Mijn vrouw en ik zijn 16 jaar samen, 11 jaar gehuwd en we hebben 2 prachtkids van 10 en 8 jaar.
Na ons huwelijk huisje gekocht en zelf een zelfstandige carrier opgebouwd. Beiden een drukke baan maar bij komst van de kinderen hebben we onze taken altijd goed verdeeld en gerespecteerd. Enkel sex kwam altijd op de laatste plaats. Er zijn jaren geweest waar we nog niet aan 10 keer per jaar kwamen. Voor een sportieveling als mezelf was dat niet echt voldoende.
Met mijn vrouw toen al dat fysiek gemis proberen aankaarten, telkens zonder succes. "Ik dacht maar alleen aan sex" was haar kwade reactie telkens. Je wilt dan ook niet de boeman uit blijven hangen dus liet ik het tot grote frustraties voor wat het was. De bron voor een slechte communicatie was gezet. 4 jaar geleden kreeg ik dan zware problemen op mijn werk, erover praten werd al gauw, "kom op niets van aantrekken en doorgaan". Geen diepe gesprekken. De problemen zorgden ervoor dat ik ook een tijdje zonder loon viel, ik kreeg door de stress ook gezondheidsproblemen waardoor de
loonproblematiek ook niet opgelost werd. Mijn vrouw deed haar best om voor de kids te zorgen en we kwamen dan ook niets tekort. Maar de snoeiharde opmerking na 2 weken operatie als "tijd dat je terug geld verdient" kwam wel hard aan. Ik zocht dan achter een alternatieve baan om terug in loondienst te zijn. Was niet goed omdat zij zich op haar werk zou moeten aanpassen. Mijn zelfstandig statuut was net iets te gemakkelijk... intussen draait het op werk goed maar een schouderklopje kan er niet af. Tot op heden bleef ik doorgaan, niet echt geheel ongelukkig, maar ook niet helemaal gelukkig...
En toen gebeurde het 3 jaar geleden. Op alle feestjes voordien liet ik altijd snel blijken dat ik bij interesse gehuwd was en niet over de schreef ging gaan... tot 3 jaar dus. Ben ik aan de praat geraakt met een vrouw, zij was single, ik heb het haar duidelijk gemaakt dat ik gehuwd met kids was. de avond was nog lang en we bleven er maar op los praten. Ze bleef aandringen om een keertje af te spreken. Well why the f... not? dacht ik. Intussen drie jaar verder en heb de grootste highlights uit mijn leven gekend met haar.
Een mentale, communicatieve en fysieke klik zoals nooit tevoren, mijn soulmate. En het is wederzijds. Al 1,5 jaar proberen we elkaar te lossen omdat ik gehuwd ben en geen knopen kan doorhakken op dat vlak. Telkens geraken we terug aan de praat alsof het gisteren was (met perioden van 6 maanden tussen). Beiden blijven het gevoel te hebben dat we iets groots laten schieten.
Maar nu ben ik mentaal en fysiek op. Ik zit vast in gedachten. Ik ben intussen ook enkele keren dialoog proberen zoeken met mijn vrouw, om de communicatie en sex te verbeteren. De sex gaat beter maar de communicatie blijft zo moeilijk. Moet ik blijven of moet ik gaan? Daar loop ik al zo lang mee. Mijn hart zegt dat ik ervoor moet gaan, voor mijn soulmate.
Mijn ratio houdt me tegen, je laat je lieve vrouw toch niet achter, je bent gehuwd, kom op, je moet ervoor vechten. De kids laat ik zeker niet achter, daar vecht ik voor. Maar voor mijn vrouw voel ik dat ik geen gevecht meer in me heb. Veel ruzies gehad intussen, maar nu lopen we naast elkaar. We leven maar ik heb dat gevoel niet. We zijn een goed georganiseerd gezin, hebben wel pret als gezin samen, maar mijn vouw en ik? Die connectie is er niet meer, of heel oppervlakkig.
De gedachte van te scheiden maakt me onzeker, geeft me een knoop in mijn maag en geeft me slapeloze nachten. Ik weet dat uiteindelijk alles wel goed komt maar hoe kies je hier in godsnaam voor.
Een vastgelopen man...
Na ons huwelijk huisje gekocht en zelf een zelfstandige carrier opgebouwd. Beiden een drukke baan maar bij komst van de kinderen hebben we onze taken altijd goed verdeeld en gerespecteerd. Enkel sex kwam altijd op de laatste plaats. Er zijn jaren geweest waar we nog niet aan 10 keer per jaar kwamen. Voor een sportieveling als mezelf was dat niet echt voldoende.
Met mijn vrouw toen al dat fysiek gemis proberen aankaarten, telkens zonder succes. "Ik dacht maar alleen aan sex" was haar kwade reactie telkens. Je wilt dan ook niet de boeman uit blijven hangen dus liet ik het tot grote frustraties voor wat het was. De bron voor een slechte communicatie was gezet. 4 jaar geleden kreeg ik dan zware problemen op mijn werk, erover praten werd al gauw, "kom op niets van aantrekken en doorgaan". Geen diepe gesprekken. De problemen zorgden ervoor dat ik ook een tijdje zonder loon viel, ik kreeg door de stress ook gezondheidsproblemen waardoor de
loonproblematiek ook niet opgelost werd. Mijn vrouw deed haar best om voor de kids te zorgen en we kwamen dan ook niets tekort. Maar de snoeiharde opmerking na 2 weken operatie als "tijd dat je terug geld verdient" kwam wel hard aan. Ik zocht dan achter een alternatieve baan om terug in loondienst te zijn. Was niet goed omdat zij zich op haar werk zou moeten aanpassen. Mijn zelfstandig statuut was net iets te gemakkelijk... intussen draait het op werk goed maar een schouderklopje kan er niet af. Tot op heden bleef ik doorgaan, niet echt geheel ongelukkig, maar ook niet helemaal gelukkig...
En toen gebeurde het 3 jaar geleden. Op alle feestjes voordien liet ik altijd snel blijken dat ik bij interesse gehuwd was en niet over de schreef ging gaan... tot 3 jaar dus. Ben ik aan de praat geraakt met een vrouw, zij was single, ik heb het haar duidelijk gemaakt dat ik gehuwd met kids was. de avond was nog lang en we bleven er maar op los praten. Ze bleef aandringen om een keertje af te spreken. Well why the f... not? dacht ik. Intussen drie jaar verder en heb de grootste highlights uit mijn leven gekend met haar.
Een mentale, communicatieve en fysieke klik zoals nooit tevoren, mijn soulmate. En het is wederzijds. Al 1,5 jaar proberen we elkaar te lossen omdat ik gehuwd ben en geen knopen kan doorhakken op dat vlak. Telkens geraken we terug aan de praat alsof het gisteren was (met perioden van 6 maanden tussen). Beiden blijven het gevoel te hebben dat we iets groots laten schieten.
Maar nu ben ik mentaal en fysiek op. Ik zit vast in gedachten. Ik ben intussen ook enkele keren dialoog proberen zoeken met mijn vrouw, om de communicatie en sex te verbeteren. De sex gaat beter maar de communicatie blijft zo moeilijk. Moet ik blijven of moet ik gaan? Daar loop ik al zo lang mee. Mijn hart zegt dat ik ervoor moet gaan, voor mijn soulmate.
Mijn ratio houdt me tegen, je laat je lieve vrouw toch niet achter, je bent gehuwd, kom op, je moet ervoor vechten. De kids laat ik zeker niet achter, daar vecht ik voor. Maar voor mijn vrouw voel ik dat ik geen gevecht meer in me heb. Veel ruzies gehad intussen, maar nu lopen we naast elkaar. We leven maar ik heb dat gevoel niet. We zijn een goed georganiseerd gezin, hebben wel pret als gezin samen, maar mijn vouw en ik? Die connectie is er niet meer, of heel oppervlakkig.
De gedachte van te scheiden maakt me onzeker, geeft me een knoop in mijn maag en geeft me slapeloze nachten. Ik weet dat uiteindelijk alles wel goed komt maar hoe kies je hier in godsnaam voor.
Een vastgelopen man...
Chris
