Ik ben een man van 48 en wil graag mijn verhaal delen want ik loop in mijn hoofd over.
Wij (mijn vrouw en ik) zijn 26 jaar samen en hebben 2 kinderen van 13 en 15. We hebben veel ups en downs gehad. En zitten nou weer in een down periode door de corona. Sociaal gezien ligt ons leven ook behoorlijk op een laag pitje terwijl ik een mensen mens ben. Mijn vrouw heeft dat minder.
Op mijn werk zit ik naast een vrouwelijke collega van 26. Zij is sociaal, mooi, lief en wij kunnen het heel goed samen vinden en hebben veel lol. We delen de zelfde humor en zitten de hele dag naast elkaar en we weten ook wel het 1 en ander van elkaar en voelen elkaar aan.
Zij heeft een heel leuk sociaal leven waar ik ook wel jaloers op ben en daardoor heel erg mijn jeugd mis waar ik , zoals zij nu doet, veel ging stappen en veel (stap) vrienden had.
Je raadt het al: ik ben verliefd op haar. Dat het niet wederzijds is is meer dan logisch want wat moet zij met een vent van 48 terwijl ze in de mooiste tijd van haar leven zit. We kijken elkaar af en toe wel zo aan dat ik heel soms heel licht twijfel wat zij denkt. En dan op een manier van dat ze net iets langer en anders kijkt dan nodig. Dat zal zeer waarschijnlijk niet zo zijn maar dat is denk ik mijn hoofd die iets wil maar nooit zou kunnen krijgen
Ik kan (nu nog ) logisch nadenken dat zij nooit op mij zou vallen. En als dat zo zou zijn dan heeft het geen toekomst want ze zou mijn dochter kunnen zijn.
In vroegere jaren was ik ook wel verliefd maar zat altijd in the “friends zone” dus heb weinig ervaring op dat gebied met fleurten en wat een vrouw nu precies bedoelt
Ik mis mij vrouw zoals ze vroeger was en waar ik op gevallen ben. Zij is wel mijn liefdes maatje en wij kennen elkaar door en door. En ja we praten er over en ja zij heeft een aantal maanden geleden ook er naar gevraagd of ik verliefd was op mijn collega
Ik heb toen eerlijk geantwoord en we hebben het er over gehad.
Ik wil graag mijn verhaal delen en hopen dat ik er op deze manier mee om kan gaan.
Wij (mijn vrouw en ik) zijn 26 jaar samen en hebben 2 kinderen van 13 en 15. We hebben veel ups en downs gehad. En zitten nou weer in een down periode door de corona. Sociaal gezien ligt ons leven ook behoorlijk op een laag pitje terwijl ik een mensen mens ben. Mijn vrouw heeft dat minder.
Op mijn werk zit ik naast een vrouwelijke collega van 26. Zij is sociaal, mooi, lief en wij kunnen het heel goed samen vinden en hebben veel lol. We delen de zelfde humor en zitten de hele dag naast elkaar en we weten ook wel het 1 en ander van elkaar en voelen elkaar aan.
Zij heeft een heel leuk sociaal leven waar ik ook wel jaloers op ben en daardoor heel erg mijn jeugd mis waar ik , zoals zij nu doet, veel ging stappen en veel (stap) vrienden had.
Je raadt het al: ik ben verliefd op haar. Dat het niet wederzijds is is meer dan logisch want wat moet zij met een vent van 48 terwijl ze in de mooiste tijd van haar leven zit. We kijken elkaar af en toe wel zo aan dat ik heel soms heel licht twijfel wat zij denkt. En dan op een manier van dat ze net iets langer en anders kijkt dan nodig. Dat zal zeer waarschijnlijk niet zo zijn maar dat is denk ik mijn hoofd die iets wil maar nooit zou kunnen krijgen
Ik kan (nu nog ) logisch nadenken dat zij nooit op mij zou vallen. En als dat zo zou zijn dan heeft het geen toekomst want ze zou mijn dochter kunnen zijn.
In vroegere jaren was ik ook wel verliefd maar zat altijd in the “friends zone” dus heb weinig ervaring op dat gebied met fleurten en wat een vrouw nu precies bedoelt
Ik mis mij vrouw zoals ze vroeger was en waar ik op gevallen ben. Zij is wel mijn liefdes maatje en wij kennen elkaar door en door. En ja we praten er over en ja zij heeft een aantal maanden geleden ook er naar gevraagd of ik verliefd was op mijn collega
Ik heb toen eerlijk geantwoord en we hebben het er over gehad.
Ik wil graag mijn verhaal delen en hopen dat ik er op deze manier mee om kan gaan.
Anoniem
