Culturele verschillen - forum lotgenoten

De naam die ik heb gebruikt is niet mijn naam, dit doe ik vanwege de gevoeligheid van mijn verhaal.

Enige jaren geleden ontmoette ik mijn man. Ik vind hem meteen leuk maar omdat er een fors leeftijdsverschil was, ik ben meer dan 5 jaar jonger dan hij, had ik eigenlijk geen hoop dat het wat zou worden, dus gaf ik hem weinig aandacht. Ik was op dat moment verpleegkundige in een opvang voor vreemdelingen.

Op een dag was mijn man, toen nog een bewoner van de opvang , gaan sporten en kreeg een ongeluk. Met een hand met een wond die ik niet zelf kon behandelen kwam hij bij mij, toen moest ik hem uiteraard wel aandacht geven. We gingen samen naar de EHBO en ik liet de hand behandelen.

Van het een kwam het ander, tijdens het gesprek wat wij hadden kwam naar voren dat hij mij erg leuk vond, ik hem dus ook. Na dit gebeuren begonnen we elkaar vaker te zien en gingen ook samen uit. Ik kreeg echt het gevoel dat er een klik was. We vonden dezelfde dingen leuk en hij was erg romantisch met mij.

Aangezien ik geen goede ervaring heb met mannen bleef ik echter voorzichtig. Maar na een tijdje met hem om te zijn gegaan en er toch wel vlinders in mijn buik kwamen durfde ik het aan om officieel een relatie met hem aan te gaan. Mijn kinderen accepteerden hem meteen omdat hij een charismatische figuur is. Na ongeveer 2 jaar relatie vroeg hij mij ten huwelijk.

Eigenlijk wilde ik niet meer trouwen maar we hadden het samen erg fijn en ik wist dat ongehuwd samen wonen in zijn cultuur een zonde was, dus ik ging overstag. Ik wilde geen groot huwelijk en in het bijzijn van mijn kinderen, de getuigen en een aantal zeer goede vrienden traden wij in het huwelijk.

De eerste jaren bleven even fijn en romantisch als voor het huwelijk. Maar toen ik een beetje zijn taal leerde merkte ik dat hij wel zeer vreemde gesprekken had met naar wat ik eerst dacht zijn zuster. En zo kwam ik er achter dat dit helemaal zijn zuster niet was. Het was een vrouw die ook uit een land van zijn contreien kwam.

Hij had voor mijn relatie een relatie met hem gehad maar omdat zij in Spanje woont en hij in Nederland en beide niet naar een van deze landen samen konden gaan hadden ze alleen nog maar een soort van internet en telefoonrelatie.

Omdat deze relatie voor mij geen werkelijke bedreiging kon vormen maakte ik er geen probleem van. Ik nodigde haar zelfs uit haar vakanties bij ons door te brengen omdat ik medelijden had met haar situatie.

Zij werkt voor haar familie en kan daar nooit mee stoppen omdat zij hen onderhoud en ze zonder haar geen inkomen hebben. Zij kan nooit naar Nederland komen vanwege die reden en omdat ze verder geen scholing heeft genoten en mijn man wil niet naar Spanje omdat hij hier werkt en zijn leven heeft.

Bovendien had ik een klik met haar en zijn de vakanties altijd erg gezellig. Maar nu komt het echte probleem. Wat ik eerst niet wist maar nu wel is dat mijn man kinderen wil. Ik ben te oud om nog kinderen te krijgen. De vriendin in Spanje wie we het voorgesteld hadden om hem kinderen te geven is onvruchtbaar. Dus bij ons beide kan hij geen kinderen krijgen.

Vorig jaar kwam ik er achter dat hij zich had aangesloten op diverse relatiesites. En toen ik stiekem in zijn telefoon keek kwam ik er achter dat hij met heel veel vrouwen romantische chats heeft. Ik sprak hem daar op aan en vroeg wat hij van plan is. Nogmaals bekende hij dat hij echt kinderen wil, hij zegt dat hij het niet erg vind als ik dan ook bij hem blijf maar dat hij wel een ander erbij zoek.

Na een hele rits gesprekken met vrouwen is hij er inmiddels achter gekomen dat er eigenlijk geen vrouwen hun man met een ander willen delen. En nu heeft hij een vrouw van 27 leren kennen, ze had zomaar mijn dochter kunnen zijn. Natuurlijk wil ook zij haar man niet delen, zelfs niet met iemand die 23 jaar ouder is dan zij.

Zij woont in een land waar veel vrouwen met oudere mannen trouwen om weg te komen uit hun land en naar een land met meer welvaart te vertrekken. Op dit moment is ze nog geen bedreiging. Hij kan gezien zijn status en gezien zijn inkomen niemand uit het buitenland laten overkomen, ook niet als hij van mij zou scheiden.

En ik moet eerlijk toegeven dat hij nog steeds heel lief is voor mij. Ik kan me geen betere man wensen, maar tegelijkertijd ben ik zo vreselijk bang hem te verliezen dat ik er elke dag aan moet denken ook als ik probeer het niet te doen.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat er een dag komt dat ik hem verlies, maar pijn doet dat wel. Zelf denk ik dat dat niet te vermijden is, maar wie weet dat jullie ergens in een donker hoekje dat ik niet heb ontdekt toch een oplossing kunnen vinden, en er iets is dat ik nog kan proberen om hem toch te kunnen houden.

Ik hou namelijk ondanks alles ontzettend veel van hem, hij is mijn derde echtgenoot en met de hand op mijn hart erken ik dat hij veruit de beste is, en dat is ook wat dit allemaal zo moeilijk maakt.

gr Loes

Mijn ex en ik wij komen niet echt uit andere culturen wat land betreft, maar meer uit andere subculturen. Mijn vader is een bouwvakker, mijn moeder huisvrouw. Zijn vader is bankdirecteur en zijn moeder tandarts.

We ontmoette elkaar op het HBO. Wij zijn wel alletwee hoger opgeleid. En toch voelde het bij zijn ouders voor mij vaak als of ik te min was. Hij heeft dat gevoel niet begrepen. Hij vond dat we gelijk waren. Ik denk dat we daardoor uiteindelijk uit elkaar zijn gegroeid. We waren wel gelijkwaardig, maar niet gelijk. En net te doen alsof we dat wel deden... voelde niet goed.

Als hij dan met wijn bezig was thuis, dan hoorde ik zijn vader praten en dan zat ik meteen weer op de kast.

Te jong getrouwd

Ik leerde mijn man kennen toen ik 15 was. Hij was al in de dertig en erg charmant. Hij verwende me en ik, het verlegen meisje, voelde me zo speciaal. Ik wist niet wat me overkwam. Onze relatie moest natuurlijk geheim blijven maar dat maakte het ook bijzonder. Echt iets van ons 2en.

Inmiddels zijn we 10 jaar verder en hebben we 2 kinderen.
Het sprookje is inmiddels voorbij. Hij is niet meer zo aardig en charmant en ik kennelijk ook niet want ik krijg veel kritiek.

Hij komt uit een land waar mannen de baas zijn en hij snapt niet dat zijn mening een mening is en niet DE mening. Ik ben niet meer verlegen en zeg ook wat ik denk.

Vaak denk ik aan weg gaan maar dan denk ik aan onze zoontjes en voel me schuldig. Ik voel me schuldig en denk dat ik hun leven verpest en dat van min man. Want hij houdt nog wel van mij. Ik weet niet meer wat ik voor hem voel.

Soms wil ik gewoon weg, ergens opnieuw beginnen, geen gezeur en geen moeilijke keuzes aan mijn hoofd. Maar ik weet wel dat dit ook geen oplossing is.

Ik heb een relatie gehad met iemand uit een andere cultuur.

Hoewel zijn familie het niet leuk vond dat wij een relatie hadden (omdat ik niet uit hun cultuur kwam), ging het allemaal goed tijdens de relatie.

De problemen begonnen pas toen ik het had uitgemaakt omdat het voor mij niet meer goed voelde. Toen kon hij het niet accepteren dat een vrouw het met hem had uitgemaakt.

Toen werd ik maanden in de gaten gehouden door zijn neefjes. Er is verder niets gebeurd, maar het voelde heel eng.