Onzekerheid in relatie - forum lotgenoten

Sinds een maand of 8 heb ik een relatie met een geweldige vrouw. Ikzelf ben 5 jaar geleden gescheiden (uit elkaar gegroeid) en heb 3 kinderen (15, 10 en 8) bij haar. Mijn huidige vriendin heeft 1 zoon van 12. Deze vrouw is wellicht mijn 2e echt grote liefde terwijl zij al meerdere relaties achter de rug heeft.

Na een paar maanden ben ik al bij haar ingetrokken en in het begin ging het erg goed echter het wilde weleens voorkomen dat er een schijnbaar klein incident enorme reacties bij mij teweeg kon brengen. Ik zocht direct het uiterste van het gesprek en was dan ook niet constructief.

Zij kan emotie en ratio goed scheiden en wilde niet mee gaan in mijn emotie en daardoor kreeg ik nog meer het gevoel dat zij niet met mij bezig was...

Een voorbeeld:
Als bijvoorbeeld tijdens een bordspel de naam van haar ex wordt genoemd door haar zoontje dan raakt met mij doordat ik dan denk dat het destijds met hem leuker was dan met mij... en sluit ik mij af en schijnbaar zijn dit soort denkbeelden aanleiding om mij of af te zonderen, af te sluiten of erger emotioneel te reageren.

ik probeer voor mijzelf te achterhalen waarom dit zo'n reactie oplevert en vooral hoe ik dit kan voorkomen... Wellicht heeft het met de vroege dood van mijn vader te maken gehad (3 dgn ziektebed) en de scheiding waar ik het gevoel had gefaald te hebben als mens, man en als vader.

Afgelopen weekend is het goed mis gegaan.... het liep zo op dat ik mijn spullen heb gepakt en ben weggegaan.. ik wil rust... rust in mijn leven en lichaam en wil niet meer zulke reacties...ik probeer mij zoveel mogelijk in te lezen, ontspanning te zoeken door veel buiten te sporten....

wat zou een handige stap voor mij zijn... ik zat zelf al te denken aan therapie met een psycholoog om mij dichter bij mijzelf te krijgen en meer balans en geluk met mijzelf te hervinden..

Hallo, ik wil graag mijn verhaal kwijt hopelijk lucht het mij op... Ik probeer er geen langdradig verhaal van te maken.

Wij zijn ruim 15 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd. Wij hebben 2 jonge kinderen van 4 en 2 jaar oud. Onze relatie is, heel normaal, veranderd na de komst van de kinderen. En voor mijn gevoel nog meer na de komst van de tweede. Ik sta er geregeld alleen voor mbt de kinderen. Dat stoort mij enorm.

Mijn man is het hier niet mee eens... Het resultaat hiervan was/ is, dát mijn kinderen op de eerste plaats staan. Ik vind dat ik niet meer de aandacht krijg van mijn man zoals in het begin. De communicatie tussen ons verloopt slecht. Wij praten heus wel, maar niet over gevoelige dingen. Ik ben dan het type wat denkt laat maar.

Ik had een hele tijd het gevoel dat mijn man contact had met een andere vrouw, maar heb dat nooit kunnen bevestigen. Totdat ik de stoute schoenen aantrok en stiekem in zijn telefoon ging kijken. Daar trof ik foto's aan die een vrouw nooit zou willen zien van haar man.

Ik heb hem daar uiteindelijk mee geconfronteerd. Hij ontkende eerst uiteraard, maar nadat ik de foto's had laten zien moest hij wel bekennen. Wíj hebben er over gepraat, hij heeft "alleen maar" digitaal contact met haar gehad. Dat geloof ik ook wel.

Hij miste de intimiteit in onze relatie en in plaats van erover te praten... Ik was en ben er kapot van. Het vertrouwen is weg. Elke keer dat hij met zijn telefoon bezig is krijg ik weer een onbestemd gevoel. Hij zegt wel dat hij dit nooit meer zal doen en ergens geloof ik hem wel, maar het blinde vertrouwen is gewoon weg.

Daarnaast is hij ook niet open over andere zaken wat maakt dat ik mij afvraag of hij mij nog wel leuk vindt. Of hij onze relatie nog wel leuk vindt. Of hij nog wel gelukkig is met mij. Ik ben er niet altijd mee bezig. Maar merk de laatste tijd dat het aan mij vreet.

Ik wordt steeds negatiever en ben niet zo vaak meer die gezellige meid. Al probeer ik dat voor de buitenwereld zoveel mogelijk te verbergen....

Mijn vriend en ik zijn nu anderhalf jaar samen sinds kort een kindje maar ik merk dat er veel Veranderd ik zelf ben snel geïrriteerd en hij heeft alleen maar aandacht voor zich zelf werk en vrienden.
Er word dan gezegd hij moet het leren om ineens vader te zijn maar ik vind dat onzin.
hoe zit het dan met mij?

Wat doe of zie ik fout?

Is het raar dat ik wil dat hij meer met zijn gezin doet?

Is het raar dat ik me niet meer gelukkihg voel op deze manier?

We hebben in het begin veel problemen gehad waardoor het voor mij onveilig werd op straat maar nu kan ik niet eens normaal naar buiten want hij wil nie dat iemand de kleine ziet. Ik voel me daardoor nog meer opgesloten.

Laatste tijd is er in ons seksleven ook nie veel meer wat is er mis wat doe ik fout en hoe word ik weer gelukkig?

Door drukte van werk, kinderen en het feit dat ik een gevoels mens ben die niet goed is met communiceren loopt het al 2 jaar wat stroef in de relatie met mijn vrouw.

Wij zijn nu 23 jaar samen en hebben elkaar op jonge leeftijd ontmoet.

Nou is het zo dat mijn vrouw een paar weken geleden naar de sauna is geweest met een manlijke collega. Daar ben ik echt niet blij mee.

Het vervelendste is dat ze maandag ervoor zei dat ze ging werken en erna ging sporten.(ze is persenal trainer) op donderdag. De donderdag komt ze thuis en ruikt ze heerlijk waarop ik vraag waar ben je geweest want je ruikt zo lekker.

Zegt mijn vrouw, ik heb met mijn collega spontaan besloten naar de sauna te gaan. Ik kon er niet van slapen en heb in haar tel gekeken. Zo weet ik dat het maandag al besproken was.

De volgende avond ben ik erover begonnen maar had niet gezegd in haar telefoon gekeken te hebben.
De volgende ochtend waren deze berichten verwijderd. En heb toen gevraagd waarom dit verwijderd is.

Toen zei ze dat ze dit zo gedaan heeft om te kijken of ik nog wel om onze relatie geef. Hebben er goed over gepraat maar als ze nu een meeting heeft krijg ik er een knoop van in mijn buik.

Verder zegt ze vanochtend dat ze het beter vind gaan de laatste weken maar vanmiddag gaat ze naar een vriendin en schrijft ze haar ik wil ff praten want gaat niet goed in de relatie.

Ik ben het vertrouwen kwijt en weet ff niet wat ik moet en of kan doen.

Heb me in 42 jaar nog niet zo verdrietig gevoeld sls nu.

Dus ik hoop dat iemand me kan helpen.

Ik voel me onzeker in mijn relatie. Ik ben soms bang dat mijn partner mij gaat verlaten, ook al is daar geen enkele reden voor. We zijn al jaren samen.

Toch voel ik mij onzeker, en vraag ik me af of ik nog wel leuk genoeg en aantrekkelijk genoeg ben.

Ik ben een man van 39, en ik dacht dat ik een gelukkige relatie had met mijn vriendin. Maar sinds we kinderen hebben is het contact tussen ons heel erg oppervlakkig geworden.

Onze kinderen zijn nu 1 en 3, en het lijkt wel of ze verliefd op de kinderen is en niet meer op mij, ik tel totaal niet meer mee in ons huishouden, behalve om het geld te verdienen en mee te helpen in het huishouden.

Als ik erover being met haar dan zegt ze dat dat normaal is en hoort bij kinderen, die gaan nu voor onze relatie. Ik ben het daar niet mee eens, maar hoe kan ik haar overtuigen?

Goede middag.
Ik heb mij aangemeld omdat ik behoefte had mijn verhaal even van mij af te schrijven. En wellicht wat tips /ervaringen te delen.

Ik woon nu 4.5 jaar samen met mijn vriend.
En opzich zijn we heel gelukkig hoor.
Huisje boompje beestje.
Maar ons sexleven... tjah.

Ik heb zo het gevoel dat we daarin kilometers bij elkaar vandaan liggen. Tuurlijk proberen we hier regelmatig over te praten/ een oplossing te zoeken. Maar we willen maar niet echt verder komen.
Naar mijn gevoel is het voor hem puur iets fysieks. Kom ff sex. Klaar. En over.

Bij mij komt er veel meer bij kijken. En hoe meer het misgaat hoe onzekerder ik word. En hierdoor blijft mijn zin in sex ook steeds vaker weg.

De spiraal waar we nu in zitten is dat hij wil. Tegen me aan komt humpen of zijn piemel in mijn gezicht zwaait. Heel romantisch natuurlijk. En als ik er ook maar een beetje op in ga is het top ze wil. Broek naar beneden en gaan met die banaan.

Op deze manier beleef ik er weinig plezier in. Doet zeer als ik nog niet klaar ervoor ben. En tegen de tijd dat ik in de mood begin te komen is hij al klaar en word ik beloond met een. Denk dat je ff naar de wc moet schat!

Dit resulteerd erin dat ik al zijn vormen van affectie af begin te weren. Want ik kan hem nog geen knuffel geven en hij verwacht sex te krijgen.

Probeer ik dit uit te leggen. Dat ik graag gewoon zou willen knuffelen etc. En dan maar eens zien of er sex van komt lijkt hij me simpelweg niet te begrijpen. Of is beledigd.

Ook gevraagd om meer voorspel. En dat doet hij idd een keer of wat dan wel. Maar binnen no time zitten we weer bij af. Ook durf ik tijdens de sex niet echt meer aan te geven wat ik wel of niet fijn vind. Want hij vat alles (ook in het normale leven) meteen op als kritiek. En dan is hij beledigd en is het over. 

Ik baal hier zo enorm van. Ik kon er vroeger zo van genieten met hem te vrijen knuffelen experimenteren.
En nu is het gewoon een "ding" geworden.

Ik irriteer me overal dood aan ondertussen. En dat is voor hem ook helemaal niet leuk natuurlijk.

Hij maakt heel veel flauwe sexgrapjes heel de dag door. En daar word ik nu gewoon spontaan stront sagereinig van omdat het mijn neus duwt op de hele onprettige situatie rond ons sexleven.

Zo ben voorlopig ff uit getypt.
Bvd ^^