Midlife-crisis - forum lotgenoten

Mijn man en ik zijn bijna 30 jaar samen. Ik durf wel te zeggen dat wij een fantastisch huwelijk hadden. Wij werden gezien als het perfecte stel, en spraken dat zelf ook wel uit. We waren zo gelukkig met elkaar en samen oud worden was dan ook onze droom.

Het is nu 7 weken geleden dat hij met me wilde praten. Hij had een ander, voelde al heel lang niks meer voor mij. Hij wilde haar beter leren kennen en scheiden van mij. Zomaar! Ik heb dit nooit aan zien komen. Achteraf was hij de laatste maanden wel wat afstandelijk. Zijn gedachten waren bij die ander.

Het is niet uit te leggen hoeveel pijn dit doet. Ik lees veel over de mlc, om het een beetje te begrijpen. Zijn jeugd was moeilijk, en een paar jaar geleden raakte hij zijn baan kwijt. Ik besef nu dat de ellende voor hem toen is begonnen.

Extreem veel sporten, vreemde diëten, te veel drinken, drugs en nu verliefd op een ander. Allemaal vluchtgedrag. Zijn relatie met zijn soulmate heeft dan ook weinig kans van slagen. Ook zij ligt in scheiding. Hij zal hier alleen zelf achter moeten komen, ik sta machteloos aan de zijlijn.

Nadat hij de bom had gedropt hoopte hij dat ik woest zou zijn en hem de deur zou wijzen. Ik bleef echter kalm, geen idee hoe ik dat voor elkaar heb gekregen met al die heftige emoties. We hebben nog regelmatig contact, maar hij is wel heel duidelijk.

Hij wil haar beter leren kennen en alleen nog vrienden blijven met mij. Het kan nog wel jaren duren voordat hij van zijn roze wolk af dondert en beseft waar hij nu mee bezig is. Hoe het dan komt? Ik weet het niet, de tijd zal het leren.

Mijn vrouw en ik zijn al meer dan 10 jaar samen. Tot een paar jaar geleden hadden we een fijne relatie, vol met liefde, warmte, en respect. We gedroegen ons nog steeds vaak als verliefde tieners.

Ze gaf toen ook behoorlijk wisselende signalen naar mij en over onze relatie. En ze trok veel op met een vriend.. Eerst gaf ze nog aan dat ze alleen vriendschap voor hem voelde.

Ik heb haar mobiel toen gecheckt en daarin stonden sms'jes van mijn vrouw met onze vriend waarin ze elkaar de liefde verklaarden. Toen ik haar hiermee confronteerde, toen gaf ze aan dat ze met hem verder wilde.

Haar omgeving en onze omgeving konden er niets van begrijpen en konden het niet geloven. In hun beleving waren wij gelukkig met elkaar.

Toen volgde een periode van het ene moment spijt en weer liefdevol naar mij zijn en met mij samen willen zijn en blijven, en het andere moment twijfels hebben, liefdeloos naar mij zijn en geen toekomst voor ons zien. We hebben ook veel samen gepraat en gehuild.

En zo ging het aantal keer op en neer. Het ene moment ontzettend liefdevol en verliefd naar mij, en het andere moment gaf ze aan dat ze niets meer voor me voelde.

Inmiddels woont mijn vrouw op zichzelf, ontkent dat ze een midlife crisis heeft, en het contact met haar omgeving is vrijwel geheel verbroken. Haar omgeving, familie en sociale netwerk kennen haar niet meer terug. Ze is veranderd van een liefdevolle vrouw in een zelfdestructieve vrouw.

Mijn man en ik zijn 40ers en we hebben een puber dochter van 13, sinds een aantal jaar hebben we steeds vakar heftige ruzies om niks. Onze dochter zit hier midden in en ze leijd daar erg onder. Mn man en ik.. en onze dochter praten er vaak over met eljaar na de ruzies maar voor we t weten barst de bom weer om de onvenulligste dingen.

Ik loop inmiddels op eieren en probeer veel weg te gaan om spanningen te voorkomen. En net als t weer lekker lijkt te gaan, kijk ik in zijn ogen weer geiriteerd als hij de auto gaat wassen, wat een aanleiding is om weer te ontploffen.

Ik geef mn man nergens te schuld van omdat ik zelf ook vast verander en niet alles meer pik maar als dit zo door gaat, gaat dit ten kostte van onze dochter en dat wil ik echt niet. Haar geluk mag door deze sfeer niet bepaald worden. Dan scheid ik nog liever. (al gou ik stik voor van mn man).

Ik ben dr kapot van en dat weet mn man ook.. omdat we veel praten.. hij vind t allemaal wel mee vallen en heeft niet veel last van die heftige ruzies en denk niet dat t zo n kwaad kan... en zo modderen we door... hoe lang gaat dit nog goed.. ik ben op. Wie herkent dit bij zich zelf en is dit tijdelijk?... zucht...

Mijn man van 55 heeft de laatste tijd meerdere malen aangegeven dat hij het leven zoals het nu is niet meer leuk vindt. We hebben twee kinderen die al uit huis zijn, we werken allebei nog, en we gaan vaak op vakantie, doen leuke dingen, ik snap het niet.

Hij zegt dat hij een onderbuik gevoel is bij hem dat er meer is in het leven dan dit, hij vindt dat we nu wachten tot we doodgaan. Ik ben bang dat hij iets raars gaat doen, al weet ik niet wat. Wie herkent dit?