Vriend kan niet voor zichzelf kiezen (en ook niet voor mij)

Ik ben al 5,5 jaar samen met mijn vriend en net een huis gekocht, in de woonplaats van zijn ouders op steenworp afstand vanwege zijn carrièreswitch waar hij voor ouders is gaan werken en deze zaak mogelijk wil overnemen. Echter merk ik nu we dicht bij zijn ouders zitten - en tijdelijk in huis omdat ons huis nog niet af is - hoe ontzettend veel druk ze (onbewust) op hem leggen waardoor hij niet voor zichzelf kan kiezen en dus al helemaal niet voor mij. Ik weet niet of ik dit bespreekbaar moet maken en met wie. Zijn moeder is al sinds hij klein was thuis na een hersenbloeding en vraagt (letterlijk) hulp, aandacht, ondersteuning wat soms gewoon zwaar is als je een leven voor jezelf en je partner wil opbouwen. Vader is druk in zaak en wanneer vrij een actieve man (graag van huis) waardoor moeder veel alleen zit en verdrietig is. Vriend heeft van jongs af aan veel voor haar gedaan… mbt verdriet trekt dit zich aan, ik mijzelf overigens ook vaak, maar zijn in een situatie beland waar hij en soms ook ik als robots sinds we hier zijn komen wonen.. doen wat ze vraagt en moet dan ook meteen op dat moment… zou helpen de trap te stofzuigen gisterochtend.. spreek ik de poetsdame die zegt dat ze liever eerst de verdieping en dan de trap, maar ik moet weg, dus spreek met poets af geen probleem doe ik vanavond indien het jou niet lukt.. maar is dus niet hoe schoonmoeder het in het hoofd heeft dus mijn vriend krijgt via z’n vader te horen dat z’n moeder het niet ok vind dat ik sochtens de trap niet heb gezogen… en dan savonds aan de eettafel leg ik uit dat ik het had aangeboden om of op dat moment te doen of savonds maar overdag eigen dingen… krijg ik een sneer van schoonvader en mijn vriend zegt dan gewoon niets… en dan nog de momentjes gezellig doen etc etc.. om te compenseren dat ze niet thuis alleen op de bank zit: resultaat hij zit ernaast en ik lig alleen in bed, of zitten er samen ipv dat we een lekkere avond op stap gaan, uit eten, beetje date night en voel me echt een bejaarde. Terwijl dit in mijn ogen de rol van schoonvader (haar man) is. Maar..is ondernemer mkb sinds jonge leeftijd, (dus altijd bepaald wat er gebeurd in bedrijf met veel jonge medewerkers, maar ook weinig tegenspraak denk ik thuis etc), klassieke rolverdeling (hij werkt, zij doet de was en poetst), altijd aan het woord, heb jij een verhaal weer hij het altijd beter, en altijd commentaar op anderen… mega perfectionist en kritisch en vooral nogal bepalend. Maar ook een goed hart, helpt met klussen (maar wel op zijn manier waarbij hij dan ineens alles met mijn vriend doet, zich onmisbaar vind) en ik vooral veel in de weg sta., terwijl ik op dagen dat hij er niet is wel gewoon lekker aan t klussen ben. Maargoed.. zodra schoonvader aan t klussen is eist hij alle aandacht op van mijn vriend. Verder prima, maar ook overal een mening over.. erger me geel en groen, vriend zegt dat hij t irritant vind tegen mij maar doet poeslief tegen vader.. ik zeg er wel eens wat van en als blikken konden doden had ik al een aardig tijdje onder het gras gelegen.. maar met alles steeds terugkerend gedoe. Als hij iets niet mooi vind mbt huis wat we hebben bedacht: bam! .. en dat gaat maar door en door totdat ik op een gegeven moment zeg ok doe maar zo - omdat ik gewoon geen zin meer heb om de hele tijd met zoveel afwijzing te worden bestookt. Vriend laat t allemaal gebeuren… Vandaag is het Moederdag en zijn wij vertrokken om aan de slag te gaan met ons huis - na een heel moederdagontbijt op tafel te hebben getoverd en diner later op de dag - komen we thuis en is schoonvader weer chagrijnig…krijgt vriend via moeder uitleg (op haar manier) dat zijn vader het niet leuk vond dat hij niet is betrokken in klussen.. ben er echt helemaal klaar mee!! Paar weken geleden iedere dag opmerkingen na het klussen dat hij niet kan wachten tot weer te leven en te sporten zo half cynish… en als we hem hadden meegevraagd (dit is na een half jaar het 2e weekend dat hij niet mee is klussen) was moeder verdrietig geweest en hadden we dat weer gehad!! We kunne het gewoon nooit goed genoeg doen.. ik merk gewoon dat ik zoals m’n vriend word.. iedere keer weer een afwijzing, weer kritiek en weer niet goed genoeg.. of ik zeg niets meer en pas en aan, of ik word echt (veel) te boos, maar vriend doet er nog schepje bovenop: word nooit boos én veranderd onderwerp om t daarna poeslief en leuk te houden. Ik weet t niet maar volgens mij is dit echt compleet ongezond. Vriend en ik hebben nogmaals ook al ontbijt geregeld voor Moederdag, op tijd terug om te douchen diner te koken, tafel dekken (terwijl 40 uur pw werken en ieder vrij moment klussen en vriend dus echt compleet kapot is en nog geen vakantiedag heeft mogen opnemen - rest team wel - hij is dus compleet kapot… komen we thuis en meteen weer iets dat niet goed is… ben ik dan verkeerd dat we toch a: wel een dag samen ongestoord gezellig klussen en b: het vrij normaal is dat je als man misschien op Moederdag ook bij je vrouw om samen iets leuks te doen zijn ipv blijkbaar dus het huis uit wil?
c: misschien je kind gewoon ruimte kan geven om eigen leven te leiden zonder er beslag op te leggen met al je meningen en hulp in te kopen zodat je ook kunt aansturen en precies bepalen hoe het gebeurd?
D: je best blij mag zijn met alle hulp, maar dan ook wel moet begrijpen dat dat niet meteen al al minute hoeft en dat nee ook een antwoord is
E: m’n vriend moet zeggen wat hij vind en wanneer hij het met me eens is, ipv dat wel savonds zeggen maar niet in het moment waar ik compleet word afgemaakt..

Ik geloof dat deze hele verhuizing een compleet fiasco gaat worden en als we straks 800m verderop zitten dit nog steeds boven m’n hoofd hangt..