Mijn vrouw en ik zijn nu 19 jaar samen. In de loop der tijd zijn we helaas steeds verder uit elkaar gegroeid. We zijn eigenlijk alleen nog maar huisgenoten van elkaar. Onze grootste problemen zijn denk ik intimiteit en communicatie. We zijn allebei een beetje introvert, ik waarschijnlijk in grotere mate dan mijn vrouw. In het begin van onze releatie was mijn vrouw nog erg meegaand en hadden we het leuk samen.
Maar in de loop der tijd is die meegaandheid omgeslagen in medogenloze eerlijkheid; ze durft nu opelijk te zeggen hoe ze over dingen denkt en wat ze wel en niet wil, terwijl ze daar in het begin naar eigen zeggen moeite mee had. Op zich positief zou je zeggen, maar zo pakt het helaas niet uit. Het blijk namelijk dat zij totaal geen befoefte heeft aan de intimiteit die voor mij juist zo belangrijk is. Dan heb ik het uiteraard over seks, maar ook kleine dingen zoals knuffelen, zoenen, of gewoon lekker dicht tegen elkaar aan kruipen en van elkaar genieten.
Dit probleem speelt nu al vele jaren (eigenlijk al sinds de geboorte van onze zoon die nu bijna 18 is) maar het is in de loop der tijd steeds erger geworden. Tegenwoordig hebben we misschien nog maar 1x per maand seks. En als ze dan al een keer bereid is om het te doen, zegt ze er meteen bij: "maar schiet een beetje op alsjeblieft, want eigelijk heb ik hier helemaal geen zin in". Als ik haar probeer te zoenen, draait ze haar hoofd de andere kant op.
Als ik met haar borsten wil spelen, bedekt ze die met haar handen. Ze doet dit alles op een speelse, lacherige manier. Voor haar is het denk ik een soort spelletje om mij te plagen, maar voor mij voelt het iedere keer weer als een klap in het gezicht. Vroeger nam ik nog wel eens het initiatief m.b.t. seks, maar daar ben ik ook al lang mee gestopt, omdat ik toch al weet dat ze me zal afwijzen. En die enkele keer dat ze me misschien mijn zin zou geven, zou het ook alleen maar zijn om van mijn gezeur af te zijn.
Ze heeft gewoon geen enkele behoefte aan seks; in elk geval niet met mij. En dat zegt ze ook letterlijk. Ze vind me gewoon niet aantrekkelijk, en ik dat kan haar eerlijk gezegd niet kwalijk nemen. Maar wat moet ik dan? Ik heb in tegenstelling tot haar wel seksuele behoeftes!
Ik heb inmiddels het punt bereikt dat ik vaak aan echtscheiding en/of vreemdgaan denk. Ik kan/wil gewoon niet de rest van mijn leven doorbrengen in een liefdeloze ongelukkige relatie. Maar ik ben nu 50 jaar en besef maar al te goed dat ik realistisch gezien geen enkele kans maak om ooit nog een beter geschikte partner te vinden.
Dat ik mijn vrouw destijds bereid heb gevonden om met mij te trouwen was eigenlijk al gigantisch wonder, en die gebeueren denk ik maar 1 keer in je leven. Ik verwacht dus eerlijk gezegd niet dat mij na een echtscheiding een gelukkiger leven te wachten zou staan.
Maar ik zou dan tenminste verlost zijn van de voortdurende frustraties die in in ons huwelijk ervaar. Daarnaast zou een echtscheiding allemaal praktische en financiële problenen met zich meebrengen waar ik ook totaal niet op zit te wachten. En eigenlijk wil ik ook helemaal niet scheiden. Want op zich kunnen mijn vrouw en ik het prima met elkaar vinden.
We hebben bijna nooit ruzie en kunnen soms ook wel lachen met elkaar. Met andere woorden ik heb wel een mate van gezelschap aan haar, en een echtscheiding zou betekenen dat ik ook dat opgeef. Aan de andere kant hebben echter nauwelijks gezamelijke interesses en leiden we eigenlijk allebei ons eigen leven.
We laten elkaar in dat opzicht erg vrij, wat op zich wel fijn is, maar daardoor leven we eigenlijk alleen nog maar langs elkaar heen. Maar we hechten wel allebei veel waarde aan trouw, dus vreemdgaan is eigelijk ook onaccepatel. Maar ik heb wel mijn behoeftes, en mijn frustratie blijft maar groeien. Ik weet echt niet meer hoe het verder moet!
Mijn vrouw is een erg gevoelig type, en ik wil haar ook niet kwetsen of pijn doen; daarvoor geef ik nog teveel om haar. Maar aan de andere kant kan ik ook niet zeggen dat ik nog echt van haar hou. Ik heb het gevoel dat zij totaal niet (meer) van mij houdt en er niet voor mij is. En ik kan er niet ook niet met haar over praten. Ik weet simpelweg niet hoe ik zo'n gesprek moet beginnen. En eerlijk gezegd verwacht ik ook niet dat het zou helpen. In het verleden (jaren geleden) hebben we namelijk wel eens gesprekken hierover gehad, en dat was geen positieve ervaring. Het leidde alleen maar tot gekwetste gevoelens, een hoop emotie en wat loze beloftes. Maar uiteindelijk is er helemaal niets veranderd en is alles alleen maar erger geworden.
En dan vraag ik mij dus af of relatietherapie misschien zou kunnen helpen. Maar eerlijk gezegd heb ik daar ook grote twijfels over. Een therapeut kan er denk ik niet voor zorgen dat dat mijn vrouw opeens wel behoefde aan seks en intimiteit krijgt, of mij aantrekkelijk gaat vinden, toch? Dus waarschijnlijk kost het alleen maar een hoop geld en levert het uiteindelijk helemaal niets op.
Maar in de loop der tijd is die meegaandheid omgeslagen in medogenloze eerlijkheid; ze durft nu opelijk te zeggen hoe ze over dingen denkt en wat ze wel en niet wil, terwijl ze daar in het begin naar eigen zeggen moeite mee had. Op zich positief zou je zeggen, maar zo pakt het helaas niet uit. Het blijk namelijk dat zij totaal geen befoefte heeft aan de intimiteit die voor mij juist zo belangrijk is. Dan heb ik het uiteraard over seks, maar ook kleine dingen zoals knuffelen, zoenen, of gewoon lekker dicht tegen elkaar aan kruipen en van elkaar genieten.
Dit probleem speelt nu al vele jaren (eigenlijk al sinds de geboorte van onze zoon die nu bijna 18 is) maar het is in de loop der tijd steeds erger geworden. Tegenwoordig hebben we misschien nog maar 1x per maand seks. En als ze dan al een keer bereid is om het te doen, zegt ze er meteen bij: "maar schiet een beetje op alsjeblieft, want eigelijk heb ik hier helemaal geen zin in". Als ik haar probeer te zoenen, draait ze haar hoofd de andere kant op.
Als ik met haar borsten wil spelen, bedekt ze die met haar handen. Ze doet dit alles op een speelse, lacherige manier. Voor haar is het denk ik een soort spelletje om mij te plagen, maar voor mij voelt het iedere keer weer als een klap in het gezicht. Vroeger nam ik nog wel eens het initiatief m.b.t. seks, maar daar ben ik ook al lang mee gestopt, omdat ik toch al weet dat ze me zal afwijzen. En die enkele keer dat ze me misschien mijn zin zou geven, zou het ook alleen maar zijn om van mijn gezeur af te zijn.
Ze heeft gewoon geen enkele behoefte aan seks; in elk geval niet met mij. En dat zegt ze ook letterlijk. Ze vind me gewoon niet aantrekkelijk, en ik dat kan haar eerlijk gezegd niet kwalijk nemen. Maar wat moet ik dan? Ik heb in tegenstelling tot haar wel seksuele behoeftes!
Ik heb inmiddels het punt bereikt dat ik vaak aan echtscheiding en/of vreemdgaan denk. Ik kan/wil gewoon niet de rest van mijn leven doorbrengen in een liefdeloze ongelukkige relatie. Maar ik ben nu 50 jaar en besef maar al te goed dat ik realistisch gezien geen enkele kans maak om ooit nog een beter geschikte partner te vinden.
Dat ik mijn vrouw destijds bereid heb gevonden om met mij te trouwen was eigenlijk al gigantisch wonder, en die gebeueren denk ik maar 1 keer in je leven. Ik verwacht dus eerlijk gezegd niet dat mij na een echtscheiding een gelukkiger leven te wachten zou staan.
Maar ik zou dan tenminste verlost zijn van de voortdurende frustraties die in in ons huwelijk ervaar. Daarnaast zou een echtscheiding allemaal praktische en financiële problenen met zich meebrengen waar ik ook totaal niet op zit te wachten. En eigenlijk wil ik ook helemaal niet scheiden. Want op zich kunnen mijn vrouw en ik het prima met elkaar vinden.
We hebben bijna nooit ruzie en kunnen soms ook wel lachen met elkaar. Met andere woorden ik heb wel een mate van gezelschap aan haar, en een echtscheiding zou betekenen dat ik ook dat opgeef. Aan de andere kant hebben echter nauwelijks gezamelijke interesses en leiden we eigenlijk allebei ons eigen leven.
We laten elkaar in dat opzicht erg vrij, wat op zich wel fijn is, maar daardoor leven we eigenlijk alleen nog maar langs elkaar heen. Maar we hechten wel allebei veel waarde aan trouw, dus vreemdgaan is eigelijk ook onaccepatel. Maar ik heb wel mijn behoeftes, en mijn frustratie blijft maar groeien. Ik weet echt niet meer hoe het verder moet!
Mijn vrouw is een erg gevoelig type, en ik wil haar ook niet kwetsen of pijn doen; daarvoor geef ik nog teveel om haar. Maar aan de andere kant kan ik ook niet zeggen dat ik nog echt van haar hou. Ik heb het gevoel dat zij totaal niet (meer) van mij houdt en er niet voor mij is. En ik kan er niet ook niet met haar over praten. Ik weet simpelweg niet hoe ik zo'n gesprek moet beginnen. En eerlijk gezegd verwacht ik ook niet dat het zou helpen. In het verleden (jaren geleden) hebben we namelijk wel eens gesprekken hierover gehad, en dat was geen positieve ervaring. Het leidde alleen maar tot gekwetste gevoelens, een hoop emotie en wat loze beloftes. Maar uiteindelijk is er helemaal niets veranderd en is alles alleen maar erger geworden.
En dan vraag ik mij dus af of relatietherapie misschien zou kunnen helpen. Maar eerlijk gezegd heb ik daar ook grote twijfels over. Een therapeut kan er denk ik niet voor zorgen dat dat mijn vrouw opeens wel behoefde aan seks en intimiteit krijgt, of mij aantrekkelijk gaat vinden, toch? Dus waarschijnlijk kost het alleen maar een hoop geld en levert het uiteindelijk helemaal niets op.
Aoniem
