11 jaar samen met me partner, waarvan de laatste 4 jaar vol twijfels of ik wel weer gelukkig kan worden met me partner, komt daar ineens een ander persoon die mij heel erg aantrekt. Voordat deze persoon in me leven kwam heb ik al één keer me spullen gepakt en gezegd dat ik wil scheiden omdat ik het niet meer trok. Door tranen, doordat ik wel om me partner geef, ben ik toch gebleven maar de thuis situatie zou wel veranderen. Partner doet zijn best, maar vanwege verslavingen en temperantheid/verbale agressie blijft het in de cirkel waarbij het een paar dagen oké gaat gevolgd met een paar dagen op de tenen lopen en stil zwijgend de dagen doorkomen. Ik wil ergens heel zeker scheiden, niet door de ander, maar doordat ik zo niet verder kan. Ik ben op, iedere uitspatting is er een teveel. Ookal duurt de uitspatting maar 10 minuten, ik kan het niet meer. Ik leef niet meer en wil weer leven.. Toch blijf ik telkens en durf ik de stap niet te zetten uit angst of ik er lster geen spijt van krijg en uit medelijden voor mijn partner, omdat ik alles ben wat partner heeft. We hebben een kind samen, scheiden is voor kinderen leiden maar ouders die samen blijven waarbij iedere dag spanningen zijn is ook niet ideaal. Ik wil rust, ik wil scheiden, maar ben bang voor spijt. Help!
1
