Ik kende mijn vriendin van het werk. Puur professioneel. Pas jaren later ontmoetten we elkaar weer. Beiden vijftigers. Van het een kwam het ander, binnen no time trok ik bij haar in en 2 jaar later verkocht ik mijn huis. Ik kan ook erg goed met haar volwassen kinderen overweg. Zij minder met de mijne. De jongens kiezen erg voor hun moeder. Ik snap dat, ook al was het een rustige scheiding. Ik ga zelf goed met ze om.
De relatie met mijn vriendin is erg goed, op alle fronten. Enige is dat er constant bouwklussen zijn. Ik had een appartement omdat ik dat niet meer wilde... Het is mijn natuur altijd een ander te helpen, dus ik klus weer. In onze 9 jaar ben ik daarnaast 2x bijna opgestapt. Ik denk dat ik niet makkelijk ben en zij erg controling, dus soms is er onmin. Ik kan niet tegen de opmerking "dan ga je maar ergens anders wonen". Dat is unfair, ik kan op zich nergens heen. Had haar de 1e keer gezegd, dat moet je niet meer zeggen want dan ga ik. Deed ik dus niet de 2x keer, na haar excuses. Het is nu al een paar jaar rustig en dus OK. Het is wel blijven hangen bij mij. Ik vermijd situaties waardoor het weer fout zal gaan. Dat is sons erg lastig.
Maar..nu ben ik een ontzettend leuke dame tegen gekomen. In Denemarken. Ik moest professioneel
Ca 2 weken met haar e-mailen, en zouden elkaar dan zien. Het schrijven was erg vriendelijk, vonden we allebei erg leuk.
We werden echter overweldigd bij elkaar echt zien. Ik moest dus voor mijn werk 3 dagen naar Denemarken... Zij is weduwe (haar man verongelukte, ze waren dolgelukkig met elkaar) sinds een jaar of 8 en heeft tussendoor 5 jaar een vriend gehad waarmee ze stopte omdat ze niet naar een ander land kan verhuizen.
Het was een fantastische dag. Er gebeurde dingen die me nog nooit zijn overkomen. Qua praten, qua elkaar aankijken, qua vreemde gebeurtenissen (2x telefoon in een taxi laten liggen én weer terug gekregen, ik had mijn telefoon nog nooit verloren!) , qua aanraken etc. Totaal uniek. En dat bij zeer slecht weer, vandaar de taxi naar restaurant, kroeg, station etc.
Ik ben 26 jaar getrouwd geweest en heb daarvoor en daarna verschillende vriendinnen gehad. Niet alleen Nederlandse dames. Maar, het was nooit zo intens als nu. We gingen deze dag niet met elkaar de koffer in, dat niet. Maar geestelijk en lichamelijk waren we verder heel erg intiem. Ware liefde? Of toch "gewoon" een verliefdheid?
Terzijde: Ik ben ooit 1x diep verliefd geweest wat uiteindelijk niets werd. We zoenden, meer niet. 1,5 jaar lang en besloten toen te stoppen. We waren beiden getrouwd. Allebei hebben we daarna mentale problemen gehad, zo diep zat dat. Maar óók die relatie was niet direct zo intens. Bij lange na niet. Wel qua verliefdheidgevoel, niet qua wat we ermee deden.
Ik ben nu 61, zij is 68. We weten niet wat te doen!! Zij wil mijn relatie niet verstoren maar is anderzijds totaal overtuigd van onze liefde. Dit verwart haar.
Ik zit in dezelfde situatie. Ik kan het thuis niet maken, 1 van haar dochters is bijv zeer verknocht aan me, maar kk ben de weg kwijt door dit unieke gebeuren. Mijn soulmate heb ik eindelijk gevonden. Als ik probeer neutraal te kijken is mijn vriendin bijv knapper, welvarender en ook nederlands.
Ten slotte: Wonen is voor mij geen probleem, ik ksn "zo" naar Denemarken. Ik kan overal werken met mijn professie. Kan het me zelfs veroorloven om daarmee te stoppen... En dus in Danmark gaan wonen, wat zij heel graag ziet. Maar pieh, ik voel me verrekte schuldig, het is veel te kort (2 weken!!) maar anderzijds zeer bijzonder.
De relatie met mijn vriendin is erg goed, op alle fronten. Enige is dat er constant bouwklussen zijn. Ik had een appartement omdat ik dat niet meer wilde... Het is mijn natuur altijd een ander te helpen, dus ik klus weer. In onze 9 jaar ben ik daarnaast 2x bijna opgestapt. Ik denk dat ik niet makkelijk ben en zij erg controling, dus soms is er onmin. Ik kan niet tegen de opmerking "dan ga je maar ergens anders wonen". Dat is unfair, ik kan op zich nergens heen. Had haar de 1e keer gezegd, dat moet je niet meer zeggen want dan ga ik. Deed ik dus niet de 2x keer, na haar excuses. Het is nu al een paar jaar rustig en dus OK. Het is wel blijven hangen bij mij. Ik vermijd situaties waardoor het weer fout zal gaan. Dat is sons erg lastig.
Maar..nu ben ik een ontzettend leuke dame tegen gekomen. In Denemarken. Ik moest professioneel
Ca 2 weken met haar e-mailen, en zouden elkaar dan zien. Het schrijven was erg vriendelijk, vonden we allebei erg leuk.
We werden echter overweldigd bij elkaar echt zien. Ik moest dus voor mijn werk 3 dagen naar Denemarken... Zij is weduwe (haar man verongelukte, ze waren dolgelukkig met elkaar) sinds een jaar of 8 en heeft tussendoor 5 jaar een vriend gehad waarmee ze stopte omdat ze niet naar een ander land kan verhuizen.
Het was een fantastische dag. Er gebeurde dingen die me nog nooit zijn overkomen. Qua praten, qua elkaar aankijken, qua vreemde gebeurtenissen (2x telefoon in een taxi laten liggen én weer terug gekregen, ik had mijn telefoon nog nooit verloren!) , qua aanraken etc. Totaal uniek. En dat bij zeer slecht weer, vandaar de taxi naar restaurant, kroeg, station etc.
Ik ben 26 jaar getrouwd geweest en heb daarvoor en daarna verschillende vriendinnen gehad. Niet alleen Nederlandse dames. Maar, het was nooit zo intens als nu. We gingen deze dag niet met elkaar de koffer in, dat niet. Maar geestelijk en lichamelijk waren we verder heel erg intiem. Ware liefde? Of toch "gewoon" een verliefdheid?
Terzijde: Ik ben ooit 1x diep verliefd geweest wat uiteindelijk niets werd. We zoenden, meer niet. 1,5 jaar lang en besloten toen te stoppen. We waren beiden getrouwd. Allebei hebben we daarna mentale problemen gehad, zo diep zat dat. Maar óók die relatie was niet direct zo intens. Bij lange na niet. Wel qua verliefdheidgevoel, niet qua wat we ermee deden.
Ik ben nu 61, zij is 68. We weten niet wat te doen!! Zij wil mijn relatie niet verstoren maar is anderzijds totaal overtuigd van onze liefde. Dit verwart haar.
Ik zit in dezelfde situatie. Ik kan het thuis niet maken, 1 van haar dochters is bijv zeer verknocht aan me, maar kk ben de weg kwijt door dit unieke gebeuren. Mijn soulmate heb ik eindelijk gevonden. Als ik probeer neutraal te kijken is mijn vriendin bijv knapper, welvarender en ook nederlands.
Ten slotte: Wonen is voor mij geen probleem, ik ksn "zo" naar Denemarken. Ik kan overal werken met mijn professie. Kan het me zelfs veroorloven om daarmee te stoppen... En dus in Danmark gaan wonen, wat zij heel graag ziet. Maar pieh, ik voel me verrekte schuldig, het is veel te kort (2 weken!!) maar anderzijds zeer bijzonder.
dirk
