Midlife-crisis - Lotgenotenverhalen

Hallo Jet,
super herkenbaar, wij waren jeugdliefdes en net niet 40 jaar samen. Het erge vind ik dat hij de communicatie tussen ons de schuld geeft en alle randverschijnselen helemaal niet meeneemt in deze ellende. Echt een kip en ei-verhaal. Maar ondertussen alle tekens van een midlife. En dat is niet best, want inderdaad, dat kan jaren duren. Ook bij ons is de bom geplaatst, alle 4 kinderen helemaal van streek, hij gelijk met zijn soulmate (ook gaan scheiden) samen gaan wonen en nergens besef van wat hij aan puinhoop achter laat.
Hoe moeten wij dan nu verder? Wie weet dat de lotgenoten daarin kunnen helpen.

Wie herkent dit nog?
Petra

Hoi Petra en Jet,

Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie is.
Mijn man wilde half november met me praten en vertelde toen dat hij onze relatie (na 16 jaar) wilde verbreken. Dat was geen praten, maar een mededeling.
In eerste instantie zei hij dat er geen ander was, maar omdat hij zo resoluut was (en dat normaal totaal niet is) geloofde ik dat niet. Hij vertelde dat hij wel iemand anders 'leuk' vond. Ik was in shock! Ik had de laatste weken ook wel door dat er iets veranderde, dat we langs elkaar heen leefden (en heb dat ook aangegeven, zonder reactie van zijn kant), maar dit heb ik nooit zien aankomen.
Achteraf realiseer ik me dat ik wel een aantal signalen gemist heb: intensief sporten, voedingssuplementen, gezonder eten, aandacht voor de vrouwen op zijn werk etc. Ik zat echter in een heftig medisch traject waar we samen (dacht ik) voor gekozen hadden, en had mijn energie nodig om overeind te blijven voor onze dochter. Nu kreeg ik het verwijt dat ik nooit iets wilde, dat onze relatie al jaren slecht was, dat hij zich geen man meer voelde, dat hij altijd de goedzak was die instemde (nee, lafbek, je durfde de confrontatie niet aan te gaan).
De volgende dag heb ik hem gevraagd of hij echt alles op wilde geven. We kwamen samen tot de conclusie dat relatietherapie een optie was. Ik heb het 's avonds nog bij hem gedubbelcheckt: "Ja, als ik dit niet zou willen had ik er niet mee ingestemd". Bijna 2 weken dacht ik dat het echt goed zou komen, hij heeft me, grofgezegd, platgeneukt. We hadden lol, en ik deed mijn uiterste best. Tot hij weer ging werken. Ik merkte dat er iets bij hem veranderde, hij sloot zich emotioneel weer af. 4 dagen heb ik dit voor lief genomen, maar toen trok ik het niet meer. Uiteindelijk kwam er uit dat hij die ander niet uit zijn hoofd kon zetten en dat zijn liefde voor mij over was. De avond ervoor hadden we nog seks gehad op de bank, voor hij naar zijn werk ging. Ik voelde me zo verraden! En het werd nog erger, want na een poosje trekken bleek hij gewoon al 3 maanden vreemd te gaan.
Woede, verdriet, verbijstering, wanhoop... ik voelde alles tegelijk. In de weken erna viel me op hoe emotioneel afgesloten hij was.
Hij praatte niet met zijn ouders, nauwelijks met zijn broer, en ook niet met mij. Hij praatte alleen op zijn werk, waar zo'n beetje al die meiden in scheiding liggen, en waar hij dus gesterkt werd in zijn ideeën. Zijn liefje werkt er ook.
Hij drinkt ineens witte wijn, terwijl hij nooit wijn dronk, tenzij er echt niets anders voorhanden was. Hij loopt weer op airmax, heeft zijn haar weer heel kort, en behoorlijk wat nieuwe kleding gekocht.
De witte wijn was voor mij echter de trigger om iets over de MLC op te gaan zoeken.
Ik herken hem niet meer, en hij wil de scheiding er zo snel mogelijk doorjagen (haast!).

Ik heb me er bij neergelegd, ik kan hem niet meer helpen. Ik heb wel mijn schoonmoeder (waar ik een hele goede band mee heb, nog steeds) gewaarschuwd dat er een moment kan komen waarop hij in een depressie schiet, omdat ik er dan niet meer ben om hem op te vangen en hij wel de vader van onze dochter is.

Dus ik ben benieuwd hoe het bij jullie verder verlopen is. Ik denk dat hij nu bijna 2 jaar die verborgen depressie heeft, maar het kan nog jaren duren voor die naar buiten komt, als hij dat al aan zichzelf gaat toegeven.

Groetjes!

Ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. De verhalen zijn zo herkenbaar en het is zo lastig om de juiste keus te maken. Wachten tot dit voorbij gaat of stoppen met deze strijd (duurt al 1,5 jaar).

We zijn ruim 7 jaar verder. Ik heb nog heel lang hoop gehad dat het toch nog goed zou komen maar uiteindelijk ben ik verder gegaan met mijn leven en heb opnieuw ander geluk gevonden. Het contact tussen mijn ex en mij is nog altijd erg goed. Hij is blij voor mij. Ik koester de hele mooie jaren die we hebben gehad en hoop oprecht dat hij ook het geluk in zichzelf terug vindt. Want zover is hij nog steeds niet. Het gaat op en neer. Gelukkig beseft hij dit nu ook en heeft hulp gezocht. Soms denk ik wel eens, had ik maar gewacht, wie weet maar ik besef ook dat het oer vertrouwen dat ik had er niet meer is. Mijn huidige partner is de liefste schat ter wereld maar er zal altijd een litteken blijven die nooit meer overgaat.

Verdrietig enerzijds, maar fijn dat je het geluk weer gevonden hebt!

NN, verdrietig is dat je in de situatie blijft hangen. Als ik terugkijk dan heb ik er geen spijt van en er is zeker geen sprake van verdriet. Het is jammer als het niet werkt, maar dan moet je kiezen voor jezelf en verder gaan. En ander brengt je geen geluk! Blijven wachten tot het voorbij gaat, is geen oplossing. Het is zonde van je tijd en je ontneemt jezelf misschien wel een kans op een beter leven.

Jet

Hoe is deze situatie nu ?

Check jou verhaal eens met de symptomen van "quiet borderline"

Niet blijven sukkelen, neem het initiatief en ga scheiden !! Dit kan dan twee kanten opgaan. Of hij gaat de juiste keuzes maken omdat je hem soort van dwingt door jou stelling, of het is over en weet je iig waar je aan toe bent. Je kan dan verder met je eigen leven. Groetjes, van een realist . .

Ik ben al bijna twee jaar bezig. Mjn man bedroog mij met andere vrouw na 29 jaa huwelijk, 34 jaa samen en twee kids van toen 11 en 16. Kids kwamen erachter en maand later ik toen ik zijn telefoon pakte(wat ik nooit deed maar nu voelde ik iets). Mijn wereld stortte in. Binnen een maand was zij de ware, hij hield van haar, nog nooit zo verliefd geweest. Heeft dat nooit voor mij gevoeld. Weinig tot niets boos geweest, wilde huwelijk redden maar vandaag zei hij dat hij voor gezin ging en dag erop was het allemmal gelogen. Zij heeft weinig contact met haar kinderen, is alcoliste en borderliner. Wij hadden een gezellig, liefdevol huwelijk. Hij was de teddybeer in de familie. Nu liegt en bedriegt hij. We zijn ondertussen gescheiden. Zoon wil hem nooit meer zien en heeft veel woede aanvallen. Dochter ziet hem wel maar vertik het om school op te pakken en snijd zichzelf. Mijn ex noemt het viool spelen. Ik twijfel steeds aan mijzelf, ben ik hier de gek, zie ik het verkeerd?. Soms spreken we af en dan praten we. Hij zegt dan, ik houd wel van je, maar zie geen toekomst meer met jouw. Hij wil garage ombouwen zodat hij dicht bij kinderen zit, maar laat soulmate niet los. Hij begrijp niet dat ik dat niet kan. Praten over ons huwelijk heeft geen zin. Therapie wilt hij niet. Hij wilt het graag simpel houden. En zegt dan: als je verliefd ben dan last je je gezin in de steek. Ik draai de klok niet meer terug. Hij neemt het mij ook kwalijk dat ik wel pijn/verdriet heb is niet goed voor de kinderen om een verdrietige moeder te zien. Hij projecteert ook veel op mij. Ik zou nooit mijzelf zijn geweest, hij mistte iets in ons huwelijk. Toch zegt hij dat hij terug kijkt op mooie jaren, maar het is nu eenmaal fout gelopen. Ik moet alles los laten en niet zo moeilijk doen. Maar zelf zegt hij mijn leven is voorbij. We hebben een heel leven samen gedeeld maar dat veegt hij aan de kant. Zijn soulmate weet alles en valt ons ook lastig. En dan zegt hij doodleuk, dat doe ik toch niet. Ik loop stuk op hem. We wonen niet meer samen en zijn gescheiden maar het los laten is moeilijk. Het is te abrubt en niet te begrijpen. Ik zit met twee jonge mensen thuis die het ook niet begrijpen. En als ik vertel over hun verdriet. Dan krijg ik te horen, ja maar daar kan ik niks aan doen. Jij moet niet de verdrietige moeder uit hangen. Familie en vrienden vinden dat ik hem moet los laten en snappen mijn frustraties niet. En mijn ex vinden ze nog steeds leuk. En hebben zelf medelijden met hem. Ik heb zeker goede dagen en pijn is nu minder als eerst, het is nu een stil verdriet achter mijn dikke masker geworden. Een eenzame strijd die maar voort duurt!

Lieve lieve Elly,
Waarom ging je niet meteen weg? Jij verdient iets beters dan dit! Deze man is verschrikkelijk! Ik snap dat je hem mist, maar je moet verder. Je bent een sterke onafhankelijke vrouw. Jij bent niet zomaar een suffe huisvrouw, jij bent Elly!
Sterkte! xx

O wat erg.
Mijn neef doet nu precies hetzelfde. En hij is ook in Nigeria.
Hoe is het bij u afgelopen? En heeft u wat kunnen ondernemen?

Beste Marijke,

Ik kan me voorstellen dat je het niet snapt. Het leest alsof jullie leuke dingen doen, reizen enzo. En toch heeft je man het over "meer in het leven dan dit".

Dat maakt mij wel heel nieuwsgierig weet je/weet hij wat voor 'meer' hij bedoeld? Meer vakantie? Meer leuke dingen? Of anders dan vakantie? Anders dan leuke dingen die jullie nu doen?

Misschien kun je daarover met hem in gesprek?

Warme groet,

Beste Marijke,

Ik herken dit helemaal. Mijn partner gaat ook steeds meer gekkere dingen doen. Hij wil dingen ontdekken die ik eigenlijk over de grens vind gaan. Ik heb nog geen goede ingang ontdekt om hier mee om te gaan. Mocht je nog tips hebben, lees ik het graag.

Al denk ik dat het bij ons ook wel een beetje komt doordat ik zelf te veel werk. Maar als ik dat toets dan zegt hij dat het dat niet is. Dus ik kom nog niet echt verder. Ik probeer maar vol te houden.

Een andere M

Wat zijn gekke dingen? Dingen die ineens anders gaan dan alle eerdere jaren? Waarom label je deze als gek? Omdat je zelf geen behoefte hebt aan anders.

Ik snap het goed als je jaren bij elkaar bent en de kinderen groot dat je genoeg hebt van het huisje, boompje, beestje gedoe. Ja, er is zoveel meer dan dat. Andere mensen, andere manier van leven, andere culturen, alles eens anders dan idd wachten en doorsukkelen.

Als de ene partner daar geen behoefte aan heeft, prima toch, laat elkaar dan lekker vrij, want daar komt namelijk echt vreemdgaan van als je maar vast blijft houden. Als de behoeften veranderen van elkaar, moet je elkaar ook respecteren. Het leven bestaat echt uit veel en veel meer dan familie verjaardagen en gezinsvakanties. Leef en laten leven.

Ik herken dit zo goed. .maak ook hetzelfde mee.
Hij woont nu ook alleen,.
Ik heb mij dat ook al afgevraagd. Wat ga ik er mee doen.? Is er nog hoop ? Hoelang wacht je op hem?
Ik weet dat het een soort depri of midlife crisis is .zelf ontkent hij alles en weigert hulp.

Geef mij tijd en ruimte maar hoelang geef je dat .?
Als je antwoorden vraagt weten ze het niet.

Ze willen gewoon alleen zijn maar weten niet voor hoelang?
Ze hebben niets bereikt in hun leven. ..voelen zich mislukt.
Gaan hun eigen weg. .gaan op date met vroegere vriendinnen..
Maar ziet ons nog graag.. vind het lastig voor ons.
Zit dit allemaal in hun zoektocht.? Of is het een uitvlucht om weg te zijn. .. .
Ik weet niet of je dit als koppel kan overleven. ? Waar trek je de lijn ? Ik heb al gelezen op forums dat het over verschillende jaren kan gaan. .

Ik snap je zo, zo herkenbaar. Nu 3,5 jaar verder. En hoe meer ik los laat hoe bozer hij wordt. Hel gaat nog steeds door. Het is het meest verschrikkelijke wat er is.

Heel veel sterkte,

Ja, herken ik. Hier wel een Volvo, een lederen jasje en een grote hond.

Geen minnares voor zover ik weet. Wel heeeeel veel ontkenning en continu een rotbui.

Ik heb zelf twee jaar geleden de knoop door gehakt. Al dat aantrekken en afstoten en ik die maar harder en harder ging lopen. Ik had er een dwang neurose van en dat na Corona.

Ik ben twee jaar verder nu en het bevalt. Al dat gedreuzel, dat negatieve en donkere heb ik achter me gelaten. Tuurlijk mis ik mijn partner nog altijd ookal is hij nu zichzelf niet en misschien nooit meer.

Ik ben zelf gaan leven, ik had ook die kans. Een ander huis, de kids wilde met mij mee en zijn nu groot genoeg om een nacht alleen te laten. Ik ben de dingen gaan doen die ik gemist had door al die jaren zorgen. Dat bevalt prima.

Hij is ook opgekrabbeld na 1,5 jaar door de hele en terug. Hij moet nog vreselijk veel schade herstellen 2 van de 3 kinderen is helemaal klaar met hem.

Ik ben tijdens zijn mlc nog 4 jaar gebleven. Dat heeft ons allemaal gesloopt. Het duurt eigenlijk al twee jaar. Het verdriet wordt minder. Iedereen heeft een nieuwe route en leven. Luister naar je gevoel. Uit elkaar gaan kan ook veel rust en een totaal ander perspectief bieden..

Ik heb geen tips, maar dit klinkt heel bekend... 18 jaar samen en 3 jonge kinderen, geen vuiltje aan de lucht. en opeens wil hij scheiden, hij heeft meer ruimte nodig en is zichzelf kwijt.
Wat ik ook zeg of doe, hij houdt vol dat hij zichzelf alleen kan vinden als we scheiden, dat hij binnen een relatie geen ruimte voor zichzelf kan maken.
Hij wil wel de kinderen blijven zien, maar wel maar de helft van de tijd, en in 'zijn' tijd wil hij nergens rekening mee hoeven houden, ook niet met de kinderen

Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Ik zit al anderhalf jaar in deze situatie. Constant zoeken naar verklaringen en strohalmen. Ik herken mijn man gewoon niet meer in zijn gedrag.

Waarom zou je 1,5 jaar in die shit moeten zitten! Zou hij hetzelfde hebben gedaan voor je? Niet waard!

Herkenbaar verhaal. Hier precies hetzelfde. Vreselijk!

Zo herkenbaar dit, nu 15 jaar verder en hij zoekt weer contact.

Hier nagenoeg hetzelfde verhaal. Bizar!

Herkenbaar !!
Volhouden of stoppen ?
Zou graag met een lotgenoot praten.

Zo herkenbaar
Hij zegt al 5 jaar ongelukkig te zijn en dat ik niet zie wat er mis loopt in onze relatie!
Hij is ook zichzelf niet meer en vlucht in zijn werk. Weet niet of hij iemand anders heeft op dit moment maar is al wel verliefd geweest op iemand anders! Maar heeft dit gespot nadat ik het te weten ben gekomen. Nu twijfels of hij wel of niet gelukkig met mij of zonder mij! Is zeer afstandelijk naar mij toe we leven naast elkaar! Jij ontkent dat er iets mis loopt met hem. Hij heeft al zeker geen midlifecrisis! Hulp gaan zoeken wil hij niet. Hoe lang hou je dit vol! We hebben mooi huis en 2 kinderen 13 en 17 jaar ! Wachten of doorgaan met mijn leven?

Hoe gaat het nu met je?

Hier bijna helemaal hetzelfde verhaal. Behalve dan de porno op internet en het me boos maken om dingen waar ik niets aan kan doen.
Zwemmen doe ik wel en fietsen ook. Het is goed om zulke dingen op te pakken. Al doe je het maar één keer per maand en alleen maar om je conditie op peil te houden. Dan komt de rest vanzelf ooit wel weer een keertje. Twee jaar na de dood van je vrouw is ook nog niet zo lang hoor. Reken maar minimaal vier jaar voordat het eindelijk een beetje slijt.

Je kan hem beter loslaten bij mij gaat het al 10 jaar zo ze willen gewoon een jongere vrouw ik ben 38 jaar getrouwd en al veel teveel gepikt van hem

Oh, dat klinkt bekend. Ik zit juist in dezelfde situatie. Ik vertouw hem ook niet meer... nu stel ik mij ook de vraag:
" Blijven of Scheiden?" . Ik ben ook geblokkeerd. Hij doet zoveel moeiten om het weer goed te maken , maar mijn vertrouwen is weg.

Ja hier hetzelfde meegemaakt.
Mijn vertrouwen is ook volledig weg.
Hij doet inderdaad zijn best ook maar toch wil ik mijn eigen leven starten met mijn kinderen

Ik zit in hetzelfde schuitje...... Ben mezelf helemaal kwijtgeraakt. Maar verslaving is een ziekte. En zo zie ik het ook. Maar vertrouwen is de basis van je relatie. Liegen over van alles en dan vooral als het over contact met vrouwen gaat.

Scheiding is al ingezet, bijna klaar en nu vraagt hij om nog een kans. De klap dat het bijna voorbij is, is als een mokerslag binnengekomen. Terwijl hij al gevoelens voor een ander heeft. Enorm lastig dit. Maar we gaan gesprekken voeren met een therapeut en zien daar wel wat eruit komt.

Nu de scheiding bijna rond is heeft hij spijt en wil hij een kans? En het liegen en bedriegen, denk je dat het spontaan stopt? Ik ben gescheiden van een man die 3 jaar aan het rommelen was en uiteindelijk heeft opgebiecht gevoelens voor een ander te hebben. We hadden een huwelijk van 8 jaar, waarin hij de helft van de tijd vreemd is gegaan.Toen de scheiding bijna rond was had hij zich bedacht. Ik heb uiteindelijk voor mezelf gekozen, ook voor mijn kinderen omdat ik niet de kans wou lopen om nog een keer bedrogen te worden. Hij is verder gegaan met de vrouw met wie hij was vreemdgegaan. Uiteindelijk hield die relatie niet langer dan 3 jaar, en is hij ook in die relatie vreemdgegaan. Nu is hij 47 en leeft een vrijgezelle leven. Inmiddels ben ik gelukkig hertrouwd en ik heb in mijn huidige relatie ingezien wat het echt betekent wanneer iemand van je houdt! Het liegen en bedriegen stop soms niet, het gaat eventjes goed maar dit soort mannen vervallen in hun oude gedrag. Het is geen verslaving, ik zie het als geen geweten hebben! En daarom is er geen sprake van spijt maar pure egoïsme en eigen belang. Een keer bedrogen worden is pijnlijk, stel je voor dat je opnieuw investeert en opnieuw bedrogen wordt, de pijn wat je dan zult ervaren is 10 x erger.

Herkenbaar

Herkenbaar!!!

Hij mag voor de kinderen ook zorgen. Zou ik zeggen. Kijken of hij het nog zo leuk vindt. Met zijn nieuwe vlam. Dan is de pret gauw over.

Ik wens je sterkte, kracht en wijsheid. Jullie hebben kinderen , dat maakt het extra lastig voor jou, maar ook voor hun. Ik heb niet de vooringenomenheid dat ik je ook maar enigzins advies kan geven, anders dan dat ik hoop dat je liefhebbende mensen om je heen hebt, die je kunnen dragen en helpen! Wellicht dat voor jou 1 op 1 gesprekken met een professional hulpverlener, de mogelijkheid biedt , om gedachten op een rij te kunnen zetten, zodat mogelijkheden zichtbaar worden die tot oplossingen kunnen leiden? Nogmaals sterkte, kracht en wijsheid!

Wat een nare situatie Agnes! Ik lees overal 'los laten/ruimte geven, maar wel verbinding houden'. Als dat lukt is het prachtig, maar ik heb wel ervaren dat je een hele dikke huid moet hebben en wanneer er ook nog een 3e in het spel is, vind ik het erg lastig worden.

Sterkte!!

Ik voel je pijn en leef zo met je mee. Je staat machteloos en het is zó oneerlijk. Een relatie heb je samen, moet je samen aan werken en, als het (onvermijdelijke) einde daar is, ook samen beëindigen.

Bedankt voor jouw reactie Sol, je hebt helemaal gelijk, dat is hoe je normaal gesproken in een relatie zou moeten staan, samen…

Beste Leonore,

Geen invloed en loslaten, zo herkenbaar... en ooooh zoooo moeilijk.
Nu ongeveer 6 maanden na het droppen van de bom op 04-11-2023.
Nog steeds kil, koud, emotieloos, brutaal en onbeleefd.
Moeilijk mee om te gaan.
Maar we zullen moeten, we hebben geen keuze...

Grtjs, Gert.