We hebben wekelijks ruzie

Het lijkt erop dat jullie best problemen hebben. Als je wilt dat dit verandert, dan zou ik echt relatietherapie ga doen, of anders therapie voor jezelf.

Als ik je verhaal lees, dan zit het probleem zeker niet alleen bij jou. Jouw vriend lijkt niet echt een gezonde en volwassen reactie te hebben in sommige situaties.

Uit woede een bord tegen de keukenmuur stuk smijten? Seriously? Dat is geen gezonde, volwassen reactie...

Je kunt jullie situatie opdelen in drie stukken.

1) Hoe jij je voelt en hoe jij reageert op hem.

2) Hoe hij zich voelt en hoe hij reageert op jou.

3) Hoe jullie je tot elkaar verhouden in jullie relatie.

Als ik je verhaal lees, dan is professionele hulp denk ik wel gewenst. Wil je dat (nog) niet, ga dan op zelfonderzoek.

Je kunt je bijvoorbeeld de volgende vragen stellen:

1) Hoe wil ik reageren in bepaalde situaties?

2) Ben ik gelukkig in mijn relatie? Zo nee, wat kan ik zelf doen om weer gelukkig te worden?

3) Wat is mijn verlangen hoe mijn vriend op mij reageert in specifieke situaties?

En probeer op een rustig moment vanuit een volwassen autonome positie met je vriend het gesprek aan te gaan. Vertel op zo'n moment hoe jij je voelt en wat jij graag zou willen, zonder hem te verplichten dat hij dat moet doen.

En andersom: Vraag je vriend om op een rustige manier te vertellen hoe hij zich voelt en wat hij graag zou willen, zonder jou te verplichten dat jij dat moet doen.

Ik wens je veel succes.

Dank je voor je reactie, ik weet ook dat het niet alleen aan mij ligt. Ik wil alleen leren omgaan met onze conflicten zonder dat ik elke keer vreselijk in de stress schiet.

Punt 1 vind ik een hele goeie...hoe wil ik reageren in bepaalde situaties. Daar zit volgens mij wel de oplossing van het probleem.

Ik weet dat mijn emotionele reageren, mijn overgevoeligheid het júist op de spits drijft. Dat zegt hij ook steeds...als hij op een bepaalde manier reageert moet ik dat niet op mijzelf betrekken. Alleen vind ik dat nou zo moeilijk...kan niet tegen geschreeuw...

Lieve Christi,

Alsof je een spiegel voorhoudt. Zoals jou vriend reageert doe ik ook. Precies zo. Schreeuwen, deuren slaan. Ik heb een glas door de keuken gesmeten. Ik schaam mij daar diep voor. Nog steeds. Inderdaad, zoals geschreven wordt. Kinderachtig onvolwassen gedrag. Jouw reactie doet mijn vriendin ook. Terwijl ik alles voor haar doe en zielsveel van haar hou. Ook zij is overgevoelig hiervoor en heeft hier zeer veel moeite mee. We hebben gedacht om uit elkaar te gaan, maar ondanks alles is onze liefde zo sterk dat we dat niet willen. Ik ben een paar keer weg gegaan, praten, appen om maar weer naar huis terug te komen. En na een week of 2 gaat het weer mis.
Wij hebben besloten om in therapie te gaan. Om hier met hulp uit te komen. De reden dat ik dit schrijf is om je te laten weten dat je niet de enige bent in zo'n situatie. Dank je wel voor je eerlijke verhaal. Ik wens jullie veel geluk, en hoop dat jullie er ook uitkomen om samen gelukkig te worden.

Heel veel sterkte, Chris

Dit mag je niet aanvaarden ( het weg lopen is een reactie uit angst ) dus redelijk logisch daar moet jij uw grens trekken meid :)
Kop op