Vorig jaar leerde ik hem kennen

Vorig jaar leerde ik hem kennen. Het was geen liefde op het eerste gezicht maar we hadden het leuk samen. Hij kwam uit een hele moeilijke relatie van 10 jaar. Waarbij hij niet zichzelf mocht zijn en zich in alles moest verantwoorden. Ik liet hem zien dat het anders kon. Dat het goed is om een eigen leven op te bouwen, dat je niet afhankelijk moet zijn van je relatie. We groeiden steeds meer naar elkaar toe en ik viel op zijn gevoeligheid, we voerden diepgaande gesprekken, konden niet van elkaar afblijven en hij liet mij mezelf speciaal voelen. We gingen met elkaar om alsof we een relatie hadden. Maar toen ik daar iets over zei gaf hij zijn twijfels aan. Prima maar als hij na maanden daten twijfelde was hij het niet voor mij. Ik gaf dat aan en ging langzaam met een ander daten. In de tussentijd bleef ik hem steunen. Het idee dat ik met een ander date kon hij niet verdragen. Hij was er letterlijk ziek van en vroeg of ik zijn vriendin wilde zijn. Ik hield van hem (en nog steeds) dus ging ik daarin mee. In het begin moest het vertrouwen groeien dat hij niet weer zou gaan twijfelen want dat deed hij over alles. Maar het vertrouwen groeide en het ging perfect samen. Alles was bespreekbaar, we deden leuke dingen en hielden van elkaar. Tot hij op vakantie ging, hij kwam terug en gaf aan verliefd te zijn op een ander. Een gevoel dat hij bij mij niet had. Hij maakte het uit en ging diezelfde week nog naar haar toe om uit te zoeken hoe het met haar zou zijn. Mijn steun had hij dit keer niet nodig, die vindt hij nu bij haar.

De manier waarop hij het uitmaakte was heel hard. Hij loog om mij te beschermen over die andere vrouw, ik moest erachter komen. Het was voor mij een klap, zo onverwachts. Met knallende ruzie ben ik gegaan. Dat is niet wie ik ben en niet hoe ik het wilde. Dus 1.5 week later hebben we heel goed gepraat. Op een manier zoals alleen wij dat kunnen. Nog nooit heb ik zo’n diepgaande connectie met iemand gevoeld. Maar hij heeft een ander dus ik moet los van hem komen. Mijn hart wil hem terug, mijn hoofd weet dat het beter is van niet.

Nu stuurt hij mij af en toe een berichtje om te vragen hoe het gaat. Ik denk uit schuldgevoel. Ik reageer daar niet op, maar pff wat is dit moeilijk. Nooit geweten dat liefdesverdriet zo hard, verdrietig en pijnlijk is.

Iemand tips hoe hier mee om te gaan?