Van de hemel naar de hel in enkele minuten

Wij hadden een goede relatie en zagen mekaar graag.
We zeiden nog tegen elkaar dat we nog nooit zoveel liefde hadden gekregen van een ander als nu. Ik stuurde haar liefdesbetuigingen, kaartjes, edm.

We hadden evenwel enkele 'crisissen' die er meestal uit bestonden dat ik een doodgewone opmerking maakte en dat zij daarop blokkeerde, met soms een week scheiding tot gevolg. En bang afwachten op ze het uit zou maken.
Ze kon dus heel moeilijk met kritiek om.
Op den duur wist ik dat uiteraard en zei ik niets meer omdat ik haar graag zag en dat er wel bij wou nemen.
Ik zag dat allemaal als groeipijnen in de relatie.

Tot ze het eens uitmaakte omdat er teveel 'crisissen' waren. Een dag later bracht ik haar een liefdesserenade aan haar voordeur en was het opnieuw aan.
Een jaar later maakte ze het nog eens uit, volgens haar omdat ik wou samenwonen en zij liever zou latten (terwijl we praktisch eigenlijk bijna samenwoonden). Onduidelijke redenen, zoals steeds.
Ik verging van het verdriet. Ik was mijn V. kwijt!!
Anderhalve maand later kwamen we echter terug samen en sindsdien ging het beter dan ooit, veel wederzijdse liefdesbetuigingen.

Ik heb soms last van libidoproblemen (weinig zin en moeizame erectie) en dat nam ze dikwijls op haar: ze vond zelf dat ze dik en lelijk was (wat helemaal niet klopte, het was een goed gebouwde doch mooie vrouw). V. was een heel onzeker iemand, vooral over haar lichaam.
Als het eens niet lukte zei ze dan: 'zie je wel, het ligt aan mij, aan mijn lichaam'.
Ik had haar al een paar keer verteld dat ik ook moeizaam een erectie kreeg als ik het bij mezelf deed (zelfbevrediging) en stilaan begon ze te geloven dat het niet aan haar lag. Dat zei ze tenminste...

Dus intussen waren we vier maand na de korte pauze van anderhalve maand en het ging super tussen ons.
We zaten op een avond gezellig te praten, een kus hier en een knuffel daar. Doch een uur later had ze me naar huis gestuurd en kreeg ik een bericht dat ze geen contact meer met me wou en dat ik al mijn spullen mocht komen halen. Van de hemel naar de hel dus. Het ene moment geen vuiltje aan de lucht en het volgende moment buitengezet als een hond aan de deur. En de dagen nadien niets dan verwijtende en vernederende berichten van haar kant.
Orgelpunt was toen ze me al de liefdesbrieven die ik haar heb geschreven (en daar waren heel mooie bij) terugstuurde met een briefje erbij: 'dit zijn voor mij nu allemaal leugens, je hebt me nooit als liefdespartner gezien'.

Vraag: wat denken jullie dat er gebeurd zou kunnen zijn in dat uur tijd?
Waar ik dan aan denk: opbiechten van bedrog, zware beledigingen, mishandeling, aanranding, geweld of iets dergelijks.

Niets van dat alles.

We hadden het die avond terug over mijn libidoprobleem.
Ik zei haar toen nogmaals dat het niet aan haar lag, want dat het soms ook niet lukte als ik het bij mezelf probeerde.
"Zelfs niet met beeldmateriaal" zei ik.

"Wat? Dat is hetzelfde als bedriegen!" zei ze toen.
En dan is ze geïmplodeerd. Ze zei dat ik naar huis moest en dat ze me niet meer kon aankijken. Het woordje 'beeldmateriaal' (lees: porno) was er teveel aan.

De dagen nadien verwijtende berichten dat het met mijn dik en lelijk lief niet lukte en dat ik daarom maar mijn plezier digitaal ging zoeken.
Dat ik waarschijnlijk altijd aan mijn filmpjes dacht toen het eens lukte.
Dat ik onze gezamenlijke foto's van Facebook moest halen want dat ik toch niet geassocieerd wilde worden met zo een lelijke vrouw.
Dat ik telkens nogal moet gelachen hebben toen ik haar naakt zag.
Dat ik niet meer moest afkomen met mijn praatjes dat ik haar mooi vond.
Dat ik geen libidoprobleem heb, maar een probleem met haar...
Dat ik drie jaar geprofiteerd had van haar.
Dat ik haar nooit graag heb gezien.

Ik heb nergens meer op gereageerd. Het had geen zin meer.
Op het moment van het 'uitmaakbericht' is er bij mij iets gebroken.
Dit is niet meer normaal.

Vreemd genoeg heeft dit me de kracht gegeven om de breuk sneller te verwerken. En ik heb absoluut geen spijt van wat ik heb gezegd.
Ik heb wel pijn om de vele mooie momenten die ik met haar had, doch ik heb weinig verdriet.

Ik heb haar nog 1 brief geschreven waarin ik haar zeg dat ik het jammer vind hoe ze nu over mij en de relatie denkt, dat ik dankbaar ben voor de mooie jaren en dat ik vooral dat ervan zal onthouden, maar dat mijn moeilijkheden en haar innerlijke strijd niet verenigbaar zijn gebleken en dat ik haar daarom nu loslaat.

Reacties?