Relatietherapeuten.net
Netwerk van relatietherapeuten
Relatietherapie

Mijn zus werkt me tegen en lijkt jaloers te zijn

Mijn probleem lijkt jaloezie te zijn.

Ik kom uit een gezin met 4 dochters, ik ben de 3de. We zijn altijd erg verschillend geweest, maar dat had vooral voordelen: we haddeen elk onze talenten, interesses en er was weinig competitie tussen ons. Onze ouders hebben al van jongs af aan onze respectievelijke talenten aangemoedigd (oudste zus is intelligent, 2de zus sociaal en zorgzaam, ik ben de creatieve en het jongste zusje heeft inzicht en mensenkennis).

Natuurlijk verandert dat in de loop der tijd. Mijn oudste zus heeft een burn-out gehad, maar is nu erg gelukkig en werkt in een klantenservice, mijn 2de zus heeft ook enkele zware jaren achter de rug en heeft haar vriendenkring vervreemd, maar werkt als verpleegkundige en dat doet ze erg graag. Ik ben door een aangeboren conditie moeten stoppen met mijn studies muziek, maar doe het nog graag als hobby en ben dolgelukkig als oppas voor zieke kinderen, en mijn jongste zusje is 16 en overweegt psychologie te doen.

Tot zover een situatieschets. Dit wordt een lang verhaal.... Mijn 2de zus, die ik vanaf nu Tine zal noemen, is nu 28. Ik ben 23. Toen ik 19 was en nog muziek studeerde, heb ik de liefde gevonden. Hij is ouder dan ik, maar het klikte meteen. Hij heeft me gesteund toen ik met muziek moest stoppen en mezelf weer moest vinden, en ik heb enkele diepe wonden bij hem genezen. Het vertrouwen was er snel, en de rest volgde.

Binnen het jaar woonden we samen en waren we verloofd. Sindsdien zijn we getrouwd, hebben we een schat van een zoontje gekregen, en ik ben momenteel zwanger van ons tweede kindje. Een droomleven. Op Tine na.

Bij elke stap die ik gezet heb, werkte ze tegen. Ik mocht niet gaan samenwonen van haar, ze heeft mijn man openlijk uitgemaakt voor pedofiel en het vuil van de straat, ze heeft hem zwart proberen maken tegen mijn ouders en familie, ze heeft me verboden hem te zien,.....

Het leek te beteren toen ze zelf een vriend kreeg, ik had hoop, dus ik vroeg haar getuige te zijn op de trouw, als vredesoffer. Ze deed het wel, maar weigerde zelfs maar aanwezig te zijn op mijn vrijgezellenfeest, en probeerde me te overschaduwen met een enorme knalroze jurk.

Toen ik vertelde zwanger te zijn, was ze de enige die dat nieuws negatief vond. Ze heeft hysterisch zitten huilen bij onze ouders dat zij de eerste had moeten zijn. Ze werd zelfs kwaad omdat ik een 'speciaal dessert' kreeg op een familiefeest omdat ik de verse chocomousse niet mocht eten. Ze zei dat ik me aanstelde voor aandacht toen ik vroege weeën kreeg, en toen ik na 24 uur bevallen van pure uitputting epidurale vroeg (een beslissing die kostbare tijd heeft gewonnen toen mijn kindje geen hartslag meer had en met een spoedkeizersnee gehaald werd) zei ze dat ze wel wist dat ik dat niet aankon, dat ik te zwak was, geen echte vrouw.

Ze was een geweldige tante, maar vrede met mij was er nog niet. Mijn werk noemde ze zinloos, saai en simpel (absoluut niet waar), ze keek merkbaar op me neer, en ze was constant onze levens aan het vergelijken.

Wederom leek het te beteren toen ze ging samenwonen met haar vriend, dus naar traditie heb ik haar gevraagd om meter te worden van ons 2de kindje. Ze was dolgelukkig en is meteen beginnen speelgoedjes zoeken en plannen maken. Het leek allemaal goed in orde, ook al maakte ze wel even een opmerking over dat zij nog jaren zou moeten wachten op een kindje. Maar nu mijn buik zichtbaarder wordt, en ik meer last krijg (bekkeninstabiliteit), gaat het weer bergaf. Ze zegt weer dat ik me aanstel, ze heeft weer bij onze ouders zitten roepen en huilen, ze ontwijkt me.

Ik ben bang dat dit gaat blijven terugkomen, en dat ze altijd wrokkig gaat blijven. Ik geloof met heel mijn hart dat ze een goede meter wordt, maar is dat houdbaar als ze tegelijkertijd mij en mijn man zo behandelt? Kan ik iets doen om de relatie tussen ons te verbeteren, kan het nog vanzelf oplossen, of accepteer ik dat dit gaat blijven? En waarom lijkt mijn geluk het hare in de weg te staan? Ik weet niet meer wat te doen.

Bedankt voor het lezen, het opschrijven heeft al wat geholpen om alles op een rijtje te zetten. Alle advies, elk inzicht is welkom


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-04-2023

18
6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reageer:

Wat een vervelende situatie voor jou.

Heb je al eens geprobeerd om dit in een open volwassen gesprek met haar te bespreken. Je geeft dan aan wat jij waarneemt, en wat voor gevoel jij daarvan krijgt.

Bijvoorbeeld "Ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje. Ik heb last van bekkeninstabiliteit. En jij, mijn zus, zegt dat ik me aanstel. Ik word daar verdrietig van."

En je zou ook kunnen aangeven wat jij graag zou willen, bijvoorbeeld "Ik zou het heel fijn vinden als je mij zou kunnen steunen." Wellicht wordt je zus op deze manier bewust van haar gedrag.

Of misschien helpt het - als ze daarvoor open staat - om in dialoog te gaan met een onpartijdige derde (bijvoorbeeld een therapeut).

Het kan ook zo zijn dat ze helemaal geïdentificeerd is met haar eigen problemen, en de gevoelens die daarbij horen, en dat het haar niet lukt om daaruit te stappen of daarop te reflecteren. En dat ze dit ook niet wil.

Jij kunt je zus daar verder dan niet echt mee helpen. Dat zal ze zelf moeten doen (al dan niet met hulp van een therapeut). Voor jou kan het dan helpen om de problematiek van je zus wat meer los te laten. Dus hou je vooral bezig met (de mooie dingen in) je eigen leven.

> Dus het probleem van je zus bij je zus te laten. Dat is haar ding.

> Jij doet wat voor jou goed voelt in het moment. En misschien betekent dat minder contact met je zus.

> Jij kunt in het moment zijn met je zwangerschap, je man, je andere kindje, de rest van de familie, en alle andere mensen en dingen waar je blij van wordt.

Succes!


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reageer:
Wow wat herken ik mezelf in jouw verhaal. Ik kom ook uit een gezin met 4 dochters waarvan ik de jongste. Alle vier best verschillend waarvan ik altijd de opstandige tomboy was. Sinds ik drie jaar geleden getrouwd ben was me zus heel begripvol, steunde ze het en was ze aardig naar me man. Sinds we ons eerste kindje hebben begonnen de nare opmerkingen, achterbaksheid, lief in me gezicht en liegen achter me rug. Nu probeert ze me tegen te werken, me rot te laten voelen (minderwaardig) en probeert ze me belachelijk te maken. Heb sterk het vermoeden dat ze ee narsistische persoonlijkheidstoornis heeft. Zelfs hoogzwanger probeerde ze me belachelijk te maken omdat ik klaagde over rugpijn. Een keer (ik was 8,5 maand zwanger) had ik zo een trek in vermicelli soep en mijn moeder stelde heel lief voor om dit even voor mij klaar te maken. Mijn zus was aanwezig en hoorde dit, haaste zich naar de keuken om me moeder te stoppen "nee, ze moet zich niet aanstellen ze kan dit best zelf". Grappige is mijn moeder mocht haar wel verzorgen en verwennen toen ze zelf zwanger was maar o wee als ze dat bij mij (haar jongste dochter) doet. Ik ben overtuigd dat er extreem veel jaloezie in het spel is.

Sonia
> 2 jaar geleden
Reageer:
Uw verhaal is herkenbaar. Uw zus heeft een destructief gedrag vanuit haar jaloersheid naar jou. Dit zal nooit veranderen. Geef deze hoop op en breek met haar volledig zodat jijzelf terug rust en geluk mag ervaren in uw eigen gezin.

ANONIEM
> 2 jaar geleden
Reageer:
Hey
Ik maak dit ook mee blijf heel sterk en blijf uit haar buurt glimlach veel en vriendlijk zo jaag je jaloers mensen weg
Ze kunnen er niet tegen als je op hun negatief jaloers inga breng je negatief in je leven

Patricia
> 2 jaar geleden
Reageer:
Vreselijk om te lezen. Heel erg vermoeiend dit zustercontact. Ik hoop voor jou dat het beter word, sterkte hiermee. Een schrale troost ik ben een nakomer van 3 oudere zusters. Hun leeftijd ligt dicht bij elkaar. Bij ons is er een familie vloek uitgesproken, waardoor wij alle geen kinderen hebben gekregen. Mijn oudste zus is zo doorgedraaid, die zie ik alleen op verjaardagen/familieuitjes. Af & toe stuur ik haar een email met bijv: geniet van het mooie weer of fijne dag! Meer communicatie is er niet, omdat er zoveel kapot is gegaan in de loop der jaren. Mijn grenzen zijn ver overschreden. Met de andere twee, is het contact zeer oppervlakkig. Ene is jaloers op mijn positiviteit, de manier waarop ik leef en in het leven sta. Ons contact, zo nu en dan bellen, appen verjaardagen/ familieuitjes. De andere zus, al haar relaties vinden mijn uiterlijk leuker dan haar. Dat is pijnlijk voor ons beide, maar begrijp dat dit frustrerend kan zijn. Zij probeert mij met van alles na te doen. Ook hierdoor sommige perioden zeer jaloers. Maar soms komt ze tot bezinking en begrijpt/ziet mij ook. Onze band is het beste. Zij komt wel bij mij op visite, maar ik niet bij haar. We hebben contact via telefoon, appen en email. Wij pakken samen ook wel eens een terrasje. Voor de rest steunen wij elkaar uiteindelijk toch door dik en dun. Vooral voor de ouders vind ik dit zeer triest, hun voelen dit ook aan. Maar goed we blijven er toch altijd het beste van proberen te maken. Kijk naar wat je wel hebt en geniet daarvan. Xxx

Margot
> 2 jaar geleden
Reageer:
Nou, dat noem ik inderdaad jaloers. Dat vraagt om lekker negeren, doe je eigen ding, trek je niks aan van wat ze zegt en doet. Moeilijk? Zeker. Ik word momenteel genegeerd omdat mijn zus zegt dat ik haar na-aap. Ik heb zelf geen idee wat ze bedoelt, misschien omdat we de zelfde smaak hebben, en dezelfde dingen mooi vinden en dezelfde boeken lezen? Geen idee. Mijn ervaring, na twee jaar negeren, mijn hele familie wil intussen geen contact meer. Heel jammer. We blijven namelijk gewoon zussen. Ik hoop ooit weer contact te krijgen, en ik kan je alleen maar aanraden om voorlopig alle contact te mijden. Hoe moeilijk ook.

Marijke
19-04-2023

Jouw reactie:




Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen




Zoek een relatietherapeut


Druk op de plaatsnaam om te kijken welke relatietherapeuten in de buurt zitten:

Staat jouw stad of dorp er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>