Het is tijd voor mij een knoop door te hakken. Ik breek met een groot deel van het gezin waar ik in ben opgegroeid.
Al sinds mijn vroege jeugd ben ik ondergesneeuwd door mijn jongste zus (altijd problemen en zorgen), mijn vader maakt me al 10 jaar passief agressief duidelijk dat hij me niet in zijn leven wil (niet betrekken in overlijden van mijn opa, getrouwd zonder mijn weten met een nieuwe vrouw en elke toenadering die ik zoek wordt verbaal verscheurd) en mijn oudste zus heb ik eigenlijk helemaal niets mee.
De enige waar ik goed contact mee heb is mijn moeder, waar ik blij mee ben en wat ik graag zo wil houden. Maar het verleden heeft ook tussen ons in gestaan, wat ik merk doordat ze eigenlijk niet veel heeft meegekregen van mijn jeugd. Hier hebben we over kunnen praten en we begrijpen elkaar.
Het doet pijn om mensen de rug toe te keren met wie ik veel heb meegemaakt en waarvan ik goed weet hoe hun positieve kant is. Maar de tijden dat ik geen contact met hun heb zorgen voor rust. Toch kruip ik wel eens terug om te peilen of er iets te redden valt. Altijd tevergeefs, sommige situaties willen niet opgelost worden. En daarom denk ik dat het beter is me van hun af te zonderen, om me beter op mezelf te laten richten. Iets wat ik door alle zorgen en stress vaak uit het oog verlies.
Al sinds mijn vroege jeugd ben ik ondergesneeuwd door mijn jongste zus (altijd problemen en zorgen), mijn vader maakt me al 10 jaar passief agressief duidelijk dat hij me niet in zijn leven wil (niet betrekken in overlijden van mijn opa, getrouwd zonder mijn weten met een nieuwe vrouw en elke toenadering die ik zoek wordt verbaal verscheurd) en mijn oudste zus heb ik eigenlijk helemaal niets mee.
De enige waar ik goed contact mee heb is mijn moeder, waar ik blij mee ben en wat ik graag zo wil houden. Maar het verleden heeft ook tussen ons in gestaan, wat ik merk doordat ze eigenlijk niet veel heeft meegekregen van mijn jeugd. Hier hebben we over kunnen praten en we begrijpen elkaar.
Het doet pijn om mensen de rug toe te keren met wie ik veel heb meegemaakt en waarvan ik goed weet hoe hun positieve kant is. Maar de tijden dat ik geen contact met hun heb zorgen voor rust. Toch kruip ik wel eens terug om te peilen of er iets te redden valt. Altijd tevergeefs, sommige situaties willen niet opgelost worden. En daarom denk ik dat het beter is me van hun af te zonderen, om me beter op mezelf te laten richten. Iets wat ik door alle zorgen en stress vaak uit het oog verlies.
Maus
