Hallo,
Ik ben een 20-jarige vrouw en ik heb veel moeite met hoe de relaties binnen het gezin zijn en ik denk dat dit mezelf mentaal nogal beïnvloedt.
Mijn zusje en ik hebben al vanaf kleins af aan geen goede band met elkaar en het verergert de laatste jaren alleen maar. Ze vertoont wat narcistische trekken (o.a. zeer egocentrisch, weinig empathie hebben, zichzelf continu in slachtofferrol plaatsen, geen kritiek kunnen aanvaarden, de schuld ligt altijd bij een ander...). We kunnen eigenlijk geen normale gesprekken voeren omdat ze niet met mij wil praten (tenzij het haar uitkomt). Mijn ouders zijn het met me eens dat hoe ze tegen mij doet niet normaal is en dat ik hier haar geen reden toe heb gegeven. Ik heb zelf het idee dat ze een hekel aan mij heeft omdat ik beter met mijn ouders overweg kan en in veel dingen in haar ogen misschien ''beter'' ben dan zij (hogere opleiding, zelfstandiger, meer ervaring in dezelfde sport) en dat ze daarom een soort minderwaardigheidsgevoel heeft waar ze mij de schuld van geeft.
Dan mijn vader. Een lastige man die eigenlijk erg op mijn zusje lijkt. Als je het met hem oneens bent over iets kun je daar ook niet over praten, dan begint hij al snel te schreeuwen. De band tussen hem en mijn zusje is erg slecht, ze hebben allebei een hekel aan elkaar en praten amper met elkaar. Vaak is het aan tafel daarom ook niet gezellig.
Mijn moeder is degene die de rust en vrede probeert te bewaren en ik heb het idee dat ze zichzelf wegcijfert. Hoewel mijn zusje bijna meerderjarig is doet mijn moeder alles voor haar.
Er wordt wel gepraat binnen het gezin over de problemen. Maar mijn ouders gaan over mijn zusje met mij praten, en mijn moeder met mij over mijn vader en mijn vader met mij over mijn moeder. Het voelt voor mij niet als gezond omdat ik nog steeds het kind binnen het gezin ben, en niet de ouder of partner. Ik word zelf gek van iedereens problemen en wil eigenlijk weg thuis. Ik ben al een tijdje bezig met het vinden van een kamer, maar tot nu toe onsuccesvol. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik met iedereen aan moet als ik thuis weg ben. Ik hoef eigenlijk geen contact meer met mijn zusje en ik heb geen zin meer in de problemen tussen haar en mijn vader. Het beïnvloedt mij gewoon heel erg en maakt me ongelukkig. Maar ik wil wel gewoon contact met mijn moeder en ik weet dat contact verbreken met mijn zusje haar erg verdrietig zou maken en dat wil ik niet. Aan de andere kant wil ik mijn eigen leven opbouwen en nu eens wat meer de aandacht op mezelf richten. Ik weet ook niet of ik hier met iemand over moet praten omdat voor mijn gevoel de situatie daarvoor niet ''erg'' genoeg is.
Ik ben een 20-jarige vrouw en ik heb veel moeite met hoe de relaties binnen het gezin zijn en ik denk dat dit mezelf mentaal nogal beïnvloedt.
Mijn zusje en ik hebben al vanaf kleins af aan geen goede band met elkaar en het verergert de laatste jaren alleen maar. Ze vertoont wat narcistische trekken (o.a. zeer egocentrisch, weinig empathie hebben, zichzelf continu in slachtofferrol plaatsen, geen kritiek kunnen aanvaarden, de schuld ligt altijd bij een ander...). We kunnen eigenlijk geen normale gesprekken voeren omdat ze niet met mij wil praten (tenzij het haar uitkomt). Mijn ouders zijn het met me eens dat hoe ze tegen mij doet niet normaal is en dat ik hier haar geen reden toe heb gegeven. Ik heb zelf het idee dat ze een hekel aan mij heeft omdat ik beter met mijn ouders overweg kan en in veel dingen in haar ogen misschien ''beter'' ben dan zij (hogere opleiding, zelfstandiger, meer ervaring in dezelfde sport) en dat ze daarom een soort minderwaardigheidsgevoel heeft waar ze mij de schuld van geeft.
Dan mijn vader. Een lastige man die eigenlijk erg op mijn zusje lijkt. Als je het met hem oneens bent over iets kun je daar ook niet over praten, dan begint hij al snel te schreeuwen. De band tussen hem en mijn zusje is erg slecht, ze hebben allebei een hekel aan elkaar en praten amper met elkaar. Vaak is het aan tafel daarom ook niet gezellig.
Mijn moeder is degene die de rust en vrede probeert te bewaren en ik heb het idee dat ze zichzelf wegcijfert. Hoewel mijn zusje bijna meerderjarig is doet mijn moeder alles voor haar.
Er wordt wel gepraat binnen het gezin over de problemen. Maar mijn ouders gaan over mijn zusje met mij praten, en mijn moeder met mij over mijn vader en mijn vader met mij over mijn moeder. Het voelt voor mij niet als gezond omdat ik nog steeds het kind binnen het gezin ben, en niet de ouder of partner. Ik word zelf gek van iedereens problemen en wil eigenlijk weg thuis. Ik ben al een tijdje bezig met het vinden van een kamer, maar tot nu toe onsuccesvol. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik met iedereen aan moet als ik thuis weg ben. Ik hoef eigenlijk geen contact meer met mijn zusje en ik heb geen zin meer in de problemen tussen haar en mijn vader. Het beïnvloedt mij gewoon heel erg en maakt me ongelukkig. Maar ik wil wel gewoon contact met mijn moeder en ik weet dat contact verbreken met mijn zusje haar erg verdrietig zou maken en dat wil ik niet. Aan de andere kant wil ik mijn eigen leven opbouwen en nu eens wat meer de aandacht op mezelf richten. Ik weet ook niet of ik hier met iemand over moet praten omdat voor mijn gevoel de situatie daarvoor niet ''erg'' genoeg is.
Anoniem
