Mijn man en ik kregen steeds vaker woorden. Zelf hadden we dit niet zo door maar onze kinderen hadden er last van en gaven aan dat ze wilden dat we stopten met schreeuwen. Ik was er niet trots op dat het er bij ons zo aan toe ging en snapte ook wel dat er iets gedaan moest worden.
Het lukte ons helaas niet zelf. Even ging het goed en daarna vielen we toch weer terug in hetzelfde patroon. Mij man stelde toen voor in relatietherapie te gaan. Ik vond dat doodeng maar stemde toch toe.
Tijdens de relatietherapie kregen we te horen dat onze situatie niet uniek was en veel stelletjes met dezelfde problemen kampen. Dat gaf me lucht en hoop. De goede wil is er wel maar we begrijpen elkaar niet meer.
We hebben tijdens de therapie geleerd dat we niet echt naar elkaar luisterden. We hoorden wel wat we tegen elkaar zeiden maar we hoorden niet wat de ander bedoelde te zeggen. Daardoor kwamen woorden vaak verkeerd over en reageerden we meteen op elkaar.
Ik voelde me daardoor vaak niet begrepen en mijn man voelde zich vaak aangevallen. Ik heb geleerd dat mijn gevoel uiten iets anders is dan geëmotioneerd reageren (wat ik deed) en mijn man heeft geleerd dat hij mijn problemen niet hoeft op te lossen en dat alleen maar echt goed luisteren en even een arm om me heen vaak al genoeg is.
We gaan nu rustiger met elkaar om, de vrede is terug in ons gezin en als er toch weer eens iets verkeerd valt, weten we hoe we de draad weer op kunnen pakken. Dit gun ik iedereen!
