Mijn vriend en ik zijn al tien jaar samen, zo lang maken we ook al ruzie. Hoewel we als water en vuur zijn hebben we ook onwijs veel leuke momenten gehad. Maar zo lang als we elkaar kennen kunnen we ook vreselijke ruzie maken. Echt ruzie. Meningsverschillen of discussies zijn er bijna dagelijks. Echt grote ruzies eens in de paar maanden. In goede periodes misschien eens in het half jaar. Waar het over gaat?
De allergrootste ruzies vinden plaats als hij gedronken heeft. Ik probeer echt niet te snel te zeuren over hoe vaak en hoe veel hij drinkt, maar als ik dan op een gegeven moment zeg dat het nu echt genoeg is en hij dan toch nog doorgaat, dan wordt ik boos. Als hij te veel gedronken heeft vind ik hem verschrikkelijk. Hij verliest volledig de controle, wordt vreselijk nonchalant, gaat boeren laten, kan niet uit zijn woorden komen, valt in een stoel in slaap terwijl er visite is, etc.
En in sommige gevallen, als ik er wat minder goed mee om kan gaan dan anders, dan wordt ik boos en zeg ik onaardige dingen, of ik gooi zijn glas leeg in de wasbak en verstop de fles met alcohol. Dan wordt hij woest. Hij schreeuwt de boel bij elkaar en moet zijn drank hebben. Het feit dat ons kind ligt te slapen interesseert hem dan niet, dat zegt hij ook. Dat maakt mij zo ongelofelijk boos, dat ik hem vraag of hij dit leven wel wil. Hij zegt daarop altijd dat dat er niets mee te maken heeft, maar voor mij wel. Als jij je niet kunt gedragen wil ik geen gezin met je vormen.
Op de een of andere manier trap ik steeds weer in de excuses en beloftes die een paar dagen later volgen (Ik zat fout, ik weet het, ik moet gewoon niet zo stom doen). Of ik vermijd de strijd als hij blijft zeggen dat ik overdrijf en hij niets verkeerds heeft gedaan. Ik durf deze relatie niet te verbreken, want waar moet ik heen? Ik wil deze relatie niet verbreken, want ik houd zo veel van hem. Maar als hij zo is, doet hij mij denken aan mijn vader op diens slechtste momenten en dan wordt ik overvallen door angst. Ik kan dan niet anders dan vijandig reageren en uitspraken doen die hem nog bozer maken. Ik raak door zijn boze reactie vervolgens volledig in paniek.
Misschien denk ik in doembeelden door mijn eigen slechte ervaringen met mannen met een slechte dronk. Maar misschien moet ik mezelf en mijn kind beschermen en gewoon vertrekken. Na tien jaar kan ik de hoop op verandering misschien wel opgeven. Zo wel bij hem als bij mijzelf. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Ik ben moe van de ruzies, de angst, de zorgen en de spanning. Ook al gebeurd het niet wekelijks, ook jaarlijks is te vaak.
De allergrootste ruzies vinden plaats als hij gedronken heeft. Ik probeer echt niet te snel te zeuren over hoe vaak en hoe veel hij drinkt, maar als ik dan op een gegeven moment zeg dat het nu echt genoeg is en hij dan toch nog doorgaat, dan wordt ik boos. Als hij te veel gedronken heeft vind ik hem verschrikkelijk. Hij verliest volledig de controle, wordt vreselijk nonchalant, gaat boeren laten, kan niet uit zijn woorden komen, valt in een stoel in slaap terwijl er visite is, etc.
En in sommige gevallen, als ik er wat minder goed mee om kan gaan dan anders, dan wordt ik boos en zeg ik onaardige dingen, of ik gooi zijn glas leeg in de wasbak en verstop de fles met alcohol. Dan wordt hij woest. Hij schreeuwt de boel bij elkaar en moet zijn drank hebben. Het feit dat ons kind ligt te slapen interesseert hem dan niet, dat zegt hij ook. Dat maakt mij zo ongelofelijk boos, dat ik hem vraag of hij dit leven wel wil. Hij zegt daarop altijd dat dat er niets mee te maken heeft, maar voor mij wel. Als jij je niet kunt gedragen wil ik geen gezin met je vormen.
Op de een of andere manier trap ik steeds weer in de excuses en beloftes die een paar dagen later volgen (Ik zat fout, ik weet het, ik moet gewoon niet zo stom doen). Of ik vermijd de strijd als hij blijft zeggen dat ik overdrijf en hij niets verkeerds heeft gedaan. Ik durf deze relatie niet te verbreken, want waar moet ik heen? Ik wil deze relatie niet verbreken, want ik houd zo veel van hem. Maar als hij zo is, doet hij mij denken aan mijn vader op diens slechtste momenten en dan wordt ik overvallen door angst. Ik kan dan niet anders dan vijandig reageren en uitspraken doen die hem nog bozer maken. Ik raak door zijn boze reactie vervolgens volledig in paniek.
Misschien denk ik in doembeelden door mijn eigen slechte ervaringen met mannen met een slechte dronk. Maar misschien moet ik mezelf en mijn kind beschermen en gewoon vertrekken. Na tien jaar kan ik de hoop op verandering misschien wel opgeven. Zo wel bij hem als bij mijzelf. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Ik ben moe van de ruzies, de angst, de zorgen en de spanning. Ook al gebeurd het niet wekelijks, ook jaarlijks is te vaak.
Anoniem
