Vind het lastig en weet het even niet meer!

Ik weet eigenlijk niet eens waar ik moet beginnen, ik heb 6,5 een relatie gehad met mijn eerste grote liefde. Ik had hem ontmoet toen ik nog erg jong was en ben toen zeker 3 jaar verliefd geweest. Daarna is hij nooit echt uit mijn gedachte geweest, maar het duurde een jaar of 25 voordat we elkaar door een noodlottige omstandigheid weer tegen gekomen. Inmiddels hadden we allebei al een behoorlijk pittig leven achter de rug en dit was juist een heel groot raak vlak. Daar de afstand op dat moment een grote factor in ons leven speelde spraken we elkaar via de computer en telefoon, dit was echt geweldig. Ik voelde me alsof ik de enige persoon in zijn leven was die belangrijk was en werd voor mijn gevoel op handen gedragen.

Ik ben toen met mijn kinderen dichterbij verhuisd en toen begon het al moeilijker te worden. De kids waren dol op hemen ik op die van hem, maar met zijn ex en mijn ex die beide nog een rol speelde was dit niet gemakkelijk. En het feit dat hij nog diverse problemen uit het verleden had en dit ik er op dat moment ook steeds meer bij kreeg merkte je dat de relatie niet altijd even makkelijk was, maar ja je bent gek op elkaar en geen enkele relatie is perfect, dus het hoort erbij. De problemen die we hadden lekken steeds meer en groter te worden, het leek alsof een normaal leven voor ons gewoon niet weggelegd was. Doordat we beide ook nogal koppig zijn kregen we steeds vaker en erger ruzie en het feit dat ik het hierover wilde hebben en hij juist helemaal maakte het er niet beter op. Dit resulteerde dan ook dat we in die 6,5 jaar een paar keer uit elkaar gegaan zijn. En ik weet wat je denkt, jullie hebben verdorie kinderen, hoe kun je dan toch weer iets opnieuw proberen en je kinderen telkens opnieuw een klap geven. Dit is iets waar ik zelf al heel lang meer struggel. Mezelf geen goede moeder vinden en me constant schuldig voelen.

Vorig jaar barsten de bom echt en hij verdween voor een half jaar compleet uit ons leven. Ook op dat moment ging het met mij helemaal niet goed, zeker niet op het moment dat de kinderen een paar weken bij hun vader waren voor de vakantie. En ben toen door een heel erg diep dal gegaan, gezworen om het nooit meer zover te laten komen. Voelde me uiteindelijk weer een stuk beter. Maar daar was hij ineens weer en toen bleek dat de gevoelens toch niet weg waren. Ik heb hem ontzettend op afstand gehouden, maar ben uiteindelijk toch gezwicht. Heb al die tijd al het gevoel gehad dat hij bij mij om liefde ging maar heb altijd mijn twijfels gehad waar het hem om ging. Dus heb de kinderen er nu ook zo goed mogelijk buiten gehouden.

Inmiddels had hij al een eigen huisje en kwam er vlakbij hem een huis vrij, je moet begrijpen het huidige huis waar ik woonde stond bijna op instorten en mijn huisbazen hadden over lak aan, dus ik heb na heel veel wikken en wegen gekozen voor het huis vlakbij hem. Toen we in het huis bezig waren was het ook super, hij heeft me ontzettend geholpen en dat voelde heel goed. Tot ik er daadwerkelijk kwam wonen, ik had hem minder hard nodig en dit was iets waar hij slecht mee om kan gaan. En toen begon hij ruzie te zoeken over van alles en nog wat. Ook kreeg ik hier constant de schuld van. Een aantal weken later was ik het beu en ging vragen wat er nou daadwerkelijk aan de hand was en toen betuigde hij spijt en gaf toe dat hij me zo niet had mogen behandelen, maar dit heeft zeer kort geduurd en toen begon het weer van voor af aan.

Ik weet gewoon dat het vele mate beter is dat we uit elkaar zijn en blijven, maar het doet gewoon ontzettend veel pijn. En het feit dat ik zo dichtbij hem woont en dat hij mogelijk iemand anders heeft maakt het er niet makkelijker op.

Ik zou me zo graag wat beter gaan voelen en niet constant met hem bezig te zijn, heb al diverse dingen geprobeerd om afleiding te zoeken, maar dit lijkt niet te werken en nu zijn de kids er ook weer niet dus ook die afleiding heb ik niet.

Als iemand na het lezen van mijn enorme ( en toch niet eens het hele) verhaal nog tips voor me heeft dan hoor ik dit graag. Thanx!