Hallo allemaal,
ik wou even mijn verhaal kwijt..
ik zat in een relatie van 6 jaar, we waren verliefd, elkaars beste vrienden, we hielden ontzettend veel van elkaar.
we waren gelukkig, met ups en downs, we konden niet zonder elkaar.
we zijn gaan samenwonen, ik vroeg haar ten huwelijk en ze zei ja. we praatte zelfs over kinderen. ze wou heel graag kinderen en ik wou dat ook met haar.
begin dit jaar testte ze haar lichaam om te kijken of alles inorde was, dit bleek niet zo te zijn. het ging moeilijk worden om kinderen te krijgen. dit was ook tijdens de eerste lockdown van corona waarmee ze een kleine depressie had ivm sociale contacten. Na een tijdje begon ze afstand te nemen van mij en zei ze dat ze het gevoel niet meer had, uiteindelijk na enkele maanden zijn we uit elkaar gegaan. ondertussen zijn we 3 maanden uit elkaar, we hoorden elkaar af en toe nog maar ik duwde ze steeds meer weg door het te proberen goed maken. ik mis haar enorm, na 3 maanden is de pijn nog steeds hetzelfde. Terwijl haar leven perfect lijkt te gaan nu: ze heeft nieuwe vrienden, een nieuwe woonst, ze gaat veel op reis, ze is zo gelukkig zonder mij... ik hoor ook rondom mij dat ze volop met andere mannen contact heeft. ik durf haar niet meer te sturen uit schrik dat ik ze weer zal wegduwen of voor de pijnlijke antwoorden. heel soms vraagt ze nog hoe het gaat, maar ik voel dat dit enkel vanuit schuldgevoel is. ik weet niet meer wat ik moet doen. ik probeer ze los te laten en verder te gaan zoals zij maar het lukt me niet, net zoals haar proberen terug te krijgen lukt ook niet.
wat denken jullie hiervan ?
ik wou even mijn verhaal kwijt..
ik zat in een relatie van 6 jaar, we waren verliefd, elkaars beste vrienden, we hielden ontzettend veel van elkaar.
we waren gelukkig, met ups en downs, we konden niet zonder elkaar.
we zijn gaan samenwonen, ik vroeg haar ten huwelijk en ze zei ja. we praatte zelfs over kinderen. ze wou heel graag kinderen en ik wou dat ook met haar.
begin dit jaar testte ze haar lichaam om te kijken of alles inorde was, dit bleek niet zo te zijn. het ging moeilijk worden om kinderen te krijgen. dit was ook tijdens de eerste lockdown van corona waarmee ze een kleine depressie had ivm sociale contacten. Na een tijdje begon ze afstand te nemen van mij en zei ze dat ze het gevoel niet meer had, uiteindelijk na enkele maanden zijn we uit elkaar gegaan. ondertussen zijn we 3 maanden uit elkaar, we hoorden elkaar af en toe nog maar ik duwde ze steeds meer weg door het te proberen goed maken. ik mis haar enorm, na 3 maanden is de pijn nog steeds hetzelfde. Terwijl haar leven perfect lijkt te gaan nu: ze heeft nieuwe vrienden, een nieuwe woonst, ze gaat veel op reis, ze is zo gelukkig zonder mij... ik hoor ook rondom mij dat ze volop met andere mannen contact heeft. ik durf haar niet meer te sturen uit schrik dat ik ze weer zal wegduwen of voor de pijnlijke antwoorden. heel soms vraagt ze nog hoe het gaat, maar ik voel dat dit enkel vanuit schuldgevoel is. ik weet niet meer wat ik moet doen. ik probeer ze los te laten en verder te gaan zoals zij maar het lukt me niet, net zoals haar proberen terug te krijgen lukt ook niet.
wat denken jullie hiervan ?
Joeri
