koosnamen voor me zoals lieverd, lief, knapperd, babe. Hij had er al erg snel over samenwonen als het over een jaar nog goed zou gaan, hij zei als eerste dat hij van me houdt, stuurde me links met koophuizen, hij stelde me als eerste voor aan zijn ouders en zijn dochter. De verliefdheid kon niet op!!!!

Maar nu, nu krijg ik met moeite een appje terug ‘s avonds als ik iets stuur, geen koosnamen meer, geen lieve plaatjes, we zien elkaar om het weekend, wat voorheen ook wel elk weekend is geweest en dan ook om het weekend met de kinderen.

Ik snap er echt niks van!!! Is het omdat de dikste verliefdheid over is en het nu ‘gewoon goed is’ of heeft hij twijfels? Hij zei vorige week van niet, maar toch heb ik onrust in mn onderbuik.

Wat moet ik doen?? Het nog een keer benoemen, of afstand nemen? Afwachten of hij weer dichterbij komt?
Ben inmiddels een beetje radeloos….

Hallo iedereen,

Ik vorm samen met mijn man een nieuw samengesteld gezin. Wij zijn binnenkort 15 jaar samen en zijn 10 jaar getrouwd. Maar ik ben niet meer gelukkig. Er zijn dingen die ik in mijn ogen niet normaal vind. Ik weet niet of ik het misschien verkeerd interpreteer of is het toch echt niet normaal? Mijn man is altijd humeurig en bazig. Zowel naar mijn zonen als naar mij. Ik zeg hem vaak dat hij me zo niet hoeft te bevelen, dat ik geen kind ben. Dan zegt hij wel sorry maar de volgende keer doet hij het toch terug. Na al die jaren is het zover gekomen dat ik zelf geen beslissingen meer durf te nemen.

Is dit normaal? Soms denk ik dat dit komt door dat hij alles graag onder controle heeft. Maar hij is wel heel dominant naar mij toe en ik kan daar niet meer tegen. Ik wordt daar echt depressief van.