De start van onze relatie was verre van optimaal, meer een vlucht uit huis dan een keus voor elkaar, we waren beiden nog heel jong en hadden beiden geen goed voorbeeld meegekregen van huis uit.
Terugkijkend kan ik nu zien dat we er de eerste jaren 'een potje' van hebben gemaakt tot ik 'met mijn rug tegen de muur stond'.
Een soort van noodgedwongen gingen we aan onszelf werken. Dat is heel goed geweest en heeft ons gevormd tot wie we nu zijn. We hebben ons ontworsteld aan de structuren van ons gezin van herkomst en lopen ons eigen pad.
Nog steeds spiegelen en confronteren we elkaar en dat is vaak niet gemakkelijk maar ik ben er van overtuigd dat als ik mijn grootste angsten en pijn onder ogen kan zien, dat we dan langzaam naar een heling groeien.
Wat me o.a. steunt is het feit dat ik verschillende mensen ken die er wel voor gekozen hebben om wel uit elkaar te gaan maar dat die jaren na dato nog steeds met hun eigen stukken worstelen en op dat gebied zeker niet beter af zijn.
