Beste lezers,
Ik lees veel herkenning in al jullie verhalen.
Hier komt mijn verhaal:
Ik zit 6 jaar in een relatie met mijn partner, echter is er nu al 9 maanden geen sprake meer van intimiteit of seks. We knuffelen wel, geven elkaar een kus, maar ik word dus al 9 maanden niet meer seksueel aangeraakt.
Mijn partner heeft medische klachten dit is de oorzaak, maar dan nog…
Het doet me echt pijn dat ik al zo’n tijd niet word bevredigd. Pijn, teleurstelling, irritatie, gevoel van afwijzing, alle emoties die hier bij horen.
Ergens vind ik het ook egoistisch, mijn partner WEET dat ik hier heel veel moeite mee heb, ik heb het al vaker duidelijk gemaakt.
Ik krijg steeds hetzelfde antwoord: “het komt wel weer terug, ik mis het ook, niet alleen jij” en zo blijf je dan maar doorgaan.. ook als we gaan slapen en ik neem intiatief word het al gauw afgebroken met “zullen we draaien, slaap lekker”.
Ik merk dat het me begint op te breken en ik het echt niet langer volhoudt, hier heb ik niet voor gekozen.
De drang om vreemd te gaan, een escort te regelen word steeds groter, ik trek het gewoon echt niet meer..
Een open relatie wil ik ook niet, ik moet er niet aan denken dat als mijn partner van de medische klachten af is, ook ineens iets met een ander wilt doen. Ik ben heel monogaam en dat zou mij teveel pijn doen, vandaaruit wil ik geen open relatie, en kies ik er ook niet voor om openlijk vreemd te gaan.
Maar het verlangen blijft, logisch, ik ben van vlees en bloed en heb als ieder mens gewoon mijn behoeftes…
Vandaaruit denk ik om voor te stellen om iets met een ecort te regelen, dat is afstandelijker, zakelijker zou je bijna zeggen. Maar hetzelfde verhaal, ik wil gewoon absoluut niet dat mijn partner miss in de toekomst ook met iemand anders gaat, dat verdraag ik niet.
Ondertussen blijft deze situatie aanhouden en breekt het me echt op.
Ik denk er vaak aan om stiekem vreemd te gaan, om de relatie en mijn welzijn goed te houden.
Het is heel zwaar dit en maakt me echt depressief.
Wat is hierover jullie mening?