Bindingsangst - forum lotgenoten

Ik weet niet wat het is. Mijn partner heeft bindingsangst, tenminste, ik denk dat dat het is. Wat ik ook doe, hij is onbereikbaar. Trekt zich alleen maar terug. Herkenbaar voor iemand?

Gelukkig heb ik hem nu zo ver dat hij mee wil naar een relatietherapeut. Hopen dat dat helpt.

In een relatie (die ik geen relatie noemde :-)) was er sprake van heftige en afwisselende bindingsangst en verlatingsangst.

Het ene moment had zij verlatingsangst en ik bindingsangst, en het andere moment had ik verlatingsangst en had zij bindingsangst. We waren als twee magneten die elkaar continu aan het aantrekken en afstoten waren.

Het was ook een soort van verslaving. Als zij te dicht bij kwam, dan kreeg ik het benauwd en wilde ik vluchten (bindingsangst). Als zij echter afstand nam, dan voelde ik een verslaving en wilde ik bij haar zijn (verlatingsangst).

Het was één groot relatiedrama van verslaving, bindingsangst en verlatingsangst. Hoewel ik cognitief wel wist dat deze relatie niet goed voor mij was, waren de gevoelens van verslaving en angst erg sterk. 

Wat mij uiteindelijk bevrijd heeft was dat ik een stukje had gelezen waarin stond dat hoe intiemer je bent met iemand, hoe meer energie je van die persoon in jezelf opneemt. Dus je kunt maar beter niet te intiem zijn met mensen waar je niet te veel op wilt lijken.

Dus ik stelde mezelf de vraag “wil ik meer op deze persoon lijken?”. Het antwoord was overduidelijk “Nee”. Door met deze nieuwe blik te kijken, heb ik afstand genomen. Gelukkig nam zij tegelijkertijd ook afstand. En zo ben ik “ontsnapt” uit dit drama.

Het is alweer een aantal jaar geleden. Zij woonde aan de andere kant van het land, en zagen we elkaar in het weekend of één keer in de twee weken. Ondanks dat ze zo ver weg woonde, kreeg ik het nog steeds benauwd, en voelde ik weinig ruimte. Zij begreep daar niets van.

Ik heb bijna een jaar lang chronische stress gehad. Als ik wakker werd voelde ik nog heel even ruimte, en daarna kwam de stress (van de relatie). Omdat ik het ook moeilijk vond om de relatie te beëindigen (ik wilde haar niet kwetsen), bleef ik erin zitten. Ik voelde op dat moment niet de kracht en vrijheid om eruit te stappen. Het voelde alsof ik het verdrinken was in een oceaan.

Uiteraard werd de relatie steeds slechter omdat ik me steeds benauwder voelde. Gelukkig beëindigde zij toen de relatie, en was ik weer vrij. Ook na de relatie heb ik nog bijna een jaar lang de chronische stress gevoeld.

Mijn bindingsangst heb ik lang niet gezien als bindingsangst. Ik had relaties steeds kort en dramatisch met mannen die geen relatie met mij wilde. Me steeds lieten zitten. En als ik er dan bijna overheen was, terug kwamen voor een avondje plezier. En ik was juist degene die heel graag een relatie wilde. Wat nou bindingsangst?!?

Het duurde heel lang voordat ik zelf kon zien dat ik me alleen wilde 'binden' aan mannen die niet konden binden. Als ik een lieve man tegenkwam, dan zag ik die man niet staan. Vriendinen konden mij niet behoeden, of mij dit goed uitleggen. Hun uitleg klonk vooral veroordelend in de oren.

Het heeft vele jaren van tranen en therapie gekost om hier uit te komen. Nu heb ik al 2,5 jaar een super lieve vriend. We zijn helemaal gek op elkaar.

Ik voel ook soms bindingsangst in vriendschappen. Als ik het gevoel heb dat ik geclaimd wordt, dan krijg ik het benauwd. Nu kan ik dat gevoel al snel krijgen, bijvoorbeeld als een vriend of vriendin wil skypen of bellen. Dan kan ik het gevoel krijgen dat ik “iets moet”. Het fijnste vind ik het als het initiatief tot afspreken of even skypen van mij uitgaat. Dan kan ik als ik ruimte voel dat aangeven.

Ik heb een jeugdtrauma en heb erg veel moeite om mijn partner toe te laten elke keer als we op een punt zijn dat het goed gaat, krijg ik een kronkel in mijn hoofd dat het vanaf nu alleen maar slechter kan gaan.
En op een of andere manier gebeurd het dan ook.

Ik ben stik jaloers op elk contact wat hij met andere heeft behalve met zijn ouders maar verder wil ik continu de controle hebben.

Als hij een avondje weg is naar een vriend dan zit ik mij thuis helemaal op te vreten. Als hij dan later thuis komt dan dat ik wil word ik helemaal gek en heb het er heel moeilijk mee.

Ik heb therapie maar het blijft zo hangen

Vanaf de 1e date was er een behoorlijke aantrekkingskracht tussen mijn vriend en ik (beiden 40+).

Ik merkte dat hij mij afhield en hij zei dat hij terughoudend was. Na een paar maanden dacht ik dat hij mij dan blijkbaar toch niet zo zag zitten en ik liet hem weten verder te daten.

Hij zei dat hij er nu niet voor kon gaan, maar hij wilde wel contact houden. Na een aantal dates kwam ik steeds weer terug op de gedachte dat hij toch echt heel leuk was en we kregen weer contact.

Nu bijna 1 jaar verder is het mij volkomen duidelijk. De terughoudendheid is zware bindingsangst. Ik geef hem volop ruimte, push niets. We hebben veel respect naar elkaar en het lukt nu mondjesmaat om erover te praten. Hij vindt dat wel erg lastig, dus ook daarin geef ik de ruimte dat hij kan stoppen wanneer hij wilt.

Ik heb een time-out voorgesteld voor ons om hem de tijd te geven er aan te werken en zelf de behoefte aan fysiek contact te krijgen (want ook dat gaat niet). Met zijn goedkeuring uiteraard. Hij heeft nu professionele hulp gezocht, wat mij eigenlijk verbaasde (blij verrast).

Nu vraag ik mij af wat de kans is dat hij ooit een echte relatie aan kan gaan? Ik wil aan de ene kant echt voor hem gaan, mijn andere helft zegt dat het waarschijnlijk "wishful thinking" is.

Zijn er mensen die met therapie succes hebben geboekt? En wanneer merk je de eerste stapjes vooruitgang? De wil is er bij beide, maar is dat reëel?

Ik heb een nare relatie achter de rug van 10 jaar. Dit was met een man met borderline persoonlijkheid. Hij had manisch depressieve stemmingen. Iedereen die iets weet van deze ziektes, snapt misschien dat het slopend was. Ik was in elk geval volledig psychisch en emotioneel leeggezogen door hem.

Daarna heb ik heel lang geen relatie meer aangedurfd. Nu heb ik sinds anderhalf jaar weer een relatie met een man, maar de angst dat het een verkeerde relatie die mij weer leegzuigt zit er goed in.

Ik geloof meestal gewoon niet dat mijn vriend echt van me houdt. Mijn ex hield ook van me, maar zijn ziekte heeft zijn sporen nagelaten. Dus houden van is iets geworden wat niet te vertrouwen is. Dit blijft een issue wat terugkomt. Ik heb met een therapeut samen uitgelegd wat het inhoudt een relatie hebben met iemand met borderline. Mijn vriend snapt het nu beter, maar de angst blijft terugkomen.

Vooral het twijfelen over de relatie, het uit willen maken, ruzie zoeken om te testen of hij blijft. Dat zijn mijn manieren om er mee om te gaan die niet werken natuurlijk. Het moet dan ook perfect zijn, hij moet aan allerlei eisen voldoen. Anders denk ik al dat het ten koste van mij gaat.

Ik heb weer een afspraak met een therapeut, want het komt telkens terug. En ik krijg constant angstgevoelens en de behoefte om hem weg te sturen of het uit te maken.

Ik heb bindingsangst. We hadden een weekend-relatie. In deze weekenden had ik regelmatig angstaanvallen en kreeg ik het benauwd. Doordeweeks kon ik dan weer tot rust komen en in mijn kracht komen

Ik woon nu een paar maanden samen met mijn vriendin. De bindingangst wordt steeds sterker, en ik heb nu geen ruimte meer om tot rust te komen. De benauwdheid en de neiging om te vluchten wordt sterker.

Maar ik wil niet de relatie verbreken, want daar ga ik dan waarschijnlijk spijt van krijgen. Maar de benauwdheid en angst voelt soms zo sterk...

Ik ben 38 jaar en heb eigenlijk nog nooit echt een serieuze relatie gehad. Mijn relaties zijn altijd van korte duur geweest. Ik had vanaf het begin altijd al de indruk dat het niet zou blijven duren. Ik stond daar nooit echt bij stil; ik weet dat ik kieskeurig ben en dacht dat het dan gewoon niet 'de ware' was.

Een paar maanden geleden heb ik echter iemand ontmoet waarmee ik voor het eerst het gevoel heb dat het wel echt iets kan worden. Om één of andere reden duw ik haar echter steeds weg wanneer het goed gaat en fijn voelt.

We kunnen een perfecte avond samen hebben, maar daarna krijg ik een angst. Ik ga haar hierdoor onbewust wegduwen door bijvoorbeeld afstand te nemen, geen/minder contact te willen, minder lief te zijn. Voor haar is dit uiteraard niet fijn en ze voelt zich dan onzeker over de relatie. Er blokkeert iets in mij als het (te) goed gaat. Alsof ik van mezelf geen fijne en warme relatie mag hebben.

In eerste instantie dacht ik dat het voor mij gewoon wennen was aan een 'normale' relatie, dat ik het wat moeilijk had om mijn vrijheid op te geven.

Maar volgens mij zit de oorzaak dieper. In mijn jeugd (en later) heb ik nooit veel huiselijke warmte gezien/gehad van mijn ouders. Daar werd niet over gesproken. Een knuffel krijgen gebeurde bij ons nooit. Mijn ouders liefdevol met elkaar zien omgaan, heb ik ook nooit gezien.

Zou dit de reden zijn dat ik angst voel nu ik in een warme relatie zit?

Mijn bindingsangst was heel erg. Daten voelde als een stap te ver. Ik kreeg het vaak al benauwd als ik op internet op een datingsite een datingprofiel aan het bekijken was. Dat kwam omdat uit het verleden was gebleken dat als ik eenmaal een relatie had, dat het dan moeilijk was voor mij om eruit te “ontsnappen”.

Speeddaten was een fijne tussenoplossing. Om "vrijblijvend" op een leuke manier me weer vrijer te gaan voelen.