Verlaten door de liefde van mijn leven en heeft mij verlaten voor een ander. Het is 7,5 maand geleden begonnen dat hij zijn koffer heeft gepakt en mij verlaten heeft. Veel voorgevallen zeer zeker in de daarvoorgaande jaren waar wij beide schuldig aan zijn geweest. Maar verlaten worden op deze vernederende manier is met geen pen te beschrijven.
Blijkbaar heeft hij al veel eerder afscheid genomen van ons leven samen maar mijn strijd begint nu pas. Mijn gemis is niet zijn gemis, mijn pijn is niet zijn pijn, hij huilt niet waarom ik huil. Hij voelt de angst, paniek en de eenzaamheid niet die ik voel. Die zijn er bij hem om andere redenen maar hij kiest ervoor om zijn hart aan een ander te geven. En niet om met mij, ons samenzijn op een menselijke en fatsoenlijke manier alle te sluiten. Vernederd, verslagen en ontroert, te pijnlijk om enige vorm van acceptatie te voelen. Liefde is niet te koop. Weet wat liefde is maar die is mij afgenomen omdat nog te mogen voelen zoals ik dat voor hem voel.
Hij heeft deze keus gemaakt en voor mij wordt deze keus gemaakt wat ik helemaal niet wil. Ben op mijn ziel getrapt tot op mijn bit geraakt en kan niet verkroppen dat deze keus mijn keus moet worden. Maar ach zoals hij zegt. Het komt nóóit goed uit wanneer waarom je dit meedeelt, toch nooit goed. Mijn aannames zijn werkelijkheid geworden maar wat is het moeilijk om los te laten wat mijn leven zinvol maakt en wat is het moeilijk wat mij het meest dierbaar is.
Hoe kan ik op een normale manier met hem omgaan als iedere keer dat ik hem zie er een stukje van mijzelf verdwijnt. Hoe kan ik hem onder ogen komen als ik daar heel veel bij voel en hij niet. Hoe kan ik een doel verzinnen en er geen nieuwe herinneringen tussen ons meer zullen zijn. Hoe kan ik mijn pijn verzachten om weer beetje mijzelf te worden.
Niemand kan mij helpen moet dat zelf doen. Met professionele tools blijft het zwaar en wordt mijn gemis niet minder. Doe de dingen die er van mij verwacht worden en dat is oke, voel err niet veel meer bij door verdriet en pijn. Idealiseer niks ben niet depressief en geen zelfmedelijden. Maar wat is dit moeilijk. Mijn hart luchten en een wegvinden naar mijn eigen geluk!!!!
Blijkbaar heeft hij al veel eerder afscheid genomen van ons leven samen maar mijn strijd begint nu pas. Mijn gemis is niet zijn gemis, mijn pijn is niet zijn pijn, hij huilt niet waarom ik huil. Hij voelt de angst, paniek en de eenzaamheid niet die ik voel. Die zijn er bij hem om andere redenen maar hij kiest ervoor om zijn hart aan een ander te geven. En niet om met mij, ons samenzijn op een menselijke en fatsoenlijke manier alle te sluiten. Vernederd, verslagen en ontroert, te pijnlijk om enige vorm van acceptatie te voelen. Liefde is niet te koop. Weet wat liefde is maar die is mij afgenomen omdat nog te mogen voelen zoals ik dat voor hem voel.
Hij heeft deze keus gemaakt en voor mij wordt deze keus gemaakt wat ik helemaal niet wil. Ben op mijn ziel getrapt tot op mijn bit geraakt en kan niet verkroppen dat deze keus mijn keus moet worden. Maar ach zoals hij zegt. Het komt nóóit goed uit wanneer waarom je dit meedeelt, toch nooit goed. Mijn aannames zijn werkelijkheid geworden maar wat is het moeilijk om los te laten wat mijn leven zinvol maakt en wat is het moeilijk wat mij het meest dierbaar is.
Hoe kan ik op een normale manier met hem omgaan als iedere keer dat ik hem zie er een stukje van mijzelf verdwijnt. Hoe kan ik hem onder ogen komen als ik daar heel veel bij voel en hij niet. Hoe kan ik een doel verzinnen en er geen nieuwe herinneringen tussen ons meer zullen zijn. Hoe kan ik mijn pijn verzachten om weer beetje mijzelf te worden.
Niemand kan mij helpen moet dat zelf doen. Met professionele tools blijft het zwaar en wordt mijn gemis niet minder. Doe de dingen die er van mij verwacht worden en dat is oke, voel err niet veel meer bij door verdriet en pijn. Idealiseer niks ben niet depressief en geen zelfmedelijden. Maar wat is dit moeilijk. Mijn hart luchten en een wegvinden naar mijn eigen geluk!!!!
Gebroken hart
