3 weken geleden heeft mijn vrouw beslist om ons huwelijk op te geven. Ik ben hierdoor mijzelf helemaal kwijt, want alles wat ik liefheb (mijn vrouw en beste vriend), alles waar ik voor leef, mijn hele wereld is in een keer weggevaagd. Ik heb dit niet zien aankomen. Eigenlijk zag niemand dit aankomen, want zij heeft hier vooraf met niemand over gesproken. Niet met haar ouders, familie of vriendinnen.
Ze heeft blijkbaar wel eens tegen mij gezegd dat ze niet gelukkig was, maar dat signaal heb ik niet goed opgevangen en daar schaam ik mij nu heel erg voor. Ik zit aan de grond en kan niet meer functioneren, waardoor ik ben ziekgemeld op het werk. Ik slaap niet en eet slecht. Ze slaapt nu bij haar ouders.
We hebben 3 zonen, waarvan de middelste een zorg intensief kind is. Nu spreekt ze wel met vriendinnen, maar te laat. Ze krijgt nu goedbedoelde adviezen, die een evt. hereniging behoorlijk belemmeren. Ik probeer nog steeds vanuit een positief standpunt te handelen, maar dat breekt mij nu helemaal op en verdriet/angst maakt plaats voor boosheid. Een emotie waar ik eigenlijk niet in wil zitten. Met de feestdagen was ze weer even bij het gezin en ondanks dat ik fijn vond dat ze er was, deed het mij heel veel pijn. Het moest gezellig zijn, maar dat was het niet. Alles wat ik zeg of doe, leg ik op een weegschaal om haar zo min mogelijk te kwetsen. Ze wil wel meegaan naar een relatietherapeut, maar ik krijg allemaal signalen dat dit niets meer gaat worden. Ik ben in paniek.
Ik ben de hele tijd aan het piekeren. Ze zegt dat we niet meer op een lijn zitten. Zij regelt veel en ze heeft het gevoel dat het mij niet interesseert. Aan de andere kant doe ik veel. Klus veel en doe zeker mijn deel in het huishouden. We zijn elkaar uit het oog verloren en communiceerden niet meer. Dat doet nu veel pijn. Als het andersom was geweest had ik de ander wakker geschud en eerder duidelijk gemaakt dat er aan de relatie gewerkt moest worden. Nu is het te laat denk ik..
Ze heeft blijkbaar wel eens tegen mij gezegd dat ze niet gelukkig was, maar dat signaal heb ik niet goed opgevangen en daar schaam ik mij nu heel erg voor. Ik zit aan de grond en kan niet meer functioneren, waardoor ik ben ziekgemeld op het werk. Ik slaap niet en eet slecht. Ze slaapt nu bij haar ouders.
We hebben 3 zonen, waarvan de middelste een zorg intensief kind is. Nu spreekt ze wel met vriendinnen, maar te laat. Ze krijgt nu goedbedoelde adviezen, die een evt. hereniging behoorlijk belemmeren. Ik probeer nog steeds vanuit een positief standpunt te handelen, maar dat breekt mij nu helemaal op en verdriet/angst maakt plaats voor boosheid. Een emotie waar ik eigenlijk niet in wil zitten. Met de feestdagen was ze weer even bij het gezin en ondanks dat ik fijn vond dat ze er was, deed het mij heel veel pijn. Het moest gezellig zijn, maar dat was het niet. Alles wat ik zeg of doe, leg ik op een weegschaal om haar zo min mogelijk te kwetsen. Ze wil wel meegaan naar een relatietherapeut, maar ik krijg allemaal signalen dat dit niets meer gaat worden. Ik ben in paniek.
Ik ben de hele tijd aan het piekeren. Ze zegt dat we niet meer op een lijn zitten. Zij regelt veel en ze heeft het gevoel dat het mij niet interesseert. Aan de andere kant doe ik veel. Klus veel en doe zeker mijn deel in het huishouden. We zijn elkaar uit het oog verloren en communiceerden niet meer. Dat doet nu veel pijn. Als het andersom was geweest had ik de ander wakker geschud en eerder duidelijk gemaakt dat er aan de relatie gewerkt moest worden. Nu is het te laat denk ik..
Nick
