Deel 1: Het zaadje
Een conflict ontstaat niet zomaar. Wanneer je het vergelijkt met een plant, zou je het conflict als de bloem kunnen zien. Er wordt eerst een zaadje gepland. Dan worden omstandigheden gecreëerd zodat de plant kan groeien en met genoeg zorg zal een bloem ontstaan.
Wanneer dit specifieke zaadje is gepland, kan ik onmogelijk zeggen. Geslagen worden of genegeerd worden zijn dingen die op jonge leeftijd meer kwaad dan goeds doen. Dat is het eerste wereldbeeld: zo hoort het.
Wanneer een metgezel ter aarde komt zal hij of zij, waarschijnlijk, precies hetzelfde ervaren. Het verschil is dat ieder persoon hier weer anders mee omgaat. Dat zit in de genen. Door een andere reactie op de aanpak verandert ook de aanpak. Zoals de eerstgeborene nog werd aangepakt op een verbale of fysieke manier diende er voor de ander een begrip te worden getoond. Deze persoon kon namelijk niet omgaan met de eerder genoemde methode van opvoeding. De opvoedmethode verschilde binnen het gezin per kind. Dit was voor mijzelf een erg ingewikkelde periode. Laat ik wel voorop stellen dat deze situatie geen winnaars kende.
Het zaadje was gepland.
Deel 2: De wortel
In een gezin heb je allerlei karakters die wel dienen samen te werken om zodoende hetgeen te vormen waar het voor dient: het gezin. Samenwerken kan door in het groepsbelang te denken of in eigenbelang. Daarnaast kan samenwerken bewust of onbewust gaan.
Samenwerken was voor mij conflictvermijdend te werk gaan. Er was een duidelijke hiërarchie met daar een top drie, waar zeker geen ruimte voor nummer vier was. Knap was wel dat degene die het minst lang in het gezin was eenzaam hoog in de hiërarchie stond. Die gedachte vervulde mij meer dan eens van jaloezie. Desondanks was het aan mij om te zorgen dat er geen onnodige conflicten zouden ontstaan. Desnoods was ik de mediator, zelfs al was het tussen mijn ouders. Hierin heb ik gefaald, gezien het feit dat mijn ouders rond mijn 14e levensjaar uit elkaar gingen.
Het scheiden zorgde voor een berg ellende. Wat ik voorheen nog had kunnen reguleren, werd mij nu te veel. Ik kon het simpelweg niet meer. Daarnaast werd de hiërarchie makkelijker gemaakt, maar in niemands voordeel. Er bleef een top 1 over. De taak was om te zorgen dat deze persoon goed de dag doorkwam. Hier ben ik uitgecheckt.
Tijdens school was ik fysiek aanwezig en thuis zat ik alleen op mijn kamer en deed ik mijn uiterste best om twee dingen te doen: vergeten en mij richten op een ander leven. Een leven buiten de mijne. Als ik zie hoe moeilijk ik dingen kan loslaten was dit een bijna onmogelijke opdracht. Dit was het leven voor ongeveer acht jaar. Het zaadje was aan het ontkiemen. Mijn wereldbeeld werd ruimer. De gevoelens van onrecht ontstonden. Ik hoorde mij tegen mijn ouders ingaan. Hoe hard ik ook praatte en hoe sterk ook mijn argumenten: de top 1 bleef onaangetast. Schijnbaar zijn daden sterker dan woorden.
Deel 3: De bloem
Als vroeg volwassene is het doel in je leven vrij helder, ook al kan je het bolwerken of niet: een eigen woning, een vaste baan en een liefdevolle relatie. Deze doelen zorgen ervoor dat je naar de toekomst kan kijken en je niet blijft vasthouden aan het verleden. Daarnaast verruimt het brein zich verder en kan je op een meer objectieve manier kijken naar het leven in zijn totaliteit. Je hebt een verleden met mensen, maar je denkt en hoopt dat die ook hetzelfde proces meemaken. Dat ze verruimen en begrijpen dat je in het verleden domme dingen zegt of doet om te groeien als mens.
Uiteindelijk kan je lang weglopen voor het verleden, maar haalt deze je toch wel in. Zo was het wel in mijn geval. Vierentwintig moet ik zijn geweest toen dit te veel werd. Er diende zich een zeer negatieve periode in mijn leven aan wat minstens een jaar duurde. Op dat moment heb ik veel aan mijn partner gehad. Wanhopig voelen is iets fijner wanneer er iemand is die op dat moment van je houdt. Achteraf zie ik deze periode als iets wat ik nodig had om mijn jeugd af te sluiten en te accepteren.
Het contact na deze periode met mijn gezin was prima. Dat wil zeggen dat ik ieder lid afzonderlijk wel eens per maand zag. Al had ik nog een aantal jaar nodig om in te zien dat het vredelievend gezin er niet was en er ook niet zou komen. Hoogstens eens per jaar. Zo heb ik moeten leren hoe het is als een partij jou niet zo graag wilt zien. Iets wat ik niet van de partij zelf te horen moest krijgen, maar van de ouders.
Onbewust was de stam al vlug aan het groeien en ontstonden er al blaadjes. Als ik moet zeggen wanneer het knopje uitkwam denk ik aan juni 2016. Er zou een jaar geen contact zijn tussen mij en een ander gezinslid. Dit voel je iedere dag. Met mijn ouders heb ik dit regelmatig besproken. Ze gaven aan dat de andere partij aan hen had aangegeven ruimte van mij nodig te hebben. Zo ging het blijkbaar. Er werd bepaald, uitgevoerd en de lagere instanties diende dit te communiceren aan de rest.
Wat volgde waren feestjes, etentjes en levensgebeurtenissen waarin steevast één persoon ontbrak: ik. Wanneer ik er naar keek ontstond er steeds meer een beeld waarin ik zag dat ik het spel moest meespelen zoals dat van bovenhand werd bepaald. Mijn ouders verzekerden mij ervan dat alles toch echt goed kwam en dat ze positieve geluiden hadden gehoord van bovenaf. Wat doe je op zo’n moment? Ik wist het niet en ik liet vijf jaar van mijn leven verder gaan. Dat wil niet zeggen dat ik op zo’n moment intern mijn frustraties niet uitspreek, maar dat was niet mogelijk omdat iedere lijn tussen de twee gezinsleden geblokkeerd was.
Juni 2019 ontstaat er een gesprek van een lijn waar ik van dacht dat deze niet bereikbaar was. Of ik naar de diploma uitreiking wenste te komen. Dit zag ik als een stap naar mij vanaf een onoverbrugbare afstand, die was ontstaan zonder mijn bedoeling. Er zou een gesprek komen want er was veel gebeurd tussen ons. Wat er was gebeurd durfde ik inmiddels niet te vragen. Blij genoeg dat ik onderdeel mocht zijn van een levensgebeurtenis.
Wanneer dit geschreven wordt heeft dit gesprek niet plaatsgevonden en mist er steevast nog steeds één persoon op festiviteiten.
Deel 4: De herfst
Tijdens de herfst zal een plant het water van de bloem afsluiten om zo zelf te kunnen overleven in de wintermaanden. De bloem sterft af en de vraag is of er komende lente weer een nieuwe bloem zal ontstaan. Het kan ook zo zijn dat de plant is uitgebloeid.
Terwijl de herfst onvermijdelijk is, er is geen oplossing voorhanden. Dat ik het nu niet weet, is ook prima. Er zal een belangrijke les door mij geleerd moeten worden. De les van het loslaten. Ik heb geen controle over deze zaken in mijn leven en ik zal ze moeten loslaten. Er zal een tijd komen dat ik objectief en zonder gevoelens kan vertellen dat ik onderdeel ben van een gezin, met alle problematiek van dien.
Frank B
