5 jaar ben ik getrouwd en 12 jaar samen en samen hebben we 3 fantastische zonen. Ik heb vaak gedacht te willen scheiden. De reden is makkelijk. Hij is/was er nooit.
Ik ben al ruim 1 jaar regelmatig aan het aangeven dat ik wil scheiden. Alleen ik kamp zo met schuldgevoelens naar de kinderen en dat niet alleen. Hij heeft bedacht een veters man te willen zijn en doet ook heel erg zijn best. Erg genoeg lukt het mij niet om weer echte liefde te voelen. We zijn in een soort van broer-zus situatie terecht gekomen.
Wat vind ik het doorzetten van een scheiding pijn doen zeg! Hetis alsof ik mn broer of beste vriend verlies. Ik ben door hem veel vriendinnen verloren in het verleden waardoor hij nu ook nog de enige is die ik heb. Maar als ik denk aan scheiden dan wordt mn hart eruit gerukt maar ik wordt ook naar als ik denk aan blijven.
Iemand die het herkent? Iemand tips?