We hebben besloten ermee te stoppen

Hallo allemaal,

Hoe zal ik beginnen? Mijn eerste echte liefde, mijn beste vriend en de liefde van mijn leven, heeft samen mij besloten om voorgoed afstand van elkaar te doen. Dat hebben we vandaag besloten.

Het is sinds januari dit jaar uit. We hebben 2 jaar lang een relatie gehad met elkaar en we hebben vele gelukkige momenten met elkaar gedeeld. We hadden allebei een dal in onze leven toen we bij elkaar kwamen, en we konden veel troost en steun vinden bij elkaar. We waren ontzettend gelukkig bij elkaar. Hij was mijn eerste relatie. Ik heb veel heftige dingen in mijn leven meegemaakt, waardoor het moeilijk is voor mij om mensen op een intieme manier te vertrouwen. Mijn ex en ik kenden elkaar al heel lang, omdat we jeugdvrienden waren. We voelden tot elkaar aangetrokken, nadat we elkaar zoveel jaar opnieuw ontmoette. De vonk sloeg over en geleidelijk werden we verliefd op elkaar. We hadden het over samenwonen, over een leven samen delen en eventueel een gezin te starten. Ik was toen 24 jaar en hij was 21 jaar. Ondanks het leefttijd verschil, paste we goed bij elkaar en we waren ontzettend gelukkig.

Na een jaar liep het mis. We hadden bepaalde verwachtingen van elkaar die we elkaar niet konden geven en kregen daarom verschrikkelijke ruzies met elkaar. Dat was onze eerste breuk. We waren echter toen nog verschrikkelijk verliefd op elkaar en het idee om elkaar los te laten was te pijnlijk. We besloten opnieuw om onze relatie een kans te geven. Helaas leidde dit tot hetzelfde, waardoor ik in januari besloot om een punt achter te zetten toen ik begon te beseffen dat, hoewel we zielsveel van elkaar houden en bij elkaar willen zijn, we elkaar niet konden accepteren wie we waren en daarom elke keer teleurgesteld waren in onze van verwachtingen van elkaar.

Na zoveel verwijten en tranen, hadden we in ieder geval 1 maand radiostilte. Daar ging kapot aan. Ik heb tussendoor geprobeerd om met mijn ex te praten. Ik wilde nog steeds bij hem zijn, maar ik wist ook dat het nu niet ging. Ik wilde niet volledig verdwijnen uit elkaars leven.

Na een tijdje nam mijn ex contact op met mij, waarin hij zei dat hij nog steeds geloofde dat we heel gelukkig konden zijn met elkaar later, dat hij nog steeds heel veel van mijn houdt, maar ook het besef had dat wij niet zo verder konden. Ik wilde hetzelfde, maar ik wist net zo goed als hij, dat het nu niet mogelijk was. We hadden allebei de ruimte nodig om onszelf te ontwikkelen. We konden dit niet samen doen, omdat we teveel bij elkaar wilde zijn en teveel meet elkaar bezig wilde zijn. We wisten allebei dat dit niet gezond was en dat onder andere onze relatie kapot is gegaan.

We kwamen in een vreemd pakket; aan de ene kant was er geen relatie tussen ons, maar aan de andere kant deden we net goed de dingen samen die in een relatie hoorden. We spraken in het weekend af, deden boodschappen, we kusten elkaar, hebben ook een paar keer seks gehad en we vielen in elkaars armen in slaap. Maar het is uitgegaan tussen ons om goeie redenen en hoewel de mooie dingen heel fijn waren, knaagden bij ons beide onzekerheid.

We hadden een heftige zoensessie en uiteindelijk zei ik dat we hiermee moesten stoppen. Ik voelde me verschrikkelijk rot door de situatie die ik had met mijn ex en ik voelde mezelf tekort doen. Ik voelde me zelfs min of meer gebruikt door mijn ex door het fysieke contact, omdat ik principeel nooit seks wilde hebben buiten een relatie om. Mijn ex had diezelfde insteek. Mijn ex en ik hebben met elkaar gepraat door de telefoon en uiteindelijk kwamen we tot dezelfde conclusie dat we in ieder geval moesten stoppen met het contact met elkaar zoals we die nu hadden en ook met het afspreken. We zaten elkaar in de weg met onze doelen, namelijk de persoonlijke ontwikkeling. Dat was ook de reden waarom we de relatie hebben verbroken. Daarnaast wilde wij allebei niet in zo'n vreemde relatie zitten.

Wat het nu zo verdrietig maakt is dat het niet iets is waardoor ik mijn ex haat of verafschuw. Ik hou nog steeds heel veel van hem en ik wil nog steeds graag bij hem zijn. Hij houdt ook heel veel van mij en behandeld me nog steeds met heel veel tederheid. Echter kan ik alleen terug gaan naar hem wanneer ik op een betere plek bevind dan dat ik nu ben geestelijk en wanneer hij mij kan geven wat ik nodig heb in een relatie. Tegenover hem ben ik tekort gekomen zoals hij mij tekort is gekomen; we waren te bang om elkaar te verliezen, waardoor we elkaar geen ruimte meer gaven. Dat zie ik nu duidelijk in.

Ik denk dat dit een verstandige keuze is, ondanks alles. We zijn samen hele gepassioneerde mensen, waardoor onze relatie ook erg intensief was. In ons geluk als in ons verdriet. Desondanks alles ben ik dankbaar voor alle goeie dingen die tussen ons waren, ook doet het pijn om ze te herinneren. Echter weet ik dat ik nu voor mezelf moet zorgen en dat hij dat ook nodig heeft voor zichzelf. Ik geloof dat van elkaar houden is elkaar ook soms loslaten. Helaas was dat voor mijn liefde het geval.