49 jaar en verlaten

Daar zit ik dan, man 49 jaar en verlaten. Eergisteren is het convenant getekend. Mijn ex woont sinds een maand in haar eigen huisje. Sinds het woord scheiden is gevallen, zijn we drie maanden verder. Na een maand had ze al een andere huis op het oog. Wanneer ik wakker word, voel ik al maanden mijn hele lijf. Ik voel me verraden, vervangen, en verlaten.
Het afgelopen jaar werd ik op pijnlijke wijze geconfronteerd met het feit dat onze 25-jarige relatie niet meer genoeg voor haar was. Het antwoord op het waarom, en wat er mis was, daarop heb ik geen bevredigend antwoord gekregen. Behalve verwijten op mijn gedrag en op mijn emotionele instabiliteit nadat ik haar ontrouw op het spoor was, kon en wilde ze me niet vertellen wat er mis was voor die tijd. Sinds drie maanden wil ze niet meer praten over iets anders dan over afspraken tbv de echtscheiding. De relationele vragen blijven onbeantwoord. Ik weet zelfs niet of ze de ander nog ziet, het enige wat ze daarover heeft gezegd is: 'het is niet relevant voor jou'. Voor mij was het daarom ook klaar. Maar god, wat doet het veel pijn. Wat is er met haar gebeurd? Vorige zomer beleefden we nog de mooiste (gezins)vakantie sinds vele jaren. Dat beaamden we beiden. We hadden een goede relatie, in ieder geval volgens mij. Ja, na 25-jaar spelen er altijd wel dingen, maar we ondernamen veel, en we spraken ook veel over onze relatie; daar leek weinig mis mee. Dat ze iets zocht bij anderen, wat ze bij mij misschien niet kon vinden, daar heeft ze zich nooit over uitgesproken. Ik voel me alsof ik geen kans heb gekregen.
Er zijn vele momenten dat ik me realiseer dat dit geen nachtmerrie is die stopt op het moment dat ik ontwaak, maar een rauwe realiteit is. Een realiteit die intens pijnlijk is en met een toekomst die onduidelijk is. Dromen die we samen hadden zijn uiteen gespat. Relationeel voel ik me zo alleen (gelukkig heb ik drie prachtige kinderen in de late pubertijd, die 50% van de tijd bij mij zijn). Financieel is alles zo onzeker. Ik moet mijn huis verkopen, haar uitkopen is onbetaalbaar, maar weet absoluut niet of ik iets ga vinden dat betaalbaar is met een plek voor drie kinderen. De scheidingsprocedure, de mediationgesprekken en het onvlechten van onze levens en goederen waren zout op de wonden die ik had opgelopen. Tijdens de hele afwikkeling voelde ik me constant achter de feiten aanlopen, ze zat gewoon veel verder in het proces. Nooit heb ik beseft hoe pijnlijk een scheiding is. Dit voelt zo oneerlijk, ik heb hier niet om gevraagd, en ik heb het niet aan zien komen. Ik hunker naar wat we tot een jaar geleden hadden. Maar het komt niet meer terug. Het is weg, het is leeg, het is op.