Mijn ex en ik hebben er onverwacht donderdag een einde aan onze relatie gemaakt.
Met onze relatie was niks mis, het ging voor ons gevoel juist met de dag beter.
Vorig jaar was er al spraken van dat mijn ex een vermijdende persoonlijkheidsstoornis heeft. Op sommige momenten denkt hij dat hij van iedereen afstand moet doen omdat dat in zijn gedachten beter is voor iedereen.
Ik dacht dat hij hier vorig jaar al over heen was door de juiste hulp, maar hij gaf aan dat hij het de laatste weken moeilijk vindt om met mij te zijn.
“Ik verdiende beter, ik ontwikkelde beter, ik maakte betere keuzes, ik had een betere kans op een toekomst, ik was slimmer en hij zat al 7 jaar bij defensie”.
“Als ik gewoon uit je leven verdwijn ben je er over 2 weken over heen, ga ik aan mezelf werken, en als het voorbestemd is komen we bij elkaar terug”
Ik heb hem verteld dat dit niet een realistische kijk is, maar dit drong niet tot hem door.
Zijn gevoelens waren minder omdat hij minder van zichzelf houdt. Hij vond de ene keer dat we beter als vrienden af waren en de andere keer wilde hij bij me blijven maar wel op afstand. (Hij was gewoon erg onduidelijk).
Ik heb hem voor het laatste gezien met het idee dat we het even oppervlakkig houden en dat hij voor zichzelf moet uitzoeken wat hij met zijn leven wil.
Ik mocht hem bellen en hij mocht mij bellen.
Hij heeft zijn hele telefoon uitgeschakeld, al zijn sociale media er af gehaald. Niemand kan hem bereiken behalve de collega’s via zijn werk telefoon.
Dit heeft hij me niet gemeld dus ik moest er achter komen via zijn moeder.
Het nare is dat ik hem voor het laatste zag met een gesprek waarin hij benoemde “als er geen traject aan euthanasie zat, dan was ik vanmiddag al heen gegaan voor een spuit”
Ook gaf hij aan zich aan te melden voor de militaire kliniek. Maar ik heb er weinig vertrouwen in dat hij dit echt zal doen.
Na een relatie van jaren is het ineens gestopt, hij houdt zich niet aan z’n woord met dat hij af en toe zou melden hoe het met hem is (hij is een man van zijn woord) en ik ben achter gelaten met het gevoel dat ik ieder moment gebeld kan worden door zijn moeder met het nieuws dat hij er een einde aan gemaakt heeft.
Met onze relatie was niks mis, het ging voor ons gevoel juist met de dag beter.
Vorig jaar was er al spraken van dat mijn ex een vermijdende persoonlijkheidsstoornis heeft. Op sommige momenten denkt hij dat hij van iedereen afstand moet doen omdat dat in zijn gedachten beter is voor iedereen.
Ik dacht dat hij hier vorig jaar al over heen was door de juiste hulp, maar hij gaf aan dat hij het de laatste weken moeilijk vindt om met mij te zijn.
“Ik verdiende beter, ik ontwikkelde beter, ik maakte betere keuzes, ik had een betere kans op een toekomst, ik was slimmer en hij zat al 7 jaar bij defensie”.
“Als ik gewoon uit je leven verdwijn ben je er over 2 weken over heen, ga ik aan mezelf werken, en als het voorbestemd is komen we bij elkaar terug”
Ik heb hem verteld dat dit niet een realistische kijk is, maar dit drong niet tot hem door.
Zijn gevoelens waren minder omdat hij minder van zichzelf houdt. Hij vond de ene keer dat we beter als vrienden af waren en de andere keer wilde hij bij me blijven maar wel op afstand. (Hij was gewoon erg onduidelijk).
Ik heb hem voor het laatste gezien met het idee dat we het even oppervlakkig houden en dat hij voor zichzelf moet uitzoeken wat hij met zijn leven wil.
Ik mocht hem bellen en hij mocht mij bellen.
Hij heeft zijn hele telefoon uitgeschakeld, al zijn sociale media er af gehaald. Niemand kan hem bereiken behalve de collega’s via zijn werk telefoon.
Dit heeft hij me niet gemeld dus ik moest er achter komen via zijn moeder.
Het nare is dat ik hem voor het laatste zag met een gesprek waarin hij benoemde “als er geen traject aan euthanasie zat, dan was ik vanmiddag al heen gegaan voor een spuit”
Ook gaf hij aan zich aan te melden voor de militaire kliniek. Maar ik heb er weinig vertrouwen in dat hij dit echt zal doen.
Na een relatie van jaren is het ineens gestopt, hij houdt zich niet aan z’n woord met dat hij af en toe zou melden hoe het met hem is (hij is een man van zijn woord) en ik ben achter gelaten met het gevoel dat ik ieder moment gebeld kan worden door zijn moeder met het nieuws dat hij er een einde aan gemaakt heeft.
Anoniem
