Al meer dan 10 jaar zit ik niet meer fijn in mijn huwelijk. We zijn zeer verschillend, hebben andere interesses, hobby's en inzichten. Aanvankelijk was de relatie meer op lichamelijke behoefte, verliefdheid, een partner hebben om niet alleen te zijn gebaseerd in plaats van op vriendschap en houden van. Hierdoor zijn we uit elkaar gegroeid.
Ik heb in afgelopen 10 jaar meerder malen proberen te scheiden en we zijn zelf een aantal jaren uit elkaar geweest waarbij ik zelfs een relatie had met een ander partner die dat aanvulde wat mijn vrouw niet kon of wilde geven. Mijn vrouw heeft de scheiding tegen gewerkt en zolang gemanipuleerd tot mijn nieuwe partner het niet meer zag zitten en vertrok. Daarna werd mijn vrouw wat milder en vonden we weer toenadering tot elkaar. Ik dacht toen dat ze water bij de wijn zou doen en wilde het nog een kans geven. We hebben relatietherapie gedaan om beter met elkaar te kunnen communiceren en om beide onze grenzen eerder aan te geven.
Helaas duurde de nieuwe poging maar enkele jaren, daarna verviel alles weer in de oude stand, haar grenzen werden weer hard en de mijne zacht en alles wat niet goed liep was mijn verantwoordelijkheid of mijn schuld. Haar waarheid is de enige waarheid die telt, die van een ander doet er niet toe of is fout. Hierdoor is ze vaak in de problemen gekomen en ik was de persoon waar ze op terug kon vallen. Onze huisarts suggereerde dat zijn symptomen van een persoonlijkheidsstoornis vertoont en daar lijkt het ook op. De reden dat we nog steeds bij elkaar zijn is ook een klassiek voorbeeld uit de relatiepsychologie, ik ben co-dependent en laat haar over mijn grenzen heen gaan. Want als ik mijn grenzen aangeef dan is het huis te klein krijg ik verwijten hoe ik dat haar kan aandien omdat zij zo goed voor mij was in het beging van ons huwelijk, of ik krijg een stilte behandeling.
Een aantal jaren geleden is ze ziek geworden en omdat ze het beter wist dan de artsen is haar ziekte geëscaleerd en heeft ze nu continu verzorging nodig. Ze is in een paar jaar 20 tot 30 jaar ouder geworden en heeft de conditie en gezondheid van een hoog bejaarde. Onze relatie heeft niets meer te bieden, ik ben alleen nog mantelzorger en moet haar het leven nog enigszins dragelijk maken en van haar houden omdat ze altijd zo goed voor mij is geweest. Ik sta ondertussen al die jaren in de overlevingsstand, ik voel geen liefde, binding en uitdaging meer terwijl ik daar wel behoeft aan heb. Zij voelt geen seksuele behoeften meer tgv een hersenbeschadiging en ik kan het niet meer opbrengen omdat ze incontinent is en haar lichamelijk verval. Voor mijn seksuele behoefte moet ik maar naar een ander gaan zegt ze soms goed bedoeld. Maar ze weet dat is seks omwille van het klaarkomen saai vind en graag een binding met een partner heb en wederzijds aantrekkingskracht moet voelen. En daar wil mijn vrouw niets van weten. Ze wil en kan mij niet loslaten.
Mijn dilemma is dat ik weer wil gaan leven, mensen leren kennen en misschien weer liefde vinden en leuke dingen doen. Daar tegenover voel ik de morele verplichting mijn vrouw bij te staan en mijn gevoelens en behoeften aan de kant te zetten. Deze tweestrijd verscheurt mijn leven.
Ik heb in afgelopen 10 jaar meerder malen proberen te scheiden en we zijn zelf een aantal jaren uit elkaar geweest waarbij ik zelfs een relatie had met een ander partner die dat aanvulde wat mijn vrouw niet kon of wilde geven. Mijn vrouw heeft de scheiding tegen gewerkt en zolang gemanipuleerd tot mijn nieuwe partner het niet meer zag zitten en vertrok. Daarna werd mijn vrouw wat milder en vonden we weer toenadering tot elkaar. Ik dacht toen dat ze water bij de wijn zou doen en wilde het nog een kans geven. We hebben relatietherapie gedaan om beter met elkaar te kunnen communiceren en om beide onze grenzen eerder aan te geven.
Helaas duurde de nieuwe poging maar enkele jaren, daarna verviel alles weer in de oude stand, haar grenzen werden weer hard en de mijne zacht en alles wat niet goed liep was mijn verantwoordelijkheid of mijn schuld. Haar waarheid is de enige waarheid die telt, die van een ander doet er niet toe of is fout. Hierdoor is ze vaak in de problemen gekomen en ik was de persoon waar ze op terug kon vallen. Onze huisarts suggereerde dat zijn symptomen van een persoonlijkheidsstoornis vertoont en daar lijkt het ook op. De reden dat we nog steeds bij elkaar zijn is ook een klassiek voorbeeld uit de relatiepsychologie, ik ben co-dependent en laat haar over mijn grenzen heen gaan. Want als ik mijn grenzen aangeef dan is het huis te klein krijg ik verwijten hoe ik dat haar kan aandien omdat zij zo goed voor mij was in het beging van ons huwelijk, of ik krijg een stilte behandeling.
Een aantal jaren geleden is ze ziek geworden en omdat ze het beter wist dan de artsen is haar ziekte geëscaleerd en heeft ze nu continu verzorging nodig. Ze is in een paar jaar 20 tot 30 jaar ouder geworden en heeft de conditie en gezondheid van een hoog bejaarde. Onze relatie heeft niets meer te bieden, ik ben alleen nog mantelzorger en moet haar het leven nog enigszins dragelijk maken en van haar houden omdat ze altijd zo goed voor mij is geweest. Ik sta ondertussen al die jaren in de overlevingsstand, ik voel geen liefde, binding en uitdaging meer terwijl ik daar wel behoeft aan heb. Zij voelt geen seksuele behoeften meer tgv een hersenbeschadiging en ik kan het niet meer opbrengen omdat ze incontinent is en haar lichamelijk verval. Voor mijn seksuele behoefte moet ik maar naar een ander gaan zegt ze soms goed bedoeld. Maar ze weet dat is seks omwille van het klaarkomen saai vind en graag een binding met een partner heb en wederzijds aantrekkingskracht moet voelen. En daar wil mijn vrouw niets van weten. Ze wil en kan mij niet loslaten.
Mijn dilemma is dat ik weer wil gaan leven, mensen leren kennen en misschien weer liefde vinden en leuke dingen doen. Daar tegenover voel ik de morele verplichting mijn vrouw bij te staan en mijn gevoelens en behoeften aan de kant te zetten. Deze tweestrijd verscheurt mijn leven.
Christiaan
