Ondertussen is mijn familie verzonken in drugs, eetstoornissen, etc

Het gezin waarin ik de oudste zoon ben had al voor mijn geboorte problemen. Ouders hebben beide onopgeloste jeugdtraumas en ontwikkeling stoornis. Zelfs grootouders lijken niet goed met emoties om te kunnen gaan. Nu vele jaren verder zijn er scheidingen geweest en heb ik (half)broers en (half)zussen onder mij. Al voor adolescentie was ik vaak ziekjes en duidelijk niet zoals leeftijdsgenoten. Deze symptomen werden met de jaren erger en begonnen te lijken op stress en depressie. Na jarenlang hard werken moest ik toch mijn leven op een pauze zetten. Ik hoopte zo over alles heen te komen, mijn gewoontes te beteren, gezien ik slecht sliep en weinig bewoog en weinig vrienden bezocht. Een tijdje ging dit goed. Er waren nog wat dipjes maar ik leek wel te merken dat het weer 'goed' met mij ging. Ik durfde het aan om een romantische relatie aan te gaan en daar ging het mis. Voor het eerst kon ik eens vergelijken hoe mijn jeugd was ten opzichte van anderen. Ik begon ook te merken hoe in deze relatie allemaal slechte patronen zichtbaar waren van vroeger. Ik was een 'deurmat'; kwam niet voor mijzelf op. Steeds verder begon ik mentaal onder druk te komen en het zin van het leven kwijt te raken. Voor het eerst zocht ik zelf mentale professionele hulp.
Zo ben ik er laatste jaren achter gekomen dat ik uit mijn verwaarloosde jeugd trauma's heb overgehouden en mijn emoties niet goed gereguleerd zijn.
Deze ontdekking kwam echter te laat. Ik ben te oud, de situatie is thuis is 'stabiel' maar ik kom niet verder in de behandeling. Het wonen bij een van mijn ouders wekt dagelijks teveel verstoring op. Jarenlang ben ik niet verzorgd geweest, maar eigenlijk zorger geweest voor deze ouder. Het huis uit, wat ik al jaren voel, is dus de oplossing. In mijn kenniskring is echter niet zomaar plots een woonplaats beschikbaar en werken gaat niet meer. Beschermd wonen wil mij niet meer hebben omdat ik al te zelfstandig ben en er geen sprake is van fysiek geweld.
Dus nu zit ik al maanden te wachten op een overheid die mijn problemen niet serieus neemt. Met een klein beetje geld zou ik eindelijk kunnen beginnen aan een toekomst en uiteindelijk weer bijdragen aan de maatschappij. Ondertussen is mijn familie verzonken in drugs, eetstoornissen, complottheorien en andere slechte patronen. Na de relatief rustige winter heb ik nu elke dag minder perspectief.