Ik heb sinds 3 jaar een relatie. In het begin was alles zo perfect, vlinders in de buik, 2x per dag seks, alle aandacht die ik nodig had,...
De verliefdheid was er zeker. Na enkele maanden begon dit alles wat minder te worden... Mijn vriendin wees me af in bed, en van 2x per dag seks zijn we in tussentijd op het punt dat we misschien nog 1x om de 2 maanden seks hebben.
Ook de affectie is er niet meer. 's Avonds in de zetel ligt ze bij me, maar een spontane knuffel of spontane kus komt zelden voor. Ook een lief briefje, kaartje of sms'je zit er niet meer in de laatste 2 jaar. Ik weet meestal perfect hoeveel kussen ik krijg op een dag, 1 als ze vertrekt naar het werk en soms 1 als ze terug thuis is.
Soms ben ik het gevoel compleet kwijt en vraag ik me af waarom we nog samen zijn... En hoe ik het aanvoel, is haar gevoel ook weg. Maar ik ben meer de realist in de relatie en zij de persoon die nogal graag haar hoofd in het zand steekt en geen actie onderneemt.
Die ook alles gewoon z'n gang laat gaan en niet bereid is om eraan te werken of om nog maar in te zien dat we met een probleem zitten.
Het is makkelijker om het niet in te zien en gewoon verder aan te blijven modderen, dan in te zien dat er een probleem is en dat we eraan moeten werken.
Ook als ik haar erover aanspreek, blijft ze erbij dat er geen probleem is of krijg ik de dag erna een sms waarin ze zegt dat ze niet meer weet wat ze moet doen om mij gelukkig te maken en dat ze mijn probleem ook niet snapt. Want... Er is toch niks veranderd?
Ik weet soms niet meer wat ik beter doe, alles opgeven en alleen verder of blijven proberen terwijl er naar mijn mening niks verandert en ik me heel vaak eenzaam voel.
Soms ben ik liever op mijn werk dan thuis, omdat ik me ongemakkelijk begin te voelen wanneer ze rond me is.
Geen goed teken en toch blijf ik twijfelen wat de beste keuze nu is...
Misschien moet ik me wat minder ergeren, wat verdraagzamer zijn en inzien dat zij er misschien minder nood aan heeft dan mij. En is dit ook mijn schuld. Ik weet het soms helemaal niet meer.
De verliefdheid was er zeker. Na enkele maanden begon dit alles wat minder te worden... Mijn vriendin wees me af in bed, en van 2x per dag seks zijn we in tussentijd op het punt dat we misschien nog 1x om de 2 maanden seks hebben.
Ook de affectie is er niet meer. 's Avonds in de zetel ligt ze bij me, maar een spontane knuffel of spontane kus komt zelden voor. Ook een lief briefje, kaartje of sms'je zit er niet meer in de laatste 2 jaar. Ik weet meestal perfect hoeveel kussen ik krijg op een dag, 1 als ze vertrekt naar het werk en soms 1 als ze terug thuis is.
Soms ben ik het gevoel compleet kwijt en vraag ik me af waarom we nog samen zijn... En hoe ik het aanvoel, is haar gevoel ook weg. Maar ik ben meer de realist in de relatie en zij de persoon die nogal graag haar hoofd in het zand steekt en geen actie onderneemt.
Die ook alles gewoon z'n gang laat gaan en niet bereid is om eraan te werken of om nog maar in te zien dat we met een probleem zitten.
Het is makkelijker om het niet in te zien en gewoon verder aan te blijven modderen, dan in te zien dat er een probleem is en dat we eraan moeten werken.
Ook als ik haar erover aanspreek, blijft ze erbij dat er geen probleem is of krijg ik de dag erna een sms waarin ze zegt dat ze niet meer weet wat ze moet doen om mij gelukkig te maken en dat ze mijn probleem ook niet snapt. Want... Er is toch niks veranderd?
Ik weet soms niet meer wat ik beter doe, alles opgeven en alleen verder of blijven proberen terwijl er naar mijn mening niks verandert en ik me heel vaak eenzaam voel.
Soms ben ik liever op mijn werk dan thuis, omdat ik me ongemakkelijk begin te voelen wanneer ze rond me is.
Geen goed teken en toch blijf ik twijfelen wat de beste keuze nu is...
Misschien moet ik me wat minder ergeren, wat verdraagzamer zijn en inzien dat zij er misschien minder nood aan heeft dan mij. En is dit ook mijn schuld. Ik weet het soms helemaal niet meer.
radeloos persoon
